Höfuðstaðurinn - 12.04.1917, Blaðsíða 2

HÖFUÐSTAÐUKINN
Símskeyti frá útlöndum
Frá frétíaritara Höfuðstaðarins.
Kaupmannahöfn 10. apríl.
Rík ð Panama Jí far Bantíaríkjun. m því, að
varðveita ^anamaskurðinn.
Akafar orustur við Arras.
Kaupmannahöfn 11. apríl
Bretar hafa unnið sigur hjá Arras og handtek-
IIOOO fanga.
Hafnarfj arðarbíllinn nr. 3
i'er daglega milii Hafnarfjarðar og Reykjavíkur,
frá Hafnarfirði ki. 10 og 3
og — Reykjavík — 1 7.
Afgreiðsla er í Kaupféíagi Hafnarfjarðar, sími 8, og við Nýja Land,
Sæmundur Vilhjáimsson.
Verkmannafélagið ,Dagsbrún‘
heldur fund í kvöld í Goodtemp!ar;;húsinu kl. 7]/2.
Tvö stór mál til umræðu! Skorað á félagsmenn að fjölmenna!
Stjórnin.
og leti og aumingjaskapur em-
bættismanna hafa gengið í fóst-
bræðralag til að brjóta og fá lögin
brotin.
II.
Þegar skip koma hér frá úílönd-
um fær maður að sjá sióra hópa
af Reykjavíkur uppskafningum, sem
dagiega ganga hér á götum í fín-
um fötum og með staf í hendi,
lítandi fyrirlitlega á sauðsvartan al-
múgann — flykkjast um borð í
skipin og hanga þar sumir aílan
daginn, bognir og auðsveipir, hneigj-
andi sig fyrir brytum, frammistöðu-
mönnum, matsveinum og kolamok-
urum ef ske kynni að þessir herrar
á dönskum bjórfleytum eða ís-
lenzkum áfengisfossum hefðu ein-
hvern dropa af áfengi í fórum sín-
um — og oftast hafa þessir sníkju-
gestir það upp úr krafsinu, að þeir
geta verið fullir meðan skipin standa
við og einn eða tvo daga á eftír
— Þessir aumingja menn, hinn
svonefndi fíni skríll, er svo ofur-
seldur áfengisfýsninni að þeir sem
sumir hverjir eru álitnir í heldri
manna tölu blygðast sín, ekki fyrir
að standa og ráfa sníkjandi heilu
dagana um skítug þiliörin á dönsk-
um eða íslenzkum fljótandi brenni-
vínsknæpum — öllum heiðvirðum
mönnum tjl angurs, útleudum mönn-
um íil spotts og aðhláturs og ís-
lenzku þjóðinni til skamraar.
III.
Þá kemur annar flokkur bann-
lagabrjóta. Það eru þeir sem gera
sér það að atvinnu að selja áfengi
og er víst rétt sem Vísir gat um
um daginn, að hér eru vínsöiu-
staðlr ekki fáir í þessum bæ, og
eru þeir látnir óáreittir af iögregi-
unnt, þrátt fyrir þaö þó þessir
menn eða konur sem forustu slíkra
húsa hafa á hendi, marg brjóti
landsins lög með þessu — í fyrsta
lagi meö því að fá víniö fiutt til
íandsins sem ekki virðist neitt erfitt
eða þá að koma því í land og um,
þegar vögnum fuilum af áfengi er
um hádaginn ekið um göiurnar og
iögreglan þokar sér kurteislega til
hliðar ef út lítur fyrir að þeir ætli
að verða í vegi fyrir ökumanni,
iögregian segist ekki hafa vald til
að skoða í poka, kistur eða kassa,
þrátt fyrir það ,þó þá sterklega
gruni að áfengi sé í. — I öðru
lagi brjóla þessir menn iögin með
því að selja áfengi. Lögreglan segist
heldur ekki hafa vald til aö fara
inn í hús manna hvað sem á geng-
ur og þótt þeir hafi grun um að
inni fari fram brot á bannlögum.
IV.
Þeir mennirnir, sem mestan skað-
ann hafa gert lögunum, eru lögreglu-
stjórarnir með eftirlitsleysi sínu og
yfirtroðslum á lögum hafa þeir
gefið mönnum undir fótinn með
að brjóta lögin. Vanræksla þeirra
í þessu efni er svo margvísleg að
of langt mál yrði að fara að telja
það alt upp. — Að vísu eru bann-
lögin götólt, en götin eru að kenna
íöiskum og fláum þingmönnum,
sem þykjasí vera með lögunum en
reyna svo að fá á þau, þegar þeir
eru á þinginu, ýms göt sem þeir
og aðrir áfengiselskendur geta svo
smogið út um.
