Lögrétta - 07.08.1929, Blaðsíða 2

t
2
LÖGRJETTA
LÖGRJETTA
S
—— --------------—-7
LÖGRJETTA
Útgefandi og ritstjóri:
pontelna Gislaoon
í>ingholt«8tr«eti 17. Sími 178.
Iirahrtmta og algieiMt
í L*kjar(rtHa 2. Sirui 185.
Ir— ------------------------A
þykta í þinginu, og segir Briand
það aðalmarkmið stjómarinnar
að góður árangur náist af fundar-
haldinu, sem til stendur í Haag
um Youngsamþyktina og heim-
köllun setuliðs Bandamanna úr
Rínarhjeruðunum. Gert er ráð
fyrir að fundinn sæki um 400
fulltrúar frá yfir 20 ríkjum.
Verkbann er nú yfirstandandi í
bómullarverksmiðjum Bretlands.
---o----
Kírkjur
og kirkjugarðar
(Eftir sr. Gunnar Ámason
frá Skútustöðum).
Frh. -----
Þá eru sjálf kirkjuhúsin.
Það er ákaflega undarlegt hvað
margir virðast aldrei hafa hug-
leitt, hve geysilega þýðingu það
hefur fyrir áhrif guðsþjónustunn-
ar og alt trúarlíf safnaðanna
hvemig kirkjan er. Þó verða ef-
laust allir þess daglega varir, að
umhverfið veldur miklu um geð-
blæ vom. Vjer komumst í nýtt
skap við að hafa fataskifti.
Drungaloft dregur oss niður, heið-
ur himinn hýrgar oss. Vjer njót-
um lestrar aðeins til hálfs í skark-
ala, höfum ekki fult gagn nje
yndi af söng og hljóðfæraslætti
nema í kyrð. Sumar kirkjur em
þannig gerðar, að skrax og vjer
komum inn fyrir dyr þeirra gríp-
ur oss sama tilfinning og Jaikob
forðum í Betel. Það er eins og
hvíslað að oss: hjer er vissulega
Guðs hús. Drag skóna af fótinn
þjer, hjer er heilagur staður.
Ósjálfrátt beygjum vjer auðmjúk
hnje í anda frammi fyrir augliti
Guðs, orðlausar bænir stíga upp
frá brjóstum vorum, og vjer finn-
um að blessun af hæðum streymir
inn í sálir vorar. Koman í þær
kirkjur er flestum guðsþjónustum
áhrifameiri og blessunarríkari.
Hvergi hef jeg fundið þetta skýr-
ar en í dómkirkjunni í Mílanó.
Hún er eins og óumræðilega vold-
ugur lofsöngur Guði til dýrðar.
Maður gleymir þar öllu öðru en
smæð sinni og dýrð og miskunn
Guðs.
Fæstar kirkjur vorar valda
| þessum hugblæ. Flestar þeirra
j bera líkan svip hið innra og opin-
ber fundahús og lyfta huganum
lítið nær himninum en þau. Aðal-
orsakir þess eru hvorki smæð
þeirra nje lögun. Stærðin hefur
minst að segja og allar eru þær
í kirkjustíl þó ófullkominn sje.
Það er vanhirðing þeirra margra
hverra, sem mest dregur úr áhrif-
unum. Sorgleg er hún víða. Mörg
kirkjan er að sínu leyti miklu ver
útlítandi að utan og innan en
bæjarhúsin og er þar þó ekki við
mikið jafnað sumstaðar. Einstaka
kirkjur eru tjargaðar, með ryðg-
uðu bárujámsþaki og minna helst
á gamla pramma á hvolfi. Aðrar
hafa einhvemtíma í fymdinni ver-
ið kalkaðar eða málaðar að utan,
en hafa til margra ára staðið
mönnum skellóttar og upplitaðar
fyrir augum, líkastar skræpóttu
undri. Súmar eru skakkar og
skældar eins og skemma, sem er
DOSTOJE VSKIJ: Glajpúr og refsing.
