Lögrétta - 18.12.1929, Blaðsíða 2

2
LÖGRJETTA

LÖGRJETTA
3
---------------------------------ij|
LÖGRJETTA
Útgeíandi og ritstjóri:
porstalnn Glilatan
pingholtsstrœti 17. Sími 178.
Innhaimta oq aifpraiBala
í Lœkjargötu 2. Simi 185.
-p—-----------— —--------—--------~b
Bretlandi, 260 millj. og þá í
Þýskaiandi 1531/2 millj. smál. og
svo kemur Frakkland, Pólland,
Rússland og Belgía. Kolaforði
heimsins er mjög mikill, var ný-
lega áætlaður á alþjóðafundi
jarðfræðinga 7397553 milljónir
smálesta og um helmingur þessa
forða er talin bestu kol, svo-
nefnd bitumin kol. Kol hafa ver-
ið unnin á 4000 feta dýpi (í
Belgíu), en málmar á 6000 feta
dýpi (í Brasilíu), en talið er
vafasamt, hvort kolanám borgi
sið á meira en 5000 feta dýpi.
Kolanám hefur verið afarmik-
ill atvinnuvegur og arðvænlegur
en á seinni árum hefur kola-
námurekstur víða barist í bökk-
um og hefur Lögrj. áður sagt
nákvæmlega frá deilunni um
ensku námurnar og er að vísu
ekki lokið enn. Kolaframleiðsla
Stóra Bretlands var fyrir stríð
(1913) tæpl. 2871/2 milljón smá-
lesta og verðmæti hennar 1451/2
milljón sterlingspunda, en í kola-
námunum unnu 1 milljón 104
þúsundir verkamanna. Árið 1920
var framleiðslan komin ofan í
229 milljón smálestir, en verð-
mætið var 397 milljónir punda,
éh 1926 komst framleiðslan ofan
í 162 milljónir smálesta, en það
ár var verkfall frá því fyrst í
maí þangað til seinast í nóvem-
ber. 1 meðalári nota Bretar heima
fyrir ca. 200 milljónir smálesta,
helminginn á heimilum og í verk-
smiðjum óg helminginn í jám-
brautarlestum, strandferðaskip-
um og gas- og rafmagnsstöðvum.
Rekstur bretsku kolanámanna
er vandræðamál. Árið 1913 voru
starfræktar í Bretlandi um 3000
námur, reknar sem ca. 1500 fyr-
irtæki, en námueigendur voru
alls um 4000. Sir Josiah Stamp
áætlar, að í kolanámunum liggi
ca. 135 milljón punda höfuðstóll.
Um eitt skeið, í verkfallsvand-
ræðunum og þar um bil, veitti
ríkið talsverðan styrk til nám-
anna, svo að starfræksla þeirra
legðist ekki niður. Sá styrkur var
orðinn 19 milljónir punda í mars-
lok 1926. Samuel-nefndin, sem
rannsakaði öll námumálin, for-
dæmdi slíkar styrkveitingar. Hún
komst annars að þeirri niður-
stöðu, að 73% námanna væri
rekinn með tapi. Hún vildi samt
láta halda áfram að reka nám-
umar sem einkafyrirtæki, með
vissum rjetti til ríkisíhlutunar og
stundum til ríkiseignar. Aðrir
vilja þjóðnýta allar námur. — 1
Bretska ríkinu eru annars nokkr-
ar námur ríkiseign, en litlar, t. d.
í Nigeriu, Queensland og á Nýja
Sjálandi. En heima í Englandi eru
engar námur ríkiseign og heldur
ekki í Ameríku. í Þýskalandi átti
ríkið fyr meir margar námur. En
árið 1924 var horfið frá beinni
þjóðnýtingu þeirra þar í landi, en
námurnar afhentar hlutafjelagi,
sem ríkið á alla hluti í og skipar
fyrir framkvæmdastjóra, sem síð-
an reka sjálfir námurnar sem
einkafyrirtæki óháð ríkinu. 1
Hollandi eru nokkrar ríkisreknar
námur og hefur afrakstur þeirra
orðið tiltölulega betri en einka-
námanna. í Rússlandi eru nú all-
ar kolanámur þjóðnýttar, en hafa
til skamms tíma að minsta kosti
verið reknar með miklu tapi eða
ríkisstyrk. 1 árslok 1924 hafði
ríkisstyrkurinn til þeirra numið
alls um 25 milljónum chevonetz
(1 ch. = ca. 33 kr.) og þar að
auki höfðu námumar fengið hjá
ríkinu 50 milljón ch. lán.
