Höfuðstaðurinn - 15.04.1917, Qupperneq 4

HörUBSTA&UtlMM
við Húnaílóa eru til sölu.
Afgr* v á*
Frá Rússiandi.
Sjónarvottur segir frá stjórn-
arbyltingunni.
(Eftir Politiken).
Ytirdómlslögmaöur ingwersen,
er kominn aftur frá Rússlandi.
Hann dvaldi í Petrograd meðan
stjórnarbyltingin stóð yfir og eftir
það, og í gær gaf hann oss góð-
fúslega góðar upplýsingar um
nánari atvik stjórnarbyltingarinn-
ar í Rússlandi.
— Eg verð að áiíta, að sjálf
úrslit stjórnarbyltingarinnar séu
nægilega vel kunn. þess vegna
skuium við hlaupa yfir það, enda
þótt það, að hafa verið þar við-
staddur, gefi hverjum, sem það
hefir verið umtalsefni, sem end-
ist honum í mörg ár. Áhuginn
beinist nú að því, hvernig Rúss-
ar komast af undir þessum ný-
orðnu breytingum á ástandi þeirra,
og hvort Dumastjórnin sé nógu
sterk. Eg verð fyrst að geta
þess, að það sem eg segi ekki er
annað en álit leikmanns, en eg
er svo heppinn, að eg frá fyrri
tímum hefi ágæt sambönd í Rúss-
landi, og eg get — þó með erfið-
ismunum sé — iesið rússnesk
blöð. Fyrir því held eg, að álit
mitt á stjórnarbyltingunni sé all
áreiðanlegt.
Hermenn og verkamenn báðu
þingið um að taka í taumana.
Menn bafa spurt hvernig á því
hafi staðið, að þingið komst í
samband við alþýðuna, sem var
uppreistargjörn og hermennina
sem líka vildu uppreist. Hvort
fyrirfram hafi verið komið á sam-
komuiag milli þingsins og þeirra
herforingja, sem studdu uppreist-
ina. Stjórnarbyltingin kom vegna
þess að brauð vantaði. Fólkið
gerði upphlaup, lögreglan og her-
mennirnir skutu, og göturnar,
sem lágu að þinghúsinu voru
lokaðar, var það gert vegna þess
rétta álits, að kæmust uppreistar-
menn þangað, þá væri alt íveði.
þegar svo hermennirnir gengu
í lið með alþýðunni og leiðin til
þingsins var opin, þá streymdu
upphlaupsmennirnir þangað og
báðu Rodzianko að tala. Hann
gerði það og f'ramkvæmdanefnd-
in var sett á atofn. Frá því
augnabliki hafði þingið völdin og
foringjar þess ákváðu sig, en upp
frá því var stjórnarbyltingin full-
komin.
Ekki nokkur maður hafði bú-
ist við að keisarinn legði niður
völdin, það kom eins og þruma
úr heiðskýru lofti. Sem stendur
er ástandið þannig, að stjórnin
situr eingöngu fyrir náð her-
mannanna og verkamannanna.
En hún er sterk og sett saman
af afbragðs kröftum að öllu leyti.
Hermennirnir heimta að fá að
velja sér foringjana sjálfir, og þá
sem þeim líkar illa við hafa þeir
skotið. þeir vilja hafa áhrif á
sjálfa yfirherstjórnina og fá nef'nd
hermnnna formlega tekna upp í
æðstu stjórn hersins. Stjórnin
hefir ekkert á móti þessu, en
meiri hluti hennar álítur, að það
sé ekki framkvæmanlegt fyr en
að ófriðnum loknum. Sem stend-
ur er það ókleift. Spurningin er
nú það, hvort jafnaðarmaðurinn,
Karenskij dómsmálaráðherra og
skoðanabróðir hans, hinn jafnað-
armaðurinn í ráðuneytinu, ganga
úr því, ef kröfur hermannanna
verða ekki uppfyltar, sem senni-
lega er ekki hægt að gera. Klofn-
! ar stjórnin um það? Hermenn-
irnir segja með fullum rétti: f»ið
í eigið setu ykkar okkur að þakka,
viljið þið ekki gera sem við vilj-
| um, þá verðið þið að fara.
Frh.