að falla fram á hlaðið. Og ekki
eru þær hirðulegri að innan —
i sumar. Skemdirnar á málinu skera
j í augun. Veggimir berir og kulda-
I legir. Engin prýði á þeim önnur
j en ef til vill gamlir, hálfeyðilagðir
j kransar eða svolítil minninga-
j spjöld. Gluggamir flannalegir og
j niður við sæti, í stað þess að
j vera litlir og upp undir lofti svo
j birtan komi að ofan. Predikunar-
stóllinn oft rifinn og með útlend-
um áletrunum, altaristaflan nauða-
j ómerkileg og öll að ganga í sund-
ur. Og þó er rykið verst og
flugnasaurinn, sem situr alstaðar
: og gefur kirkjunni svip af lítið
j notuðu útihúsi, í stað þess, að oss
j á að finnast, að vjer eigum hvergi
: fremur heima en í henni.
Þessi vanhirðing kirknanna hef-
! ur oft verið mjer undrunarefni.
Jeg er hissa á að söfnuðurinn
j skuli líða hana, að nokkur skuli
| mega af henni vita. Eigum vjer
von á gesti, það er sama hver
hann er, þykir oss ekkert sjálf-
sagðara en að ræsta stofur vorar,
og reyna að gera þær eins hreinar
og vistlegar og föng eru á. Og í
hvaða herbergi myndum vjer vilja
bjóða kónginum? En almáttugum
j Guði og Drottni voram helgum
j vjer hús, sem er ver hirt en bað-
stofurnar hversdagslega. Jesú
Kristi stefnum vjer, ef jeg mætti
komast svo að orði, til fundar við
oss í kirkjum, sem vjer myndum
telja í vansæmandi útliti, ef um
herbergi vor væri að ræða. Þeim,
sem mest skyldi viðhaft, bjóðum
vjer hið versta. Af þessum sökum
er ástand kirkna vorra óafsakan-
legt og verður að taka stakka-
skiftum, þó ekkert tillit sje tekið
til þess, sem jeg nefndi fyr, hvaða
þýðing útlit guðshússins hefur
fyrir trúarlíf sjálfra vor.
Það mikla og þarfa verkefni
bíður byggingameistara vorra, að
skapa fagran kirkjustfl, sem er við
hæfi fámennra og fátækra safn-
aða út um sveitir landsins. Jeg
er viss um að þeir verða þeim
vanda vaxnir fyr eða síðar. En í
nánustu framtíð verða flestir
söfnuðirnir eflaust að láta sjer
riægja, að gera umbætur á kirkj-
unum, sem fyrir hendi era. Og
sumar þær umbætur era auðveld-
ar og mega ekki dragast. Ekkert
vantar nema viljann til þess að
kippa hirðingunni í lag, þar sem
hún er vanrækt. Og hann hlýtur
að vakna smámsaman. Er smekk-
' vísin eykst með aukinni menn-
ingu, una söfnuðurnir því ekki til
j lengdar, að kirkjan sje þeim til
: háborinnar skammar vegna sóða-
legrar umgengni eða annars rækt-
arleysis. Og þar sem kirkjan er
bændaeign, vakna menn von bráð-
ar til umhugsunar um að fásinna
er að greiða kirkjuhaldara yfir
hundrað krónur á ári, eða meira,
til viðhalds ikirkjunni, en ganga
ekki eftir að hann verji fjenu í
þarfir hennar, heldur noti það til
búreksturs síns, til að byggja
hlöður eða auka efni sín.
Sem betur fer eru fæstar kirkj-
ur svo fátækar, að eignir þeirra
ásamt kirkjugjöldunum hrökkvi
ekki til að halda þeim ágætlega
við sje vel á fjenu haldið. Engin
kirkja má lengur ofnlaus vera.
Almenningur þolir ekki að sitja í
ofnlausri kirkju nú á tímum, svo
að ekki geti stafað af því heilsu-
tjón. Þess eiga ekki að þekkjast
nein dæmi, að steinkirkjur sjeu
skellóttar og molnandi, eða trje-
kirkjur lekar og illa málaðar. En
það stendur ekki á sama hvemig
lrirkjumar eru málaðar. Jeg hef
komið í ikirkjur, sem bera marga
liti og líkjast áberandi prangara- i
búð innra og ytra fyrir bragðið.