Af tilraunum þeim sem nú
fara fram í Bretlandi til við-
reisnar kolaiðnaðinum er ekki
síst eftirtektarverð samvinnu-
og sameignarviðleitnin. Einmitt
um þessar mundir er, að því er
„The Times“ segir, verið að koma
á samvinnufjelagi verkamanna og
framkvæmdastjóra eins, Gawo-
lers, um rekstur Topcliffe-nám-
anna, sem verið hafa óunnar í
heilt ár. Mr. Steed segir einnig
(í Review of Review) eftirtekt-
arverða sögu af áþekkri viðleitni
námueigandans Richard Tilden
Smith, til þess að koma lífi í Til-
manstone námurnar. Þeim nám-
um er nú stjórnað af fram-
kvæmdanefnd, sem verkamanna-
fulltrúar eiga sæti í og hafa þeir
aðgang að öllum reikningum fyr-
írtækisins. Vinnubrögð kváðu
vera góð og gott sainkomulag.
Smith þessi er annars merkur
dugnaðarmaður og einkennilegur.
í verkfallinu mikla greiddi hann
verkamönnum sínum vikulega
100 pund í verkfallsstyrk, þegar
sjóðir sjálfra þeirra voru að
þrotum komnir, en setti það skil-
yrði, að fjeð yrði einungis notað
til styrktar konum og bömum,
sem annars hefðu komist á von-
arvöl. Einu sinni, þegar verka-
menn töluðu mikið um það, að
ástandið í námumálum mundi
vera miklu betra í Rússlandi en
í Bretlandi, bauð Smith þeim að
senda á sinn kostnað tvo fulltrúa
til Rússlands til þess að kynnast
ástandinu og síðan bauð hann að
kosta för hvers þess verkamanns
síns, sem til Rússlands vildi fara
í námuvinnu. En enginn vildi
fara, því sendimennimir, sem
skoðuðu rússnesku námumar
sögðu að þar væri alt margfalt
verra en í Englandi. Smith hefur
gert ýmsar bætur á námurekstr-
inum og flutningum frá námun-
um'til hafs (í loftinu, á strengj-
um, til að komast hjá dýrum
járnbrautarflutningum hjá ein-
okunarfjelagi) og þykir mörgum
svo sem úrlausn hans geti orðið
fyrirmynd almennrar úrlausnar
þessara mála, einhverra mestu
vandamála Bretlands, sem bráð-
lega mun vei-ða látið skríða til
skarar um.
Lindhagen borgarstjóri
um þjóðskipulagið og framtíðina.
Lindhagen borgarstjóri í
Stokkhólmi er alkunnur maður
um öll Norðuilönd fyrir ýms af-
skifti sín af opinberum málum
og ummæli um þau.
Það, sem alt veltur fyrst og
fremst á í þjóðlífinu, segir hann,
er einstaklingurinn, sál einstakl-
ingsins, göfgun persónuleikans,
sem er undirrót alls annars. Það
er ekki hægt að vanrækja rót-
ina,. en heimta samt, að grein-
arnar beri góða ávexti. Þetta sá
kínverski spekingurinn Konfutse
fyrir 3000 árum og það er sann-
leikur enn í dag.
Annars er þjóðfjelagslíf nú-
tímans harla samsett og torrak-
ið. I brjósti hvers manns er ann-
arsvegar auðvaldssinninn, kapi-
talisminn, sem helst vill halda
því sem hefur, en hinsvegar sam-
eignarsinninn, kommunistinn,
sem gjarna vill skifta milli sín
og annara því, sem hann ekki
hefur. Þetta er sameiginlegt
mönnum og dýrum. Þetta er efn-
ishyggjan. Þetta er lögmálið, að
jeta og vera jetinn. En svo er
líka guð í hverjum manni. Hann
hefur í sjer möguleika þess að
fara eftir bestu samvitsku og
skynsemi. Vitið er brú tii sam-
komulags milli ríkis anda og efn-
is og frá samvitskunni, hinni ó-
dauðlegu hetju andans, streym-
ir einingin milli mannanna, þessi
mesti veruleiki, sem til er og það
er hann sem gerir mennina að
mönnum og hefur þá yfir dýrin
og gerir þjóðfjelagsmyndun
mögulega.
