Lögrétta - 12.05.1920, Page 2

1
LÖGKJETTfl
LÖGRJETTA kemur út á hverjum miS-
vikudegi, og auk þess aukablöð viS og við,
Tcrð 10 kr. árg. á Islandi, erlendis 12 kr.
50 au. Gjalddagi 1. jiílí.
íS er það, að meðal þessara bænda,
sem verða aðallega að byggja bú-
skap sinn á túnræktinni, muni mikl-
ar fjárveitingar af almannafje til
engjaræktar ekki reynast vinsælar,
uema túnræktin sje vel studd á ein-
hver annan hátt um leið.
Við slíkar fjárveitingíir þarf að
taka allmikið tillit til gæða jarða
þeirra, sem njóta góðs af fyrir-
(ækjunum. Jarðir sem hafa ljelegar
engjar eða litlar, ættu að sitja í fyr-
ivrúmi. Hinar, sem hafa allgóðat'
engjar, þó ekki sjeu óbrigðular
ættu betur að geta borið kostnaðinn
við umbæturnar án styrktar af al-
mannafje. En allir þurfa að eiga
völ á góðum og ódýrum leiðbein-
ingum í þessu sem öðru, er til þjóð-
þrifa er; mun þess nú kostur hjer
eftir.
Marga dreymir mikla drauma um
það, hve býlunv muni fjölga fljótt
þar sem gerðar verði engjabætur og
áveitur í stórum stíl, en allir eru
samdóma um nausyn jvess, að býl-
unum fjölgi. Reynslan virðist þó
benda til þess i sumum sveitum, að
jvessi býlafjölgun láti btða eftir sjer.
Bændur, sem hafa miklar og góðar
flæðiengjar, bættar með áveitum
slá oft' og tiðum ekki nema bestu
blettina, og láta hitt standa óslegið,
Jió það sje mikið grösugra, en það
sem bændurnir á engjalitlu jörðun-
um naga fram á haustnætur. Oftast
eru bændur þessir vel efnaðir, eins
og eðlilegt er; megá þeir vel við
una, og munu litt freistast að selja
undan jörðunum til nýbýla, þó ein-
hver vilji kaupa. Sjálfsagt mætti að
riokkru korna í veg fyrir þessa mis-
brúkun góðra gæða, með löggjöf og
lögunr. En tæplega gætu þau lög
náð til annara en þeirra. sem styrks
nióta af almannafje til engjaumbóta
Skal jeg ekki fjölyrða um það í þetta
sinn, ef til vill vik jeg að jvví síðar.
og nýbýlamálinu í heild sinni.
Jeg býst við að mörgum þyki all-
mjög kenna svartsýni hjá nrjer í þess-
um orðum mínum um engjaræktina
Samt er það ekki meining mrn að
gera neinn samanburð á engjarækt
og túnrækt, til þess brestur mig bæði
reynslu og þekkingu. Jeg ann Jvess-
um grætru blettum kring um islensku
bæina, jressunr blettum, senr við köll-
um tún. Þeir eru frjófgaðir með
nrargra ættliða erfiði og svita, og
þeir hafa líka margoft bjargað, þeg-
ar annað brást. Jeg vona að íslensk-
ur æskulýður bregðist ekki trú sinni
og trygð við þessa bletti. Jeg vona
að hann eigi eftir að bæta þá og
breikka, gera þá fegurri og frjórri,
og að fjölga þeirn. Að þvi vildi jeg
vinna.
VI.
Jeg hef nefnt þessar hugleiðirig-
ar „Heinr að Hóíum“. Jeg hirði ekki
að greina hvers vegna. Að jeg lref
að nokkru buridið þær við Hólabú-
ið og Hólatúnið, trrá einnig tllja setn
högg í garð Hólabóndans.
Sigurður Sigurðsson frá Drafla-
stöðunr, hefur nranna best barist fyr-
ir þvi að islenskri jörð yrði sónri
sýridur. Hann varð nranna fyrstur ti!
að vekja trú mína á íslenskri jarð-
rækt; jress mun jeg ætíð minnast,
hver senr kostur nrinn verður, að
yrkja íslenska jörð eða útlenda.
Hjálsræðisherinn á Islandi.
25 ára.