Guðshúsið á að vera tignarlegt ■
og óbrotið. Því fara best fáir og
hreinir litir, t. d. að innveggir
sjeu hvítir en hvelfing blá, út-
veggir líka ljósir en dökt þakið.
Og kirkjan þarf auk þess að
vera hrein og fáguð, að hafa lað-
andi og hrífandi áhrif. Hún má
helst ekki vera eyðileg og skart-
laus. Altaristaflan prýðir mikið
og prjedikunarstóllinn, sjeu þau
fögur og listfengleg. Fólk á ekki
að þola lengur ómyndimar og af-
skræmin, sem þessir hlutir era
sumstaðar. Að þessu hafa lista-
menn vorir lítið fengist við
kirkjuleg verkefni. Hjer eiga
menn að fá þeim þau upp í hend-
umar. Það er meir en mál komið
til þess, að málaleitanir safnað-
anna snúi hug þeirra að því, að
freista að skapa fögur listaverk
til dýrðar Guði í húsi hans: á-
hrifamiklar altaristöflur, eftir-
tektaverða prjedikunarstóla og
stílfagrar altaris- og kórgrindur.
Enn bíða þeirra fleiri og meiri
hlutverk á þessu sviði. Almenn-
ingur er nú óðum að ranka við
því, að kirkjumar voru .rændar
skarti sínu á siðbótartímanum
meir en hófi gegndi, og að oss
ber að nýju að taka kaþólsku
kirkjuna til fyrirmyndar að ýmsu
leyti viðvíkjandi viðhöfn guðs-
hússins. Hvar sem því verður við
komið, er ákaflega æskilegt, að
láta fögur glermálverk leysa skít-
ugar kirkjurúðumar af hólmi, og
skreyta veggi og hvelfingar dýrð-
legum ritningamyndum. Hvað
mælir og gegn því, að kristslíkn-
eski og höggmyndir af postulun-
um prýði kirkjur vorar, svo sem
listaverk Thorvaldsens í Frúar-
kirkjunni í Kaupmannahöfn, ef
vjer bara höfum ráð á því, eða j
rjettara sagt erum nógu einhuga j
og samtaka til að fá því fram- |
gengt?
Nýir og betri kirkjumunir
þyrftu að koma á mörgum stöð-
um: kaleikar, ljósastikur, altaris- j
klæði o. s. frv. Og að því ber að
vinna að það sje sem flest inn- j
lend smíði, jafnframt því að það
hafi sem mest sjer til ágætis.
Margt er enn ónefnt í þessu
máli, en að lokum vil jeg bera
fram eina hugmynd, sem jeg hef
oft velt fyrir mjer. Þó hún kunni
að fá daufar undirtektir, skaðar
ekki þó hún sje nefnd. Mjer virð-
ist að þjóð vor yrði miklum mun
ríkari, ef hún ætti þó ekki væri
nema tvær smákirkjur, aðra í
hreinum rómönsikum, hina í gotn-
eskum stíl. Vafalaust getum vjer
auðgað hana af þeim dýrgripum
og um leið reist kirkjulegar fyrir-
myndir fyrir alþjóðaraugum. Væri
úr vegi að kirkjan, sem innan
skamms rís í Reykjavík, verði
gerð í gotneskum stíl? Og myndi
ekki eins sanngjamt, að reisa
rómanska kirkju fyrir áheitafje
Strandarkirkju og verja því til
sandgræðslu?
í En hvað sem þeim hugmyndum
líður, sem hjer er kastað fram,
og hve lengi, sem það bíður að
vjer getum endurreist ikirkjur
vorar í fögrum og tignarlegum
íslenskum kirkjustíl, þá látum
i ekki undir höfuð leggjast að gera
það sem brýn nauðsyn er á, og
oss er innan handar að fram-
kvæma. Gleymum ekki að Guði
ber að helga það besta og feg-
ursta, og að það vinnum vjer
sjálfum oss er vjer vinnum til
tignar guðshúsunum. Breytum
kirkjunum, sem fyrir eru úr lítil-
fjörlegum og vanhirtum fundar-
húsum í prýðileg musteri, sem |
bera hverjum manni þau boð, að ;
þar sjeu bænar og tilbeiðslustað-
ir, þar sem öllum verður fyrir að
beygja knje í nærvera Drottins i
og taka á móti blessun hans.
