Lögrétta - 24.11.1920, Síða 2

2
LÖGRJKTTA
CÖGRJETTA kemur út á hverjum mi8-
vtKuaeyi, og auk þess aukablö! vt8 og vií,
R erS 10 kr. árg. á Islandi, erlendis 12 kr.
30 au. Gjalddagi 1. júli.
þeirra til frelsarans. — En einskis
betra get jeg óska'ö þeim, en a‘5
reynsla þeirra í prjedikunar- og sálu-
sorgunarstarfinu opni augu þeirra
fyrir spámanninum mikla frá Nazaret,
þar sem hann er dýrlegastur, — á
píslarferli hans frá Getsemane til
Golgata.
Það var vel gert af biskupi, a5
áminna prestana um aö lesa meistara
Jón kostgæfilega. Þá áminningu verö-
ur a5 skilja svo, aö þeir eigi a8 læra
af honum, hvernig þeir eigi að flytja
fagnaöarerindi Krists. Þótt prjedik-
un hans eigi aö sumu leyti ekki viö
smekk nútimans, þá er svo fjarska
margt af honum að læra, sem á viö
flutnings guös orös á öllum tímum.
En þaö, sem langmestu skiftir, er þaö,
aö hjá meistara Jóni finnur hver kost-
gæfinn lesari lifandi persónulegan
kristindóm, fluttan af þeim guömóöi
og kennimannlegri snild, sem allir
hljóta að dást aö, en enginn má eftir
likja eöa viö jafnast.
En „alfa og „ómega“ þess kristin-
dóms er
Kristur, og hann krossfestur.*
2. Kirkja íslands,
erindi, sem ritstjórinn, prófessor Sig.
P. Sívertsen, flutti á norræna kirkju-
fundinum í Vesterbygaard 28. ágúst
1:919; gætilega og hógværlega ritaö.
Höfundurinn kveöur íslensku
kirkjuna sjálfstæöa þjóökirkju, og
hafi frelsi hennar kostaö baráttu. Dá-
lítið finast mjer þessi ummæli at-
hugaverö.
Meö stjórnarskránni varö íslenska
kirkjan þjóökirkja í sambandi viö
ríkiö eins og áöur, en sem ríkiö átti
aö vernda og styöja, aö því leyti, sem
hún var evangelisk-lútersk. Kirkjan
varö eftir sem áður aö hlýta íhlutun
löggjafar- og umboðsvaldsins um öll
sín mál. Þetta þjóðkirkjufyrirkomu-.
lag kostaöi enga baráttu. Ööru hvoru
síöan um 1880 hefur hingað og þang-
aö á landinu borið á fríkirkjuhreyf-
ingu, en þær breyfingar hafa ekki
veriö sprotnar af trúarlegum ástæöum
og um nokkra verulega baráttu fyrir
frelsi kirkjunnar hefur ekki veriö aö
ræöa. Skilnaðarraddir eöa kröfur um
fu1t frelsi kirkjunnar hafa við og viö
látið til sín heyra, en oftast komiö
frá einstökum mönnum, án þess aö
vera sprotnar af almennum óskum
safnaðanna. Þessar raddir hafa oftast
fengið daufar undirtektir hjá lög-
gjafarvaldinu, og þagnaö aftur
hljóöalaust.
Nokkur lög hafa aö vísu verið gef-
in út um aukna hluttöku safnaöanna
í stjórn safnaðarmála og um rjett
þeirra til aö kjósa presta sina. Sömu-
leiðis lög um utanþjóökirkjumenn.
Sum þessara laga eru aö verða dauö-
ur bókstafur, mjög víöa á landinu,
og nú er tekið í mál aö svifta söfn-
uðina að mestu leyti aftur rjettinum
til aö kjósa sjálfir presta sína. (Sbr.
Bjarma, 15. tölubl. þ. á., bls. 119).
