Lögrétta - 15.06.1910, Blaðsíða 4

116
L0GRJETTA.
Sassföð
ÆeyRjavítíiir
mælir með:
Lömpum,
Suðuáhöldum,
seg-]a:
Smjör og Margarine
þolir ekki lyktina af
olíu, síld, osti,
kaffi og þvílíku, og
getur því aðeins haft
lircinan sinckk
í sjersölubúðum fyrir smjör.
Steikaraofnum,
Línboltum o. s. frv.
Þar er lika
verðið lægst.
, cáiÍ sjömanna.
Biðjið útgerðarmenn yðar um smjörlíki frá „Kö-
benhavns IWCarg-ariiiefabrili44, sem er búið til
úr hreinu og ósviknu efni, lítið litað og livítt eins og
sauðasmjör. Fæst frá foröalbiiri verksmiðjiinnar á
Akureyri og beint frá verksmiðjunni. Áreiðanlegum
kaupendum er gefinn gjaldfrestur, sje rnikið keypt í einu.
Jón Stefánsson, Akureyri.
Einungis af bestu gerð og gæðum.
Menn eru beðnir að iíta á sýnishornin á
Hverfisgötu 2.
Kennarastaða
við barnaskóla Reykjavíkur er laus frá 1. okt. næstkom-
andi. Árslaun 1000 krónur. Umsóknir sendist fyrir 15.
Smjörhúsið
Hafnarstræti.
Reykjavík. Talsími 223.
Hambwrg
W. v. Essen & W. Jacoby.
(Eigandi Waldemar v. Essen. Stofnað 1869).
VöruafgreiSsla. Skipaafgreiðsla. Vátrygging.
Meðmæli: Die Deutsche Bank.
Til leigu herbergi fyrir einhl.
Bóklöðust. ii.
Brúkuð íslensk frímerki
kaupir með hærra verði en áður
Girðing.
Á lóðarmörkum gasstöðvarinnar á að reisa vegg
úr steinsteypu, högnum steini eða trjegirðingu. Peir,
er vilja taka að sjer verkið, geta fengið nánari upplýs-
ingar á
SRrifsíqfu gassíöé varinnar.
ágúst til borgarstjóra, er gefur nánari upplýsingar.
Inger Osllimd.
Síióíanafnóin.
Tilborgar 01
er bragðgott <>”' geymist vel.
Cúborgar gosðrykkir,
þar íi meðal s j erstaklega
Tuborgar Citron Sódavatn
og
Tuborgar Límonaði,
eru hressandi og þægilcgir sumardrykkir.
Tímakensla.
Þeir, sem óska að fá tímakenslu við barnaskóla Reykjavíkur
næsta skólaár, sendi umsóknir um það til borgarstjóra fyrir 15. ágúst
næstkomandi.
SRólansfnóin.
framtalsþiig
fyrir Reykjavíkurkaupstað verð-
ur haldið í bæjarþingsstofunni
hjer þriðjudaginn 21. júní og
hefst kl. 12 á hádegi.
Bæjarfógetinu í Reykjavík,
7. júní 1910.
Jón Magnússon.
„Sjómannalíf",
saga eftir R. Kipling, sem
komið hefur út í Lögr., fæst
enn í öllum bókasölubúð-
um. — Ágæt saga.
Smáauglýsingai* tekur
„Lögrjetta" framvegis fyrir lægra verð
en áður. En þá verður borgun að
fylgja jafnframt
yy Auglýsingum í „Lög-
rjettu“ tekur ritstjórinn við
eða prentsmiðjan.
Munið ú borga Lögrjettu.
dan$ka smjörlihi cr besl.
Biðjið um tegundírnar
„Sóley’* „Ingólfur’’ „Hehla"eða „Isöfold”
Smjörlikið fccst* cinungis fra':
\ Offo Mönsfed h/f. >
Kaupmnnnohöfn og/író$um
i Danmörku.
Barnaskölinn.
Þeir sem vilja fá ókeypis kennslu fyrir börn yngri
en 10 ára í barnaskóla Reykjavíkur næsta skólaár, sendi
umsóknir um það til borgarstjóra íyrir 15*. ágúst
næstkomandi.
Skólanefndin.
234 235
Hann reiddist í svip og varð rauður i
andliti. En þó stilti hann sig.
»Skógarkonungurinn vill spara vín
sitt og vistir við Englandskonung«,
sagði hann. »Það er gott. En þegar
þú, Hrói höttur, kemur og heimsækir
mig í Lundúnum, þá ætla jeg ekki að
vera eins sparsamur. — Þetta var samt
rjett gert af þjer, fjelagi! Nú skulum
við fara á bak og halda á stað. Jeg
sá það, að Ivar hlújárn var orðinn
óþolinmóður«.
Svo kvaddi konungurinn i flýti og
hjelt áleiðis til Stóruborgar, og með
honum ívar, Gurt og Yambi. Þeir
náðu þangað fyrir sólsetur.
Stóruborgarvígi var þá ekki eins ram-
gert og síðar varð. Það var gert af
Engilsöxum. Aðalturninn var vel út
búinn til varnar, en útvirki var þar
ekkert og ekki annað en einföld trjá-
girðing alt í kring.
Stór, dökkur sorgarfáni blakti á turn-
inum til merkis um dauða húsbónd-
ans. Annars var þar ekkert tákn um
tign hans og ættgöfgi sýnilegt, þvi
skjaldarmerkin, sem Normanna-aðall-
inn hafði, voru á þeim dögum nýung
og höfðu Engilsaxar ekki tekið þau
upp eftir Normönnum.
