Lögrétta - 05.10.1927, Blaðsíða 2

2
LÖGRJETTA
LÖGRJETTA
3
LÖGRJETTA
Utgefandi og ritstjóri
I* o r » t • i n n Q í 11 ■ i o n
Þinghnltsrirttti 17. Sirni 178.
Ianhelmta eg afgrelðgla
i Þingholt*»tr«tí 1.
dauðir risu upp þegar konungur
heimsins horfði á þá. Margir
menn hafa einnig komið í þetta
konungsríki, en það er leyndar-
mál þeirra, hvað þeir sáu og
heyrðu. En sú kemur tíð, að öll
þjóð þessa undirheims kemur
upp á yfirborð jarðarinnar. En
hvað sem um þetta er, þá er
meðal þessara þjóða einhver trú
á nýja hreyfingu, sem verða á
meðal austrænna þjóða. Hvað
skeður, ef slík hreyfing verður
í raun og veru — í vesturátt?
Minningarsjóður
Ólafs og Guðlaugar
í Sumarliðabæ.
Á gullöld Islendinga áttu flest-
ir bændur ábýlisjarðir sínar.
Landnámsmennirnir ,fóru eldi“
um ákveðin svæði og köstuðu
eign sinni á þau en miðluðu svo
vinum sínum og vandamönnum
af þeim, er þeir þurftu þess með.
Með tíð og tíma breyttist þetta
allmikið, sjerstaklega í uppgangi
biskups- og konungsvaldsins ‘á
15.—16. öld, þegar það streytt-
ist við að ná undir sig sem
mestu af eignum landsmanna,
föstum og lausum, með illu og
góðu, rjettu og röngu. Varð því
Sögubækur yið allra hæfi:
Davíð Stefánsson frá Fagraskógi: Munkamir á Möðruvöllum, leikrit
sögulegs efnis, kr. 5.00.
Einar Þorkelsson Ferfætlingar, dýrasögur, ób. 5.00, ib. 6.50.
Guðm. G. Hagalín: Veður öll válynd, þættir að vestan, ób. 4.50, ib. 6.50.
Helgi Hjörvar: Sögur (örfá eintök eftir), ib. kr. 7.75.
Sigurður Þórólfsson: Dulmætti og dultrú, fróðleg og skemtileg bók,
ób. 5.00.
Sig. Þórólfsson: Jafnaðarstefnur, bók sem allir þurfa að lesa, ób. 4.00.
Stanley Melax: Ástir, tvær ástarsögur, ób. 6,75, ib. 9.00.
V. Rasch: Um saltan sjá, falleg æfisaga sjómanns, ób. 6.50, ib. 8.50.
Halldór Kiljan Laxness: Vefarinn mikli frá Kasmír, bók, sem allir hafa
heyrt talað um á ýmsa vegi, og selst því mikið, en upplagið er
lítið, 504 bls., kr. 12.00
Bækumar fást hjá öllum bóksölum, einnig beint frá aðalútsölunni
burðargjaldsfrítt, sé andvirði sent með pöntun. Aðalútsala hjá
Prentsm. Acta h.í., Reykjavík.
mikið ágengt í því efni eins og
eimir enn eftir af.
Það hefur legið í blóði Islend-
inga, að vilja eiga margar jarð-
ir, sem glöggt hefur komið í ljós
í viðleitni og verki margra auð-
og okurkarla á umliðnum öldum.
Þeir notuðu hvert tækifæri er
þeir fengu, til að eignast jarðar-
part, oft fyrir lítið verð, og hafa
þeir, sumir hverjir, ekki verið
eftirbátar biskupa- og konungs-
valdsins, í því að reyna að hafa
sem mest upp úr þeim, en minna
'hugsað um hag ábúandans og
umbætur og ræktun jarðarinnar.