Um fullkomiö sjálfstæði kirkjunn-
ar getur ekki verið að ræöa, meðan
stjórn hennar og löggjöf eru alger-
lega í höndhm ríkisvaldsins. Ríkiö á
aö vísu að vernda hana og styðja, en
löggjafarvaldið er einrátt um það,
hvernig þaö hagar þeirri vernd og
stuöningi, um þaö fær kirkjan aö
lögum engu ráöiö. Fjárhagslega get-
ur stuðningur ríkisins veriö nokkurs
virði, en fulldýrt geta þau hlunnindi
veriö keypt, og verndin meira í oröi
en á borði, og þaö í þeim málum, er
kirkjan sem trúrækileg stofnun hef-
ur einkum meö höndum. Þeir menn,
sem fara meö ríkisvaldið, geta veriö
óvinveittir kirkju og kristindómi, þótt
þeir sjeu í þjóðkirkjunni, rikisvaldið
getur skipað þá menn í kennara- og
prjedikunarembætti kirkjunnar og
haldið verndarhendi sinni yfir þeim
í þessum embættum, sem jafnvel op-
inberlega afneita þeim höfuöatriöum
kristindómsins, sem kirkjan, sam-
kvæmt heilagri ritningu og játning-
arritum sínum byggir kenningar sín-
ar á, og úr ágreiningi, sem af þvi
kann að rísa, sker aö lokum verald-
legur dómstóll, sem brostiðgeturskil-
yröi fyrir því, að geta kveðið upp
* Svo kvað Valdemar:
„Hví dó hann? Svo spillingin deyöi.
Hvaö drýgöi hann? Hann friöþægja
vildi.
Hvaö veldur? Guös rjettláta reiöi.
Hvaö ræöur? Guðs eilífa mildi.“
rjettan dóm. Til alls þessa eru dæmin
deginum ljósari hjá bræðraþjóðum
vorum, og jafnvel tekiö að bóla á
þeim hjer hjá oss.
Hjer er því íremur að ræða um
frelsi þjóna kirkjunnar til að rífa niö-
ur þann grundvöll, sem kirkjan frá
öndveröu hefur staðiö á, og láta hana
samt sem áður ala sig á brjóstum sjer,
en frelsi kirkjunnar samkvæmt frels-
islögmáli Jesú Krists.
Gullöld kirkjunnar var lokið, þeg-
ar fjötrar ríkisins voru lagöir á hana,
ranglæti tímanna reiö 'þann' hnút.
Sig. Sigurðsson, Vigur.
Frjettir.
Tíðin hefur verið sjerlega hlý um
alt land undanfarna viku.
Jarðarför sjera Matth. Jochums-
sonar fer fram 4. des.
Skírnir. Út af auglýsing Guðm.
Finnbogasonar prófessors í síöasta
tbl. Lögr. um aö hann hætti ritstjórn
Skírnis vegna þess aö ákveðið væri,
aö ritið skyldi framvegis veröa miklu
minna en áður, hefur forseti Bókm.-
fjel., dr. Jón Þorkelsson, landsskjala-
vörður, skrifað grein í Mrgbl. og
skýr.t þar frá ástæðunum til þessa.
Hann segir, að um það hafi að und-
anförnu verið talað af enditrskoö-
endum fjelagsins, aö útgáfa Skírnis
væri því of dýr. Samt hafi lítt verið
dregiö úr útgáfunni og nú sje kostn-
aður viö hana orðinn „fjelaginu til
stórbaga í svipinn." Árstekjur fje-
lagsins hafi veriö áætlaðar 15000 kr.,
en Skírnir hafi þetta áy sogið til sín
af þeirri upphæð 9772 kr. 63 au., og
útsendingarkostnaöur þó ekki með
talinn. Þá segir forsetinn, að þegar
Skírni hafi veriö breytt í þaö fyrir-
komulag, sem nú er á honum, hafi
verið þörf á slíku tímariti hjer í
landinu, en nú sjeu til þrjú tímarit,
sem hafi líkt verkefni, Eimr., Iðun
og Óöinn.Telur hann það enganskaða,
þótt Skírni sje nú aftur breytt í árs-
rit og hann dreginn saman. — Þetta
eru aðaldrættirnir í grein forsetans
cg eru tekin hjer upp eftir ósk hans.
Dáin er 19. þ. m. á heilsuhælinu í
Sölleröd Ásta stjúpdóttir Jóns Gunn-
arssonar samábyrgðarstjóra.
Fisksala í Englandi. Skúli fógeti
hefur nýlega selt þar afia sinn fyrir
5154 pund sterling og er það sagt
eitthvert hæsta verð, sem ísl. botn-
vörpungur hefur fengið fyrir farm.
Verðlækkun ei nú byrjuð á mörg-
um vörum í Ameríku, Bandaríkjun-
rm og Kanada, og það að miklum
mun, m. a. á fatnaði.
