Höfuðstaðurinn - 16.11.1916, Blaðsíða 3

HÖFUÐSTAÐURINN
Haíharfiarðarbílliim
Nr. 3
fer til Keflavíkur í dag kl. 3.
Sttttitttvdur *\}\l^á^tt\5sott,
bifreiðarsijóri.
Maskínuolía, Lagerolía
08 Cylinderolía ,yrlr,lgglandl
\st, jtemoUuktuUJéUg.
a% augtgsa \ ’y.öjuístalSrum.
Undirbúningur
ferðarinnar.
Eg fór frá London í ágúst-
mánuði og þegar eg kom til Bost-
on fór eg að velta fyrir mé hvernig
eg ætti að koma til Þýskalands
með svo mikið af meðmælum að
eg mætti fara frjáls ferða minna
og gæti komist í samband við
menn af öllum stéttum og stig-
um. —
Eg var svo lánsamur að vega-
bréfið sem eg hafði haft, var orð-
ið ógilt og að það nýja sem eg
fékk, gaf engar upplýsingar um j
fyrri ferðir mínar til Þýskalands
og Austurríkis, síðan ófriðurinn
hófst, og gat heldur ekki um það
hve oft eg hafði komið til Eng-
lands.
Eftir að eg hafði nákvæmlega
yfirvegað málið, komst eg að
þeirri niðurstöðu að mér væri
heppilegast að nota kynni mín af
próf. Hugo Munsterberg, hinum
alkunna þýska prófessor við Har-
ward háskólann. nota þau til þess
að grundvalla á þeim rannsókn-
ir mínar, en hann þekti eg siðan
eg las hjá honum sálarfræði og
eg verð að játa sök mína í því
að hafa komið þessum mæta
Tevtóna til þess að vinna í þjón-
ustu T i m e s.
Eg sagði honum, og eg sagði
það alveg satt, að eg ætlaði til
Þýskalands til *þess að kynna mér
ástandið eins og það væri, að eg
óskaði eftir aðstoð til þess að
komast að sannleikanum,
Frh.
Nýtt tímabil
f ófriðnum.
(Úr Continental Times.)
Það ei ekki vafi á því aö nú er
| upprunnið nýtt tímabil í sögu ó-
friðarins. Sókn Breta og Frakka
við Somme, hefir staðið mánuð-
um saman, án þess að færa þeim
það í aðra hönd, sem nokkrum úr-
slitum valdi og myndi ank þess
nokkurs þess að vænta af slíkri
sókn, sem gæfi þeim það sem úr
skæri. Sóknin var gerð til þess að
gera út um ófriðinn eftir því sem
Frakkar og Bretar hafa skýrt her-
mönnunum frá. — Bandamenn hafa
f
j unniö svæði sem er 7 enskar míl-
ur á breidd og 9 á lengd (það
mun vera meira nú). Það er að
segja, þeir hafa unnið 63 ferh.
mílur (enskar) af þeim 13,125 sem
Þjóðverjar höfðu unnið. Það verð-
ur Vj«o af því sem var í höndum
Þjóðverja. En þetta sem þeir hafa
unnið er gersamlega eyðilagt auk
þess sem þeir hafa eytt ógrynni
skotfæra og seunilegt er að sóknin
hafi ekki kostað þá minna en hálfa
mjljón mannslífa. Eigi Bretar og
Frakkar því að vinna aftur það af
Frakklandi, sem enn er í höndum
Þjóðverja, þá mun það kosta þá
fleiri miljarða en til eru í heimin-
um, fyrir skotfæri og um 100 milj.
manna, Þetta ættu þeir, Asquith og
Lloyd George að athuga gaum-
gæfilega til þess að sannfærast um
hve gersamlega það er gagnslaust
sem þeir eru að keppa eftir og
tala svo digúrmannlega um. Og
setjum nú svo, röksemdaleiöslunnar
vegna, að þeir ynnu þessar 13 þús:
fermilnr sem þeir eiga óunnar af
Frakklandi, þá eru þó eftir meira en
18 þús. fermílur í Belgíu og á
því svæði eru mörg fyrsta flokks
vígi sem þeir yrðu að vinna á ný
Allir þeir, sem óhlutdrægt líta á
málið munu fljótlega sjá að á þessu
skeiði ófriðarins er Frökkum og
i Bretum ókleift að gera nokkuð það
sem komist í hálfkvisti við þá af-
skaplegu áreynslu sem með þarftil.
þess að vinna þetta afrek,
En það að Rúmenía féll inn í
ófriöinn breytir öllu útliti hans.
Konstantin konungur, sem f öllu
hefir mjög gott vit á hermálum,
hefir sagt að áður en hálfur mán-
uður sé liðinn (hann er nú liðinn)
mutú Rúmenía ekki lengur verða
sjálfri sér ráðandi. Með öðrum orö-
um að þá verði hún unnin til fulls.
