Lögrétta - 16.06.1920, Síða 2

a
LÖGRJETTA
Jens Waage ljek prestinn, og
ljek hann vel. En þaö var ekki sjera
M a n d e r s. Til þess var presturinn
altof ljettur í hreyfingum og ör í
lund, of skýr og skjótur aö átta sig
á „veSrabrigSum". í einu orSi: of
„intelligent", og viS það skerðist leik-
urinn, því sjera Manders er ekki
intelligent.
Sjera Manders er ímynd einnar
tegundar presta er eigi var ótíS í
Noregi um 1880. Hann er seinn og
hægfara í öllum hreyfingum, andleg-
um sem líkamlegum, fáfróSur frem-
ur, og því hleypidómafullur, ósjálf-
stæður og vandræðalega barnalegur,
cr í nauðirnar rekur. Hann er fádæma
hræddur viS almannaróminn, svo
mjög aS hann jafnvel afneitar sínu
insta karlmannseSli og rödd hjarta
síns, til þess aS forSast þennan æSsta-
clóm og bjarga yfirskyni prestssæmd-
ar sinnar. Kenningar kirkjunnar og
almannarómurinn er leiSarvísir hans
í öllu. SkoSanir hans eru einskorS-
aSar fyrirfram og mærSarsemingur
hans einkennir prestinn i tali og öllu
látbragSi.
Án þessarar umgerSar verSa orS
sjera Manders oft og tíSum aS eins
klingjandi málmur og hvellandi
bjalla. Þ e n n a n sjera Manders
verSur maSur því aS hafa skýrt fyr-
ir augum, ef maSur á aS geta trúaS
orSum hans, t. d. þá er frúin minnir
hann á liSna daga og atburSi, og
sjera Manders sver og sárt viS legg-
ur og afneitar sjálfum sjer meS
heilagri vandlætingarsemi, — eSa þá
cr Engstrand hvaS eftir annaS vefur
honum um fingur sjer — í þ e i m
viSskiftum brast annars leikurinn
meS köflum hjá hr. Waage. — Og
án þessara y t r i eiginleika sjera
Manders, getur maSur eigi fyllilega
skiliS framkomu hans gagnvart frú
Alving þrásinnis í leiknum.
Frú GuSrún IndriSadótt-
i r leikur frú Alving yndislega kven-
lega, og móSurlega ástúSlega meS
köflum. Þó saknar maSur af og til
hinnar ríklunduSu og sterku frú A.,
sem „tók sjálf öll völdin á heimil-
inu“, þá er úr hófi keyrSi meS óreglu
manns hennar, bar böl sitt í leyni
langa, gleSisnauSa æfi og sendi frá
sjer litla son sinn 7 vetra, er hún
unni meir en lífinu í brjósti sjer, til
þess aS forSa honum frá áhrifum föS-
urins og várSveita hann sjer til
handa.------
Og svo er einnig annaS smáatriSi,
sem þó er mikils um vert: Svo um-
hyggjusöm og ástúSleg móSir, sem
frú Alving, er eigi svo spör á ástar-
atlot viS „drenginn sinn“, þó hann
sje orSinn stór. Enn þá er hann litli
drengurinn hennar og ljós og gull og
von. Og engar hendur eru mýkri og
gjöfulli en móSurhendurnar viS heim-
kominn, sárþráSan son. Þá flóir móS-
urástin yfir, eigi aS eins í orSum og
augnaráSi, heldur einnig í atlotum.
.Ungfrú Kristín GuSlaugs-
d ó 11 i r leikur Regínu. ÞaS er
fremur lítiS hlutverk, en allerfitt aS
átta sig á þvi. Enda verSa flestum
leikendum þar mislagSar hendur. Og
svo fer eSlilega ungfrú Kr. GuSl.
Regína er lymsk og undirförul, í-
smeygin og metnaSargjörn, ljettúSug
en hefur þó falt vald á sjálfri sjer.