Nú er sagt að meiri hiuti þing-
manna sé bannlögum fylgjandi og
er því vonandi að næsta þing gangi
svo frá lögum eð engin göt verði
á þeim fyrir lögreglustjórana tii að
smjúga út um. Það vili svo vel
til aö nú höfum við fengið þrjá
ráöherra og er yfirráðherrann sagð-
ur bannmaður, og þar sem hann
hefir iengi verið lögreglustjóri hér
í Rvík ætti hann að vera kunnug-
astur göllum bannlaganna, og er
því vo.iandi að hann leggi frum-
varp fyrir þingið svo úr garði gerí
aö enginn vandi verði að fram-
fylgja þeim. — Um fjármálaráð-
herrann, B. Kr. vita allir að er einn
af öruggustu bannmönnum þessa
lands. — Ekki þurta þessir menn
að vera hræddir um það að þeir
nái síður .kosningu næst þótt þeir
geri sitt til að létta af þjóðinni
þeirri sviviiðu sem riú hggur á
henni, bannlagabrotunum
Það skal hér tekið fram, að nú-
verandi bæjarfógeti hér í Rvik hefir
síðan hann tók við embættinu sýnt
lofsverðan áhuga á að framfylgja
bannlögunum, og hefði slík rögg-
semi verið sýnd strax þegar lögin
komu í gildi, af ölluai lögreglu-
stjórum landsins, mundu bannlaga-
brot ekki þekkjast. N ó i.
Prentsmiðja Þ. Þ. Clementz 1917
Fósturdóttlrin 264
þykir vœnt um þig, litiu, góðu stúlkuna,
og þú máít ekki kalla þig veslings litla
barnið, þó slæm steipa, sem öfundar þig,
segi eitthvað Ijótt við þig. Þú færð, ef til
vill, í framtíðinni að sjá að hún fær meiri
ástæðu ti! að öfunda þig. En því hærra
sem maður kemst í mannfélaginu, þess auð-
mjúkari og lítillátari ber manni að vera,
segir mamma ætíð, og þú gleymir því held-
ur aldrei, Sigríður mín litla, sem ert svo
væn og góð!
* *
*
Daginn eftir var Borgenskjöid greifi, ásamt
konu sinni, boðinn til miðdegisverðar eins,
ríkmannlegs, í Stegeborg, Axel, Sigríður
og frú Ehrenberg voru líka boðin þangað.
Frú Ehreuberg var setíð talin með greifa-
fjölskyldunni, en þáði mjög sjaldan nokkurt
heimboð og greifafrúin tók Sigríði litlu
aldrei með sér þangað, sem ekki voru fyrir
jafnaldrar hennar, Axel aftur á móti var jafn-
an sjálfsagður.
Frú Ehrenberg og Sigríður litla voru nær
óaðskiljanlegar, það var því líkast sem frú
Ehrenberg væri amma hennar. — Og frú
265
Ehrenberg, svo að segja margfaldaði ást
sína, er hún vissi hina sorglegu sögu œtt-
ernis hennar og vissi skildleika þann er í
milli þeirra var. Sigrfður litla endurgalt ást
hennar í ríkum mæli.
Þegar þær voru báðar tvœr heima, var
frú Ehrenberg vön að búa til eitthvað góð-
gæti handa börnunum.
I þetta skifti var matseljan á Vikings-
holm veik og tók þá frú Ehrenberg að sér
störf hennar, skyldi hún nú sjóða niður
jarðarber.
Sigtíður kom oft til hennar í eldhúsið
og var yfir henni einhver óróleiki, en frú
Ehrenberg hugði það vera af tilhlökkun að
fá að smakka góðgætið.
— Nei, góða frænka, í dag langar mig
ekki f sælgæti, sagði Sigríður, þegar Matt-
hildur sputði hana, hvort hana langaði í
góðgætið. — Það er nokkuð, sem mig lang-
ar til að spyrja frænku um.
Frú Ehrenberg tók að gruna margt, kall-
aði hún á Sigríði inn í herbergi sitt. Hún
sá að Sigríði var brugðið og tárin stóðu í
litlu, fögru, dökku augunum hennar, og
hún kveið fyrir að svara spurningum barns-
ins. —
266
Frú Ehrenberg hafði fekið sér sæti í legu-
bekknum, en Sigríður litla kraup við hlið
hennar.
Barnið var sýnilega í ákafri geðshræringu
og æilaði ekki að geta stunið upp spurn-
ingunni. -- Loks harkaði hún af sér og
spurði:
— Veit Matthildur frænka, hver móðir
mín var?
Frú Ehrenberg náfölnaði og varp önd-
inni mæðilega.
— Frænka veit það, eg sé það! Ó, góða
frænka, segðu [mér það! Mig hefir lengi
langað til að spyrja þig um þetta, en ^kki
þorað það, en nú máttu til að segja mér
það. Eg veit að frœnka gerir ekki gys að
mér, en segir mér satt, því það er synd að
skrökva, og guði þykir fyrir því.
Meðan Sigríður litla talaði, hafði frú Ehr-
enberg náð sér nokkurnveginn aftur. En
hverju átti hún að svara. Greifafrúin hafði
beðið hana að láta aidrei neitt uppi um
leyndarmálið, við Sigríði litlu. Sjálfri fanst
henni þetta vera það hyggilegasta, úr því
sem ráða var. En sárt var það ei að síður
að verða að segja barninu ósatt, að verða að
draga saklausa barnshjariað á tálar.