|
H. ■ |
Einstaka mönnum er svo varið j
að óhugur grípur þá ef minst er
á kinkjugarða. Og flest erum vjer j
svo bundin af bábyljum, að vjer
kynokum oss við, að vera ein á j
þeim stöðum í myrkri, eða um
tunglskinsbjartar nætur. Vjer er-
um enn svo heiðin. En verði oss
reikað meðal legstaða framliðinna
um hábjartan daginn finnum vjer
til þess, að flestir staðir eru
meiri friðar- og helgireitir en !
kirkjugarðarnir. Og hvergi grípa
oss margvíslegri minningar og
dýpri sýnir en þar. Ef til vill
þekkjum vjer ekki sögu neins
þess, karls eða konu, sem hvílir
undir leiðunum til beggja handa.
En vjer vitum að hver þeirra
hefur átt sína sögu, sitt lífsæfin-
týri, áþekt vorri eigin æfisögu og
þeirra, sem vjer unnum. Vjer vit-
um að minning þeirra, sem leiðin
era helguð, á skilið virðing vora
og samúð, eða mælir til vor varn-
aðarorð og biður um fyrirbænir
vorar. Þó eru aðeins minningam-
ar um hina dánu bundnar við
leiðin. Þeir eru þar ekki sjálfir.
Þeir eru komnir inn í annan
heim — til að uppskera það, sem
þeir sáðu til í þessum, hvort sem
það var gott eða ilt. Sömu sögu-
lokin verða á æfi vorri. Við þá
umhugsun sjáum vjer skýrar en
endranær hvemig vjer eigum að
verja þessu sikammæa jarðlífi.
En jeg ætla ekki að fara að
skrifa hugleiðing um líf og dauða.
Jeg er aðeins að minna oss á, að

við öll leiðin í hverjum einasta
kirkjugarði eru bundnar minning-
ar um einhvem, sem hefur verið
elskaður. Og þau geyma jarð-
neskar leifar þeirra, sem nú lifa í
æðri tilveru. Það kemur oss í
skilning um að o ss er skylt að
hirða með lotningu um kirkju-
garðana, og leiðbeinir oss hvern-
ig vjer eigum að gera það í
kristnum anda.
Þegar skyggja fer, er víða
kveikt á ljóskerum eða lömpum á
leiðum í kaþólskum kirkjugörð-
um. Það er einkar fagur og við-
eigandi siður. Um leið og það
lýsir ræktarsemi við minning
hinna látnu, táknar það ljóst að
andinn lifir þar sem hann á upp-
runa sinn — í ljósheimum Guðs.
Vjer erum talin fádæma ætt-
rækin þjóð. Oft er talað um
skrum vort af forfeðrunum og
viðbrugðið ættvísi ýmissra al-
þýðumanna. En jeg er hræddur
um, að víða beri kirkjugarðamir
þess vitni, að minningar feðra
voiTa sjeu oss ekki eins helgar og
af er látið, og að vjer sjeum helst
til gleymin á veittar velgerðir.
iSumir kirkjugarðar era í
prýðilegu ásigkomulagi með
snotrum og traustum girðingum
og vel hirtum leiðum. Einkum er
kirkjugarður höfuðstaðarins til
fyrirmyndar síðan þar kom sjer-
stakur kirkjugarðsvörður. En út
um land eru margir kirkjugarðar
enn fjarskalega vanræktir. Girð-
ingin, sem umlykur þá ósmekk-
leg og í megnasta ólagi, svo
skepnur komast jafnvel inn í
garðinn. Engar götur á milli leið-
anna og flest þeirra óviðgerð og
úttroðin. Engin prýði eða minnis-
merki sjáanleg nema á einstaka
leiði, og sum þessara sárafáu sem
fyrir era, brotin og brömluð.
— Við hvað áttu — áður?
— Er langt síðan þú fórst að koma hingað?
— Það hef jeg sagt þjer áður, eða manstu það ekki
lengur ?