— Leikur ungfrú Kristínar var mest
allur á yfirborSinu. Hún sýndi okk-
ur snotra Reykjavikurstúlku, sem
„kann aS haga 5jer“ á kaffihúsum
og götu, en er algerlega sálarsnauS.
ÞaS er þó eigi tilætlun höfundarins.
Regína hefur sálarbrot, þó flekkótt
sje. Leikur Kristínar varS því aSal-
Icga „koketterí“. Regína „koketterar"
jafnvel viS karl föSur sinn og viS
sjera Manders, en þar á hún aS vera
afar ísmeygileg, er hún vill reyna aS
fá hann til aS taka sig til borgarinn-
ar, til lífsins úr einverunni í sveitinni.
Frk. Kr. G. sýnir okkur tiIgerSar-
sama s t e 1 p u, en . e.kki síngjörnu
og óráSþægu stúlkuna, sem þráir
kampavíniS og lífiS svo mjög, aS
hún gleymir öllum skyldum sínum.
Jeg hef áSur sjeS Osvald miSur vel
og illa leikinn á stóru leiksviSi. ÞaS
var því óvænt og óblandin gleSi aS
sjá leik Ragnars Kvaran. í
fyrstunni var hann misjafn og til-
breytingalítill, en jókst er fram í
sótti aS lífsþrungnu magni og djúp-
um persónulegum skilningi, svo aS Os-
vald, sem er ofurseldur afturgöngum
ættar sinnar stígur lifandi og sann-
nr fram fyrir augum vorum svo viS
hrifumst og hryggjumst meS hon-
um. — Svo sterkum tökum nær leik-
andinn á hlutverki sínu, 0g er þá
langt komist. — Leikur Kvarans
hafSi réttmæti lífsins og sannleiks-
gildi, og sýndi ótvírætt, aS R. K.
á listaneistann í sál sinni, þó óþrosk-
aSur sje.
FriSfinnur GuSjónsson
Ijek Engstrand trjesmiS listavel á
sína vísu — og þannig mundi eflaust
í s 1 e n s k u r Engstrand sannastur
veriS hafa. Leikur FriSfinns verSur
manni því minnisstæSur. Engstrand
er bæSi yfirskyns heilagur og hræsn-
ari, drykkjumaSur og durgur, og
j>essa eiginleika hans sýnir FriSfinn-
ur oss og gæSir þá veruleika lífsins.
En einn af aSaleiginleikum Eng-
sírands er 1 y m s k a n. Hann er hinn
mesti lymskurefur í „s j ó ri og
sinni“. Hjer gæti g e r f i s-breyting
gert furSuverk í þessu efni.
Jeg hef fariS svo mörgum orSum
um leik þennan sökum Jiess, aS mjer
varS hann allur svo óvænt og óbland-
iS gleSiefni þrátt fyrir þær misfellur,
er jeg hef drepiS á. Enda voru þær
miklu minni en jeg hafSi þoraS aS
búast viS.
Grýttur og hrjóstrugur er sá jarS-
vegur, sem leiklist Reykjavíkur er
rótum runninn úr. Og þó hefur hún
náS allmiklum þroska og boriS
íagra ávexti svo furSu gegnir, og
sýnt meS því og sannaS andlegt
gróSrarmagn þjóSar vorrar. Væri
óskandi aS lífskjör Leikfjel. Rvíkur
breyttust til batnaSar sem allra fyrst.
Enda er þaS eigi Reykjavík til sóma,
ef svo verSur eigi. FjelagiS hefur
meS „Afturgöngum“ ótvírætt sýnt.
aS jaaS á betri kjör skiliS!
Helgi Valtýsson,
Itakkurskonar bðkmentir.
Nýtt „bókmentafyrirtæki" er aS
h'aupa af stokkunum hjer í bænum
tim þessar mundir. ÞaS heitir „Viku-
útgáfan' og segir i einskonar for-
mála fyrir fyrsta heftinu, aS sú sje
„ætlunin aS gefa almenningi kost á
skemtilegum bókum og góSum“.