11. þ. m. voru 25 ár siðan Hjálp-
ræðisherinn tók fyrst til starfa hjer
á latidi. Hingað til bæjarins konru
r 1. nrai 1895 tveir erindrekar hersins
frá útlöndum, sendir til jress að stofna
hjer til deildar af horium. Var annar
Erichsen adjútant, danskur maður,
en hinn Þorsteinn Davíðsson, íslend-
itrgur. Erichsen varð fyrsti formaður
Hjálpræðishersins hjer á landi og
Þorsteinn Davíðsson fyrsti ritstjóri
Herópsins, en það byrjaði að koma
út í október 1895. Fyrstu samkomu
lrjelt herinn hjer í bænuni 12. maí
1895. Stárfseminni var misjafnlega
tekið. Af merkum mönnum, sem þeg-
ar studdu hana, má nefna þá Björn
Jónsson ritstjóra og Þórhall Bjarnar-
jon prestaskólakennara, síðar biskup.
Erichsen og frú hans veittu hernum
hjer forstöðu ár, en þar næst H.
Chr. Bojesen og frú hans í 5 ár. Síð-
an hafa verið hjer fjórir foringjar,
Pedersen, Hansen, Edelbo og Graus-
lund, ðr konr hingað í júlí 1914-
Haustið 1895 keypti herinn þáver-
&ndi Hótel Reykjavík og hefur haft
þar bækistöð sina síðan. Fyrir nokkr-
unr árunr bygöi hann húsið að nýju,
og er það nú vandað st^inhús, með
gestahæli, senr nrörgum hefur konrið
vel að leita til, þar sem nú er mjög
tilfinnanlegur skortur á gistihúsum
hjer í bænunr.
Herinn hefur gefið út afmælisrit,
er skýrir frá starfsemi hans hjer
íyrsta aldarfjórðunginn og flytur
myndir þeirra, senr mest hafa fyrir
lrann unnið. Þar eru og vitnisburðir
ýmsra nranna unr starfsemi hans, og
kveðjur frá starfsmönnunr, senr burt
hafa flutst.
Starfandi deildir af herrium eru á
nokkrum stöðunr úti unr land. A
Siglufirði og Akureyri á hann sam
konruhús og sjómannaheimili. í Hafn-
arfirði er ráðgerð húsbygging i sum-
ar og einnig bráðlega á fsafirði. í
þeinr húsunr eiga að verða gestahæli
og sjómannaheimili, og sýnir Minn-
ingarritið teikningar af húsununr
Sjcrstök og einkennileg er frásögn
ritsins unr upphaf til starfsenri hers-
ins á Fellsströnd. Þar hefur bóndi
einn, Matth. Ólafsson, staðið fyrir
deild af lrernunr i 22 ár.
Minningarrit hersins kostar kr. 3
kr. En auk jress hefur herinn gefið
út hátiðablað af Herópinu, til nrinn-
ingar unr afmælið, og brjóstnælu-
nrerki hefur hann einnig gefið út.
sem seljast á götunum.
í gærkvöld lrjelt herinn hátiðar
samkomu í húsi sínu hjer og voru
þar viðstaddir nrargir borgarar bæj
arins, þar á meðal biskup og fleiri
andlegrar stjettar nrenn, bæjarfógeti
r. s. frv. Ræður fluttu þar Grauslund
rrajor, fornraður hersins, og sjera
Bjarni Jónsson dómkirkjuprestur. —
Starfsenri Hjálpræöishersins Irjer i
bænunr hefur náð miklunr vinsældunr
og nrunu allir óska honum langrar
og góðrar framtiðar hjer á landi.
Fæðingarár
Jóns biskups Arasonar.
Það var í febrúar, að mjer barst
í hendur hið nrerka rit Páls E. Óla-
sonar, um Jón Arason. Þótt nraður
sje orðinn gamall og dvelji á afskekt-
um stað, er bágt að verjast því að
bugsa unr nrenn og mentir. Síðar hef
jeg lesið það senr unr ritið hefur verið
sagt í Lögrjettu — því hana hef jeg
keypt frá upphafi. — Þá fór jeg að
hugleiða, hvers vegna menn greindi
á unr aldur Jóns Arasonar, senr P. E.
ó. fer fám orðunr um, og lætur við
Jrað sitja, sem alnrent er talið, og er
nrjer spurn, hvort árið 1484 geti ekki
1 síaðist senr fæðingarár hans. Barði
Guðmundsson hneykslast á því, senr
■ sagt er í bls. 2o í bók P. E. Ó., unr
1 samband Jóns Arasonar — á æsku-
órunr hans, við Einar ísleifsson
I
frænda hans, ábóta á Þverá. Það
mun ekki líklegt, að jeg greiði úr
j eirra flækju, sem hjer virðist vera
í hinunr fornu sögunr, enda hef jeg
ekki annað í höndunr, en Biskupasög-
ur Bókm.fjel., Kh. 1878, og „Unr
klaustur á íslandi", eftir Janus próf.