Margir sem -áhuga hafa haft
fyrir ræktun landsins og aukn-
um framförum og framleiðslu,
hafa haldið því fram með rök-
um, að fyrsta skilyrðið fyrir
auknum áhuga hjá bændum og
meiri ræktun, væri það, að þeir
ættu sjálfir ábýli sín. Þessi skoð-
un hefur komið meðal annars
fram í ákvæðum laga um sölu
þjóðjarða og kirkjujarða, for-
kaupsrjett leiguliða, um lánskjör
veðdeildar og ræktunarsjóðs o. v.
Þótt hlunnindi þau, sem þjóð-
jarðasölulögin veita ábúendum
þeirra jarða, hafi of oft verið
misbrúkuð af miður heiðarlegum
kaupsýslubröskurum, hafa- þau
þó komið mörgum góðum bónda
að miklum notum og stutt að
varandi áhuga og umbótum í
húsagerð og jarðrækt.
Það er ólíkt ánægjulegra að
vinna að auknu verðgildi eignar
sinnar, skapandi sjer og afkom-
endum sínum meiri og betri af-
komuskilyrði, heldur en að hafa
það á meðvitundinni að njóta
einskis af eríiði því og fjármun-
um þeim, sem lagðir eru í um-
bætur leiguj arðarinnar; eiga það
á hættu að verða að fara frá
henni hvernig sem á stendur, án
tillits til þess, hvort gerðar hafa
verið þar umbætur eða ekki. Á
þessu hafa sumir leiguliðar orðið
að kenna, því miður.
Það er því mjög þýðingarmik-
ið atriði fyrir bættri afkomu og
auknum áhuga og umbótum
þegar gerðar eru nýjar og á-
hrifamiklar ráðstafanir til þess
að hjálpa leiguliðunum til að
eignast ábýli sín og auka sjálfs-
ábúðina eins og kemur fram í
hinum annálsverðu og höfðing-
legu fyrirmælum bræðranna hr.
Gunnars Ólafssonar kaupm. og
konsúls í Vestmannaeyjum og hr.
Jóns Ólafssonar framkvæmdar-
stjóra og alþingism. í Reykja-
vík, í skipulagsskrá fyrir minn-
ingarsjóði foreldra þeirra, Ólafs
Þórðarsonar og Guðlaugar Þórð-
ardóttur, er bjuggu í Sumar-
liðabæ 1862—1896, hvar með
þeir gefa Holtamannahreppi hin-
um foma fjárhæð sem árið 1929
— þegar sjóðurinn tekur til
starfa — verður 15,000 kr.
Tilgangur sjóðsins er að
styrkja efnalitla leiguliða í
Holtamannahreppi hinum foma,
sem nú er búið að skifta í Ása-
og Holtahreppa, til þess að eign-
ast ábýlisjarðir sínar og til þess
að gera jarða- og húsabætur á
slíkum jörðum, og þegar sjóður-
inn vex og ástæður leyfa, þá má
verðlauna. sjerlega vel gerðar
jarða- og húsabætur hjá efna-
litlum bændum.
Eins og áður segir, tekur sjóð-
urinn til starfa 1929, á aldaraf-
mæli föður gefendanna. Má þá
verja hálfum vöxtum sjóðsins til
styrktar efnalitlum leiguliðum til
ábýliskaupa, og árlega úr því,
þangað til sjóðurinn er orðinn
50,000 kr.; frá því má verja
þremur fjórðu vaxtanna í sama
augnamiði, en þeirra legst við
höfuðstólinn hversu stór sem
hann verður.
Styrkurinn skal vera minst
300 kr. á ári í 5 ár í röð og
ganga fjölskyldumenn á undan að
öðru jöfnu. Sjóðnum stjórna:
presturinn í Kálfholtsprestakalli
og oddvitar Ása- og Holtahreppa,
Þessi minningargjöf er svo
stór-rausnar- og manndómsleg,
að slíkt em fá dæmi. Og af
þessu stutta ágripi skipulags-
skráarinnar sjest að ráðstöfun
hennar er mjög myndarleg; hún
framvísar hjálpfýsi og hlut-
tekningu þeirri sem oft hafa erf-
iða aðstöðu í lífsbaráttunni,
jafnframt því sem hún gefur
glöggan skilning á því hvar og
hvernig eigi að byrja til þess að
reisa landbúnaðinn úr þeim rúst-
um sem hann nú er í, svo að
hann verði sú stoð undir þjóðar-
búinu, sem hann hefur verið og
þarf að verða,til viðhalds and-
legri og efnalegri afkomu þjóð-
lífsins.