Það var mikið um að vera á Stóru-
borg og hafði heimaíólkið í mörgu að
snúast. Fjölmenni var þar saman
komið og öllum óspart veitt, eins og
tíðska var við slík tækifæri. Því auk
allra þeirra, sem einhver kynni höfðu
haft af hinum látna, var hver maður,
sem leið átti fram hjá, boðinn og vel-
kominn til þess, að taka þátt í greftr-
unargildunum. En þar sem Aðalsteinn
hafði verið bæði sjerlega auðugur
maður og ættgöfugur, var nú rausnin
líka eftir því.
Stóraborg stóð á hæð og var nú
fjöldi manna á gangi um brekkuna,
sem sneri að veginum heim til höfuð-
bólsins. Hliðið var opið, erkonungur
kom þar að með föruneyti sitt, og
engir voru þar varðmenn. Þeir kon-
ungur riðu þegar inn. Enga sorg var
að sjá á mannfjöldanum þar inni. Á
einum stað voru margir matreiðslu-
menn önnum kafnir við að steikja
uxa- og s^iuða-skrokka; á öðrum stað
var verið að opna stórar ölámur, en
úr öðrum, sem voru að tæmast, var
ölið borið hringinn í kring. Gestirnir
gengu að fæðunni og ölinu, og tóku
hvorutveggja eftir vild. Þar voru Eng-
ilsaxneskir þrælar, hálfnaktir, sem
venjulega áttu við þröngan kost að
búa, en átu nú og drukku eins og
þeir ætluðu að búa að því í heilt
missiri á eftir. Borgarar og bændur
átu líka og drukku með góðri list;
sumir sögðu of lítið malt í ölinu, en
aðrir mótmæltu því, og var svo rætt
fram og aftur um ölgerðina. Einstöku
menn voru þarna af fátækari og óæðri
aöli Normanna. Þeir voru auðþektir
á því, að þeir voru allir rakaðir á
höku og i stuttum kápum. Þeir stóðu
í smáhópum til og frá og litu með
fyrirlitningai-svip yfir veislusvæðið, en
ljetu þó svo lítið að grípa við og við
til matarins og vínsins, sem fram var
borið.
Svona var ástatt þarna á Stóruborg,
þegar Ríkharð konung bar þar að
garði. Forstöðumaður veislunnar veitli
því litla eftirtekt, þótt nýir og nýir
gestahópar bættust við, nema ef mis-
brestur varð á góðri reglu einhver-
staðar. Annars gekk hver maður að
því, sem fram var reitt, þar sem hann
vildi og óboðinn. Samt veitti forstöðu-
maðurinn því þegar eftirtekt, er þeir
konungur og ívar komu. Honum
fanst hann kannast við andlit ívars,
en gat þó ekki komið því fyrir sig,
hver maðurinn væri. Á búningnum
sá hann, að þeir voru báðir riddarar,
en koma slíkra höfðingja var sjald-
gæf til útfaragilda Engilsaxa, og hlaut
að teljast heiður við hinn látna og
skyldmenni hans. Forstöðumaðurinn
gekk þvi fram, ruddi gestunum veg
gegnum mannþyrpinguna og fylgdi
þeim að innganginum tii turnsins. En
niðri í garðinum urðu þeir Gurt og
Vambi eftir, enda hittu þeir þar íljót-
lega fyrir sjer kunningja.
LXI.
Inngangurinn í hinn mikla turn á
Stóruborg var einkennilegur og gamal-
dags. Fyrst var gengið upp brattan
og þröngan stiga upp í lága hliðar-
hvelfingu á sunnanverðum turninum.
Þar íyrir neðan voru aðeins fanga-
klefar og dimmar múrhvelfingar, en
stigar lágu frá hliðhvelfingunni upp i
efri herbergi turnsins.
Úr hliðhvelfingunni var þeim Rík-
harði konungi og ívari fylgt inn í stór-
an, hringmyndaðan sal, sem tók yfir
allan turninn. Á leiðinni upp stigann
dró ívar kápuhött sinn yfir höfuðið,
því það hafði verið samkomulag milli
þeirra Ríkhaiðs konungs, að ívar skyldi
ekki gefa sig til kynna fyrir föður sín-
um fyr en konungur gæfi honum
hendingu um, að tími væri til þess
kominn.
Inni í liringsalnum sátu milli tíu og
tuttugu menn við stórt horð úr eiki-
trje. Það voru helstu höfðingjar Engil-
saxa þaðan úr nágrenninu. Alt voru
þetta menn á efri árum, því yngri kyn-
slóðin hafði, eins og ívar Siðríksson,
gengið yfir í sveitir Normannanna.
Þessir gömlu menn sátu þarna niður-
lútir og hryggir. Þögnin og alvaran
þar inni stakk alveg í stúf við ókyrð-
ina og gleðina úti.
Þegar Ríkharður konungur kom inn,
stóð Siðríkur upp, lyfti bikar sínum
og bauð hann velkominn. En ekki
vissi Siðríkur enn annað um hann en
það, sem þeim hafði farið á milli á
Hrafnabjörgum. Á sama hátt bauð
Siðríkur ívar velkominn. ívar hneigði
sig til svars, en sagði ekkert, því hann
var hræddur um að málrómurinn
kæmi upp um sig.
Siðríkur gekk þá til Ríkharðs, rjetti
honum höndina og leiddi hann með
sjer inn í litla kapellu, sem var holuð