Jónsson, auk rits P. E. Ó., „Menn og
mentir“. Janus próf. segir, áð E. ísl.
. hafi verið vígður ábóti að Þverá árið
T435> °S verður ábóti mjög langa hríð.
’ Geri arfleiðsluskrá sína árið 1487, og
andist unr næstu áranrót, að því er
nrenn ætli. Eftir hann varð ábóti Jón
j nokkur, 1489, sem átti í máli við Stíg
! Einarsson 1493, því E. ísl. ábóti hafði
1 gefið honum (Stíg frænda sínum)
rikið fje í arfleiðsluskrá sinni. Nú
sier maður á þessu — ef ekki alt er
Gtlaust, — að það getur ekki verið
E. ísl. ábóti, sem er starfandi á Þverá
á uppvaxtarárum Jóns Arasonar,
þótt svo sje talið. Þetta er það, sem
B. G. hneykslast á.
Mjer finst hugsanlegt, að lrjer sje
! tmi Einar Benediktsson ábóta að
! ræða, og sje þeim nöfnum blandað
sanran.
E. B. varð ábóti að Þverá árið 1494
— 95 (sbr. Janus próf. J. i Klausí.
Bnrf. VIII — bls. 208), og tel jeg
vist, að Jrað sje lrann, sem verið hafi
styrktarmaður Jóns Arasonar á upp-
vaxtarárum hans í Grýtu og á Lauga
landi, |rótt E, ísl. sje eignuð það,
af því hann var frændi Jóns, en þaÖ
getur ekki sanreinast, ef J. A. er
fæddur 1484 og E. ísl. deyr 1487—
'88, og er Jón þá að eins 3ja ára barn,
er frændi lrans deyr. Það er ekki lreld-
ur neitt, senr bendir á, að Einar ís-
leifsson hafi látið sjer sjerlega ant um
þcnnan unga frænda sinn nje nróður
hans, þvi ekki gefur hann þeim neitt
i arfleiðsluskrá sinni, svo kunnugt
sje, og segja þó sagnirnar, að þau
hafi verið nrjög fátæk. En Stígi
frænda sínum gefur hann nrikið. í
Biskupasögum Bóknr. fjel., á bls. 317,
•— Jrar senr ræöir unr þetta efni, —
stendur, að Jón 'Arason sje fæddur
árið 1484, og hafði nróðir hans verið
systurdóttir Einars ábóta ísleifssonar.
Síðar segir, á bls. 326: „Ólst Jón
Arason upp í Eyjafirði, og eftir, að
íaöir lrans var andaður, vann hann
íyrir nróður sinni, senr þá bjó á
Laugalandi í Munkaþverársókn, til
jress er lrann hafði 4 vetur um tvi-
uigt; eftir það fór hann til Hóla, tii
biskups Gottskálks, Jrvi ábóti Einjar
lagði honum gott til, og hann hafði
iátið kenna honunr í hans uppvexti.“
Hjer er ekkert sagí unr, lrver þessi
F.inar ábóti er, og tínrans vegna hef-
ur maður fulla ástæðu til aö halda
að hjer sje átt við Einar ábóta Beni-
diktsson. Mjer finst óliklegd, að
Magnús Björnsson og Oddur biskup
eftir honum, hefðu ekki skráð það
nreð fullunr stöfunr, ef Einar ísleifs-
son frændi Jóns hefði átt hlut að nráli,
því þeir hefðu liklega ekki viljað
öraga jrann heiður af frænda sínum
og forföður, ef hann hefði átt hann.
Enda getur það ómögulega átt sjer
stað, að Einar ábóti ísleifsson, sem
dáinn er fyrir 1490 hafi lagt Jóni gott
íil við Gottskálk biskup, se'm vígður
er 1498. Hjer hlýtur því að vera unr
Einar ábóta Benediktsson að ræða. í
Biskupas. bls. 338, og þar eftir, eru
ymsar sagnir unr uppvaxtarár Jóns
Arasonar, sunrar trúlegar og sunrar
ótrúlegar, en yfirleitt sanna þær ekk-
ert unr það, hver þá var ábóti á Þver-
á, og nrargt bendir eins til þess, að
hann lrafi verið vandalaus Jóni. Eri.