Frá útlöndum eru það helstu frjett-
irnar, að fylgismenn Konstantíns
konungs hafá, tekið við völdum í
Grikklandi og ráðgert hafði verið, að
kalla hann heim. En Englendingar
og Frakkar hafa tekið í strenginn á
móti. Atkv.gr. um heimkvaðning
konungs átti að fara fram 28. þ. m.,
segir fregn frá 22., en henni hefur
verið frestað vegna mótmæla frá
Englendingum og svo vegna upp-
reisnaranda í gríska setuliðinu í
Smyrna. — Venizelos kvaö hafa flú-
ið til Frakklands.
Fjöldi flóttamanna úr liöi Wran-
gels á Krím er nú sagður kominn til
Konstantínópel, svo að þar horfir til
vandræða meö móttökuna.
Eftirmæli.
Þess hefur eigi verið getið i blöö-
um vorum, aö á næstliðinn nýársdag
ljetst skyndilega að heimili sínu, Efra-
Skarði í Svínadal í Borgarfjaröar-
sýslu, bóndinn þar, Magnús Magnús-
son, og þykir mjer því hlýöa að minn-
ast hans hjer með nokkrum orðum.
Að Efra-Skarði ól Magnús sál. all-
an sinn aldur; fæddur þar 8. júlí
1862, sonur hjónanna Magnúsar Ól-
afssonar og Þórunnar Árnadóttur,
sem þar bjuggu lengi og önduðust
bæöi hið sama ár, 1895, hnigin aö
aldri. Eftir lát þeirra tók Magnús sál.
við búi á Efra-Skarði og bjó þar síö-
an til dauöadags.
Magnús sál. var stiltur maður og
gætinn, trygglyndur og vinfastur, á-
reiðánlegur og hinn vandaðasti i hví-.
vetna, yfir höfuö drengur góður,
dugnaðarmaður í verkum sínum og
ráðdeildarsamur, hinn besti heimilis-
faðir og hinn gestrisnasti.
Kona Magnúsar var Sigríður Ás-
björnsdóttir, og varö þeim 7 barna
auöið; dó eitt í æsku, en sex eru á
lífi, hin mannvænlegustu. Býr ekkj-
an áfram á jöröinni með börnum sín-
um. Magnúsar sál. var mjög saknað
ekki einungis af nánustu ástvinum
hans, heldur og af öllum þeim, er
kyntust honum, af sveitungum hans
og sveitarfjelagi, sem hefur við frá-
fall hans mist einn af bestu styrktar-
rnönnum sínum. E.
Sælir eru einfaldir.
Nútímasaga úr Reykjavík
eftir Gutinar Gunnarsson.
(Frh.)
Fjórði dagurinn.
Það, að rifja upp fyrir sjer þessa
daga, er eins og að dreyma upp aftur
vondan draum, draum þar sem ó-
sveigjanleg skelfing vofir yfir okk-
ur. Við þekkjum framhaldið, vitum
hvað í vændum er. En það minkar
ekkert óttann eða lamandi spenning-
inn. Eftir óbeygjanlegum lögum lífs-
ins stefnir alt aö þeim ósi sem ætlað
er. — Þar er engin smuga út úr. —
engin smuga......Jeg get ekki frem-
ur numið staðar hjer, en jeg hefði
getað stansað rás tímanna og átburð-
anna þennan morgun, þegar jeg
skundaði eftir dimmum götunum
klukkan tæplega fimm, til þess aö
vera kominn á rjettum tíma til að
gegna sjálfboðastörfum mínum i
þessari svonefndu sveit miskunnsem-
innar.
Þegar jeg nálgaðist húsið, sem
skrifstofurnar voru í, tók jeg eftir
kúrulegri veru, sem fyrst virtist ætla
að læðast í burtu, en skifti skyndi-
lega um og kom hikandi til mín. Þaö
var Benjamín Pálsson.
— Nú, ert þaö þú, sagöi hann dá-
lítið vandræðalega, en ljetti þó auð-
^sjáanlega. Góðan daginn.
Jeg gat ekki gert mjer grein fyrir
þessu merkilega háttalagi hans og
það var fyrst þegar við komum inn1 í
skímuna frá óbyrgðum gluggum
skrifstofunnar, að jeg sá hvaö hann
var afskaplega vesældarlegur og illa
á sig kominn. Jeg stansaði og sneri
honum upp í ljósið til þess að sjá
hann vel.
