Lögrétta - 17.09.1919, Blaðsíða 2

2
•LöGRJETTA
LÖGRJETTA kemur út á hverjum miff-
vikudegi, og auk þess aukablöð við og við,
Verð kr. 7.50 árg. á Islandi, erlendis kr.
10.00. Gjalddagi 1. júlí.
rók fyrir því. Um 1890 munu örfáir
n.enn utan Strandasýslu og sennilega
bvergi nærri allir Strandamenn hafa
vitaS, aö til var í þessu hjeraði eða
á landinu bær, sem heitir LjúfustaS-
ir. En nú er svo komiS-, að hver ein-
asti maSur á þessu landi, sem kominn
er til vits og ára og les eitthvaö um
landsmál, mun þekkja þennan bæ og
vita að hann er í Strandasýslu. Af
því einu að Guöjón Guölaugsson áttí
þar heima í 15 ár. —- Endurtek jeg
því þetta þakklæti, en tekiö skal þaS
skýrt fram, að þetta ber ekki aö
.koöa serd nokkurskonar húskveöju-
þakklæti. Þá er þakkaö fyrir störf,
sem eru aö fullu unnin og aö öllu
lokið. En þó aö þú, Guðjón, sjert nú
aö kveöja þetta hjerað, sem heimilis-
maöur, þá vitum vjer og vonum vjer
?.ð störfum þinum í þarfir lands og
þjóöar sje hvergi nærri lokiö. Og
jafnframt fylgir líka ofurlítill eigin-
gjarnt vonarneisti, og er hann sá, að
jafnframt og þú framvegis vinnur
öllu landinu gagn, þá muni þó enn
eiga eftir aö hrjóta einkamolar til
þíns gamla hjeraðs af nægtaboröi
starfa þinna. Jeg vil þvi likja þessu
þakklæti mínu við þakklæti þess
manns, sem er gestur á rausnarheim-
ili, hefur notiö góös miðdegisverð-
ar og þakkar auðvitað fyrir hann, en
vonar jafnframt og þykist viss um
að hann eigi eftir að fá góðari kvöld-
verð að sínu leyti eins þakkarverðan.
Nú vil jeg þá ennfremur með
nokkrum almennum orðum víkja of-
urlítið að starfi Guðjóns og fram-
komu hjer innan hjeraðs og vantar
mig þó enn meira kunnugleika til
þess en hins. Þó skal það tekið fram.
að störf hans hin miklu í þarfir
kaupfjelagsins mun jeg ekki minnasij
á, því jeg þykist vita að það muni
•serða gert af öðrum á öðrum tírria.
í vor eru 38 ár síðan Guðjón tók
að starfa í þessu hjeraði og 37 ár
síðan hann varð hjer heimilisfastur.
Á þessu tímabili hefur hann átt heima
' öllum sveitum milli Bitruháls og
Bjarnarfjarðarháls. Munu allir þeir
staðir, er hann hefur dvalið á, bera
hans menjar og sýna að meira eða
rninna leyti dugnað hans og fram-
kvæmdir. Allan þennan tima hefur
hann verið hlaðinn allskonar trún-
aðarstörfum í stærri og smærri stíl.
Hann hefur verið hreppstjóri og odd-
viti hvað eftir annað, og einnig
sýslunefndarmaður. Öll þessi störf
hafa farið honum mætavel úr hendi
og sum með afbrigðum. Guðjón hef-
ur jafnan viljað vera forgöngumað-
í búnaði og öðrum atvinnuvegum og
viljað reyna að beina mönnum inn
á nýjar brautir til framfara, bæði til
lands og sjávar. Þannig varð hann
fyrstur til þess að útvega og kaupa
vjelbáta í þessa sýslu og það einmitt
þegar þeir fyrst voru að ryðja sjer
til rúms.
Andlegt líf hefur hann einnig vilj-
sð efla eftir mætti rneðal aimennings.