Þessum lofsverSa tilgangi á aS ná
meS því aS gefa út „Kinverska leyni-
]’ÍelagiS“ og aSrar bækur sem „ekki
standa henni aS baki“ og geta menn
þá eftir upphafinu fariS furSu nærri
um framhaldiS. En „Kíriverska leyni-
'jehgvS" virðist vera ein varnings-
tegund af þeim andlega verksmiSju-
iSnaSi og innantómu eldhúsreifurum,
sem oltiS hafa eins og syndaflóS yfir
islenskar bókmentir, ekki síst nú á
siSkastiS úr vissum áttum. ÞaS úir
og grúir af þessu hvert sem litiS er,
bæSi sjálfstæSum útgáfum og sjer-
prentunum af lapþunnum dálkafyll-
ingum dagblaSanna. En hingaS til
hefur þetta þó komiS mest megnis í
heilum bókum endur 0g eins, og
mönnum lofaS aS hafa friS á milli.
En nú á leirburSurinn aS fara aS
ganga eftir áætlun — koma í viku-
iegum heftum „inn á hvert einasta
heimili“ meS siSferSisbætur og sál-
arunaS úr „Kínverska leynifjelag-
mu“ og öSrum „ekki lakari“ meist-
avaverkum.
Og svo eru sumir aS örvænta um
íramtíð íslenskra bókmenta!
Þess er hvergi getiS í því, sem út
er komiS, hvaS sá frelsari heitir, sem
tekiS hefur á herSar sjer þetta endur-
lausnarstarf fyrir íslenskar bókment-
ir. Hins er heldur ekki getiS úr hvaSa
ináli þýtt sje, þó setningaskipun og
orSaval þýSingarinnar geti víSa gefiS
bendingar um þaS. Enn fremur er
j.ess hvergi getiS, á hvaSa mál sje
Jiýtt, og verSur því ekkert fullyrt um
þaS aS svo stöddu, þó glöggir menn
og greinargóSir hafi reyndar sagt,
aS af málfærinu megi allvíSa ráSa,
aS þýSingin sje á íslensku. En frum-
höfundurinn kvaS heita White, og er
þess getiS, honum til verSugs lofs, á
tiíilblaSinu, aS hann hafi samiS
„Hvíta hanskann".
Annars er þetta útgáfulag — eSa
öilu heldur ólag —— ekki alveg óþekt
hjer áSur. Fyrst og fremst smekkvís-
in í valinu — því reifaraandinn er
orSinn hjer landlægur — og bóksal-
arnir láta flestir heimsku lesandans
beygja sig af rjettri leiS, en gera eriga
tilraun til aS sveigja hana á rjetta
leiS. ÞaS er gróSavænlegra. AuSvitaS
er þetta ekki svo aS skilja, aS ekkert
megi gefa út nema strembin vísinda-
rit eSa ágætisbækur stórskáldanna.
Mennirnir lifa því miSur ekki á and-
Lkinu einu saman — og þaS hefur
vikuútgáfan vitaS. — En hinu hefur
hún augsýnilega gleymt, aS #menn
lifa heldur ekki á arid 1 e y s i n u
eintómu. ÞaS er því ekkþ veriS aS
amast viS því, aS gefnar sjeu út ljett-
læsilegar og auSveldar bækur fólki
til gamans og dægrastyttingar. En
þaS er veriS aS amast viS hinu, aS
leirburSurinn og ljettmetiS sje látiS
vaSa svo uppi, aS smekkur manna
spillist og markaSurinn eySist fyrir
cSru betra.
Auk þess sem þessar útgáfur yfir-
leitt eru bókmentalegt óræsti, er
þessi síSasta vikuútgáfa vítaverS til-
raun til aS smeygja erlendu verslun-
crhúmbúggi inn í íslenska bóksölu.