En eitt af alvarlegustu vanda-
málunum um skipulag og starf-
rækslu nútíma þjóðfjelagsins er
afstaðan milli fólksins og stjóm-
endanna. Hverjir stjórna í raun
og veru? Þingin verða æ mátt-
lausari og ómerkilegri, þó ein-
stakir þingmenn geti, sem ein-
staklingar, verið góðir, og flokk-
ar og flokkadrættir eru til ills
eins. Endirinn verður sá, að það
eru embættis- og starfsmennirnir,
sem mestu ráða. Hið skipulags-
bundna iðnaðarríki stefnir að
nýju embættismannavaldi og rík-
isofríki. Frelsið minkar. Þræl-
dómurinn vex, nýr þrældómur í
viðjum ríkis og bæjarfjelaga.
En svona hefur þetta feyndar
altaf gengið upp og niður. Iðn-
menningin og þjóðskipulagið og
þingræðið er nú á hættulegum
tímamótum. En jeg örvænti ekki,
segir Lindhagen. Upp og áfram
gengur alt saman þrátt fyrir
alt, hægt og bítandi.
Síðustu fregnir.
Svertingjar á Haiti hafa gert
uppreisn gegn hervaldsstjóm
Bandaríkjanna. Ný stjóm er
mynduð í Tjekkóslóvakíu af Ud-
ruzal fyrv. stjórnarforseta og er
Benes enn utanríkismálaráðherra,
en 9 jafnaðarmenn hafa tekið
sæti í stjórninni. Byrd hefur far-
ið aðra flugferð yfir suðurheim-
skautslandasvæðið. 1 landskjálft-
unum í síðastl. mánuði hefur orð-
ið mikið rask á hafsbotninum
austan við Nýja-Skotland og víð-
ar fyrir ströndum Norður-Ame-
ríku, segja þeir, sem annast við-
gerð á Atlantshafssímunum, sem
slitnuðu í landskjálftunum. Fiski-
mið hafa sumstaðar eyðilagst, en
ný komið fram á öðrum stöðum.
Miklar óeirðir eru í Kína og sagt
að Nankinstjórnin muni vera
völt í sessi. Kuldar miklir hafa
verið í Bandaríkjunum nú að
undanförnu, svo að skipaferðir
hafa stöðvast á Michiganvatni.
Um Vestur-Evrópu geisaði stór-
veður fyrri hluta síðastl. viku og
hefur víða orðið tjón að, .bæði á
sjó og landi.
----o---
Reykjavíkur sagan.
Þegar fyrra bindið af sögu
Reykjavíkur eftir Klemens Jóns-
son fyrrum ráðherra kom út,
flutti Lögrj. um það allrækilega
grein. Nú er síðara bindið einnig
komið út og rekur söguna frá
1846 til okkar tíma, eða fram til
ársins 1926 og er frá.gangur allur
vandaður eins og á fyrra bindinu
og í því margar myndir af mönn-
um og mannvirkjum. Þetta tíma-
bil, sem nú er rakið, er helsta
þroskasaga bæjarins og koma við
þá sögu margir atkvæðamenn og
er sagt skilmerkilega og fjörlega
frá því helsta í hinum merkilega
Klemens Jónsson.
vexti bæjarins og eflingu atvinnu-
lífs og andlegs lífs. Smávegis
skekkjur má sjálfsagt finna, þótt
ekki skifti miklu máli. T. d. er
sagt, í frásögn um Lögrjettu, að
hún hafi legið niðri um tvö ár,
en það er rangt, hún hefur nú
komið út í nærri aldarfjórðung
samfleytt.
■ Um bindi þetta mætti margt
skrifa. Það er fróðlegt og fjörlega
ritað, en eðlilega stiklað nokkuð á
ýmsu sem snertir allra síðustu
tíma, svo að frásögnin verður þar
nokkuð lausari en ella. Annars er
síðara bindið að ýmsu leyti betra
hinu fyrra og girnilegt til fróð-
leiks. Og í heild sinni er Reykja-
víkur sagan eigulégt verk og læsi-
legt, sem sækja má í margan nyt-
saman og skemtilegan fróðleik
um mjög merkan þátt íslenskrar
menningarsögu og mun því verða
vinsælt meðal sögumanna og
Reykvíkinga ekki síst.
----o----
Eftir Kr. G. er nýlega komin á
norsku saga, sem hann kallar
Morgunn lífsins (Livets morgen).