Hann var einn af þeirn mönnum, er
endurreistu hið góða, gamla Lestrar-
fielag Kollfirðinga og var ætíð síð-'
an hinn öflugasti styrktarmaður
þess með fjárgjöfum. Lestrarfjelagi
þessa hrepps, sem vjer nú erum í,
hefur hann einnig gefið stórgjafir í
bókum. Fleira mætti auðvitað upp
telja af framfarastörfum og fram-
faraviðleitni Guðjóns, en jeg læt hjer
slaðar numið með slikar upptaln-
ingar. Vil að eins í fáum orðum
segja það, að hvar sem eitthvert
íramfaramál þessarar sýslu var á
ierðuni, þá mátti, að minsta kosti um
eitt skeið, ganga að þvh vísu, að Guð-
jón var meira eða minna við það
-riðinn.
Ekki þarf jeg að. lýsa fyrir al-
menningi þessa hjeraðs gestrisni Guð-
jons. Hún er svo alkunn og það eru
svo margir sem hafa notið hennar.
Meira að segja efast jeg um, að það
sjeu margir hjeraðsbúar milli Stiku-
háls og Kaldbakskleifar, sem ekkl
hafa einhverntíma að meira eða
minna leyti notið gestrisni hans og
rausnar. Enda hefur aldrei verið
].rot nje endir þar á hvernig sem á
svóð og hver sem í hlut átti.
Idjálpfús og bónbóður hefur Guð-
jón ætíð verið með afbrigðum, enda
hefur áreiðanlega mjög verið níðst á
þeim kostum hans. Því að fjöldi
nanna hefur orðið svo feginn og
haft svo mikið gott af að mega nota
hina miklu hæfileika hans og við-
tæku þekkingu á hinum almennu
sviðum. Og mörg munu þau vanda-
mál einstakra manna, sem Guðjón
hefur verið fenginn til að ráða frarn
ur og ráðið fram úr.
Við fátæka hefur Guðjón ekki siö-
ur verið örlátur óg* hjálpsamur með
gjöfum. Sýnir það þvi betur kosti
manrisins, sem hann sjaldan mun
hafa haft af miklu að taka.
Þannig hefur þá Guðjón eytt hjer
sínum bestu þrekárum, þannig hef-
ur hann starfað og slitið út kröftum
sínum aridlegum og likamlegum. Og'
bað mun óhætt að fullyrða, að meiri
hluti þessa starfsþreks hefur verið
notaður og eyddur í annars þágu og
þarfir, en langminsti hlutinn í sjálfs
l.ans þarfir, og þegar þess er gætt,
að honum hefur aldrei verið hlift
og að hann hefur aldrei hlíft sjer
sjálfur í þessi 38 ár, þá er það hrein-
asta fyrirbrigði hve vel hann hefur
þó haldið sjer. Jeg held hann sje ó-
drepandi. Minsta kosti er jeg sann-
færður um það, að jeg yrði gatslit-
inn hjer á Ströndum áður en jeg
kæmist helming af jafnlöngum á-
fanga æfinnar og Guðjón hefur farið
hjer.
í samvinnu allri hefur Guðjón
verið einhver hinn allra besti sem
hugsast getur. Öllum hefur borið
saman um að svo hafi verið, sem jeg
hef heyrt á það minnast. Hefur hann
e'ns unnið og getað unnið með mönn-
rm þó þeir í þann svip væru í ein-
hverju mótstöðumenn hans.
