Lögrétta - 17.11.1909, Blaðsíða 3

L0GRJET1 A.
211
Besti vindillinn
í bænum er »E1 Carancho«;
fæst aöeins í Tóbaksversl-
un R. P. Leví, Austurstr. 4.
Reykjavík.
Nýr dr. phil. Öl. Dan Daníels-
son kennaraskólakennari er nýkotn-
inn heim frá Khöfn og orðinn dr.
phil. Hann varði doktorsritgerð sína
við háskólann 30. f. m. og er vel
látið af frammistöðu hans þar í dönsku
blaði, sem flytur grein um þetta.
Titill bókarinnar, sem hann fær
doktorsnafnbótina fyrir er: „Nogle
Bemærkninger om en Gruppe alge-
braiske Fiader".
Gullbrúðkanp þeirra Páls sagn-
fræðings og frú Þóru Melsted var
síðastl. laugardag. Þess var minst á
ýmsan hátt í bænum, flaggað á hverri
stöng og um morguninn kl. 10 leikið
á lúðra framan við liús þeirra, en
síðan var þeim flutt ávarp, er fjöldi
bæjarbúa, karla og kvenna, hafði
skrifað undir og er svo hljóðandi:
Kœru gullbriiðhjón
Páll Meðsteð og Póra Melsleð.
Oss er pað mikil gleði og sœmd að
mega ávarpa ykkur í dag, á gullbrúð-
kaupsdegi ykkar, sem um leið er af-
mœlisdagur yðar, virðulegi öldungur,
með árin níutíu og sjö að baki.
Sœmdarlífi hafið pið lifað alla ykkar
löngu œfi, og hjúskapur ykkar verið
hin fegursta fyrirmynd öllum hjónum.
Og hvert ykkar um sig lætur eflir pýð-
ingarmikið og göfugt œfistarf, sem hin
islenska pjóð geymir um aldur í heiðri
og blessun.
ÖIl hin islenska pjóð fœrir ykkur í
dag hjartfólgnar pakkir og heillaóskir.
Guð blessi œfikvöld ykkar.
Kl. 2 gengu kvennaskólastúlkurnar
i skrúðgöngu heim til þeirra og sungu
þar kvæði, sem Stgr. Thorsteinsson
rektor hafði ort.
Gullbrúðkaupsdagurinn var jafn-
framt afmælisdagur Pals Melsteðs og
varð hann þá 97 ára.
Brillouin, franski konsúllinn, brá
sjer til útlanda með „Vestu“ nú fyrir
helgina. Hann er orðinn nafnkunnur
maður hjer í bænum, góður kunningi
byggingarnefndar, borgarstjóra, lög-
reglu og dómstóla og margra annara.
Burtför hans hafði verið hatíðlegri
en venja er til hjer og ritar einn
sjónarvottur Lögr. um það á þessa
leið:
„Þegar konsúllinn lagði frá landi
var veður ekki gott, talsverð slyddu-
hrfð. Samt ljet hans hágöfgi Björn
Jónsson ekki veðrið aftra sjer frá að
sýna konsúlnum full merki virðingar
og vináttu. Hann beið konsúlsins á
bryggjunni ásamt nokkrum hinna
helstu trúnaðarmanna sinna. Þargat
að líta Indriða, Einar Hjörleifsson,
Ara, síra Jens, Hannes forseta og
fleiri tigna menn. Var það hin sæt-
asta sjón, er þeir kvöddu konsúlinn
og árnuðu honum fararheilla, með
fögrum orðum og bljúgum beyging-
ingum, veifandi húfum, höttum og
klútum.
Þannig sýndu þessir fulltrúar hins
litla, sjalfstæða íslands virðing þjóð-
veldinu franska og má víst með sanni
segja, að bæði ríkin voru jafn sæmi-
lega „representeruð" við þessa hátíð-
legu athöfn". R.
SkautaQelagið. Það hjelt aðal-
fund síðastl. manudagskvöld. Var þá
samþykt, að koma hjer á skautalistar-
skóla nú í vetur. Kenslu fá þar að-
eins meðlimir Skautafjelagsins og er
hún sjerstaklega ætluð þeim, sem
yngri eru og byrjandi.
Samþykt var, að halda þrjú skauta-
kapphlaup í vetur, eitt fyrir fullorðna
menn, annað fyrir drengi, en hið
þriðja listahlaup.
