Ingólfur - 06.03.1904, Blaðsíða 2

34
INGÓLFUR
[6. mars. 1904.J
Grleði.
Veðurofsinn ólmast, Jtað hriktir í öll-
um trjám og rigning og rok hvína á
gluggunum heima hjá mér. En þrátt fir-
ir það skrautklæðist Reikvíkingurinn og
heldur á dans. Eg stend með spariflikina
í höndunum og hálfkvíði firir að tína
fjöðrunum á leiðinni i ofsanum.
Samt kafa ég gegnum krap og götu-
saur og stikla til stefnunnar.
Þar er alt upplíst og allir ofnar kintir.
Fólkið tínist smámsaman að, og níþvegnu
gólfin vökna og skitna undan fótum gest-
anna. Eldri borgarar standa i smáþvög-
um og látast vera vitrir, en ingri menn-
irnir halda sig í hinum enda salsins og
hafa hitt og þetta í orði um gömlu menn-
ina.
Nú eru allir gestirnir komnir. Dirnar
að veislusalnum eru opnaðar. Upplístur
og ómálaður bíður hann gleðinni heim.
Gleðin kemur. — Indælar konur, prúð-
búnir menn og rómsterkir söngsveinar
koma til þeirrar Jstefnu. Þar er guði
gleðinnar að sjálfsögðu búinn sess. —
Alt þirpist inn i salinn; hann sínist
máli stærri, því að veggirnir gína gráir við.
Kvennþjóðin er búin á ímsa vegu, sum-
ar vel og sumar miður. Sumar hafa auð-
sjáanlega ætlað á dansleik, þar sem skraut
og gleði eru einvöld, en hinar hafa víst
villst af leiðinni út í eldliús. En af öllu
kvennbúnu Ieggur sama ilmvatnseiminn,
og mætti halda að Reikjavíkurbúðirnar
ílittu ekki aðrar ilmvörur en fjólu-
rót eða eitthvað því um Iíkt. Annars
mátti heira í samræðum við þær að
þeim þikir öllum ósköp gaman að dansa,
finnst öllum (nema þeim ingri) meir var-
ið í Gjaldþrotið heldur en Lavender, en
þikir þó Heimilið hvað mest mergjað eða
„spennandi“.
í búningi karlmanna ægir öllu saman,
sumir í kjól, sumir í „Iafafrakka“ og sumir
í stutttreium, þegar þeir koma að mér, legg-
ur af þeim einhverja fataskápslikt og
gamlan tóbakseim. Þeim hefur víst gleimst
að viðra lafafrakkann, áður en þeir lögðu
á stað heiman að.
Svo þenja allir sig á dansinum. Þess
á milli hvílir fólkið sig. Meiarnar sitja
hingað og þangað í salnum þreittar og
sveittar, og engum mundi detta það í hug
ókunnugum, að guð gleðinnar ætti hér
öndvegi. Karlfólkið leitar burt í Whisky-
uppsprettuna, ölkelduna eða sódavatnslind-
ina, alt eftir því sem stilling eða gáfur
bjóða.
Að vörmu spori er danslúðurinn þeitt-
ur á ní og dansinn hefst. Loftið verður
þrungið af svitagufu og likt af vini tó-
baki og fjólurót. Það stirnir á enni og !
andlit gestanna og rikið legst á klæði |
þeirra, svo að allir sínast ílauelsklæddir.
En dansinn er sóttur og gleðinni heldur
áfratn. —
Samkvæminu er slitið og fólkið tínist
heim.
Þegar ég kom út var logn og heiðrikja
Ég tók frá öllum vitum, og naut fegurð-
arinnar. Ég var feginn lausninni. En
þrátt firir alt og alt, renni ég samt hug-
anum aftur inn i salinn til dökkhærðu og
velvögsnu drósarinnar, sem mér varð á að
líta síðast til. Svo hátta ég og vakna til
nís dags. —
Tungumjukur.
Tjörnin.
V.
Svo ætti þaö að vera.
Hugsum okkur nú, að einhver af Dágrönn-
um okkar ætti tjörnina þar hjá sér, eða þeir
biggi hér, og hefðu ekki úr öðru að spila til
skautaferða. Við getum nefnt hvern til sem
vér viljum: Norðmenn, Dani eða Breta.
Hugsum okkur þá hvernig tjörnin liti hér út
á vetrum.
Engin þessara þjóða er „fædd á skautum11
eins og sagt er um Hollendinga og þó væri
hér þá svo margt á tjörninDÍ hvern dag í
færu veðri og jafnvel ófæru líka, undir eins
og hún væri mannhóld, að þau vandræði irðu
mest, að fá þar svigrúm. Eélögin keftu um
það hjá bæarstjórninni að íá þar friðaðan
blett firir sig, þó hann væri lítill, og snjór
fengi aldrei að liggja á henni atuDdu leDgur
því hvert félag léti þegar riðja sinn blett og
bæarstjórain léti riðja það, sem eftir væri
handa félagsleisingjum. Svo er það annars-
staðar, og í Khöfn t. d. lét bærinn sópa snjó
af tveim stórum skákum á vötnunum síðast
þegar ég vissi til. Og þar sem svo lítið
svæði er sem hér, irði þess krafist að ístöku-
menn gerðu sem minstan usla, girtu um
svæði sitt og borguðu firir ístökuna. Með-
fram löndum hefði hvert félag tréskíli sín eða
tjöld með fórum sínum á og flöggum. Hring-
akstur væri hvar sem rúm leifði, þar sem
fólki væri ekið i hring nægju síua firir
nokkra aura. Það er besta skemtun.