En það sem hefur gengið eins og
rauður þráður gegnum alt líf Guð-
jóns og starf i þessu hjeraði, er hin
dæmafáa óeigingirni hans. Og þessi
• óeigingirni hefur verið svo framúr-
skarandi, að hún* ein hefði hafið
hann yfir meðalmanninn, hún ein
he.fði aflað honum orðstírs, þó hann
ekki hefði haft eins mikið af öðrum
kosturn til að bera. Hjá honum hefur
ætíð verið sjálfsagt að láta altaf held-
ur ganga á sig í einu sem öllu, hvenær
sem því hefur orðið við komið. Þetta
róma allir og þetta viðurkehna allir
hjeraðsbúar. Um ókunnra manna
fleipur varðar oss ekki. Slíkir fleipr-
aiar eru ætíðogeigaætíðað verasjálf-
um sjer verstir. Um þessa óéigingirni
Lans ber líka raun vitni, því það er
alkunna að Guðjón hefur aldrei orðið
auðugur hjer. Og þó dylst það engum
að Guðjón er ekki þeim mun starfs-
minni eða þeim mun óhagsýnni held-
vir en margir þeirra, sem í efni kom-
ast, að hann þess vegna hefði ekki
att að geta safnað ofurlítið í sarp-
inn í 38 ár, ef óeigingirnin hefði ekki
a’veg tekið þar af skarið.
Öll þessi störf þín, Guðjón, innan-
hjeraðs, alla gestrisni þína, alla
hjálpsemi þína, alla þína miklu ó-
eigingirni og alla þina samvinnu og
sambúð vil jeg nú fyrir hönd allra
hjeraðsbúa þakka þjer. Þakka þjer
fvrir hönd vina þinna fjær og nær
í þessu hjeraði, fyrir hönd samherja
þinna og fyrir hönd þeirra, sem ör-
læti þitt hefur glatt og hjálpfýsi þín
bjálpað. Er mjer því ljúfara að flytja
þetta þakklæti sem jeg veit að oft
hefur áður lítið á því borið. Miklu
fremur brytt stundum á hinu.
Þakklætisstrengurinn er annars
í.vo undarlegur og vel falinn streng-
ur í manneðlinu að hann er vandhitG
ur og oftast lítur svo út sem hann
sje alls ekki til. Það getur þó alt í
e;nu umið ofurlítið í honum við ein-
siök tækifæri. En strengur vanþakk-
lætissins er ætíð á takteinum, enda
kunna líka öfundarmennirnir ofurveí
á hann að spila.
En nú langar Strandamenn * til
þess i kveðju skyni að sýna þjer of-
urlítinn vott þakklætis síns og virð-
ingar. Lítilfjörlegari þó, borinn sam-
an við þá miklu þakklætisskuld, sem
þeir eru og verða í við þig. Sem slík-
in þakklætisvott hefur mjer sem
þingmanni hjeraðsins verið falið að
færa þjer þessa einföldu og óbrotnu
gjöf frá hjeraðsbúum. Gjöfiri er gull-
ur með gullfesti. Á annað ytra lok
ú sins er haganlega dregið fanga-
mark Guðjóns, en á innra lokinu er
]/essi áletrun: „Þakklætisvottur frá
Strandamönnuni 1919.“
Þessa gripi vil jeg nú afh'enda þjer
og biðja þig að nota þá. Vildum vjer
að þeir mættu ætíð niinna þig á það.
sem þeim fylgir; hugheilusth þakkir
Jinna gömlr hjeraðsbúa og bestu
óskir um gæfu og gengi í framtíð-
inni. Vildum vjer að þeir yrðu þjer
■verndargripir, er sneru öllu þjer til
heilla meðan þú notar þá. — Um leið
\il jeg biðja þig að renna huganum
lil þeirra mörgu, sem ekki eru nú
innan þessara veggja, en sem þó engu
siður en hinir, sem hjer eru, senda
þjer þennan þakklætisvott og sín
hiýjustu hugskeyti með þökkum og
kveðjum og árnaðaróskum.
Áður en jeg hnýti hjer aftan við
niðurlagsorðunum, ætla jeg að gera
oíurlítinn útúrdúr og segja nokkur
01 ð til Guðjóns að eins frá mjer
einum.