Sagan er gefin út í 16 síSu heftum, og
kosta 50 aura hvert, og setningarnar
slitnar sundur í miSjum orSum — viS
heftaskiftin. Og svo er fólki talin
trú um, aS þetta sjeu ódýrari bóka-
kaup, en ella, af jjví peningarnir eru
r-mátýndir úr vasa þess. En þaS verSa
samt 26 krónur á ári, og fyrir þaS
fá menn 832 litlar síSur af þessum
meistaraverkum á slæmum pappír.
Getur nú hver gert þaS fyrir sig, aS
reikna út, hvaSa hagnaSur yrSi af
þessu, jafnvel Joó boriS sje saman viS
þaS háa verS, sem dýrtíSin hefur nú
skapaS á bókum, — sem flestar eru
þó betri en þessi, bæði aS efni og
frágangi.
Til samanburSar má þó geta. þess.
aS einn árgangur af vikuútgáfunni er
svipaSur aS blaSsíSutali og Njála,
Laxdæla og Bandamannasaga, all-
ar saman, en er þó helmingi dýr-
ari en sögurnr, jafnvel meS þeirri
íniklu hækkun, sem - nú er kom-
in á þær, og þrjár síSustu bækur Ein-
ars H. Kvaran: Sambýli, Trú og
sannanir og Sögur Rannveigar eru
meir en 100 síSum lengri, en þó 6
kr. ódýrari, allar saman, en einn ár-
garigúr af vikuútgáfunni.
Annars má vel vera, aS þessi viku-
útgáfa í allri vesæld sinni, sje ekki
verri en margt annaS í bókaútgáfu
síSustu ára, sem eins vel hefSi mátt
taka fyrir. En vikuútgáfan er tekin
hjer af því, að hún er nýjasti og há-
værasti fulltrúi þessarar leirburSar-
stefnu. — Til aS fá menn til aS bíta
á agniS, er fyrsta heftinu dreift út
okeypis í á sjötta þúsund eintökum
og unnið fyrir henni meS auglýsinga-
skrumi og blaSaskjalli. En í rauninni
c.r hún helsta sýnishorn hins sívax-
andi óþrifafjenaSar í íslenskri bók-
s ö 1 u og þess andlega horpenings í
íslenskum bók m e n t u m, sem ekki
á aS setja á vetur.
Frjettir.
Freysteinn Gunnarsson cancl. theol.
var meSal farþega til útlanda meS
Botniu síSast. Hefur hann fengiS
j'ingstyrk til aS kynna sjer skólamál
erlendis og verSur utanlands fyrst um
sinn í eitt ár. F. G. er ungur maSur
og gáfaSur og áhugasamur um upp-
eldismál, eins og marka má af um-
mælum nokkurra kennara hans, er
Aljuingi voru send. Sjera Magnús
Helgasoij kennaraskólastjóri segir m.
a.: „Mjer er ljúft aS verSa viS þeirri
bón — aS mséla.meS F. G. — fyrst
og fremst af því, aS jeg tel staSgóSa,
holla og aímenna alþýSumentun brýn-
ustu nauSsyn og lífsskilyrSi þjóSar
vorrar, og er sannfærSur um, aS hún
fæst ekki án góSra alþýSuskóla, svo
sem nú er komiS högum vorum. í
þessu efni þtwfum viS mikiS aS læra
af öSrum þjóSum, sem mesta alúS
liafa viS þaS lagt aS undanförnu; en
sá lærdómur fæst eigi til neinnar hlít-
ar af bókum einum, sjón og raun
þarf aS koma þar til; því eru utan-
farir í þvx skyni nauSsynlegar og er
tnikiS undir, aS til þeirra sje vand-
aS, einkum aS til farar véljist
menn, er bæSi hafa vit og vilja eftir
aS taka, velja og,hafna eftir því sem
vórutn högum er háttaS. Frá því
sjónarmiSi er mjer sjerstaklega Ijúft
aS mæla meS Freysteini, því aS jeg
þekki hann vel og tel hann einkar vel
til fallinn fyrir margra hluta sakir.