þar sem sagt er, að ábótinn hafi sagt
við sveininn Jón: „Svo segir nrjer
lrugur unr, að þú, frændi, rnunir verða
meiri mjer,“ er ekkert því til fyrir-
stöðu, að E. ísl. hafi sagt þetta við
frænda sinn kornungan (innan 3ja
a.ra), þó að alt hitt eigi víð E. B.
t. d. að ábótinn liafi boðið nrönnunr á
klaustrinu að gefadrengnum, Jóni,
sinn bitann lrver. Ólíklegt, að ríkur
frændi hefði ekki rjett hjálparhönd
á annan veg.
Nú held jeg, að öllu þessu sanran-
lögðu, að Jón Arason geti vel verið
fæddur árið 1484, og ábóti sá, sem
mest hafi stutt hann til nrenningar og
irama, hafi verið Einar Benediktsson,
sbr. jrað senr Janus prófastur Jóns-
son segir í Tinr. Bókm.fjel. VIII. bls
208—210 og P. E. Ó. í „Menn og
mentir“, bls. 32 og 40—41.
Vík í Lóni, 18. nrars 1920.
Hjörleifur Benediktsson.
Skrifstofa okkar
í Kaupmannahöfn er flutt í Lille Strandgade 20.
O- Fridg'eirsson & Skúlason.
Úti um heim.
Enskur dómur um friðarþingið
í París.
Fyrir nokkru konr út bók eftir
cnskan nrann, John Maynard Keynes,
unr friðargerðina í París, einkum
fjárnrálahlið hennar. — Bók þessi
vakti athygli og þótti nrerkileg vegna
J>ess, hve hlífðarlaust þar er flett of-
an af leiðandi nrönnum friðarþings-
ins, en þó jafnframt af kunnugleik
og skarpskygni. Höf. var um tinra á
stríðsárununr starfsnraður í enska f jár-
málaráðuneytinu og var einn þeirra
nranna, sem síðan voru sendir til
friðarráðstefnunnar i París sem ráða-
nautar ensku stjórnarinnar í fjár-
bagsmálum. Af þessu má sjá, að mað-
urinn hefur haft ekki lítið álit.
En í júni 1919 sögðu nokkrir af fjár-
málaráðanautum Bandaríkjastjórnar-
innar og ensku stjórnarinnar skilið
\ ið friðarráðstefnuna, neituðu að eiga
lcngur þátt í störfum hennar, og var
Keynes einn þessara manna.
Það er dómur Keynes, að enginn
j>eirra manna, sem mestu rjeðu á frið-
arráðstefnunni, hafi verið verki sínu
vaxinn. Hann lýsir fundum fjögra-
mannaráðsins. Clemenceau sat þar
móti ofninum, í þykkum, svörtunr
jakka og með gráa hanska á höndun-
um, Orlando vinstra megín við hann,
cn Lloyd George hægra megin. En
Wilson sat fast við ofninn. Hann var
ellilegur ásýndum, lá oft aftur á bak
i stólnum með lokuð augu, þegjandi
og hreyfingarlaus bg ljet hanska-
klæddar hendurnar hvíla í kjöltu
sínni, en skaut stundum franr í stutt-
unr, meingjarnlegum setningum. Cle-
menceau er hugsjónalaust gamal-
menni, segir Keynes, fullur af fyrir-
litningu á mönnunum. Stjórnmála-
skoðanir hans eru hinar sömu og Bis-
marcks. En hann logaði af Þjóðverja-
hatri. Fyrirlitning hans á nrönnun-
unr náði til allra, Frakka sem annara,
cg ekki náði hún síst til samverka-
manna lrans. En hann elskaði Frakk-
land á sanij hátt og Perikles Aþenu-
borg. Lloyd George fær bestan vitn-
isburð. Hann er afburðaslingur sanrn-
ingamaður, segir höf., það er eins og
hann hafi 6 eða 7 skilningarvit. sem
aðra dauðlega nrenn vantar. Hífnn
sjer eins og í undirvitund gegn um
al'a í einu og kann að slá á þá strengi
hjá hverjunr einunr, sem við á. Það
’/ar svo senr auðsjeö þegar frá byrj-
un, aö Wilson yrði eins og blinding-
ur í þessum skollaleik. Þessi blindi
og sljóvi Don Quixote var eins og
skapaður til jress að verða fórnar-
lanrb Lloyd Georges. Hann konr til
Evrópu eins 0g guð. Bæði sigurvegar-
anrir og hinir sigruðu trúðu á hann.
Ffann hafði haldið ræður, fullar af
háum hugsjónum, og lrann hafði
stórveldi Vesturheims að baki sjer.