Jeg vona og veit, að þessi höfð-
inglega gjöf hefur ósegjanlega
mikil áhrif á efnalega afkomu og
menningaráhrif fátæku fjöl-
skyldumannanna, og alls fjöldans
yfirleitt í þessum hreppum, í
framtíðinni, og þegar ár og aldir
líða, er ekki hægt að giska á,
hve miklu góðu hún getur kom-
ið til leiðar, ef henni verður
stjómað eftir fyrirmælum gef-
endanna, sem jeg efa ekki að
gert verði, og ósk mín er að eft-
irkomendumir beri gæfu til að
notfæra sjer hana á rjettan hátt,
svo hún verði þeim til tilætlaðr-
ar blessunar og heilla.
Sem einn af íbúum nefndra
hreppa votta jeg gefendunum
bestu þakkir frá mjer og sam-
hreppungum mínum, fyrir þeirra
mikla örlæti og ræktarsemi við
æskustöðvamar, og jeg veit að
niðjar vorir munu, að makleg-
leikum, bera hlýjar þakklætis
endurminningar til bræðranna
frá Sumarliðabæ, eins og margir
samtíðarmenn þeirra minnast
þeirra núna.
Skipulagsskráin er samþykt 25.
apríl 1925 og sjóðurinn afhentur
stjómendum hans um næstu ára-
mót þar á eftir, en af ástæðum,
sem óþarft er að nefna hjer,
hefur dregist svo lengi að geta
þessa opinberlega. G.
Æfisaga Krists
Éftir Giovanni Papini.
(Ágrip).
Eiturormar og nöðrukyn. Þeg-
ar hann kom aftur næsta morg-
un, voru dýrasalamir og víxlar-
amir á gægjum úti fyrir inn-
ganginum, en í garðinum var fult
af fólki og æsing í mönnum. Fólk-
ið hafði komist í uppnám um alla
borgina út af því, sem í must-
erinu gerðist daginn áður, þeir
fátæku voru með sjálfum sjer
ánægðir yfir því, sem gerst hafði,
en margir hinir ríkari undrandi
og geigur í þeim. Fjöldi fólks
kom þegar um morguninn upp í
musterið til þess að forvitnast
um, hvað þar gerðist. Sumir
bjuggust við kraftaverkum, aðrir
við hefnd. Vesalingar og betlarar
borgarinnar voru þar fjölmennir.
En þar vom líka pílagrímar, sum-
ir langt að komnir, frá Sýrlandi
og Egiftalandi, og svo Galíleu-
menn, sem verið höfðu í fylgd
Jesú daginn áður. Svo komu hinir
skriftlærðu og Faríseamir í smá-
hópum, fjórir og fimm í senn, og
hjeldu saman, en skám sig nokk-
uð úr fjöldanum. Nær allir hinir
skriftlærðu vora Farísear og
fjöldi Farísea var skriftlærður.
Þeir voru flestir í síðum kápum,
vel búnir og báru sig fyrirmann-
lega.
Jesús vænti komu þeirra.
Hann hafði oft átt orðaskifti við
þá áður í smærri bæjunum til og
frá um landið. Þeir væntu Messí-
asar til frelsunar Gyðingaþjóð-
inni. En þeim gat ekki til hugar
komið, að hann væri sá, sem
koma ætti. Um hann hugsuðu
þeir, að hann væri að einhverju
leyti vitskertur, eða þá að hann
væri svikari. Þeir gátu ekki skor-
ið úr, hvort heldur væri. Þeir
höfðu oft reynt að leggja fyrir
hann snörur í umræðum um trú-
fræðileg efni og oft reynt á hon-
um orðhenglalistir sínar, en jafn-
an farið halloka. Meðan hann
gekk um sveitir landsins og smá-
bæi með fáa menn til fylgdar,
höfðu þeir sjeð hann í friði og
búist við, að fylgi það, sem hann
hafði meðal almennings, mundi
þá og þegar hverfa án þess að
nokkuð væri gert til þess að eyða
því. En nú fór málið að vandast.