.... Hann er af alþýSubergi brotinn
og kunnugur bæSi í sveit og kaup-
staS. Hann hefur undirbúningsment-
un svo góSa, sem hjer er kostur á,
þar sem hann hefur stundaS nám til
lykta viS kennaraskólann, menta-
skólann og háskólann......Hann er
námsmaSur ágætur og hefur hver-
vctna getiS sjer trausts fyrir góS-
girni sína og siSprýSi....“
Prófessor Ágúst H. Bjarnason seg-
ir m. a.: „Öll námsár sín hefur Frey-
steinn orSiS aS hafa ofan af fyrir
sjer meS kenslu á vetrum, og hafa
ailir látiS vel af kenslu hans og kenn-
arahæfileikum. En af eigin reynslu
veit jeg, aS Freysteinn er ágætlega
vel gefinn maSur og athugull, vand-
aSur, stiltur og viSmótsþýSur, svo aS
íiann aS eSlisfari er vel til þess fall-
inn, aS verSa leiStogi og fræSari
ungra manna." Og skólastjórinn í
i'Iensborg, Ögmundur SigurSsson.
segir um k’enslu F. G. þar viS skól-
cnn :„.... aS hann var æfSur kennari
meS ágætum kennarahæfileikum ....
og hafSi einkar gott lag á því, aS
halda vakandi eftirtekt nemenda
sinna.“
Fái Freysteinn því aS njóta sín
þegar heim kemur aftur, má, eftir
þes&um ummælum aS dæma, búast
viS góSum liSsmanni í ísl. kennara-
sveitina. Þess má líka geta, aS hann
er prýSilega hagmæltur og góSur fje-
lagi.
Andreas Heusler, prófessor í Berlín
c.r nú hættur kenslustörfum viS Há-
skólann og fluttur til heimkynna
sinna í Sviss. Prófessor Heusler er
kunnur öllum mentamönnum hjer,
íyrir rit sín um norræn og germönsk
íræSi og ýmsa starfsemi til þess aS
utbreiSa meSal ÞjóSverja þekkingu
á íslandi og andlegu lífi þess. Hann
hefur tvisvar komiS út hingaS, og
kvaS tala íslensku vel. Af ritum hans
má nefna „Strafrecht der Islánder-
sagas" eSa um refsirjett tslendinga-
sagna, en fyrir þá bók gerSi háskól-
inn í Leipzig hann heiSursdoktor í
lögum, en áSur var hann dr. phil. frá
háskólanum í Freiburg i. B. AnnaS
merkilegt rit hans er „Lied und Ep-
cs“, ágætt yfirlit yfir forngermansk-
an skáldskap. Enn fremur má nefna
rit hans um uppruna íslendingasagna
og um deilur Sturlungaaldarinnar og
um kvæSin í eySunni í konungsbók,
íyrirmyndarrit um rökvísi og rann-
sóknaraSferSir í norrænum fræSum.
Þó margt í þessum og öSrum rit-
um hans sje fyrst og fremst skrif-
aS fyrir þá, sem sjerstaklega fást viS
þessi fræSi, er samt ýmislegt i þeim,
sem allir gætu haft gagn af, sem
þýsku skilja og gaman liafa af þess-
utn fornu bókmentum. Sjerstaklega
mætti kannske benda t. d. kennur-
um og öSrum á kenslubók hans í
íslensku, Altislándische Elementar-
buch, því í henni er eitt besta orS-
skipunar- og málfræSisyfirlit, sem
kostur er á. Þá hefur próf. Heusler
átt mikinn þátt í útgáfu norrænna
fornrita á þýsku — í Thule-safninu
— og sjálfur snúiS Njálu, og þykir
patS ágæt l>ý8ing. Þær útgáfur ættu
annars aS vera útbreiddari hjer, en
laun er á, aS minsta kosti í bóka-
söfrium og lestrarfjelögum.