Er það fimta bókin sem hann
gefur út á norsku og er hann nú
með Norðmönnum talinn meðal
hinna betri ungu höfunda og
sumar fyrri sögur hans hafa
verið þýddar á eriend mál. Þessi
nýja saga hans, sem er sjó-
mensku og ástasaga, gerist eins
og fyrri sögur hans á íslandi, í
sunnlensku sjávarþorpi. Sagan er
betri en „Ármann og Vildis“,
næsta sagan á undan, og í henni
margt prýðilega skrifað, góðar og
lifandi lýsingar á mönnum og at-
burðum. Kristmann fór ungur ut-
an á flótta undan fátækt og fá-
sinni og skilningsskorti á hæfi-
leikum hans, að honum fanst,
og er ánaigjulegt að vita hversu
hann hefur eflst að afköstum og
listfengi og á væjitanlega eftir að
færast enn í aukana.
-----o----
DOBTOJEVSK3J: Glæpur og refsmg.
hann Sossimof, hann er heiðarlegur náungi og kann sína
ment .. . En nóg um það, nú er alt sagt og alt verður að
fyrirgefast. Er það fyrirgefið? Er það? Jæja, komið þið
nú. Jeg þekki þau göngin þau ama, jeg hef komið hingað
nokkrum sinnum. Sjáið þjer til, hjerna í herberginu
númer þrjú kom einu sinni fyrir reginhneyksli. Hvar er-
uð þjer? Hvaða númer? Átta? Jæja, lokið þið nú vel að
yður undir nóttina, hleýpið þið engum inn! Eftir stund-
arfjórðung kem jeg hingað aftur með skýrsluna og eftir
hálftíma með Sossimof sjálfan. Guðsfriði á meðan. Jeg
fer eins og byssubrendur.
— Guð minn góður, hvað hefur komið fyrir, Dunet-
etja, sagði Pulkeria Alexandrovna við dóttur sína, skjálf-
andi af angist og óróa.
— Vertu róleg, mamma, svaraði Dunja og tók af
ejer hattinn og yfirhöfnina. — Sjálfur guð hefur sent
okkur þennan mann, þó að hann komi beint úr svalli. Það
er hægt að reiða sig á hann, það er jeg handviss um.
Hvað er hann ekki búinn að gera fyrir Rodia ...
— Ó, Dúnja, guð má vita það, heldur þú að hann
komi áreiðanlega? Hvemig gat jeg fengið mig til þess að
skilja Rodia svona einan eftir. Það gat mjer aldrei, aldrei
dottið í hug, að jeg mundi finna hann í þessu ástandi. En
hvað hann var kaldranalegur, rjett eins og honum þætti
ekkert vænt um það, að við komum .. .
Hún tárfeldi.
— Nei, það er ekki rjett, mamma mín, þjer sáuð
hann ekki vel af því að þjer voruð altaf grátandi. Hann er
illa leikinn af sárum sjúkdómi, það er alt og sumt.
— Ó, þessi sjúkdómur. Hvar lendir þetta, hvað verð-
ur úr þessu? Og hvemig talaði hann ekki við þig, Dunja,
sagði móðirin og horfði óttaslegin í augu dóttur sinnar,
til þess að reyna að sjá hvað henni byggi í skapi. En
jafnframt huggaði það hana dálítið, að hún mælti bróður
sínum bót og hafði því fyrirgefið honum. — Jeg er viss
um það, að á morgun hefur hann sjeð sig um hönd,
bætti hún við til þess að reyna hana ennþá meira.
— En jeg er þvert á móti sannfærð um það, að á
morgun segir hann nákvæmlega það sama, sagði Dunja
nokkuð hastarlega og svo var ekki meira um það talað,
því í þessu atriði var mergurinn málsins, sem Pulkeria
óttaðist einlægt. Dunja gekk til móður sinnar og kysti
hana. Hún faðmaði dóttur sína innilega, en þögul. Svo
settist hún og beið kvíðafull komu Rasumikins og virti
dóttur sína fyrir sjer óttafengin. En hún gekk hægt um
gólfið, fram og aftur, í sínum eigin hugsunum og hafði
handleggina krosslagða á brjóstinu. Það var venja Dunju
að ganga svona hugsandi um gólf og móðir hennar varað-
ist það að tnifla hana.