Hann hafði með flokki manna
ráðist inn í musterið í höfuðborg-
inni og borið sig þar að eins og
sá, sem öllu ætti að ráða, og
hann hafði látið fáráðan almenn-
ing heilsa sjer eins og Messíasi.
Hann hafði móðgað prestastjett-
ina og haft í frammi frekasta
ójöfnuð við heiðvirða kaupmenn
og borgara, sem ekkert höfðu til
saka unnið, en ráku störf sín í
friði. Fyrir þetta hlaut að koma
hegning. Menn urðu að losna við
þennan falska Krist og það þegar
í stað. Nú komu þessir menn upp
í musterið til þess að vita, hvort
hann yrði svo djarfur að sýna sig
þar aftur.
Og Jesús stendur þarna í mann-
þyrpingunni og væntir einmitt
þeirra. Hann ætlar í áheyrn
þeirra að segja álit sitt á þeim.
Hann ætlar að láta þá heyra
sannleikann. Daginn áður hafði
hann með svipu í hönd kveðið
upp dóm yfir peningaokrurunum.
Nú ætlaði hann að dæma orðsins
og laganna okrara og sannleikans
víxlara. Og þótt hann hafi ekki
útrýmt þeim, þótt þeir komi al-
staðar fram, kynslóð eftir kyn-
slóð, undir nýjum og nýjum nöfn-
um, er dómur sá, sem hann kvað
upp yfir þeim eilíflega og óaf-
máanlega skráður á ermum
þeirra.
„Vei yður, þjer skriftlærðir, og
Farísear. Þjer augnaþjónar!“
Hann ber þeim á brýn þær synd-
ir, sem allra síst verði fyrirgefn-
ar: Synd gegn andanum, svik við
sannleikann, eyðilegging þeirra
einu og verulegu verðmæta, sem
í heiminum finnast. Þjófar stela
jarðneskum munum, morðingjar
deyða forgengilega líkami, skækj-
ur saurga hold sitt, sem á að
rotna. En þeir saurga orð almætt-
isins, ræna eilífðarvonum og
drepa sálir. Þeir halda bænir fyrir
allra augum, en ræna ekkjur og
munaðarleysingja. Þeir reisa hin-
um framliðnu spámönnum minnis-
merki og skreyta grafir rjett-
látra manna, sem liðnir eru, en
lifandi rjettláta menn ofsækja
þeir og búa banaráð hinum lif-
V. Hugo. VESALINGARNHt.
yndislegt. Jeg er utan við mig. Þú ert dásamleg. Og Cós-
etta svaraði — Mjer þykir vænna um þig með hverjum
deginum. Spurningar og svör ráku hyert annað og alt af
barst talið að ástinni.
1 fari Cósettu var bamslegur yndisþokki og sakleysi,
ljettleiki og mýkt, einlægni og ljómandi alúð. Yfir henni
var eitthvað Ijóst og bjart. Hún hafði sömu áhrif og vor-
morgnin. Dögg var í augum hennar. Hún var eins og morg-
unroðinn hefði þjetst og orðið að konu. Ekkert var eðli-
legra en það, að Maríus tilbæði hana og dáðist að henni.
En satt var það líka, að þessi nýútsprungna klaustur-
stúlka talaði af mestu skynsemi og sagði sífelt sannar
og skarpar athugasemdir. Henni skjátiaðist ekki, hún
sá rjett. Konan finnur til og talar af ósjálfráðri eðlis-
hvöt hjartans. Enginn getur eins og hún sagt í senn
mild og djúpsæ orð. Mildi og djúpúðgi, það er konan öll,
það er himininn allur. í allri þessari hrifningu komu tárin
hvað eftir annað fram í augu þeirra. Þau urðu hrærð,
þegar fjöður datt niður úr hreiðri, þegar grein brotnaði.