EftirmaSur Heusler’s heitir G u s t-
a v N e c k e 1, fyrrum lærisveinn
hans og hefir hann skrifaS um hann
> síSasta tímariti þýska íslandsfjelags- ^
ms og segir þar m. a.: ÞaS er langt
frá því, aS alt sem viS eigum H. aS
þakka, liggi í ritum hans. Ýmislegt
af javí besta hefur hann sagt okkur
í fyrirlestrum og samtölum. Þann-
ig stendur hann, eins og Sophus
Bugge, sém hann er annars gerólík-
ur — á bak viS ýms þau verk, sem
ckki bera nafn hans. Yfirleitt eru
áhrif hans á fræSafjelaga hans, eink-
urn hina yngri, miklu meiri, en óviS-
komandi gera sjer grein fyrir. ÞaS
er vel hægt aS segja, aS hiS eigin-
lega starf hans, liggi utan sjónar-
hrings hins opinbera.-----------Og
JiaS gildi, sem hann hafSi fyrir okkar
sem stúdenta, hafSi hann ekki ein-
ungis sem vísindamaSur, heldur sem
maSur yfirleitt." Og prófessor Neckel
c-ndar grein sína á því, aS þegar hann
taki nú viS embætti Heuslers, vilji
hann reyna aS vinna aS því, aS víkka
sjóndeildarhring germönsku fræSing- 1
anna á þvi, sem þeir eigi þekkingu
og rannsóknaraSferSum Heuslers aS
Jjakka.
Anna Bjarnadóttir, Sæmundssonar
adjunkts, hefur nýlega lokiS frönsku-
prófi viS háskólann í London, en þar
hefur hún dvaliS undanfariS og
sfundaS enskunám aS aSalgrein.
Hjónabönd. Nýlega voru gefin sam-
an hjer í bænum SigriSur Stephen-
sem landshöfSingja og cand. phil.
Þórh. Árnason bankaritari frá Greni-
vik. SömuleiSis Ágústa Pálsdóttir og
Símon ÞórSarson, stud. juris, frá Hól.
Eggert Stefánsson hefur undanfar-
iS ferSast um og sungiS í ýmsum
borgum erlendis. MeSari hann var í
London, fjekk grammófónfjelag eitt
hann til aS syngja sex íslensk lög
fyrir sig — og fást þau nú á plötum
vigsvegar. 5 af lögunum eru eftir
Sigv. Kaldalóns, en 1 eftir Á. Thor-
steinsson.
Af vínanda voru samkv. hagskýrsl-
um fluttir inn á síSasta ári 116 þús-
und lítrar meS 8°/ styrkleika. Auk
j>ess voru fluttir inn yfir 23 þúsund
lítrar af ljettari vínum og yfir 16 þús.
lítrar til eldsneytis og iSnaSar. Fyrstu
5 mánuSi Jxessa árs, hafa veriö fluttir
mn 42 þúsund lítrar af 8^ brennivíni
og meö síSustu ferS Botníu komu um
23 stórámur og 14 þjettingstunnur af
óblönduöum spiritus „til heilsubótar"
í lyfjabúSirnar. En fyrir utan alt
þetta, er svo þaS, sem smyglaS hefur
veriS inn á „smábrúsaglösum til prí-
vatnotkunar“, eins og einn áfengis-
sali komst aS oröi í blaSagrein ný-
lega.
Hjálpræðisherinn er aS láta reisa
sjómannhæli í HafnarfirSi.
Heimspekisprófi viS Hafnarhá-
skóla hafa nýlega lokiS Gunnl. Briem
meö ágætiseinkunn, Ástþór Matthías-
son, Bolli S. Thoroddsen og GuSm.
E. Jónsson meS I. einkunn og Ársæll
SigurSsson meS II. einkunn.
Hrossasöluna á yfirstandandi ári
hefur landsstjórnin nú tekið í sínar
hendur meS nýútgefnum bráSa-
birgSalögum.