Á því myndi engan undra. Radi-
slawow, forsætisráðherra Búlgaríu
sem verður að álíta að beri gott
skynbragð á þetta, hef«r sagt að
endalok ófriðarins við Rúmeníu sé
mjög nálægur og þegar honum
sé lokið þá sé aöstaða Rússa miklu
verri. Að þessu síöastnefnda sé svo
farið, má sjá með því að líta á
landsuppdráttinn. Svartahafsströndin
sem Rúmenar áttu er þá í hönd-
um miðveldanna og Rússland er
óvarið fyrir árás að sunnan. Frá
Dýrllnflurinn, J02
ennþá hátt merki því, er honum hafði verið trúað fyrir.
Rautt skegg huldi mestan hluta af leirlitu andliti hans.
Þó þótti mér sem eg þekti þenna stórskorna mann, Sann-
arlega var þar kominn Trustan Grimm, unnusti Hildar
minnar, dóttur bogasmiðsins í Lundúnum. Það gladdi
migxað sjá að hann var orðinn munkur og gat eg mér
til að Hildur hefði neitað honum, þrátt fyrir svívirðing
sína og vilja föðurs síns. Svo var það og, en eg vissi
það eigi með sannindum fyr en löngu síðar.
Meðan á þessu stóð hafði herra Thomas gengið upp
stigann og gekk hann í höllina f sama bili sem eg sneri
mér við. Allir horfðu þangað, sem hann var; en hann
gekk hljóölega inn á mitt gólf. Þar leit hann upp og
horfði á hópinn og hóf upp hægri hönd sína til föður-
legrar blessunar. Fór nú illur kur um hópinn, en vopna-
vörðurinn kvað upp úr:
»Geym þú sjálfum þér skitna blessun þína, klerkur.
Vér æskjum hennar ekki«!
Herra Thomas gekk þegjandi að opnum glugganum,
er Normenn smáðu hann, og blessaöi með hægri hendi
yfir saxueska múginn.
Þá varð hávaði mikill niðri í garöinum, grátur og
gleðióp, svo að vart mátti greina fagnaðarlætin frá kvein-
stöfunum. Því að frá þeim tíma, er Saxar mistu innlenda
konunga, var þetta fyrsta sinn á heilli öld að kveöja og
blessun barst til þeirra út um glugga konungshallarinnar.
En Normenn kreptu hnefana eöur gripu um hand-
fangiö á sverðum sínum.
Yfirbiskupinn snerist að dyrum konungs og gaf eng-
an gaum að mönnum þeim, er þar voru staddir. í því
103
opnaði skósveinn dyrnar fyrir Hinriki konungi, og gekk
konungur nú í höllina og var í góðu skapi. Herra Thom-
as stóð lotningarfullur frammi fyrir honum og beið þess
með hneigöu höfði að hann yrti á sig.
Hinrik konungur virti kanzlara sinn fyrir sér um
stund og var efablandinn. Svo skoða menn — haldið
mér til góða — gamlan eftirlætis hest eöa hund, sem
hefir verið kliptur og breyzt við það undarlega. í svip
hans var undrun og hlátur, Þó gætti hann konunglegrar
tignar sinnar og vitsmuna og lét hirðmennina fyrst frá sér
fara og kvaddi þá vingjarnlega.
»Vér þökkum yður, góðir herrar, fyrir kveðjur yðar,
fúsleik yðar til þjónustu við oss og fyrir ástsemd yöar«,
mælti hann. »Gleði og fagnaö endurfundanna geymum
yér til veizlu þeirrar, er eg mun bjóða yöur öllum til
sem bylli minni og ágæti yðar samir. En fyrst koma
störf mín með kanzlaranum. Gangið á meðan um garða
mína. Gleymið eigi að líta á vatnsgjafann í hinum eftra
garði, hinn grimmlega ljónshaus úr eiri, er hinn vallanski
snillingur hefir fullgert, meðan eg var aö heiman. Au
revoir signeors barons*!
Þá er konungur hafði þetta mælt tæmdist salurinn
smámsaman. Síðastur fór Hrólfur og þó ófús.
Nú gat konungur eigi stilt sig lengur. »Hver þrem-
illinn, Thomas, hvað er að sjá þíg«? mælti hann í gletni
viö kanzlara sinn. Þú ert eins og álft í sárum. Þú hefir
felt fjaðrirnar og þú hefir brotið hornin af riddaraskóm
þínum, — og glatað skónum sjálfum, sýnist mér. Margt
kemur fyrir um heimspekinga slíka sem þú ert! Þú ert
þó eigi höggormur, er skiftir um húð. Játa má það að
"O
3
tmM •
Q*
cr
p
o*
5
3
p
u\
ra
Q*
öí
N3