Þeim leið vel þegar hrifning þeirra blandaðist angurværð-
inni. Eitthvert ótvíræðasta merki ástarinnar er oft það að
fólk verður næstum því óþolandi tilfinningasamt. En ann-
að veifið hlógu þau dátt eins og drengir, því slíkum and-
stæðum slær eins og eldingum úr ástinni. Og samt sem
áður bærir eðli mannsins á sjer óheflað, en göfugt í til-
gangi sínum, án þess að hreinleiki hjartans viti af því og
hversu saklausar sem sálimar era,finst ávalt.að baki hinn-
ar feimnu einlægni, til þess munaðar, er greinir elskendur
frá góðum vinum. Þau tignuðu hvort annað. Þau lifðu
lífi sínu án sambands við atburði umheimsins. Þau tóku
til dæmis ekki eftir því, að um þessar mundir geisaði kól-
eran ákaft í París. Þau sögðu hvort öðra margt yndislegt í
trúnaði. Meát snerist það samt um nöfn þeirra. Maríus
hafði sagt Cósettu frá því að hann hjeti Pontmercy og
værí lögfræðingur og lifði á skriftum, að faðir hans hefði
verið herforingi og hetja og að hann væri í nokkurri ó-
sátt við afa sinn. Hann hafði einnig minst á það lauslega,
að hann væri barón. En það hafði ekki haft nein tiltakan-
leg áhrif á hana. Maríus barón? Hún skyldi ekki vel hvað
það merkti. Maríus var Maríus. Hún hafði hinsvegar trú-
að honum fyrir því, að hún væri uppalin í Petit-Picpus-
klaustri, að móðir hennar væri dáin, að faðir hennar hjeti
Fauchelevent, væri góður fátæklingum og neitaði sjálfum
sjer um alt, til þess að henni liði vel. Þótt undarlegt sje
hafði fortíðin, jafnvel hin nánasta, horfið Maríusi svo
gersamlega, meðan þau sungu ástaróð sinn, að hann ljet
sjer nægja það, sem Cósetta sagði honum, en spurði hana
einskis um atvikin í greni Thénardiers, um branasár föð-
ur hennar og hinn einkennilega flótta hans. Hann hafði
gleymt því. Hann vissi einu sinni ekki á kvöldin hvað
hann hafði aðhafst á morgnana, hvar hann hafði borð-
að morgunverð og við hvern hann hefði talað. Söngvam-
ir, sem ómuðu í eyram hans, útrýmdu öllum öðrum hugs-
unum. Hann lifði aðeins þær stundirnar sem hann var
með Cósettu. Þá var hann á himnum og því eðlilegt, að
hann gleymdi jörðinni. Þannig lifðu þau í leiðslu ástar-
innar. Hver er sá, að hann hafi ekki fundið til alls þessa?
Hversvegna kemur sú stund, að við leysumst úr þessu
ljósi og því heldur lífið áfram eftirá? Ástin kemur í
hugsunarinnar stað. Ást er áköf gleymska alls annars.
I augum Maríusar og Cósettu var ekkert til annað en
Maríus og Cósetta. Alheimurinn í kringum þau var að
engu orðinn. Þau lifðu í Ijóma augnabliksins. Að baki
þeim var ekkert og ekkert framundan. Þannig lifðu þessar
tvær verur hátt yfir mannlífinu í óveruleika, sem eðli
manns er eiginlegur. Þær vora varla af holdi og blóði, en
sál og hrifning frá hvirfli til ilja, of háfleygar til þess að
ganga á jörðunni, en of tengdar því sem mannlegt er til
þess að hverfa út í himinblámann. En samt vora þau
syngjandi sæluþrungin og svifljett, svo ljett að stundum
var eins og þau gætu hafist til flugs og horfið út í óendan-
leikann, svifið og svifið um alla eilífð. Þau sváfu vakandi,
vögguðust í sælum blundi. í leiðslunni var veraleikinn
draumnum dýrmætari. Maríus og Cósetta spurðu sjálf
sig þess aldrei hvert þett^ Thdi. Þau álitu að þau væru
komin að markinu. Það eri<Iarleg krafa að ætlast til
þess að ástin stefni að ei^íu.