Raskolnikof velti því dálítið fyrir sjei Það, sem
skeð hafði, sveif fyrir honum einnig í draumi. En samt
gat hann eikkert munað og horfði spyrjandi á Rasumikin.
— Jæja, sagði hann, þú hefur gleymt því. Mjer fanst
það áðan, að þú værir ekki alveg. ... En núna eftir svefn-
inn hefur þú náð þjer dálítið ... þú ert miklu hressaii að
sjá. Jæja, lagsi, þá byrjum við. Þú nærð þjer undir eins.
Hann fór að leysa frá skjóðunni og sökti sjer niður
í það.
— Þetta, karl minn, hefur legið mjer sjerstaklega á
hjarta, það máttu vita. Maður verður að reyna að gera
úr þjer sæmilegan mann. Við skulum þá byrja að ofan-
verðu, sjerðu þessa húfu? sagði hann og dró laglega, en
einfalda og ódýra húfu upp úr skjóðunni. Lofaðu mjer að
bera hana á þig. m
— Seinna, ekki núna, sagði Raskolnikof snerrinn og
afundinn.
— Nei, heyrðu mig nú, Rodja, hjartans bróðir, farðu
nú ekki að stimpast á móti þessu, annars verður það of
seint og mjer kemur ekki dúr á auga í alla nótt, því jeg
hef keypt þetta alt án þess að hafa nokkurt mál, upp á
slump. Svei mjer, hún er alveg mátuleg, kallaði hann
sigri hrósandi, alveg mátuleg, eins og hún væri sniðin
handa þjer. Höfuðbúnaðurinn, bróðir, er mesta prýði
klæðnaðarins, fjaðraskúfur persónuleikans. Vinur minn
Tolstjakof verður að taka ofan í hvert skifti sem hann
kemur á samkomu, þar sem allir aðrir hafa hatta og húf-
ur á höfðinu. AUir halda, að hann geri þetta af þrælsótta.
En hann gerir það blátt áfram af því, að hann er feim-
inn og skammast sín fyrir hattkúfinn. Sjáðu nú, Nast-
asja, þessi höfuðföt. Hann tók gamlan hattræfil af Ras-
kolnikof úr einu skotinu og kallaði hann „Palmerston“
af einhverjum óskiljanlegum ástæðum. — Sjáðu nú þenn-
an Palmerston og svo þennan dýrgrip hjema og segðu
mjer svo hvað þjer finst. Rodja, hvað heldur þú að jeg
hafi borgað fyrir hann? Nastasja, hm. Hann sneri
sjer spyrjandi til Nastasju þegar Raskolnikof þagði.
— Þú hefur líklega borgað fyrir hann tuttugu kó-
peka, svaraði Nastasja.
— Tuttugu kópeka — asni, sagði hann og var móðg-
aður. Nú á dögum er ekki einu sinni hægt að kaupa þig
fyrir tuttugu kópeka. Áttatíu kópeka kostaði þetta, og
það meira að segja einungis af því að húfan er brúkuð,
en með því skýra skilyrði, að þú fáir húfu ókeypis næsta
ár, þegar þessi er slitin. En, nú skulum við snúa okkur að
Bandaríkjum Ameríku, eins og komist var að orði í skól-
anum hjá okkur. Það segi jeg þjer fyrirfram, að af bux-
unum er jeg stoltur og hann breiddi fram fyrir Raskolni-
ikof úr gráum buxum úr ljéttu, ullarkendu sumarefni. —
Ekkert gat, enginn blettur, óaðfinnanlegar að öllu leyti,
þó að þær sjeu brúkaðar. Og hjer er vesti í sama lit,
eins og tískan krefst. Brúkuð föt eru langbest, þau eru
mýkri, þægilegri ... til þess að komast áfram í veröld-
inni er, eftir minni meiningu, nóg að haga sjer eftir árs-
tíðunum. Ef þú heimtar ekki sumarávexti í janúar sparar
þú nokkrar rúblur. Eins er það með þessi föt, nú er mitt
sumar og samkvæmt því hef jeg hagað kaupunum. í haust
þarftu hvort sem er að fá eitthvað hlýrra og getur þá
hent þessum fötum með góðri samvitsku og þnð því frem-
ur, sem þau verða þá dottin í sundur af sjálfu sjer. Jæja,
gettu nú, hvað heldur þú að þær hafi kostað? Tvær rúbl-
ur og tuttugu og fimm kópeika. Vel að merkja, með sömu
skilyrðum og áður, að þegar þeim er slitið, fáir þú þær
endurnýjaðar ókeypis næsta ár. 1 Fedjajef-magasini er
ekki verslað öðravísi, þar borga menn aðeins einu sinni og
hafa svo nóg alla æfina, af því að menn koma þangað
ekki oftar. En nú eru það stígvjelin, en hvernig lítst þjer
á þau? Það sjest reyndar á þeim, að þau eru brúkuð, en
þau duga sjálfsagt í nokkura mánuði. Þetta er útlensk
vara, vinur minn, og útlensk vinna. Ritarinn í ensku sendi-
sveitinni sendi þau á föh^a í vikunni sem leið. Hann
hafði ekki gengið í þeiú’r^ sex daga, en bráðlá á pen-
ingum. Verð, ein rúbla v^íu, gjafverð, hm?