Það leit svo út senr hann gæti fyrir-
skipað hvað, sem hann vildi, skilmála-
laust. En hvernig fór svo? Von-
brigðin urðu skelfileg. í fyrstu konr
hann samt vel fyrir sjónir. Ytra út-
lit hans var aðlaðandi, enda þótt
hann vantaði heimsmenningarbrag
l>ann, senr þeir bera með sjer bæði
C'emenceau 0g Balfour. Það lrafði
hann sameiginlegt við Odysseif, að
hann var gáfulegri þegar hann sat,
en þegar hann stóð. En brátt varð
mönnuni það ljóst, að honum var á-
fátt í ýmsu.. Hann var nreð öllu ó-
æfður í brellunr stjórnmálamanna. Og
það mun vera lágætt að liitta fyri-r
háttstandandi stjórnmálamann jafn-
ófæran til skjótra úrræða. Heili hans
ítarfaði altof hægt 0g var of'ó-
frjór. Hann gat reist sig og þverskall-
ast. En það var líka eina varnártæki
hans. Þess vegrra gátu hinir vafið
bonum unr fingur sjer. Hann vildi
ráða, en var óundirbúinn og þekk-
ingarlítill, meira æfður i guðfræðileg-
unr hugsunarhætti en röjcfræðilegunr,
og hlaut því að verða leiksoppur í
h.öndum lrinna hrekkjóttu og hættu-
legu sjónhverfingamanna, sem skift
gátu spilunr skjótar en augað eygði,
cn í slíkunr brellum hafði lrann alls
cnga æfingu. Og þvi fór það svo, að
þessi ganili presbyteriani, senr hafði
getáð haldið ræður frá Sínaífjalli með
átakanlegunr bænunr til almættisins,
varð nú skref fyrir skref að Jroka fyr-
ii hinum. Höf. lýsir svo, hvernig
þeir Clenrenceau og Lloyd George
hafi orðið, eins og í æfintýrinu unr
í ýju fötin keisarans, að leggja sig
fram til þess að telja Wilson trú um,
að alt, senr þeir voru aS saunra og
vefa, væri einlrverjar híalinsslæður
handa honum, ofnar úr Irans 14.
greinum og prýddar leggingum úr
kenningunr lrans unr aljrjóðabanda-
lagið. Hvað eftir amrað mótmælti
Wilson, varð æfur og hótaði að
stökkva heim, en það var altaf kæft
niður með hinunr elskulegustu útúr-
snúningum, eða þá með smáinnskot-
um unr það, að hann væri jró víst
ekki orðinn Þjóðverjavinur. Að lok-
unr gafst hann alveg upp. Og þá var
loks farið að vinda upp jrennan vef
af hártogunum og Jesúitaskýringum,
þennan hræsnisvef, sem friðarsamn-
irigarnir áttu að sveipast í. Þeir, senr
íinrastir voru til hártogana og nrestu
hræsnararnir, voru svo settir við
skriftavinnu og útbjuggu allskonar
flækjur, sem blekt lrefðu getað skýr-
ari mann en forsetinn er. Wilson upp-
götvaði víst ekki, lrvernig með hann
var leikið, 0g fór svo burt úr Evrópu,
að hann skildi jrað ekkí. Clemenceau
hafði altaf fylgt þeirri reglu, að gera
sem mestar kröfur, til þess að geta
síðan slegið af, og vegna kjósendanna
tnsku lrafi Lloyd George stutt hann.
Brockdorff-Rantzau reyndi nú að
halda því föstu,.að, friðTirsamnirjgarn-
ir væru í mÖfgum atriöum andstæðir
j>eim loforðunr, sem gefin hefðu ver-
ið Þjóðverjum, er vopnahljeð var
samið. En það var einmitt það, senr
Wilson fyrir engan mun mátti játa.
Það nrátti ekki koma til mála, að
hann lrefði gert neitt, senr ranglátt
væri eða órjett. Hver frumla í heila
hans reis upp til varnar gegn slíkri
ásökun. En að fara að deila unr þetta
við Þjóðverja, hefði verið óþolandi.
Og vegna þessa kom nú Clemenceau
j>ví franr, senr hann hafði ekki einu
sinni dreymt um áður: að ekkert yrði
rætt unr samningana við Þjóðverja.