Talað var um, að koma upp íþrótta-
svæði á Melunum, er ætlað væri til
alskonar líkamsæfinga, á sumrin til
fótknattleika og annara íþrótta, sem
þá eru stundaðar, en á veturna til
skautahlaupa.
Auðvitað kostar það mikið fje, að
koma upp íþróttasvæði eftir nútím-
ans kröfum, svo að þessi hugmynd
verður að hafa tímann fyrir sjer.
Mönnum kom saman um, að byrja
þegar fjársöfnun í þessu skyni, og
stjórn fjelagsins hefur þegar safnað
50 kr., sem lagðar eru í banka. Þar
er byrjunin.
Á síðasta bæjarstjórnarfundi fjekk
Skautafjelagið leyfi til að afgirða
svæði á tjörninni. Stjórn fjelagsins
ætlar að hafa nánar gætur á þessu
svæði og halda fast fram þeim rjetti,
sem hún hefur fengið til þess. Allir,
sem ryðjast inn á það svæði
án aðgöngumiða, verða kærðir fyrir
lögreglunni og sektaðir. Þetta er
nauðsynlegt, því það kostar fjelagið
ekki lítið, að halda svæðinu við. í
fyrra vetur borgaði það út 650 kr.
Sauðaþjófnaður er nýorðinn upp-
vís hjer í bænum. Fyrra þriðjudag
hurfu úr girðing í Áatúnum 19 kind-
ur. Maður hjeðan úr Reykjavik hafði
tekið þær og rekið heim til sín. 10
hafði hann þó slept, eða mist þær.
Hinar hafði hann skorið og selt ket
í tvo staði. Þorvaldur Björnsson lög-
regluþjónn hafði uppi á honum í gær.
Hann heitir Guðm. Erlendsson og
hefur honum áður verið hegnt.
Söngskemtun hjelt Sigvaldi Ste-
fánsson læknir síðastliðið föstudags-
kvöld í Góðtemplarahúsinu með að-
stoð frk. Hólmfríðar Halldórsdóttur,
Arna Thorsteinsson og Pjeturs Hall-
dórssonar.
Söngskemtunin var allvel sótt og
vel yfir henni látið. Sigvaldi læknir
hefur altaf iðkað tónlistina jafnframt
námi sínu og er nú talinn meðal
þeirra manna hjer, sem best eru að
sjer í söng.
Þeir Árni og Pjetur sungu ein-
söngva, en frk. Hólmfríður og Sig-
valdi ljeku á hljóðfæri.
Góð gjöf. Th. Thorsteinson kon-
súll hefur gefið Skautafjelagi Reykja-
víkur mjög stórt og dýrt drykkjar-
horn silfurbúið, og á það að verða
verðlaunagripur fjelagsins. Svo góð-
ur gripur mun án efa eiga ekki lít-
inn þátt í því, að auka kepnina og
áhugann og fjölga góðum skauta-
mönnum hjer í bænum.
Ólafur Ánnmdason verslunarstjóri
er nýlega fluttur til Hafnarfjarðar og
tekinn við stjórn Brydesverslunar þar.
Kaupmenn hjer hjeldu honum skiln-
aðarsamsæti.
Heiðursmerkl franskt hefur frk.
Þóra Friðrikssnn nýlega fengið(0fíicier
d’ academie) og er fyrsta konan hjer,
sem þá sæmd hefur hlotið.
Stjórnarráðið. Indriða Einars-
syni er nú veitt skrifstofustjóraem-
bættið þar á 3. skrifstotu, sem hann
hefur gegnt síðan í fyrra vetur, segir
ísaf. — Blaðið getur þess, eins og
helsta verðleikans til einbættisins, að
hann sje skáld. Hitt nefnir það ekki,
að hann hafi verið endurskoðandi
landsreikninganna um langan aldur.
Sinjorvarsíunln
Laugaveg 22, Talsími 284,
Margarine fra 43 a. pd.
Snijör, ísl., 80—85 a- pd.
Geita-smjör 65 a. pd. (betra en ísl.
smjör.
Egg, stimpluð, glæný.
Plöntufeiti og svínafeiti.
Ödýrasta sjerverslun hjer á landi.
ísl. smjör og egg keypt fyrir pen-
inga út í hönd.