— Þú hefur alls ekki háttaö í nótt,
Benjamín, sagði jeg í ávítunarróm.
En hann vildi ekkert um þetta tala
— deplaði aö eins rauðþrútnum aug-
unum og reyndi aö vinda sig af mjer.
— Við skulum koma inn, sagöi
hann. Klpkkan er nærri fimm.
— Hvað hefur þú eiginlega verið
aö gera, maður, spuriji jeg blíðlegar
en áður, en slepti honum þó ekki.
Hann hikaði dálítiö.
— Jeg þorði ekki aö hátta, þá
hefði jeg gleymt öllu saman. Jeg fór
heim og boraði dálítið, sem beið mín
heima, og skriíaði svo skilaboö til
Jóhönnu á miða.
—: Og svo hefur þú gengið hjer,
það sem eftir var næturinnar, sagði
jeg og vissi ekki hvað jeg átti af hon-
um að gera.
— Jeg beið þess, aö klukkan vrði
fimm og þú kæmir, svaraði hann, nú
skulum við koma inn.
— Farðu nú heldur heim og hátt-
aöu, sagði jeg. Og ef þú manst eftir
því, þegar þú vaknar aftur, getur þú
alt af fengið upplýsingar um þaö,
hvar jeg er, og náð í mig.
En Benjamín mátti ekki heyra á
þaö minst.
— Þú verður bara veikur meö
þessu lagi, sagði jeg og reyndi aö
sannfæra hann — og bakar Grími
enn þá meiri óþæginda.
— Jeg á þá að hafa gengið hjer
og hríðskolfið til einskis gagns!
svaraði hann reiður, og jeg heyrði,
aö tennur hans skulfu dálítið. Jeg
varð að láta undan, — það var ekki
um annað aö gera. Svo gengum við aö
dyrunum, og þegar jeg var aö grípa
i handfangið, hnypti hann i mig. — j
Segðu það ekki neinum — ’sagöi
hann og við fórum inn.
Við borðið, sem Páll Einarsson sat
við daginn áður — og þar sem við
Benjamín áttum að taka við skipun-
um okkar — sat nú lítill álútur mað-
ur, sem hreinasta unun var aö hitta
— Björn Sigurðsson. Undir eins og
hann kom auga á okkur, stóö hann
upp hljóðalaust, eins og venja hans
var, og sótti stóla og setti þá hjá
borðinu og bað okkur að setjast.
— Jeg átti að skila því frá Grími,
að hann kæmi undir eins, sagði hann
og flýtti sjer burtu, til þess að út-
vega okkur kaffi.
— Nú er að komast betra lag á
alt, sagöi hann, þegar hann kom aft-
ur. Viö höfum nú bíla fyrir alla lækn- 1
ana og matarsendingarnar, og við get-
um útvega mat. En það er meðala-
skortur. Algengustu tegundirnar eru
þrotnar i lyfjabúðinni og við vitum
ekki hvað til bragðs á að taka. Það
fer reyndar gufuskip frá Kaupmanna-
höfn ekki á morgun, heldur hinti
daginn — en það kemur ekki fyr
en í fyrsta lagi eftir átta eöa tíu daga.
Það er ilt ástand. Alt af koma nýjar
sjúkratilkynningar, og ef þessu held-
ur áfram og nýtt hjúkrunarfólk getur
sig ekki fram í dag — þá fer illa.
Jeg hefði gjarna viljað gera almenni-
legt gagn, í stað þess að sitja hjer
— en Grímur vildi ekki heyra þaö
nefnt — og þetta þarf aö gera, eins
og hvað annað. — Þú þolir ekki
hjúkrunina nema í mesta lagi í hálf-
an dag, sagöi hann — þá missum við
þig, og höfum ekki meira gagn af
þjer. En það, að vera settur svona
alveg jafnfætis Páli Einarssyni ....
Dapur svipur kom í augu hans og
hann lauk ekki við setninguna. Benja-
mín var farinn að hengja höfuðið —
hann var að sofna. Mig undraði það
ekki. Það var svo heitt og notalegt
í stofunni, að jafnvel jeg — sem hafði
þó sofið um stund, fór aö finna til
svefns og þreytu. Jeg geröi Birni þaö
skiljanlegt, með augunum, að hann
skyldi ekki trufla Benjmín, og við
sátum þögulir um stund. Skömmu
seinna fjell bróðir Benjamin áfram.