Enn lreföi Wilson nrátt bjarga ein-
liverjum tætlunr af áliti sínu, en nú
var hann alveg mát. Lloyd George
sá jrá, sjer til skelfingar, er lrann
fór að reyna að nrilda alt, að svo
t.iíklu leyti senr hann þorði, að hann
gat ekki á finrnr dögum náð forset-
anum út úr þvf villuneti, senr þeir
l.öfðu verið í fiiirnr nránuði að flækja
hann í, nreð því að telja honunr trú
um, að alt væri það sanngirni og ský-
laus rjettur, sem þeir höfðu verið að
vefa. Og í síðasta þætti sorgarleiks-
ms greiddi svo Wilson atkvæði með
því, að halda fast við alt og neita
öllum viðræðum unr nrálið við Þjóð-
verja. Keynes segir, að nrargir haldi,
að vopnahljessanrningarnir sjeu
fyrstu samningarnir nrilli banda-
manna 0g Þjóðverja, er skuldbindi
bandanrenn á friðarþinginu. En svo
sje alls ekki. Hann rekur svo rás við-
burðanna frá 5. okt. 1918 og sýnir, að
Wilson og bandamenn höfðu fallist
á margar skuldbindingar, er síðar
skyldu nánar ræddar á friðarþingiuu.
Um 14 greinar Wilsons segir hann,
að þær hafi verið hátíðlegur og ó-
krenkjanlegur sáttnráli, sem öll stór-
veldi heinrsins hafi verið bundiri við
nreð undirskrift sinni.
Svona lýsir Keynes þessum þrenr-
ur nrönnum, sem falið var að ráða
c'rlögum þjóðanna á friðarþinginu í
París, og starfi þeirra þar. Dórnur
Iraffs cr þungur. En harðast dæmir
hann þá þó, er hann snýr sjer
að fjármálalrlið friðarsamninganna.
Menn, sem eru vel að sjer í þeim
sókunr, hafa farið stórunr lofsorðum
unr þann hluta bókarinnar, talið hann
taka langt franr öllu öðru, senr sjest
lrafi um það efni. En útkoman er sú,
að skaðabótakröfurnar á hendur
Þjóðverjunr sjeu svo yfirdrifnar, að
J>ær nái engri átt, og að reikningar
sigurvegaranna þoli ekki á nokkurn
hátt, að þeir sjeu lagðir undir dóm
skynbærra manna i þeini sökunr.
Danski fjárnrálamaðurinn C. Talbitz-
ei, sem skrifað hefur um bókina
og hjer er farið eftir, segir, að lýs-
ingin veki viðbjóð á atferlinu, svo
að nrenn langi öðru hvoru til að
fleygja bókinni frá sjer. Keynes tel-
rtr upplræðir þær, senr Þjóðverjar eigi
rð gjalda samkvæmt friðarskilmál-
ununr, en þvert ofan í loforð og
skuldbindingar bandamanna,' senr á
undan voru gcngin, 8 milljarða stcrl.
pd. í nrinsta lagi. En ef afborgunum
er ekki skilað á rjettunr tíma, falla
r'entur á, svo að ef Þýskalancl borg-
aði 150 millj. sterl.pund árlega fram
til 193Ö, yrði skuld þess þá í stað
8 orðin 13 miljarðar sterl.pund. Eftir
j>að yrðtt renturnar einar 650 nrilj.
sterl.pund, og ef Þýskaland ætti svo
á 30 áruni að losa sig við skuldina,
yrði það árlega að svara út í rent-
ur og afborganir 780 nrill. st.pd. Haftri
átelur Brockdorff-Rantzau fyrir það,
að hann hafi í nrótmælaskjali sínu
nefnt alt að 100 miljörðunr nrarka, er
Þýskaland gæti tekið að sjer að svara
út árlega, telur Jrað ekki gætilegt,
J’ótt gert væri undir erfiðunr kring-
unrstæðum. Sjálfur álitur hann að
gera hefði mátt ráð fyrir 1500 mill,
st.pd. í skaðabætur, sem borguðust á
30 árunr með jöfnum afborgunum
frá 1923, en engum rentum.
Að lokuni snýr höf. sjer að ástandi
Evrópu eftir friðarsanrningana og
þykir útlitið skuggalegt, segir, að
án hjálpar frá Ameríku verði hruni
ekki afstýrt. Bandarikin verði aö
gcfa eftir 2000 mill. st.pd., senr
k.vrópa skuldi þeinr, 0g síðan verði
bandamannaþjóðirnar af fella nið-
ur kröfur, sem þær eigi hver á aðra.
.Við. það nruni Englarid tapa 900
, niilf!, Frakkíand græða 700 milL og