Hjörtur A. Fjeldsted.
Smáauglýsingar tekur
„Lögrjetta" framvegis fyrir lægra verð
en áður. En þá verður borgun að
fylgja jafnframt.
311 tneðjerð á skepnu.
Jeg býst við því, að flestir sjeu
búnir að gleyma frjettagrein f 35.
tölublaði Lögrjettu þ. á., tekinni úr
„Norðra" með fyrirsögninni: „Nýj-
ar veiðiaðferðir", og jeg hygg einnig
að flestir hafi lesið hana svo, að
þeim hafi fundist veiðiaðferð sú, fugl-
inum viðvíkjandi, sem þar er skýrt
frá, ágæt og lofsverð, og á engan
hátt athugaverð, en sannleikurinn er
sá, að veiðiaðferð þessi hefur þann
aðalókost við sig, að hún í raun og
veru verður ekki heimfærð undir ann-
annað en það, sem kallast: ill með-
ferð á skepnu.
Hún er kölluð ný, þessi fyrirtaks
aðferð, en sannleikurinn er sá, að
hjer er gamall draugur nýuppvakinn;
eini munurinn er sá, að hann er enn-
þá harðýðgislegri og viðbjóðslegri
en sá fyrri. í Vestmannaeyjum var
fyrir hjer um bil 36 árum byrjað
að veiða fugl í samskonar net á sjó,
sem Frímann þessi Benediktsson í
Grímsey á nú að hafa heiðurinn af
að hafa fundið upp. Munurinn að-
eins sá, að snörur voru hvorki á
hliðarborðunum nje þverslánni; hún
hefur það ilt framyfir, þessi nýja
veiðiaðferð Frímanns. Vestmanneyj-
ingar eru fyrir hjer um bil 16 ár-
um búnir að kveða niður þessa
aðferð, svo mannúðarfullir eru þeir,
og kemur þeim eflaust aldrei til hugar
að vekja upp þessa veiðiaðferð aftur,
þratt fyrir það, þótt hún sje arðvæn-
leg, og eru þeir þó ekki taldir eftir-
bátar annara við fuglaveiðar.
Það bar tvent til þess, að Vest-
manneyingar lögðu niður þessa veiði-
aðferð: fyrst það, að aðferðin þótti
fram úr hófi ómannúðleg, og það
annað, að hún fækkaði svartfuglin-
um við Eyjarnar mjög tilfinnanlega.
Þeir, sem ekki hafa sjeð fugl veidd-
an í þessi net, geta naumast hugsað
sjer, hversu fuglinn kvelst þar áður
en hann deyr. Þarna liggur fugtinn
að mestu í kafi, fjötraður í netinu,
ýmist á grúfu, ýmist upp í loft eða
á hliðinni, oft með höfuðið beygt í
sjó. Þarna berjast þessir aumingjar
ef tii vill margar klukkustundir, uns
þeir loks ýmist deyja af þreytu eða
þeir kafna (drukna), þegar þeir megna
ekki lengur að lyfta upp hinu kaf-
færða höfði. Það bar heldur ekki
svo sjaldan við, að sjá mátti stóran,
brúnan fugl sitja á burðunum, sem
halda netinu í sundur, teygja sig við
og við niður í netið til að höggva
í aumingja hjálparlausu fuglana fjötr-
uðu. Það var skúmur, sem margir
kannast við. Jeg veit ekki, hvort
fugl þessi er til fyrir norðan, en hjer
var hann ávalt nálægur til þess að
auka á kvalir hinna ánetjuðu dýra
og með vægðarlausu hæglæti að
kroppa það af fuglinum kvikum, sem
honum gatst best að. Jeg ætla mjer
ekki frekar að lýsa þessari viðbjóðs*
egu veiðiaðferð, en vil að eins leyfa
mjer að bera upp þessar spurning*
ar til alvarlegrar íhugunar hverjum
siðuðum manni:
Er þessi veiðiaðferð mannúðleg? >
Er hún samboðin þeim menningar-
tíma, sem vjer lifum á?
Er hún ekki gagnstæð þeirri rjett-
mætu áskorun, að misþyrma ekki
skepnunum?
Óg verður þessi aðferð ekki með
rjettu heimfærð undir það, sem kall-
ast ill meðferð á skepnum?