Höfuðið hneig hægt niöur á borð-
röndina — og lá þar. Hann svaf og
dró andann þungt og reglulega. Við
horfðum brosandi hvor á annan.
Björn stóö upp, sótti yfirhöfn sína,
lyfti varlega höföinu á Benjamín, bjó
til, kodda úr ullarhálsklútnum sínum
og breiddi svo frakkann sinn ofan
á hann, eins vel og hann gat. — Við
skulum láta hann sofa, þangað til
hann þarf að fara — sagði hann og
tór hljóðlega til sætis síns.
Kaffið kom. Jeg hafði enga matar-
iyst. En jeg sötraði samt marga bolla
og hrúgaði ofan i mig miklu af brauði
og smásaman glaðvaknaði jeg, og
fann aö eins til þréytunnar, sem dá-
lítils stirðleika hingað og þangað um
líkamann — stirðleika, sem mundi
hverfa, þegar jeg íæri að hreyfa mig.
— Gettu við hvern við töluðum
seint í gærkvöldi. sagði Björn, og
horfði brosandi upp, svo að andlit
hans varð nærri frítt. — Við tölulum
við kunningja þinn.
Það er undarlegt, að hann segir
„kunningja þinn“, hugsaði jeg með
mjer, því mjer varð undir eins ljóst,
að hann átti við einhvern framliðinn
— og jeg fann hvernig hjartað fór
alt í einu að lifna og ókyrrast í brjósti
mjer.
— Við töluðum við Önnu Halldórs-
dóttur, hjelt Björn áfram. — Við átt-
um að bera þjer kveðju og .... Hvað
er þetta — Er þjer ilt?
Hann spraft upp, sótti konjaks-
flösku og neyddi mig til þess að
tæma fult glas.
— Þökk, stundi jeg og greip fast
í handlegg hans — og kom varla
upp orði. — Og — hvað? — Og —
hvað? — Þú b.ukst ekki við setn-
inguna, maður?
— Nú, nú — hann hlappaði á
handlegg mjer, — það var ekki öllu
fleira. Við áttum að eins að bera þjer
kveðju, og segja, að henni liði vel.
— Annað ekki? Jeg var hamslaus
cg vissi varla hvað jeg sagði eða
gerði .... Jeg spratt upp, greip í
axlir Björns og stundi upp, — því
það var eins og orðin stæðu í mjer:
— Ertu djöfull? ■ • • • Eða ertu
ekkert nema einföld sál? ....
— Vertu rólcgur, þaggaði Björn
niður í mjer. Fólk er farið að líta
hingað. Jeg er, guði sje lof, að eins
einföld sál, bætti hann við brosandi.
— Trúirðu á þetta, hjelt jeg áfram
cg slepti honum ekki.
— Það verður ekki lengur kallað
að trúa, á það sem við vitum, sagði
bann og brosti rólega og meðaumk-
unarlega. Þetta er alt svo ofur ein-
falt — sagði hann — blátt áfram og
eðlilega í heilagri einfeldni, — þetta
er að eins þróun, heilbrigð og sjálf-
sögð, eins og öll góð þróun.
Jeg slepti tökunum á signum öxl-
unum og ljet fallast niður í stólinn
aftur. Alt snarsnerist í höfðinu á
j mjer. Hugsanirnar þyrluðust hver
I um aðra, svo að jeg hafði lengi ekk-
Tapast hefur
rauður hestur; mark: sneiðrifað
fr. h. stýft v. Finnandi er beðinn að
gera aðvart í Gróðrarstöðina í
Reykjavík.
TÆKIFÆRISKAUP
Ein af allra bestu bújörðum Mýra-
sýslu fæst til kaups og ábúðar frá
næstu fardögum. Byggingar góðar.
Slægjur 1000 hestar. Beitiland ágætt.
Skógland, akvegur og sími. *
Semja ber við
Kristján Magnússon,
Óðinsgötu 15. — Rvík.
ert vald á þeim. Jeg sat og horfði á
Björn, sem líka var setstur. Hann sat
andspænis mjer, hinu megin við borð-
ið og þó fanst mjer hið hlíða bros
hans vera óralangt í burtu.
