Höfuðstaðurinn - 12.10.1916, Blaðsíða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
TJnnusta hermannsins.
Norsk saga.
—o— Frh.
Mennirnir komu inn, Þeirhöfðu
fyrrum unnið hjá Vilmer á verk-
smiðjunni, en hafði verið sagt upp
vinnu, að undirlagi Ebbesens. Ann
ar hét Dreier, en annar Frantsen.
Þeir stóðu báðir í dyrunum, með
húfurnar milli handanna þegar Vil-
mer kom inn.
— Nú, hvað er ykkur á hönd-
um? spurði Vilmer.
— Já, sagði Dreier og spýtti um
Ieið, — við vorum við veiðar uppi
á Norðurmörk, og gengum hér
fram hjá, nóttina sem sonur stór-
kaupmannsins gifti sig og innbrot-
ið var framið hérna.
Vilmer leit til þeirra tortrygnis-
augum, eins og hann vildi segja
að þeir hefðu verið manna vísastir
til að fremja innbrotið.
— Hvað meir? spurði hann.
— Rétt fyrir neðan landsetrið, t
mættum við manni, sem gekk hratt .
niður að brúnni. Virtist svo sem
hann forðaðist að mæta nokkrum.
Hann bar stóran poka í fanginu
og þungur virtist hann vera, því
maðnrinn fór mjög varlega með
hann.
— Það var stórmerkilegt, sagði
Vilmer.
—'iÞekkið þið manninn?
— Það^held eg, sagði Dreier og
leit til félaga síns, eins og hon-
um væri ekki ekki úm að nefna
nafnið.
— Hver var það? spurði Vil-
mer höstugt.
— Það var enginn annar en
hann Markús^Ebbesen, sagði Frant-
sen dræmt.
— Slúðurl tautaði Vilmer og
horföi fast og rannsakandi á menn-
ina.
— Þið skuluð ekki reyna að fá
mig til að trúa slíku.
Bóktondsvinnustoía
Jónasar og Björns
er á Laugaveg 4.
Mennirnir sóru og sárt við lögðu
að framburður þeirra væri réttur.
—^Ykkur hefir hlotið að mis-
sýnast, sagði stórkaupmaðurinn.
Þeir þóttust báöir þekkja Ebbe-
sen of vel til þess, að hér gæti ver-
ið um missýning að ræða.
Vilmer gekk fram og aftur um
gólfið í miður þægilegum hugs-
unum. Honum fanst sögusögn
manna þessara ótrúleg. Það virtusí
engar líkur til að Ebbesen hefði
getað verið þar staddur um nótt-
ina, og þó leit út fyrir að menn-
irnir segðu satt.
— Heyrið þið nú, góðir menn,
sagði|Vilmer um síðir. Eg get ekki
sagt um það með vissu nú, hvort
rétt er með farið hjá ykkur, en
hafið þið séð rétt og undirumsjón-
armaður minn hafi verið staddur
hér, þessa nótt, getið þið verið viss-
ir um, að það hefir ekki verið í
neinum siæmum erindum.
Dreier og Frantsen urðu báðir
hálf kindarlegir við, en sögðu svo
að það væri alls ekki ætlun þeirra
að ásaka neinn, þeir hefðu bara
viljað láta stárkaupmanninn vita
hvað þeir hefðu séð o. s. frv.
— Eins vil eg biðja ykkur, mælti
Vilmer, að láta það ekki berast út,
að þið hafið þózt sjá Ebbesen hér
á þessum slóðum, nóttina sem inn-
brotið var framið, það gæti auð-
veidlega sett blett á hið góða mann-
orð hans.
Mennirnir lofuðu að þegja.
— Þiö hafið að líkindum gert
þetta í góðu skyni, sagði Vilmer.
— Eg skal muna eftir ykkur, ef
við þurfum að fjölga mönnum í
verksmiðjunni.
Þeir hneigðu sig djúpt og fóru.
Naumast voru þeir komnir niður
á götuna, fyr en þeir sögðu hverj-
um sem hafa vildi, erindi sitt til
Vilmers, og hvað hann hefði sagt,
en svo létu þeir altaf fylgja: »Þú
mátt engum segja frá þessu«. Og
margir fengu að vita leyndarmálið
daginn þann.
Þegar mennirnir voru farnir, gekk
Vilmer fram og aftur um gólfið og
reykti pípu sína í ákafa. Hann skildi
hvorki upp né niður í því sem
hann hafði heyrt.
5* éd\kav\t\t\.
Prédikari nokkur sem var lítiil
vexti átti að flytja ræðu í kirkj-
unni í Jórvíkurskíri. Prédikunar-
stóllinn var hár og þurfti að fá
smið til að setja tröppur í sfól-
inn svo prédikarinn sæist yfir
stólbrúnina, en hann hafði ekki
leyst verk sitt vandlega af hendi
því þegar prédikarinn var í miðri
ræðu og þrumaði af andagift og
mælsku mikilli þessi orð: »Þér
sjáið mig nú, án innan lítils tíma
munuð þér ekki sjá mig«, heyrð-
ist brestur og prédikarinn hvarf
sjónum safnaðarins niður í stól-
inn og söfnuðurinn sá hann ekki
framar.