Það þarf sem fyrst að taka fyrir
kverkarnar á þessari veiðiaðferð, því
að heyrst hefur, að hún sje farin að
breiðast út. Sjái þeir menn og þau
hjeröð, sem glæpst hafa á þessari
veiðiaðferð, ekki sóma sinn í því, að
leggja hana þegar niður, þegar búið
er að benda á galla hennar og harð-
ýðgi, þá liggur ekkert annað nær,
en að næsta alþingi taki málið
að sjer, banni með lögum þessa
veiðiaðferð og kveði á þann veg
þennan gamla draug niður að fullu
og öllu.
Skeggi.
í Maiar
2 handa d ö m u m, aðeins nokkrir
2 eftir, sem seljast með
^ 15°/o alslætti
i ‘
\ DAGSBRtTN.
Mjólk
fæst daglega í Bergstaðastræti 20.
MT Hanpendur Lög;rjet(n,
sem hafa bústaðaskifti, láti vita það
á afgreiðslunni, Laugaveg 41, Tals. 74.
Eggert Claessen
yfirrjettarmálaflutningsmaður.
Pósthússtræti 17. Venjulega heima kl. 10—11
og 4—5. Talslmi 16.
1ÖÖ 157
sæju, að ekki væri hægt að koma hon-
um í sátt við Siðrik«.
ívar Ijet sjer þetta vel líka og spurði
ekki um fleira. Þjónn Rebekku gaf
honum svefnmeðal, og litlu siðar fjell
hann í fastan svefn. Næsta morgun
var hann sótthitalaus og taldi Rebekka
hann þá færan til ferðar með þeim.
Hann var lagður í burðarstól og alt
gert til þess, að sem best færi um hann.
Þó var ferðinni flýtt meira en Rebekku
þótti rjett vera vegna sjúklingsins. ísak
var ætíð hræddur við ræningja, hafði
því litlar viðdvalir á leiðinni og komst
brátt á undan þeim Siðríki og Aðal-
steini, þótt hann legði ekki á stað frá
Ásbæ fyr en mörgum klukkustundum
á ettir þeim. Þeir höfðu, eins og áður
er frá sagt, haft langa dvöl í Viðúlfs
klaustri. En þrátt fyrir áframhaldið,
leið ívari vel í burðarstólnum.
Svo kom að þvi, að fylgdarmenn
ísaks ílúðu frá honum, eins og áður
er safet, og Siðrikur tók hann í föru-
neyti sitt, svo að þeir lentu báðir sam-
an í höndum Breka riddara og sam-
særismannanna, sem honum íýlgdu.
Burðarstólnum var litil eftirtekt veitt,
meðan á árásinni stóð, og nærri lá, að
hann væri skilinn eftir. En Breka
hafði hugkvæmst, að líta inn í hann,
og varð hann eigi lítið hissa, er hann
hitti þar fyrir sjúkan mann, og ekki
varð undrunin minni, er hann þóttist
þekkja þar ívar hlújárn og hinn ját-
aði umsvifalaust, að svo væri, sem
honum sýndist.
Þótt Breki væri ódæll vikingur, kom
honum ekki til hugar að vinna ívari
neitt mein, er hann hitti hann veikan
og verjulausan, og hann ásetti sjer, að
segja Reginvaldi ekki heldur frá hon-
um, því það vissi Breki, að Reginvald-
ur mundi ekki hlífast við að senda
hann veg allrar veraldar, til þess að
tryggja sjer Hlújárnsljenið, ef hann
fengi færi á honum. Breki sagði því
tveimur af sveinum sínum að gæta
burðarstótsins og láta engan forvitnast
um, hvað í honum væri. Efþeiryrðu
spurðir um það, áttu þeir að segja,
að þetta væri burðarstóll jungfrúrRó-
venu og h'efði verið fluttur tómur með
þeim Siðríki, en nú væri i honum einn
af Breka mönnum, sem særst hefði í
viðureigninni. Þegar til Hrafnabjarga-
kastalans kom, höfðu sveinar Breka
flutt burðarstólinn inn i sjerstakt her-
bergi og menn Reginvalds fengu ekki
annað að vita, en að það væri einn af
sveinum Breka, sem lægi þar sár. Hið
sama var Reginvaldi sjálfum sagt.