Fyrst þegar við hittumst í þessu
hjeraði, þá vorum við andstæðingar
í stjórnmálum þeirn, er þá skiftu
f'okkum i landinu. Harðnaði það
smámsaman eins og eðlilegt var eftir
atvikum og stundum vildi kastast í
kekki, því aldrei getur hjá því far-
io, að persónulegar tilfinningar verði
fyrir áhrifum^ hinna sunnurleitu póli-
t!sku skoðana. Þó held jeg alt þetta
hafi verið á eðlilegan hátt og farið
að líkum. — En það sem mjer þykir
vænst um þegar jeg lít yfir þann
iiðna tíma, er að við mættumst þá serr,
heiðarlegir pólitískir andstæðingar á
hösluðum velli heiðarlegra stjórn-
málaflokka. Því þá voru þó hreinar
línur og heilbrigð flokkaskifting í
landinu, en ekki gamlir, fúnir, flokka-
ræflar, sem einungis hanga saman á
gamalli samvinnusamúð, og svo eig-
inhagsmunaklíkur, cins og nú eru
uppi. — En það finst mjer óræk sönn-
un þess að okkar í milli haíi aldrei
verið annað en „pólitíkin“, að undir
eins og fer að draga úr stjórnmála-
c’eilunum, þá smádregur saman með
ckkur, og þegar gamla deiluefnið er
úr sögunni, þá tel jeg okkur orðna
hina bestu samvinnumenn og vini. En
einmitt af þessu þykir mjer svo leitt,
sð þurfa nú að missa þig, Guðjón,
einmitt þegar það er að fullu horfið,
sem olli því eða gat valdið því, að
við gætum notið hver annars aðstoðar
og samvinnu, sjálfum okkur til á-
r.ægju og ef til vill einhverjum til
gp.gns. Þess vegna sakna jeg þín,
í Gpðjón, sjerstaklega, eins og reyndar
svo margir fleiri, af því mjer finst
þú einmitt yfirgefa okkur, þegar jeg
tíl fulls er farinn að læra að þekkja
þína mörgu og miklu mannkosti. Og
þó jeg reyndar ekki viti hversu langt
verður þangað til jeg sjálfur verð að
'hröklast hjeðan í burtu, þá finst mjer
samt jeg engan mega missa af þeim
mönnum, sem jeg hef mest not og
mesta ánægju af að vera samvistum
vft). — Jeg kveð þig því með inni-
legu þaktlæti fyrir alla samveruna
og tel það mikið happ fyrir mig, að
].ú þó ekki fórst fyr úr þessu hjeraði,
eri jeg hafði af eigin reynslu lært að
þekkja m^nngildi þitt.
Já, það sakna þín margir, Guðjón,
■.iú þegar, en þó hygg jeg, að enn fleiri
muni sakna þín síðar. Þvi máltækið
„enginn veit hvað- átt hefur, fyr en
mist' hefur“ reynist því miður alt 01
oft sannleikur. Er það slæmt, því þá
er það venjulega of seint.
Það er einkennilegt með hann Guð-
jón, að jeg held að hann eigi enga
eða þá sárfáa óvildar eða hatursmenn.
Mætti þó búast við því, um mann.
sem jafnmikið hefur haft sig i frammi
eins og hann. Sýnir það best, hvc
mikla. virðingu og álit menn hafa
borið fyrir honum, að þó eitthvað
'nafi með köflum kastast í kekki, þá
h^fur það aldrei orðið að frambúðar-
báli haturs og óvildar. Og ef þeir
kynnu einhverjir að vera, sem ekki
óskuðu Guðjóni alls góðs, sem jeg
nú ekki trúi að til sjeu, þá er það mitt
álit, að þeir hljóti að vera af flokki
þeirra manna, sem hverjum góðum
dreng er einungis sómi að, að hafa
fyrir óvini. Hitt er víst, að vini á
Guðjón marga, og fleiri en flestir
aðrir.