— Þau eru kanske ú^H&tuleg, sagði Nastasja.
— Ekki mátuleg? | er þetta þá? Og hann dró
gamlan, rifinn, slitinn '’^ligan skó Raskolnikofs upp
úr vasanum. — Jeg kiig áður en jeg fór. Eftir
þessu afskxæmi var h^rúa mál ákveðið. Alt var ná-
kvæmlega undirbúið. er nærfatnað og þessháttar
snertir, þá hef jeg talað 'WJ við húsmóðurina. Þú færð
fyrst og fremst þrjáí iWtur með nýtísku krögum.
... Og nú eru reikning^ú ^úfan, áttatíu kópekar, hinn
klæðnaðurinn tvær rúbl^ttugu og fimm, verða þrjár
rúblur og fimm, ein rú^ Sextíu fyrir stígvjelin — af
því að þau era fyrsta ?ara, — verða fjórar rúbluv
og fimmtíu, og fyrir líxiff ^lrnn rúblur — jeg hef jask-
að þeim niður í það veif^Wta verða samtals níu rúbl-
ur og fimtíu kópekar. v tú við afganginum, fjörutíu
og fimm kópekum í kop^ðu svo vel, hjerna eru þeir.
Og nú, Rodia, getur þú V'lpp aftur í fullu'skrauti, því
vetrarfrakkinn þinn eT þ minni meiningu ekki ein-
ungis verður lengri þjórt1 en ber meira að segja tals-
vert tiginn svip, er ósvh^erki fínnar klæðskeralistar.
Að því er sokika og þesMr snertir, þá læt jeg þig um
það sjálfan. Við eigurh^ku og fimm rúblur eftir af
peningunum. Og þú gei11 alveg óhræddur um húsa-
leiguna hjá Praskóvja ’’’ ^avlovna, jeg segi þjer það
satt, að þú hefur ótakh’ t lánstraust. Og má jeg leyfa
mjer, bróðir, að hafa nærfataskifti, efalaust era
veikindin nú aðeins í $ ^hi þinni ...
— Láttu mig vera- , það ekki, hvæsti Raskolni-
kof. Hann hafði allan ^ hlustað með ógeði á upp-
gerðarspaug Rasumikhrt fatakaupin.
— Ómöguegt, vinnúiinn, ómögulegt. Til hvers
heldur þú, að jeg hafi v1*’* mig upp að hnjám? sagði
Rasumikin. NastatsjaF i'?ertu ekkert feimin, hjálp-
aðu mjer ...' svona, * ' Og þrátt fyrir mótspyrnu
Rasikolnikofs hafði hann nærfataskifti á honum, en hann
ijet fallast niður í rúmið og talaði ekki orð í langan tíma.
„Það verður ekki hlaupið að því, að losna við þau“.
— En fyrir hvaða peninga var alt þetta keypt ? sagði
harm loksins, en sneri sjer sífelt til veggjar.
— Fyrir hvaða peninga? Nei, hvað heyri jeg? Fyrir
þína eigin peninga, vinur minn. Rjett áðan heimsótti þig
sendisveinn frá Vaknisjin. Mamma þín sendi þjer þá.