Rasumikin hafði reyndar komið hlægilega fram þeg-
ar hin skyndilega ástríða hans fyrir Dúnju blossaði upp í
vínvímunni. En menn mundu samt hafa afsakað hann, ef
menn hefðu sjeð þessa ungu konu, einkum nú, þegar hún
gekk um gólf með krosslagða handleggi, þungbúin og
þegjandaleg. Dunja var töfrandi fögur, há, yndislega
beinvaxin, í fasi hennar var einbeittur en hófstiltur þrótt-
ur, sem kom fram í hverri hreyfingu hennar án þess að
svifta hana nokkuru af fegurð hennar og yndisþokka. í
andlitsfalli var hún svipuð bróður sínum og fegurð henn-
ar var fullkomin. Augun voru næstum því svört, augna-
ráðið stolt og glampaði samt stundum af gæsku. Hún var
föl, en ekki vitund veikluleg, andlit hennar bar miklu
fremur vott um hressilega heilbrigði. Munnurinn var ef
til vill dálítið of lítill, neðri vörin rjóð og blómleg og stóð,
eins og hakan, ofurlítið fram svo að varla sást. Þetta var
eina óreglan í þessu fagra andliti, en setti jafnframt á
það sjerkennilegan svip, dálítið þóttalegan. Svipur hennar
var í heild sinni fremur alvarlegur en glaðlegur, en þegar
hún brosti fór það andlitinu forkunnar vel. Ungur, glað-
legur og áhyggjulaus hlátur átti ágætlega við það. Ekk-
ert var skiljanlegra en það, að Rasumikin yrði frá sjer
numinn undir eins og hann sá hana, hann sem var þessi
raumur, opinskár, blátt áfram, ærlegur og einlægt í
blossa. Þar á ofan bættist það, að hann sá Dúnju fyrst
þegar hún var altekin af ástnini á bróður sínum og af
fagnaðarfundinum. Hann sá hvemig neðri vör hennar
titraði af gremju við hið þjóstíDikla ávarp bróður hennar
og hina vanþakklátu, grim^degu skipun — og hann
stóðst það ekki.
Annars var það öldungis Aiett hjá honum, sem hann
hafði sagt í ölæðinu í stigai%n, að húsmóðirin mundi
verða afbrýðissöm við þær bá^ar. Því móðir þeirra var
ennþá andlitsfögur, þótt hún værí fjörutíu og þriggja ára
og sýndist talsvert yngri en Hún var, eins og hjer um
bil ávalt á sjer stað um konur, sem eru andlega hressar
fram á efri ár, sem eru nær|iar fyrir og halda hinum
hreina, ástúðlega yl hjartans. Og þess má geta, að eina
ráðið til þess að halda fegurð sinni fram í elli er það, að
varðveita þessa eiginleika. Hár hennar var að vísu fai ið
að grána og þynnast, litlar, fíngerðar hrukkur höfðu
fyrir löngu lagst í bug um augun og hún var kinnfiska-
sogin og mögur af sorg og áhyggjum. En samt var and-
litið fagurt. Það var mjög svipað andliti Dunju, en tutt-
ugu árum eldra, og neðrivaraísvipurinn var ekki á því,
því vörin stóð ekki fram. pulkeria Alexandrovna var til-
finninganæm en ekki smeðjul^- Hún gat látið undan síga
i mörgu og látið tilleiðast ýríislegs, jafnvel þó að það
væri á móti skoðunum henuar, ep j öllu sem hún gerði og
sagði var heiðarleiki og ráðvepdni 0g föst sannfæring,
sem ekkert fjekk um þokað-
Nákvæmlega tuttugu 111111 *itum síðar en Rasumikin
fór, var drepið fremur h^^urí en snöggum höggum á
hurðina. Hann kom aftur.
— Jeg ætla ekki að stauda Vi8; jeg má ekki vera að
því, sagði hann fljótlega, þe=al opnað var. — Hann sef-
ur eins og steinn, prýðilega, r°iega eins og bam og guð
láti hann sofa í tíu tíma l°tU' Nastasja er hjá honum.
Jeg skipaði henni að fara elcki fyr en jeg kæmi aftur.
Nú næ jeg í Sossimof, hann £efur ykkur svo skýrslu og
svo getið þið rólegar farið að s°fa. Jeg sje að þið eruð al-
veg úrvinda . .. Svo hvarf hann aftur í myrkrið í göng-
unum.
— Þetta er duglegur ... og tryggur ungur maður,
sagði Pulkeria mjög gíöð. — Já, hann virðist vera ágæt-
ur náungi, sagði Dúnja nokkuð áköf og fór aftur að
ganga um gólf.
Eftir svo sem klukkustund heyrðist aftur skóhljóð í
göngunum og aftur var drepið á dyr. I þetta sinn höfðu
báðar konurnar beðið Rasumikins í fullkomnu trausti.