Jean Valjean hafði um neitt. Cósetta,
sem ekki var alveg eins dí^riid og Maríus, var glöð og
kát og það var nóg til þesS, %an Valjean var hamingju-
samur og rólegur. Þegar tv<ielskendur eru á eitt sáttir
kunna þeir ávalt þá lish bljnda svo þriðja manninn
með allskonar smáráðstöfuJ l, að hann trufli ekki ást
þeirra. Cósetta fór í öll11 óskum Jeans Valjean. Ef
hann vildi fara út, fór h^n 'lega með honum, ef hann
vildi stansa einhversstað#1"’ ^ði hún ekkert á móti því,
ef hann vildi sitja hjá heI1“ kvöldin var hún hrifin af
því. En þar sem hann fóf klukkan tíu kom Maríus
ekki fyr en eftir þann tíina» W hann heyrði hana ljúka
upp glerhurðinni út í garð111^ daginn mættu þau Marí-
usi aldrei, svo að Jean V^L Var hættur að hugsa um
hann. Einn morgun sá tilviljun að hún var hvít
á bakinu og hafði orð á lríus hafði sem sje í hrifn-
ingu sinni þrýst henni UP ® múrnum kvöldinu áður.
Toussaint gamla gekk sPeIU til rekkju og vissu ekki
fremur en húsbóndi henöar Vju fram fór. Maríus steig
aldrei fæti sínum á heiríi^ria. Þegar hann kom til
Cósettu földu þau sig ávalr mni, þar sem ekki sást til
þeirra af götunni og visSu *?ki í þennan heim nje ann-
an. Hann gekk vel frá grh1 ríh í hvert skifti sem hann
fór svo að engin verksU1*1?^ sæjust. Um miðnætur-
skeið kom hann heim td .^6yracs. Höfðu þeir talað
um það sín á milli, hann oíphorel, að háttalag Maríus-
ar væri undarlegt. En stu11^ Sagði Courfeyrac við Marí-
us alvarlega og krosslagði á brjóstinu —Þjer eruð
orðinn nokkuð útsláttaf^T Ungi maður. Hann var
veruleikans maður og skil^y^rsta veg það endurskin
ósýnilegs himnaríkis, serí ?slaði úr augum Maríusar.
Hann var sjálfur lítt vaHlll/() hafa hemil á ástríðum
sínum. Hann varð óþolinrí0 hvatti Maríus til þess
að vakna aftur til veruleikans. Einu sinni sagði hann við
hann — Vinur minn, þú hefur á mig þesskonar áhrif,
eins og þú værir maður úr tunglinu, byggir í ríki draum-
anna, í sveit ímyndunarinnar, í loftkastala í höfuðstað
skýjanna. Jæja, vertu nú skynsamur og segðu mjer hvað
hún heitir. En ekkert gat komið Maríusi til þess að leysa
frá skjóðunni. Fremur hefði hann látið svifta nöglunum
af fingram sjer, en hann hefði nefnt nafn Cósettu. Sönn
ást er björt eins og morgunroðinn og þögul eins og gröfin.
Kvöld eitt er Maríus var á leið til stefnumóts og
gekk álútur að vanda, heyrði hann alt í einu að hann var
ávarpaður. — Gott kvöld, herra Maríus. Hann leit upp og
sá Epónínu. Þetta hafði einstök áhrif á hann. Hann hafði
aldrei hugsað um hana síðan hún vísaði honum á Plumet-
götu, hún var alveg horfin úr huga hans. Þótt hann hefði
ekki ástæðu til annars en þess, að vera henni þakklátur,
varð hann hálf vandræðalegur yfir því að mæta henni.
