Óðinn - 01.02.1907, Blaðsíða 8

88
Ó Ð I N N .
Pó tókst mjer að lialda hestunum frá örvita-æði,
enda áttuðu þeir sig íljótt, þegar riddarinn aðkomni
nam staðar. Hann heilsaði og mælti:
»Gú morinnk
»Sæli nú!« svaraði jeg. »Hvað ertu nú að fara
Siggi?«
»0, svona að leika mjer, að gamni mínu«.
.Teg trúði því, að hann væri að leika sjer — að
gamni sínu! Pví að allir leikir eru til gamans gerðir. —
Jeg þekti Sigga vel. Hann lijet Sigurður Sveinsson og
var heimilisfang hans þar i þorpinu, sem jeg stefndi til.
Faðir hans var þurfamaður og margra ára handbendi
sveitarinnar, sem jeg bjó í. En nú var hann
fluttur i þorþið og dró þangað börnin sín, jafn-
óðum sem þau uxu og komust á legg. Sigurður var
elsta barnið lians og fulltíða maður orðinn.
Veturinn áður en þessi atburður gerðist, liafði
Sigurður komið til mín og. verið næturgestur. Ilann
»Jeg á með liann — keypli hann hjerna um daginn«.
»líeið þjer svo mjög á því?« spurði jeg. »Eða er
þægilegt fyrir sjómanninn að binda við sig hest? Er
það gott fyrir mann, sem bundinn er við þóptuna — og
enga grasnyt liefur?«
»0g þá er hægt að kaupa heyið handa honum«,
svaraði hann.
»Jú, þið getið þetta, ungu mennirnir! En hvað
jeg vildi segja! Er nokkuð að frjetta úr Króknum?«
»0-nei! ekki það sem frjettir geta heitið, nema
livað duggarar eru altaf að koma inn á Krókinn eins
og gengura.
»Er nokkuð sjerstakt að segja af þeim?« spurði jeg.
»Nei, öngvar frjettir, nema þetta sama, að þeir
þurfa að sækja sjer vatn, og svo fá þeir sjer stúlkur til
að þvo fyrir sig og bæta föt«.
»Sækjast þær eftir þeirri vinnu?« spurði jeg.
»Já, einsogvon er,þær fáhátt kaupgjald ogsvoleiðis«.
Reykjavíkurljörn, sjeö sunnan frá á velrardegi. Fægt skautasvell er á miðri tjörninni, þar sc n fólkið sjest.
Lengst til hægri handar sjcst mentaskólinn, upj)i í brekkunni; þá Iðnaðarmannnlnisiö (ieikhúsið), niðri við
tjörnina; þá Templarahúsið, en bak við það þekjan og turninn á dómkirkjunni; þá alþingishúsið. Fjallið á
bak við cr Esjan,
var þá á ferð til hreppsnefndarinnar í þeim vændum
að sækja um styrk til hennar handa föður sinum.
Voru honum þvi fjárreiður á höndum. Faðir hans ætl-
aði sjer að byggja timburhús þarna úti við æginn blá,
og vildu þeir fá úr vasa sveitar sinnar fimm hundruð
krónur. Sigurður var þá vel til fara, því líkt sem kon-
ungsmaður væri. Hann rej'kti tóbak alla kvöldvökuna
og kveikti oft í tóbaksviskinni, og eins þótt lifandi væri
í moðinu. Jafnan lagði hann þrjár eldspýtur saman í
einu og kveikti svo í sameining þessari — og var hann
þá glaður maður í bragði og mennilegur.
Petta alt saman rifjaðist upp fyrir mjer um leið
og Sigurður reið fram á mig og skepnur minar. Mjer
pótti nóg um fasið á flanganum og varð skapfátt.
»Hvern fjandan ertu að þeysa núna, Siggi greyið ?«
spurði jeg.
»Bara að leika mjer á sunnudaginn, í góða veðr-
inu. Jeg held það!«
»Áttu hestinn, sem þú ríður?«
»Pær eru þá liklega ekki falar í kaupavinnu í svcit
stúlkurnar ykkar?«
»Pað þykir mjer ólíklegt«, svaraði hann.
»Er systir þin heima?« spurði jeg Sigurð.
Hann játaði þvi.
»Mundi jeg geta fengið hana?«
»Pað er vist ekki hægt, liún vill vera heima við,
þegar útlendingarnir koma.«
»Þú ætlar víst í langferð, Sigurður?« sagði jeg nú,
því að mjer sýndist liann vera búinn út meira en svo
sem vænta mátti af útreiðamanni lieima við.
»Já, jeg ætla að bregða mjer bæjarleið«.
Pegar hann sagði þetta, varð hann drýgindalegur
á svipinn, og því líkur sem um veturinn, þegar hann
kveikti í lifandi og logandi tóbakinu — með þrem sam-
anlögðum eldspýtum. — [Niðurl.]
Guðm. Friðjónsson rærði í stílinn.
J
Prentsmiðjan Gutenberg.