Þar væru og öðru hverju haldin kapphlaup
milli hinna fræknustu af skautamönnum sem
öll borgin væri komin saman við eins og
jarðarfarir nú. Og í skautamanna hópnum
væri einn maður eða fleiri að búa sig undir,
að reina sig á alheims kappsleiknum og fá
heiðurspening og þvisundir króna í tilbót.
Slíkt er nú keppikefli hvers duglegs drengs
í hinnm löndunum og áhuginn engu minni
en sagt er af frá Grikkjum forðum.
Þá dofuaði ekki ifir tjörninni þegar kvöld-
aði. Þá irðu ljós i hverju horni og blisiu
urn endilanga tjörnina. Kaffi, súkkulaði, og
annað sem leift er að selja, fengist þar til
hressingar í skílunum, og þangað biðu pilt-
arnir stúlkum sínum, sistrum eða frændkum
til að hvíla sig og fá kaf'fi eða til að laga á
þeim skautana o. s. frv. en út um alla tjörn
heirðist söngurinn f'rá dreingjum og telpum.
Margt fleira hef ég séð á slíkum stöðum,
sem líka irði fundið sér til skemtunar hér-
En þó ekki væri nema þetta, þá mindi það
gjörbreita öllu doðalifinu hér á vetrum.
Menn hlökkuðu til þess allan daginn við vinnu
sína og störf, að geta hrest sig og lífgað
hálfa eða heila klukkustund á kvöldin á
eftir. Fullorðið fólk og unglingar kæmu út
úr húsunum til þess að bruna sér á skautum
eða sleðum eða til að horfa á, í stað þess að
kúra í sínum hornum og veslast upp andlega
og líkamlega. SkemtunÍD er jafn indisleg
bæði firir leikendur og áhorf’endur, og manni
verður svo hlítt til lienuar af því hún gerir
fólkið frjálsmannlegra, friðara i vegsti, hraust-
ara og áræðnara, léttir áhiggjur og vekur
framtlðarvonir.
Kannske halda menn að hér sé í'arið með
öfgar eða óra, en það er þó ekki. Eg kann
þá ekki satt orð að segja ef hér er nokkurt
orð ofsagt. Og þá sem kunna að efast vil
ég spirja að þessu : Af hverju haldið þér,
að menn fjölvíða um alla Norðurálfu kosti
stórfé til að búa sér til skautaís, þar sem
landslag eða ofhlí náttúra meinar þeim sjálf-
gerðan ís eftir þörf? Menn eggslétta til
þess stór svæði og ausa ifir þau vatni á
kvöldin svo þar er komin besti skautaís eftir
eina eða tvær frostDætur, þó engin tjörn sé
hundheld.
Slíkt og þvílíkt stirkja bæði félög, auðmenn
og bæir og það er ekki tómt gaman. Nei,
þeir vita að það er ein stoðin undir iramtíð
þjóðar sinnar; farsæld hennar og frægð.
Þeir vita að hinnar frægu hetjur Grikkja
Rómverja og fleiri fóru hvern dag til leika
fram á elliár. Þeir vita að hinir miklu
kappar Norðurlanda gerðu slíkt hið sama, og
þeir vita að allar okkar frægu sögualdarhetj-
ur, sem við erum hróðugastir af, voru að
knattleikum og annari skemtun hvern vetur
úti um alla ísa til að stirkja líkamina og
lífsþrekið. Þetta muna þeir, þó svo sínist,
sem við Islendingar séum nú búnir að gleima
því og þeir vita líka, að það er engin tilvilj-
un, að gullöld Islendinga bæði að hreisti og
viti, ber uppá þann tíma, þegar þeir elf'du
líkami sína með leikum og líkmasæfingum,
því þeir vita það eru hraustar sálir í hraust-
um líkömum, sem skulu jarðríki erfa.
Þ. E.
Höfuðborgiu.
Björn heilinn Jensson var jarðaður
á firra laugardag. Var sú jarðarför hin
virðulegasta og mikil hluttekning sínd. Með-
al annars höfðu skólapiltar gefið silfur-
skjöld allveglegan. Söngflokkur stúdenta
söng við húskveðjuna kvæði þetta eftir
Guðmund skáld Guðmundsson:
Hjartans þakkir, hvíldu rótt!
þú vorn sálar-þroska glæddir,
J>reki sjúkur veika gæddir.
Dánarklukkur hljóma hljótt:
Hjartans þakkir — sofðu rótt!
Stjörnur heiðum himni frá
vefji brjóst þitt ástararmi, —
unaðsljós að grafarbarmi
þínum tindri björt og blá
stjarnan heiðum himni frá.
Skólans sómi, sof þú vært,
higginn, réttsínn heiðursmaður,
hjartaþíður, prúður, glaður.
Oss mun nafn þitt altaf kært,
skólans sómi, sof þú vært! .
Drúpir rós í sorgarsal, —
táradögg um bliðu blómin
blikar nú, er klukknahljóminn
ber frá strönd að djúpum dal. —
Drúpir rós í sorgarsal.
Ut við strönd og uppi’ í sveit
áttu marga kæra vini,