6muUav\t\nav.
Ný nytjajurt er fundin á síðari
árum og þegar byrjað í Austur-
löndum að rækta hana f stórum
mœli, og það er því auðsætt að
hér er að hefjast ný grein iðn-
aðar, sem getur orðið erfiður
keppinautur bómullarinnar.
Pessi nýja jurt er kölluð Bom-
bakstréð — á latínu: Bombax
Ceiba — og ávextir hennar er
kallað kapok.
Bombakstréð vex óræktað um
allar hinar Austurindversku eýjar.
Nú á síðari árum er farið að
rækta það. Ávextirnir eru mjög
lfkir og á bómullarplöntunni.
Eyjarskeggjar hafa þekt þessa
jurt um langan aldur og notað
hana í dýnur og sængur, og í
því skyni var byrjað að flytja
ró
S
JS,
3
cö
Cli
Dýrlingurinn, 27
eða Refur IHgresi, og var í föruneyti kanzlarans og ól
skaðsemdarskrokk sinn við ríkulegt borð hans. Hann var
ósvífinn og taumlaus höfðingjasonur, en kunni vel að
hugnast konum. Hann varð^ mér með hverjum degi
hvimleiðari og hvimleiðari og gramdist mér mjög, er hann
talaði við hina saxnesku mey í yztu takmörkum miili
ástleitni undir rós og riddaraósvifni og mátti eg eigi reka
hníf minn milli rifja honum. Vera má aö eg hefði hætt
mínu eigin lífi til þess, en eg vildi eigi steypa húsbónda
minum í glötun, en það hefði þó orðið afleiðingin af þvf.
En hví skyldi eg verða margorður hér um, því að
þér þekkið það frá æskudögum yðar,1 herra Burkard.
hversu fimlega djöfullinn leggur net sfn og dregur þau
saman, þegar svo stendur á.
Einhvern dag var eg og húsbóndi minn kallaður til
hallar, sem lá nokkrar mílur frá Lundúnum, til þess að
koma skipulagi á vopnabúr eins Normannahöfðingjans.
Mun það hafa verlð hrekkur einn, Þar vorum við tafðir
á allar lundir, og þegar við komum heim til Lundúna var
Hildur horfin — sögðu nágrannarfað hún hefði verið
numin á brott með valdi, því að þeir hefðu heyrt hófa-
dyn og kveinstafi um nóttina, en er húsbóndinn yfirheyröi
hinar hræddu kvensniptir og rögu sveina, þá lugu þau að
hún hefði farið viljug.
Eg grunaöi Oui Malherbe — hvað er eg að segja?
eg var sannfsrður um að það væri hann. Eg réð því
húsbónda mínum að ganga í veg fyrir kanzlarann og
biðja hann með knéfalli, þegar hann riði framhjá smiðj-
unni á leið sinni til turnsins, er konungur hafði gert hann
umsjónarmann yfír, og réð eg honum að láta ekki af,
28
fyr en hann fengi áheyrn hjá honum og kanzlarinn refs-
aði hinum normannska þjóni sínum
Þetta fór og fram einn dag. Vesalings húsbóndi
minn fleygði sér í duftið fyrir framan hest kanzlarans,
reitti skegg sitt og krafðist þess með grátstafinn í hálsin-
umíog tárugar kinnar að ná rétti sínum á þeim manni,
sem rænt hefði dóttur hans. Var >á í þriðju röð fyrir
aftan skrautbúinn höfðiningja sinn, þrjóskur á svip en
flóttalegur í augum.
Aldrei get eg gleymt því og sé það ennþá, er kanzl-
arinn hrærðist ekki og breytti í engu svip sínum og leit
naumast á hinn kvíðafuila mann dökkum augum sínum
undan hálfopnum augnalokum, en reið hægt á svig við
hann.
Þá greip örvæntingin Saxann. Hann hljóp á fætur,
ógnaði honum með krepptum knefum og æpti á eftir
honum: «Það er leitt, klerkkind, að þú átt enga dóttur,
svo að einhver þeirra Normannanna gæti svívirt hana!«
Þá var sem Thomas Becket sæi óþægilegt skordýr og
hræröi hann lítiö eitt við hesti sínum og lét hann greikka
sporið. En eg fór með gamla manninn heim til sín og
forðaði honum undan háðungum og skammarlegu spotti
riddara þeirra, er fylgdu kanzlaranum.
Nú komu raunadagar, sem eru mér ennþá beiikir í
endurminningunni. Þá hugðist eg eigi mundu afbera
þá. Engin bót var að því, þótt Hildur væri dag nokkurn
komin óvörum í smiðjuna og biði þar föður síns, því að
hún vissi að hann kom þar hvert kvöld og læsti með
eiginni hendi dyrum og hlerum.
Eg hefi aldrei komist eftir því, hvort Malherbe hafi