Lögrétta - 27.02.1909, Blaðsíða 4

40
L0GRJETTA,
og hve erfitt fámennu þjóðunum er
um lántökur hjá stórþjóðunum, sást
glögglega um áramótin.
Finnland þurfti að fá sjer ráml.
30 millj. kr. lán. Og eftir allmiklar
tilraunir hjer og hvar hepnaðist loks
að fá lánið hjá enskum bönkum.
En hvernig urðu kjörin ?
Lánstíminn 56 ár. Vextir 4V2°/o
á ári, en 10V2 þarf að borga strax í um-
boðslaun, svo að hverjar 100 kr. í
verðbrjefum fást ekki borgaðar með
meiru en <?p kr. 50 a.
Finnar eru þó uppundir 3 milljónir,
en íslendingar eru ekki nema 80
þúsundir.
hjelt ársfund sinn í Iðnaðarm.húsinu
1 i.þ.m. Form.fjelagsinsJónHelgason,
lagðiframreikning fjelagsins,skýrði frá
gjörðum þess á liðna árinu og lýsti
hag þess eins og hann var nú í árs*
byrjun. Tekjur fjelagsins höfðu ver-
ið alls kr. 24.4.6,01, en útgjöldin kr.
1930,37, svo að fjelagið átti í sjóði
nú í árslok kr. $15,64. Auk þess
átti fjelagið útistandandi fyrir veitta
hjúkrun nokkuð á annað hundr. kr.,
sem gert var ráð fyrir að næðist
inn mest alt. Fjelagsmenn voru í
árslok nálægt 170. Sú tala þarf að
verða hœrri í jafnstórum bæ og
Rvík er orðin, því fremur, sem árs-
tillagið er einar 2 kr., og borgað
með 1 kr. í hvert skifti tvisvar á ári.
Hjúkrunarkonurnar þrjár höfðu
stundað 69 sjúka á 65 heimilum í
samtals 768 daga og 20 nætur (að
meðaltali 266 dægur á hverja hjúkr-
unarkonu), en vökukonan vakað yfir
20 sjúkum á 17 heimilum í alls 169
nætur. Á heimilum þessum hafa alls
23 notið ókeypis hjúkrunar. — Síðan
er fjelagið tók að starfa, fyrir rúm-
um 5 árum, hefur það látið vinna
hjúkrunarstörf á alls 280 heimilum
í alt að 3600 dægur.
Stjórn fjelagsins, þeir Jón lector,
Hannes Thorsteinsson cand. jur. og
og Sighvatur bankastjóri, var endur-
kosin með lófaklappi, svo og endur-
skoðendur, þeir Halldór bankagjaldk.
og Br. H. Bjarnason kaupm.
í fundarlok flutti Þórður Sveins-
son spítalalæknir ágæta tölu um
móðursýki.
Fundurinn var prýðilega sóttur,
enda var konum fjelagsmanna heim-
ilað að sækja fundinn, þótt ekki væru
þær í fjelaginu sjálfar.
Appelsínur
ágætar og afaródýrar hjá
chs SLimsQn.
Reikningur
yfir tekjur og gjöld Sjúkrasjóðs hins ísl.
kvenfjelags árið 1908.
Te kj u r:
1. Sjóður frá fyrra ári:
a. Bankavaxtabrjef 3,500,00
b. Innstæða í spari-
sjóði . . . . 284,87 3,784,87
2. Gjöf lyfsala M. Lund . . . 25,00
3. Vextir 1908:
a. Af bankavaxta-
brjefum til */*
og z/7 ... . 157,50
b. Af innstæðu í
sparisjóði til 3*/,a 16,63 >74,13
4. Innleyst bankavaxtabrjef A
1177......................1,000,00
Kr. 4,984,00
Gjöld:
1. Uthlutaður styrkur:
a. Til Guðm. Einars-
sonar. . . . 30,00
b. „ MagnúsarEin-
arssonar . . 30,00
c. „ Sigurðar Gisla-
sonar . . . 30,00
d. „ Jóhönnu Jónsd. 3°,00
2. Keypt bankavaxtabrjef B~
1266 og 1267................1,000,00
3. Sjóður við árslok 1908:
a. Bankavaxtabrjef . 3,500,00
b. Innstæða í spari-
sjóði .... ■ 364,00 3,864,00
Kr. 4,984,00
Reykjavík 30. jan 1909.
Eiríkur Briem.
Alinenningisbálhur.
hækkar stórkostlega eftir nokkra
daga, svo það er hver síðastur fyrir
þá, sem vilja byrgja sig upp, áður
en verðið hækkar á vínunum, en
hvergi er betra að versla með þá
vöru en í
Kjallaradeildinm i
Thomsens jVíagasíni.
Hlutafjelagið
Thomas Tl. Sabroa & Co„
Aarhus — Danmörku,
býi' til
Kolsýru-kæli-oe frysti-vjelar,
hefur lagt útbúnað til 600:
fiskflutningaskipa, fiskfrysti-
húsa, fiskgeymslustöðva, beitu-
frystihúsa, mótorfiskiskipa, gufu-
skipa, ishúsa, mjólkurbúa og til
ýmislegs annars.