Slys. S.l. sunnudag druknaSi þýsk-
ur maSur, klæðskerinn Adolf Simon,
1 iett undan landi hjer á ytri höfninni.
Yoru þeir þrir saman á smábát, sem
hvolfdi undir Jxeim.
Athugasemd.
Út af frjettabrjefi úr Austur-Baröa-
strandarsýslu frá J. E., í 15. tölubl,
„Lögrjettu", vildi jeg leyfa mjer, aS
gera dálitla athugasemd og biSja yS-
ur, herra ritstjóri, um rúm í ySar
heiSraSa blaSi.
í frjettabrjefi þessu lætur J. E. þess
getiS, aS eftir aS póstferða-breytingin
var tekin upp síSastliöiS sumar, hafi
þegar komið fram stórfeld vanskil á
brjefum og blöðum, er fara áttu í
Austur-Barðastrandarsýslu. Sjeu van-
skilin jafn-tilfinnanleg og brjefritar-
inn skýrir frá, er síst aS undra, þó
aö um sje kvartaS.
En Jxar sem hann virðist líta svo á,
?.S hin umræddu vanskil stafi bsint
af breytingunni, þá er vert aS benda
a, aS meiri póstflutningur mun hafa
veriS sendur sjóieiiSis til Vesturlands
eftir aS póstgöngunum var breytt,
heldur en áSur hafði veriö gert. En
sú hefur reynslan veriS NorSanlands,
aS minsta kosti hjer í grendinni. aS
blaSaheimtur hafa jafnan lakastar
veriS þann tíma árs, er póstur hefur
veriS sendur með skipum.
Sje um vanskil blaðasendinga aS
ræða, þá geta útgefendur blaða og
afgreiöslumenn Jteirra einnig átt sök
á þvi, þar sem af þeirra hálfu þess
er einatt eigi gætt, aS utanáskrift
blaðböggla sje í nógu góöu lagi.
Þar sem J. E. getur þess, „aS þaS
muni vera regla í flestum póstaf-
greiðslustöðvum úti um landiS, aS
póstarnir sjálfir lesi sunctur allan
blaðapóst, án nokkurs eftirlits póst-
ai'greiðslumanna," þá ætla jeg víst, aS
þtssi ummæli hans sjeu sprottin af
ókunnugleika og misskilningi. ÞaS er
hvorttveggja, aS póstar telja sjer eigi
skylt, aS gera slíkt, enda mun marga
þeirra bresta nægan kunnugleika til
þess. Og víst er um þaS, aS fæstir af
þeim póstum, er hingaö koma, vinna
aS þessu. En hitt ætla jeg, aS brjef-
ritarinn, ef til vill, þekki JraS, aS aS-
alpósturinn hefur í einum póstaf-
greiöslustaö afgreitt brjefa- og á-
HrgSarpóst meS sjálfum sjer, og þá
einnig aS sjálfsögðu blaðapóst. Et
þaS vel kunnugt, aS sú afgreiðsla var
í besta lagi.
HingaS koma 5 póstar, 0g er af-
greiösla hjer því allmikil. Mætti því
búast viö, aS hjer væri fremur um
\anskil aS ræöa en annarsstaðar. 1
sambandi viS þetta skal þaS tekiö
fram, aS brjefapóstur allur er jafnan
t\ílesinn hjer í sundur, en aS Jdví er
b’öS snertir, þá veröur þess eigi vart,
aS Jjeim sje vísaS aSra leiö en vera
ber, því aS kæmi þaS t. a. m. fyrir,
aS blöS, sem fara eiga frá Reykjavík
til Vesturlands, færu meS norSan-
landspóstinum hjeöan, J\á ættu þau
aö endursendast meS honum, en slíkt
hefur alls eigi komiö fyrir.
Skal svo eigi frekar fjölyrt út af
ummælum þessa brjefritara.
StaS í HrútafirSi, 22. maí 1920.
Gísli Eiríksson.