Þegar þú ert farinn hjeðan, Guð-
jón, og ferð að lifa á endurminning-
unum, þá vildum vjer óska þess, að
bú að eins myndir hið góða og vin-
samlega, er fram við þig hefur kom-
ið, og alt það, er þjer hefur þótt svo
vænt um, bæði hjá mönnum og nátt-
úri>hjeraðsins. En látir hið mótdræga
verða sem mest hulið gleymsku.
Þú ert nú að fara til þess, ef svo
mætti að orði komast, að kanna ó-
kunnuga stigu og leggja út á nýjar
brautir, og vonum við að alt gangi
} ar þjer að óskum. En það vil jeg
benda þjer á, að hvenær sem þjer
dvtti í hug að hverfa aftur til þinna
gömlu haga, þá skaltu vita það, au
hjer á Ströndum munu ætíð bíða þín
einlægir vinarhugir og vinahús á ótal
stöðum, sem ætíð myndu telja það
sína mestu gleði, að veita þjer við
tökur og beina. Máttu vita það. að
]>ú verður ætfð velkominn og ljúfur
gestur Strandamanna, hvort sem þú
kemur til heimsóknar eða langdvalar.
Já, þó þú lifðir okkur öll, og næsta
kynslóð yrði sest að búurn hj'er á
Ströndum í stað þeirrar, sem nú lifir,
bá máttu vita það, að eitt al pví sem
hún hlýtur að erfðum verður þakk-
læti, virðing og vinátta til þín. Þvi
jeg veit, að Strandamenn munu kenna
Lörnum sínum, — þeir verða að kenna
þeim það — að þar ber garnlan holl-
vin hjeraðsins að garði, ef Guðjón
Guðlaugsson ber þar að.
Þú flytur nú suður að Hlíðarenda,
Guðjón. Er býli þitt samnefnt bæ
þeim, sem einna frægastur er í sög-
um vorum. Vonum vjer, að þetta sje
góðs vitý og fyrirboði þess, að þú
eigir eftir að gera þenna Hlíðarenda
eins frægan og Gunnar gerði hinn.
Ekki með forlögum Gunnars, heldur
með mannkostum hans. Og þó oss
ætíð verði það hugðnæmast, að þú
framvegis yrðir kendur við Ljúfustaði,
því á rneðan finst oss að vjer eigum
]. ó talsvert ítak í þjer, þá viljum vjer
þó óska þess, að þú enn eigir eftir
að vinna svo vel-að þjóðnytjastörium
að Hlíðarendi hljóti af þjer sömu
frægð og Ljúfustaðir hafa nú.
Snúist þjer alt til fjár og frama,
gæfu, gengis og gleði til gamals ára!
Árnum Guðjóni Guðlaugssyni
heilla!
Nokkru síðar flutti sjera Guðlaug-
ur Guðmundsson kvæði, það sem áð-
ur hefur verið prentað í þessu blaði.
Þá mælti sjera Guðlaugur fyrir
minni konu Guðjóns, en Tómas
Brandsson kaupmaður fyrir dóttut
];eirra. Sjera Jón Brandsson talaði
fyrir minni Steingrímsfjarðar. Las
hann einnig upp síðar kvæði til Guö/
ións, nijög snoturt, eftir óþektan höf.
Kvæði flutti og Einar Jochumsson til
Guðjóns og frú Ágústa Einarsdóttir
ræðu og kvæði, frumort til konu Guð-
jóns. Var síðan fjöldi af ræðum og
læðumönnum öðrum, auk Guðjóns
siálfs. sem of langt yrði upp að telja.
En samsætið fór að öllu hið bestu
fram, og var áreiðanlega öllum til
ánægju, enda veislusalurinn prýðilega
skreyttur og veislufólkið samvalið og
ákveðið í því, að skemta sjer og heið-
ursgestunum. Var skemt með söng*
hljóðfæraslætti og grammófónsöngv-
um, auk ræðuhaldanna.