Fulltrúi fyrir ísland er:
<3ísli cJofinsan
konsúll í Vestmannaeyjum.
Fyrirspurn:
Nú ætlum við að fara að gifta okkur,
Gudda mín og jeg, sem höfum verið tiú-
lofuð með köflum í meira en 8 ár. Við
ætlum að skreppa eitthvert kvöldið í
rökkrinu, þegar eigi er annað að gera,
upp á kontór, annaðhvort til slra Jó-
hanns eða síra Olafs, eftir því, hvort við
verðum í þjóðkirkjunni eða fríkirkjunni,
til að láta „pússa" okkur saman. Við
höfum fengið tvo svaramenn, sem báðir
heita Jónar Jónssynir. Nú vildum við
Gudda mín í sameiningu spyrja þig, Lög-
rjetta kær, hvort ekki er nægilegt að hafa
með sjer nöfn beggja Jónanna skrifuð á
miða, eða, hvort við eigum að hafa báða
Jónana með okkur á kontórinn til prests-
ins. Jón Jónsson.
Svar:
Hr. Jón Jónsson verður að hafa
nafna sína báða með sjer á kontórinn.
verður leikið í Iðnaðarmanna-
htísinu sunnudaginn 28. þ. m.
i síðasta sinn.
$gfy Auglýsingum í „Lög-
r]ettu“ tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
Prentsmiðjan Gutenberg.
Munið þad,
að dúkar H/, Klæðaverksmiöjunnar IÐTJIVIV eru
gerðir úr íslenskri ull;
að þeir eru hlýir og haldgóðir, og
að þeir eru mjög ódýrir;
að heimaunnin vaðmál eru þæfð, pressuð og lógskorin fyrir mjög
litla borgun og
að góð ull er spunnin í ágætt band,
en sjerstaklega skal þó mynt á hina fallegu, ódýru og haldgóðu
liti verksmiðjunnar.
Til litunar er veitt móttöku: heimaunnum vaðmálum og
og dúkum, sjölum, sokkaplöggum o. fl., o. fl.
JCLr* Munið þetta. «
Síipó. fiosfar fir. 2,30 Raimfíutí.
Eimþá lægra verð, ef mikið er keypt í einu.
T a 1 s í m i 58.
iliiiáiii lanbr
(Hyacintur)
í j>lösuni. 75 niii-ii stk.
Bergstaðastræti 45.
Einar Helgason.
stærri og smærri íbúðir ásamt búð
á besta stað í bænum.
Helgi Thordersen,
Þingholtsstræti nr. 21, vísar á.
Reykjavíkur,
Grettisgötu 38—Talsími 129,
tekur hús til útleigingar
og umsjónar. Abyrgist
húsaleiguna og setur trygg-
ingu fyrir henni, ef um
semst. Borgar af húsun-
um opinber gjöld og
bankaskuldir,að svo miklu
leyti sem húsaleigan hrekk-
ur til.
Þetta skyldu húsa-
eigendur íhuga.
22 23
um, og því tek jeg á móti ádrykkju
þinni í þessu góða víni og læt stjettar-
bræður mina um hinn drykkinn«.
Musterisriddarinn helti einnig á bik-
ar sinn. »Jeg drekk skál hinnar
fögru Róvenu«, mælti hann.
»Mikil er kurteisi þín, herra riddari«,
svaraði hún. »En segið mjer heldur
fregnir frá Palestínu. Það efni lætur
betur í eyrum okkar Engilsaxa en
fagurmæli þau, er þið temjið ykkur,
sem fengið hafið franskt uppeldi«.
»Jeg hef fá tíðindi þaðan að segja,
göfuga jungfrú«, sagði riddarinn, »utan
þau, að fregnin um það, að vopna-
hlje sje samið við Saladín soldán, kvað
vera sönn«.
Vambi var nú kominn í sæti sitt.
Það var stóll, er stóð aftan við sæti
húsbóndans, og rjetti Siðríkur honum
við og við matarbita frá skerborði sínu,
en fyrir þeirri náð urðu einnig uppá-
haldshundar hans, er þarna voru við,
eins og áður er sagt. Stólbak Vamba
var prýtt með asnaeyrum, en fyrir
framan sæti hans var lítið borð.
Hann krosslagði fæturna, hallaði sjer
aftur á bak í stólnum og ljet kjálk-
ana ganga eins og hnotbrjóta, en lygndi
aftur augunum, og tók þó vel eftir
hverju orði og atviki, til þess að vera
viðbúinn, að koma einhverju spaugi
eða skrípaskap að, ef tækifæri bið-
ist.
»Þessi vopnahlje við hina vantrúuðu
hunda ergja mig og gera migellimóð-
an«, sagði hann, og skeytti því engu,
þótt hantl tæki fram i fyrir riddaran-
um.
»Hvernigþá?« gegndi Siðríkur og ljet
menn sjá á andliti sínu, að hann ætl-
aði að taka spauginu vel.