Það brást heldur ekki, hann kom með Sossimof með sjer.
Hann hafði verið þess albuinn undir eins að fara lir sam-
kvæminu og líta til Raskolnikofs, en til mæðgnanna hafði
hann farið mjög tregur og efagjarn. Hann trúði ekki
hinum ölvaða Rasumikin. En hann varð rólegur undireins
og fann til sín, þegar hann varð þess var, að eftir honum
var í sannleika beðið eins og eftir goðsvari. Hann var
þar í nákvæmlega tíu mínútur og á þeim tíma tókst hon-
um fullkomlega að sannfæra og sefa móðurina. Hann tal-
aði af óvenjulegum yl, en samt rólega og alvarlega, alveg
eins og tuttugu og sjö ára gamall læknir við mikilsverða
skoðun, án þess að hvika frá efninu í einu orði, eða ympra
á hinni minstu ósk þess, að kynnast konunum nánara
persónulega. Af því að hann hafði veitt því eftirtekt und-
ir eins og hann kom inn fyrir þröskuldinn hversu töfrandi
fögur Dúnja var, forðaðist hann það vendilega að líta á
hana og sneri sjer sífelt til móður hennar. Alt var þetta
sjálfum honum til ósegjanlegrar ánægju. Hann sagði það
um sjúklinginn, að hann hefði nýlega skoðað hann og
væri harðánægður með líðan hans Skoðunin hafði sfyrkt
þá sannfæringu hans, að sjúkdómurinn væri að sumu
leyti að kenna hinum slæmu efnahagsástæðum síðustu
mánaðanna, en að sumu leyti ýmsum truflunum sálar-
lífsins, „hann er svo að segja afleiðing margþættra sið-
ferðilegra og efnalegra áhrifa, af áhyggjum. gremju, æs-
ingu, vissum flugum sem hann hefur í höfðinu ... og
þessháttar“. Þegar hann varð þess var, að Dúnja fór að
hlusta af sjerstakri athygli, talaði hann nákvæmar um
þetta efni. Þegar Pulkeria spurði hann þess, óróleg og'
hikandi, hvernig í því Iægi „með dálítinn grun um geðbil-
un sem ymprað hefði verið á“, þá bresti hann rólega og
hispurslaust og sagði að orð sín hefðu verið mjög aukin,
en að vísu mætti eðlilega greina í fari sjúklingsins eitt-
hvað, sem líktist flugu, eitthvað í áttina við þráhvggju
— en hann, Sossimof, fengist um þessar mundir einmitt
við þessa athyglisverðu grein læknisfræðinnar, en samt
mætti ekki gleyma því, að þangað til í dag hefði sjúkling-
urinn ávalt legið í hitaóráði. En ... en, auðvitað mundi
koma ættingja hans verða honurn til mjög mikillar styrkt-
ar, dægradvalar og huggunar, „ef einungis yrði rækilega
sneitt hjá öllu því, sem valdið gæti nýrri geðshræringu“,
bætti hann við og lagði áherslu á það. 'Svo stóð hann
upp, kvaddi og hneigði sig vingjarnlega og hófsamlega og
fór. En árnaðaróskir, hlýtt þakklæti og innilegar bænir
fylgdu honum og Dúnja rjetti meira að segja hendina til
hans, þótt hann hefði ekki leitað þess. Hann fór, ákaflega
ánægður með heimsókn sína, og ennþá ánægðari með
sjálfan sig.
— Við sjáum nú til á morgun, sagði Rasumikin um
leið og hann fór á eftir Sossimof. — Þið verðið nú í öll-
um bænum að leggja ykkur. í fyrramálið kem jeg til ykk-
ar með frjettir eins fljótt og jeg get.
— Það er yndisleg stúlka, þessi Avdotja Romanovna,
sagði Sossimof og skelti í góm, þegar þeir voru konmir
ofan á götuna aftur.
— Yndisleg? Sagðir þú yndisleg, öskraði Rasumikin
og rjeðst í sama bili á Sossimof og greip um kverkar
honum. — Ef þú vogar eiriu sinni enn, ef þú þorir, skil-
urðu? Skilurðu? æpti hann, hristi hann og þrýsti honum
upp að veggnum — heyrirðu það?
— Sleptu mjer, drukkni djöfull, sagði Sossimof í
andköfum og varðist. Þegar liann var orðinn laus, horfði
hann andartak með athygli á Rasumikin og fór svo að
* skellihlæja. Rasumikin stóð fyrir framan hann eins og
hann væri þungt hugsandi.