Ertu búinn að gleyma því?
Raskolnikof hugsaði þungt og lengi. — Nú man jeg,
sagði hann loksins. Rasumikin stjáklaði í kringum hann
og hleypti brúnum og virti hann áhyggjufullur fyrir sjer.
Þá opnuðust dyrnar og hár, þreklegur maður gefek inn.
Það sást undir eins, að hann var ekki ókunnur Ras-
kolnikof.
— Sossimof, loksins, kallaði Rasumikin fagnandi.
IV.
Sossimof var stór og nokkuð svolalegur, þrútinn, föl-
leitur, vangarnir sljett rakaðir, hárið ljóst og sljett. Hann
hafði gleraugu og á einum feitum fingrinum skein á gild-
an gullbaug. Hann var á að giska tuttugu og sjö ára.
Undan glæsilegum, Ijettum og víðum yfirfrakka sást í
ljósar sumarbuxur. Allur fatnaður hans var þægilega
víður, allur spjátrangslegur og flúnkurnýr, línklæði hans
óaðfinnanleg og úrfestin ekta. Allar hreyfingar hans voru
einkennilega silalegar og uppgerðarslappleiki í öllu fasi
hans. Þessa uppgerð reyndi hann að buga á allan hátt, en
henni skaut sífelt upp. Öllum, sem þefetu hann, þótti erfitt
að átta sig á honum, en annars var hann talinn slingur í
sinni ment.
— Jeg kom til þín tvisvar í dag, bróðir, ... sjáðu
nú til, hann er kominn til sjálfs sín, gall í Rasumikin.
— Jeg sje það, jeg sje það. Jæja, hvernig líður okk-
ur þá, hm? sagði hann við Raskolnikof og settist til fóta
honum og reyndi að hagræða sjer sem best.
— Hann er altaf jafn móðursjúkur, sagði Rasumikin,
-— við vorum að hafa fataskifti á honum og þá ætlaði
hann að fara að skæla.
— Skiljanlegt. Fataskifti hefði hann getað haft
seinna, þegar hann óskaði þess sjálfur . . . Púlsinn, ágæt-
ur. En dálítill höfuðverkur ennþá, ekki satt?
— Jeg er frískur, jeg er alveg frískur, sagði Ras-
kolnikof gremjulega og reis upp. En hann fjell undir eins
niður aftur og sneri sjer til veggjar. Sossimof virti hann
fyrir sjer lengi og nákvæmlega.
— Gott, ágætt, alt í lagi, sagði hann letilega. — Hef-
ur hann borðað nokkuð? Honum var svarað og spurt hvað
sjúklingurinn mætti borða.
-— Hann má borða hvað sem er ... súpu, te, en auð-
vitað ekki sveppa eða agurkur og þessháttar, jæja, ket
er heldur ekki nauðsynlegt og ... hvað er svo meira um
það að segja? Hann leit á Rasumikin. Jæja þá, það er þá
búið með mixtúrur og alt þessháttar. Jeg skrepp hingað
aftur á morgun ... Það mætti svo sem í dag, jæja ...
það gildir svo sem einu.
— Annað kvöld geng jeg út með hann, sagði Rasum-
ikin. Við göngum um Jussupof-garðinn og svo í Krystals-
höllina.
— Jeg mundi nú láta hann hafa ró á morgun . . . en
annars, ofurlítið mætti ... jæja, við sjáum nú til.
— En hvað þetta er hörmulegt, í kvöld vígi jeg ein-
mitt nýju íbúðina mína, jeg vildi að hann gæti verið með,
hún er ekki nema spölkorn hjeðan. Hann gæti legið *á
bekknum í miðjum hópnum. Þú kemur sjálfsagt, sagði
Rasumikin við Raskolnikof. Þú lofaðir því, gleymdu því
ekki.
— Sennilega, líklega kem jeg seinna. Upp á hvað
býður þú?
— Það er nú ekki stórt, te, snafs, eina síld og nokkrar
pösteikur. Eingir koma nema þeir nánustu.
— Hverjir?
— Allir hjerna úr hverfinu og næstum allir nýir,