»At því að jeg man það, að þrjú
þeirra hafa áður verið gerð um mína
daga, og átti hvert um sig að haldast
í fimmtíu ár. Þegarjeg legg þessa ára-
tölu saman, sje jeg, að jeg hlýt að
vera orðinn hundrað og fimmtíu ára
að minsta kosti«.
»Ellidauður ættir þú samt ekki að
verða, ef þú segir mönnum oftar eins
til vegar og þú sagðir okkur ábótan-
um í kvöld«, sagði riddarinn, og kann-
aðist nú við manninn, sem við hann
hafði talað í skóginum.
»Hvað heyri jeg um þig, þrjótur!«
mælti Siðríkur. »Leikur þú þjer að
því, að villa ferðamenn? Þá verður
að lofa þjer að kynnast svipuólinni«.
»Nei, gerðu það ekki, húsbóndi góð-
ur,« sagði Vambi. »Heimskan er mín
afsökun. Jeg hafði sem snöggvast
gleymt þvi, hverju megin hægri hönd-
in á mjer er, og hef þess vegna hent í
öfuga átt. En sá sem velur sjer fífl
fyrir ráðgjafa og vegvísara, verður að
geta fyrirgefið annað eins og þetta«.
Nú kom drengur dyravarðarins inn
í höllina og truflaði samtalið. Hann
sagði, að gestur væri úti fyrir hliðinu,
sem beiddist gistingar.
»Fylgdu honum inn«, sagði Siðrík-
ur, »hver sem hann er og hvaðan sem
hann kemur. Nú er veðrið ilt hverj-
um, sem úti er, og sjáðu um það, Ás-
valdur, að þessum manni sje veittur
heini«.
Sveinninn gekk þá út til þess að
taka á móti gestinum.
V.
Ásvaldur kom aftur eftir litla
stund og hvíslaði að húsbónda sínum:
»Þetta er Gyðingur og nefnist ísak frá
Jórvík. Á jeg að koma með hann inn i
höllina?«
»Láttu Gurt gera það«, kallaði Vambi;
»það á best við að svínahirðirinn fylgi
Gyðingnum inn«.
»Heilaga guðs móðir«, sagði ábótinn
og krossaði sig. »Á að fylgja Gyðingi
hingað inn?«
»Látið ekki slikan hund koma nærri
mjer«, sagði riddarinn.
»Verið hægir, heiðruðu gestir mín-
ir«, sagði Siðrikur. »Jeg má ekki láta
óbeit ykkar á manninum hefta gest-
risni mína. Úr því að drottinn sjálí-
ur leyfir þessum þjóðflokki vist á jörð-
unni, og hefur gert það öld eptir öld,
þá ættum við að geta þolað nærveru
eins Gvðings eina kvöldstund. En jeg
skipa engum að yrða á hann nje mat-
ast með honum. Látið hann fá horð
út af fyrir sig, — nema útlendingarn-
ir þarna með tyrknesku höfuðföiin
vilji taka hann í sinn hóp«.—Um leið
og liann sagði þetta siðasta hrosti
hann.
»Herra óðalsbóndi«, sagði riddarinn;
»serknesku þrælar.nir, sem jeg het með
mjer, eru Múhameðsmenn, og þeir
hafa engu minni viðbjóð á Gyðingum
en við, sem kristnir erum.
«Ekki get jeg skilið það, að þeir sem
tilbiðja Múhameð sjeu nokkru betri
en Gyðingar«, sagði Vambi. »Gyðing-
ar voru þó einu sinni guðs útvalda
þjóð«.
»Við látum þá Gyðinginn sitja hjá
þjer, Vamhi,« sagði Siðríkur. »Ykkur
kemur liklega vel saman.«
»Jeg kann líklega tök á þvi, að ýta
honum burtu frá mjer með hægu móti«,
sagði Vambi og hampaði svinakjöts-
bita, sem hann var jeta.
»Þegiðu«, sagði Siðríkur, »nú kemur
hann«.
Gyðingurinn var nú leiddur inn í
höllina án allrar viðhafnar. Það var
gamall maður og lotinn. Hann lieils-
aði í allar áttir, hneigði sig með mestu
auðmýkt og gekk síðan að óæðri
enda lágborðsins. Hann var skarp-
leitur, með arnarnef og hvöss, dökk
augu, hátt og hrukkótt enni og sítt
hár og skegg, hvortveggja hvítt af hær-
um en vel vaxið. í útliti hafði mað-
urinn öll helstu einkenni þjóðar sinnar.
En í þá tíð var hjátrú mikil og hleypi-
dómar ríkjandi og hafði alþýða manna
mestu óbeit á Gyðingum, en aðalsmenn-
irnir ofsóttu þá og píndu af þeim pen-
inga. Má vera, að hatrið og ofsókn-
irnar, sem þeir höfðu hvervetna orðið
fyrir, hafi átt mikinn þátt í þvi, að
þjóðareinkenni þeirra voru orðin ó-
skapfeld öðrum mönnum.
Gyðingurinn var í óvandaðri, dökk-
rauðri kápu, erlá utan á honum í víðum