Laugardaginn næstan á eftir, á að-
alfundi Verslunarfjelag's Steingríms-
fjarðar, sem Guðjón hefur komið á
:ót og síðan veitt forstöðu, voru hon-
um færðar frá fjelaginu 1000 krónur
í gulli í silfurbikar. Grafið var á bik-
arinn þetta: „Guðjón Guðlaugsson.
1919. Verslunarfjelag Steingríms-
fjarðar þakkar föður sínum 20 ára
starf.“
Voru þar og haldnar ræður til
þakkar Guðjóni, fyrir hans ötulu og
óeigingjörnu starfsemi í þarfir lcaup-
fjelagsins.
Guðjón fór í gær, þ. 7. maí, með
Sterling, alfarinn úr þessu hjeraði,
rneð fjölskyldu sína. Er nú skarð fyr-
ir skildi hjer á Ströndum.
8. niaí 1919.
Steingrímsfirðingur.
NB. Ætlast var til, að þetta erind'
væri fyrir löngu biit í blöðum, en af
sjerstökum ástæðum hefur það farist
f\rir.
Ifðtldruraiifisillcnir í fslandi.
Eftir dr. Helga Jónsson.
------ (Niðurl.)
The Botany of Iceland. Vol. II.
Annað bindið er að eins byrjað, og
fvrsta heftið (5. hefti bókarinnar) ný-
l"ga komið rri- Er það um eskilagnir
1 vötnum (Ernst Östrup: Fresh-water
Dialoms from Iceland, with 5 plates)
Þetta merkilega rit er gefið út að
höfundinum látnum. (Östrup dó 16.
april 1917). Handrit hans var skrifað
á dönsku, og hefur það nú verið þýtt
á ensku. Llöf. hefur þannig ekki auðn-
rst að ganga frá ritinu áð síðustu
Östrup hefur rannsakað vatnaþör-
ungasafnið íslenska i grasasafninu
mikla i Kaupmannahöfn, alls 572 sýn-
ishorn, er ýmsir hafa safnað, svo
sem: J. Boye Petersen, ölafur Da-*
víðsson, A. Feddersen, Chr. Grön-
lund, Th. Holm, Hjalmar Jensen,
Helgi Jónsson, L. Kolderup Rosen-
vinge, C. H. Ostenfeld, K. Rördam
Japetus Steenstrup, Stefán Stefansr-
son, Bjarni Sæmundsson, Þorv. Thor-
oddsen, C. Wesenberg Lund og Eug.
Warming.
Höf. telur alls uni 532 tegundir
og afbrigði samanlagt, og auk þess
nefnir hann nokkrar tegundir (15),
‘,’r aðrir hafa fundið hjer, en hann
þó ekki rekist á í söfnum þeim, sem
hann rannsakaði.
Af þessurn 532 tegundum hafa sár-
fáar áður verið kunnar hjeðan af
landi, eitthvað um 90 alls, allar hinar
voru áður óþektar á landi hjer. Með-
al þessara tegunda eru 46, sem eru
r.ýjar fyrir vísindin og auk þeirra
11 afbrigði.
Það eru miklar nýjungar sem þessi
ritgerð (88 bls. alls) hefur til brunns
að bera, en það hefur líka verið á-
kaflega mikið verk að rannsaka öll
þessi söfn.
Upptalning tegundanna er 66 bls.
Þá koma töflur er sýna útbreiðslu
tegundanna í heimsálfunum (Evrópu,
Afríku, Asíu, Ameríku og Ástralíu)
og nálægum löndum (Grænlandi, Jan
Mayen, Beeren Island, Spitzbergen ofe
rranz Josephs-land), og loks er sýnd
útbreiðsla tegundanna í ýmsum hlut-
um landsins (suður-, suðVestur-,
norðvestur-, norður- og austurland).