! ;
i ^r'zz2sx.2ss:..ir:\.ij££í''."■ v ’.rrssr
f • (
Vátryggið gegn eidi
vörur og innbú hjá
I
British Domínions Cenerai
I ''
Insurance Co. Ldt. 1ondon.
Aðaiumboðsm. á Islandi
Garöar Gísiason, Rvík.
Sími 681.
Sá, sem fékk hjólbör-
urnar mínar að láni vm
daginn og hefur ekki skil-
að þeim enn, er beðinn
að skila þeim nú þegar.
Jón Jónsson
beykir.
Ú tgefandi Þ, Þ. Ciementz.
Prentsmiöja Þ. Þ, Clementz 1917
276
Axel hafði verið þrjá daga að heiman,
hafði verið á veiðum þar í nágrenninu.
Hann heilsaði móður sinni blíðiega og
frœnda og fóstursystur.
Axel veitti því ekki eftirtekt að frœndi
hans heilsaði honum ekki með jafnmikilli
blíðu og vandi hans var, því rósirnar á
vöngum Sigríðar höfðu dregið að sér alia
athygli hans.
— Núna sýnist mér, að rétt væri að breyta
nafni því sem fólk hefir gefið þér og kalla
þig »Skerjagarðsrósina< í staðinn fyrir
>Skerjagarðslilju<, sagði Axel hlæjandi við
Sigríði, en f gleðinni fólst þó meira en i
orðunum lá.
Oreifafrúin hafði veitt öllu sem gerðist
nákvæma eftirtekt, og það var eins og tví-
eggjað sverð nísti hjarta hennar.
— Æ, nú er friðurinn á Vikingsholm á
förum, hugsaði hún og varp öndinni mæði-
lega. — Ó, veslings Gabríel minn! Ætli að
syndir föðursins eigi nú að koma fram á
börnunum ?
277
XXXV.
Enn var liðinn langur tími og enn var
komið vor. Pessi óviðjafnanlegi upprisu-
tími als sem lifir og hrærist. Aust-Oauta-
herdeildirnar höfðu æfingar miklar á Málm
sléttunni og hafði verið lögð meiri roekt við
þær, en venjulega, og það var ekki út í
bláinn gert, þvi hertoginn yfir Austur-Oaut-
landi, Friðrik Adolf, sem var yfirforingi
Vestmannaliðsins kom einstöku sinnum
í eftiriitsferð um hertogadæmi sitt, gisti hann
þá vanalega á einhverjum herragarðinum.
Nú ætlaði hann að gista að landshöfðingjans
í Linköping, Oustaf Adolf Lagerfelt, átíi
hann hið fagra Lagerlundaóðal, sem hafði
haidist í ættinni ættlið eftir ættlið.
* «
•k
Prinsinn var búinn að vera við æfingarn-
ar og hafði lýst ánægju sinni yfir þeim.
Yfirmenn og undirgefnir voru þreyttirog
uppgefnir eftir æfingastritið, en glaðir og
ánægðir. Prinsinn hafði hleypt í þá nýjum
móð.
Nú átfi að halda dansleik mikinn til heið-
278
urs við prinsinn, skyídi þar ekkert til skorta,
átti dansteikurinn að haldast í stórsal Málm-
hallarinnar.
Axel var getinn fyrir dans, eins og aðrir
ungir menn, ekki síst herménn. Hann gat
ekki um annaö hugsað en dansleikinn, og
það var ekki síst gleðiefni fyrir hann, að
að foreldrar hans voru boðnir þangað og
ætluðu að taka þátt f dansinum.
A kveldin, þegar Axel var hoettur störfum,
reikaði hann út um sléttuna og leitaði ein-
veru í skjóli skógarins. Hann var stööugt
að hugsa um hana, sem átti að verða dans-
drotningin.
— Ó, hvað hún verður fögur, hrópaði
hann upp yfir sig — honum hætti við að
tala við sjálfan sig — mér finst eg sjái
hana, f yndislegum dansbúningi, snjóhvít-
um, sjá fögru augun hennar Ijóma móti
mér og svo bið eg hana um fyrsta dansinn.—
Einhver einkennilegur höfgi seig yfir hann.
Hann iagðist niður í mjúkann mosann og
sökti sér niður í hugsanir sínar.
— En Sigríður horfir ekki á mig eins og
fyrrum. Pað er eins og hún óttisl að lesa
það f augum míhum að mér þyki vœnt um
hana, að eg elska hana innilega.