En þegar hann þurtti mannanna við
úti á vígveggjunum, sem Breki hafði
skipað að gæta burðarstólsins, þá skip-
aði hann að flytja sjúklinginn inn til
Úlfríðar gömlu. »Jeg læt ekki vopn-
aða menn sitja yfir sjúkrasæng«, sagði
hann, »þegar mannlaust er á vígveggj-
unum. Þú getur gætt sjúklingsins, Úlf-
riður, gamla engilsaxneska norn, ef
hann þarf gæslu. En hjerna eru bogar
og örvar, piltar«, sagði hann við menn
Breka, »og farið þið nú út i virkið«.
Hermennirnir urðu lausninni fegnir
frá sjúklingssænginni og þutu glaðir út
það samhengislaust í huga hans. Hann
fann til sársauka, þreytu og máttleysis,
og við þetta blönduðust óljósar endur-
minningar um þung högg, hestaárekst-
ur og ryskingar, hróp og vopnabrak.
Hann reis upp í rúminu og dró sæng-
urtjaldið til hliðar, en við þá hreyfingu
fann hann megnan sársauka. Hann
leit undrandi í kring um sig og sá,
að hann var i stóru og skrautlegu her-
bergi, sem var út búið að Austurlanda
hætti, svo að honum datt fyrst í hug,
að hann væri kominn aftur austur í Pa-
lestínu. Þessi hugsun glæddist enn við
það, er eitt veggtjaldið var opnað og
inn kom stúlka, sem klædd var meira
eftir tisku Austurlanda- en Norðurálfu-
lcvenna. Á eftir stúlkunnu kom dökk-
hærður þjónn, sem einnig var í Austur-
landabúningi.
Sjúklingurinn ætlaði að yrða á stúlk-
una, en hún lagði þá fingur yfir var-
irnar og gaf honum með því bendingu
úm, að hann mætti ekki tala. Þjónn-
inn gekk fram og íletti ofan af þeirri
hlið sjúklingsins, sem sárið var á, en
Rebekka leit síðan eftir því og sá, að
bindið var óhreyft og sárið i góðu
lagi. Framkoma hennar var svo upp-
gerðarlaus, viðkunnanleg og kvenleg,
að hún hratt burt allri undrun yfir
því, að svo ung og fögur og sýnilega
auðug stúlka skyldi fást við að hjúkra
sjúkum manni og binda sár hans, en
minti á hinn sanna mannkærleika, er
reynir að milda hvern sársauka og
bæta úr hverju böli með líknandi starf-
semi. Rebekka talaði við gamla þjón-
inn, sem fylgdi henni, á hebresku, o^
allar fyrirskipanir hennar voru stuttar,
en hann var vanur sjúkrahjúkrun hjá
henni og hlýddi orðalaust.
Sjúklingurinn skildi ekki hvað húrl
sagði, en samt ljet það yndislega í eyr-
um hans. Hann spurði einskis meðan
á umbúnaðinum stóð, en ljet þau Re-
bekku einráð um hann. En þegar
honum var lokið og hann sá, að Re-
bekka ætlaði út úr herberginu, gat
hann ekki stilt sig um að ávarpa hana.
»Góða stúlka«, sagði hann á arabisku,
því hann hafði lært nokkuð í málinu
á Austurlandaferðum sínum, »jeg ætla
að biðja þig að segja mjer------«.
Rebekka leit við og svaraði brosandi;
»Jeg er frá Englandi, herra riddari, og
tala sama mál og þú. En þú villist
auðvitað á búningnum«.
»Göfuga jungfrú«, sagði sjúklingur-
inn, en komst ekki lengra, því hún
greip undir eins fram í fyrir honum
aftur.
»Kallaðu mig ekki göfuga, herra
riddari«, sagði hún. »Það er best að
þú fáir undir eins að vita, að jeg er
Gyðingastúlka, dóttir ísaks frá Jórvík,
gamals manns, sem þú hefur nýlega
veitt góða hjálp, þegar liann var í
hættu staddur. Þú ert nú í hans húsi
og átt skilið að fá alla þá hjálp, sem
þú þarfnast, meðan þú ert sjúkur«.
Vera má, að jungfrú Róvenu hefði
ekki fundist mikið til um að sjá það,
hvernig ívar riddari mændi á Rebekku
meðan hún talaði við hann. En ívar
hafði sömu óbeitina á Gyðingum, sem