Af töflunum sjest að langflestar af
íslensku tegundunum vaxa líka í
Norðurálfunni eða 445 tegundif (95
%), en þar næst kemur Améríka með
251 (54%) af íslenskum tegundum;
í hinum álfunum er minna. Af hin-
um einstöku löndum, sem nefnd eru,
líkist Grænland mest; þar vaxa 192
af íslands tegundum eða 41%. Á ís-
landi sjálfu er tegundafjöldinn mis-
iafn í hinum ýmsu hlutum landsins.
I lestar eru tegundirnar á Suðvestur-
landinu og Austurlandi, og er það ef-
laust af þeirri ástæðu, að þar hefur
•verið safnað meira en í hinum fjórð-
ungum landsins.
Að síðustu er þeirra ‘tegunda getið
sjerstaklega, er vaxa við hveri. Það
:*r kunnugt að ýmsar tegundir vaxa
\ið hveri, í heitum jarðvegi, en finn-
ast ekki annarsstaðar hjer á landi. Er
það venjulegast svo að skilja að suð-
i.ænni tegundir, en þær, sem annars-
síaðar vaxa á landi hjer, geta þrifist
v,ð hverina af því að jarðhitinn ger-
ir loftslagið nægilega gott fyrir ]iær.
Það er því mikilsvert að vjer nú
þekkjum hveraeskilagnagróðurinn,
og getum því gert oss enn þá ljósari
hugmynd um gróðurinn við hverina
i heild sinni.
Meira er ekki komið út af Botanv
of Iceland, en bráðlega mun þó koma
lýsing á fljettugróðrinum (skófun-
um), og mun jeg geta unt það er þar
að kemur.
íslendingar mega vera Carlsberg-
sjóðnum afarþakklátir fyrir þessa
bók. Útgáfan er hin vandaðasta í alla
staði. En Carlsbergsjóðurinn hefur
gert miklu meira en að kosta útgáfu
tókarinnar, hann hefur nefnilega
kostað mest af þeim rannsóknum,
sem bókin byggist á. En urn leið og
Carlsbergsjóðnum er J/akkað, má ekki
gleyma að þakka þeim manni, sem
með sínum eldfjöruga áhuga hefur
.hrundið íslenskri grasafræðisrann-
sókn lengra áfrant á nokkrum ára-
tugum, en áður var gert í fleiri ald-
r?. Þessi rnaður er hinn frægi danski
grasafræðingur og ágæti kennari
Eug. Warming.
Bðselosliilyrl I stjdrnirskrðnni.
Blaðið „Dagur‘‘ á Akureyri getur
um ágreininginn, sem út af því hef-
ur orðið í þinginu, og segir m. a.:
„Bjarni frá Vogi og Einar Arn-
órsson eru taldir upphafsmenn ósam-
lvndisins. Aðferð þeirra í þessu máli
er óverjandi. Báðir sitja þeir í hinni
dansk-íslensku ráðgjafarnefnd, og
var því bein skylda þeirra að korna
}ar fram með þau breytingarákvæði
\ið stjórnarskrána er þeir töldu nauð-
synleg. Það gera þeir ekki. Þeir stein-
Jiegja um þetta í nefndinni, fitja fyrst
npp á þessu breytingarákvæði, þeg-
ar á þing er kornið. Sú aðferð er ó-
hrein og undirhyggjuleg, bæði í garð
landsstjórnarinnar og Dana. — Að
vera að fitja upp á þessu deiluefni nú
í þinginu virðist vera alóþarft og
getur meira að segja haft ill eftir-
köst á ýmsan hátt. Það liggur ekk-
ert fyrir um það, að okkur stafi
hætta, þjóðernisleg eða pólitísk, af
mnflutningi Dana eða annara útlend-
inga hingað til lands. Ef til vill er
sú hætta ímyndun ein. En kæmi ]tað
siðar fram, að hún væri fyrir dyr-