— Þetta er vitfirring, sagði loks- 1
ins rödd innra í mjer. Jeg vissi ekki,
að jeg hefði talað upphátt, fyrri en
Björn svaraði:
— Þú ættir heldur að segja, að
a n n a r s væri alt vitfirring .... Er
; það ekki satt? Jeg hefði gaman að
| vita, hvort það er ekki hugsun þín,
1 ir.st inni? — En þú ert einn þeirra
þverúðugu, sem ekki vilja sjá ....
Það tefur þig dálítið í þróuninni —-
gerir þjer leiðina erfiðari, gönguna
þyngri. Annars gerir það lítið. Mjer
þykir það að eins leiðinlegt þín vegna
— og af því, að það er svo tilgangs-
laust. — — Þið eruð svo gáfaðir,
1 þú og Grímur og ykkar líkar.! Alt
of gáfaðir. Beina leiðin — einfaldasta
lausnin — geðjast ekki þessum
gáfnahausum ykkar. Þið hafið gert
ykkur kerfi, sem þið látið takmark-
ast af þeirri þekkingu, sem þið getið
þreifað á, og augljósri reynslu —
og í þetta righaldið þið báðum hönd-
um, þó það nái að eins yfir lítinn
hluta af heimi veruleikans. Jeg get
ekki hlustað á ykkur, án þess að jeg
sjái fyrir mjer mann, sem í dauðans
ofboði grípur dauðahaldi í bát, sem
stendur á þurru landi og hrópar á
hjálp, í þeirri trú, að hann sje úti á
reginhafi. — Irist inni verð jeg að
brosa að ykkur, eins og jeg mundt
brosa að marini, sem svona færi að ..
.. En jeg kenni líka í brjósti um
ykkur — eins og jeg mundi kenna í
brjósti um hann.
— Ekki er öll vitleysa eins - sagði
Grímur Elliðagrímur alt í einu —
hariri hafði koriuð iriri ari pess að við
tækjum eftir því. Við Björn hrukk-
um báðir við. Grímur gekk alveg að
, borðinu og horfði um stund á okkur
til skiftis. Jeg gat ekki haft augun
af andlitinu á honum. Fyrst fanst
mjer einhver óvanalegur svipur á því.
En hann hvarf æ meira, eftir því sen«
jeg reyndi meira að festa hann i huga
mjer. Grímur var fölur, og eins og
leiftrandi glóð í augum hans. Jeg
reyndi að láta mjer nægja þá skýr-
ing, að þessi glóð væri sýnilegt tákn
]<ess þróttar, sem hjeldi honum uppi.
— Jseja,' — við skulum þá treysta
]>ví, að hver verði hólpinn fyrir sína
trú, Sagði hann alvarlega, en alvara
hans virtist eiga við eitthvað a1t ann-
að en þessar hugsanir eða orð. —
Um hitt er ekki að villast, að Björn
er orðinn það, — og það er gott fyrir
hann. Og við höfum að minsta kosti
leyfi til þess, að vona það, að við
verðum þq.ö líka, ])ú — Jón Odds-
son .— og jeg og okkar líkar —
ems og Björn kallar þá. — Telurðu
Pál Einarsson líka þar með, — þú ert
1 >ó svo elskulegur að halda, að að lok-
um fari eins vebfyrir okkur öllum, eða
er ekki svo, Bjórn? Og því þá ekki
að taka dálítið af efa og erfiöi með ?
Þetta er þá alt saman líkt og ekki
neitt — dálítill undirbúningur — að-
allega í g'amni. Þeir sem eru svo
óhepriir, að bera skarðan hlut frá
borði hjerna megin, geta unnið það
upp hinumegin, ]>ar sem allir ávextir
eru jafn-óskemdir, og þar sem trjeð
góðs og ills fær að standa óhreyft —
ef það er þá ekki fallið í rás tímanna
eða hefur verið höggvið upp, svona
til öryggis. En sem stendur stöndum
við nú báðum fótum í þessari aur-
mold táradalsins, þar sem alls konar
jurtir vaxa hver um aðra. — Hæ.
Benjamin — gcturðu ekki vaknað.
Hann lmykti herðum hans, svo að
bann settist upp. En Benjamín vildi
ckki vakna. Þegar Grimur rjetti hann
við, valt höfuðið út á öxlina og
hann svaf áfram og andaði hægt og
rólega, eins og barn.
Fjelagsprentsmiðjan