Hann hafði ekki gert sjer það ljóst, að þessi stúlka hjet
Epónína Thénardier, að hún hjet nafni, sem skrifað stóð
í erfðaskrá föður hans. Hann svaraði henni því dræmt og
sagði — Jæja, erað það þjer Epónína. — Hversvegna
þjerið þjer mig, hef jeg verið yður til áma? Nei, því fór
fjarri. En honum fanst, að nú þegar hann þúaði Cósettu
gæti hann ekki annað en þjerað Epónínu. Hann þagði, en
hún hjelt áfram — Hvemig er það. . .? Hún þagnaði.
Það var eins og þessa hispurslausu og djörfu stúlku
brysti orð. — Jæja þá, sagði hún og þagnaði aftur og
horfði niður fyrir sig. — Guðsfriði, herra Maríus, sagði
hún svo skyndilega og hvarf í sömu svipan.
Daginn eftir var 3. júní 1832 og er nauðsynlegt að
minnast þeirrar dagsetningar vegna þess alvarlega á-
stands sem um þær mundir vofði yfir París. Kvöldið eft-
ir, er Maríus gekk venjulega leið sína í venjulegum hug-
leiðingum mætti hann aftur Epóninu. Það þótti honum
fullmikið af svo góðu, að mæta henni tvisvar, hvom dág-
inn á eftir öðrum. Hann sneri skyndilega við og fór aðra
götu. Þess vegna var það, að Epónína elti hann í stað þess
að annars hafði hún látið sjer nægja að horfa á hann
ganga framhjá, án þess að reyna að mæta honum. Hún
sá hann taka einn rimilinn úr garðgrindunum og smjúga
inn. Hún gekk að grindunum til þess að finna hvaða rimill
væri laus, tautaði eitthvað við sjálfa sig og settist síðan í
skuggann í homi rjett hjá. Þar sat hún hreyfingarlaus í
meira en klukkustund. Um tíu leytið heyrði einn af þeim
fáu, sem um þessar illræmdu slóðir fór og flýtti sjer, að
sagt var — Nú undrar mig ekki að hann kemur hingað á
hverju kvöldi. Hann leit í kringum sig, sá engan, þorði
ekki að skygnast inn í homið og hjelt leiðar sinnar. Það
kom sjer líka vel að hann flýtti sjer, því skömmu seinna
læddust sex menn með nokkru millibili hver á fætur öðr-
um meðfram húsveggjunum inn í Plumetgötu. Þeir hvísl-
uðust á. — Þetta er staðurinn, sagði einn. — Er rakki í
garðinum ? spurði annai’. — Jeg veit ekki, jeg hef þá að
minsta kosti skamt handa honum. — Grindumar eru fún-
ar, sagði einn. — Það er gott, það brakar þá ekki í þeim
þegar við sögum þær,sagði annar með búktalararödd.Einn
þeirra fór svo að taka í rimlana, eins og Epónína hafði
gert. Hann var rjett kominn að þeim, sem laus var, þeg-
ar honum var alt í einu rekið bylmingshögg fyrir brjóstið
og sagt var við hann — Hjer er hundur. Um leið sá hann
föla stúlku standa frammi fyrir sjer. Hann kiptist við og
stamaði — Hvaða stelpa er þetta? — Það er hún dóttir
þín. Og reyndar var það Thénardier, sem Epónína hafði
ávarpað. — Hvað ertu að flangsa hjer, spurði faðir henn-
ar, ætlarðu að hindra okkur frá vinnu? Epónína fór að
hlæja, henti sjer um hálsinn á honum og sagði — Jeg er
hjerna, pabbi, af því að jeg á að vera hjema. Hef jeg ekki
leyfi tii að sitja hjema? Það ert víst öllu heldur þú, sem
ekki ættir að vera hjerna. Hvað ert þú að flangsa hjer?
Sendi jeg ekki tvíböku og sagði að hjer væri ekkert að
hafa? Kystu mig, pabbi, það er svo langt síðan jeg hef
sjeð þig? Þú ert þá sloppinn úr steininum? — Já, þetta
er nú nóg, þú ert búinn að kyssa mig, jeg er sloppinn úr