Reykjavík - 24.05.1902, Blaðsíða 2

2
Landsbókasafnið er opið daglega kl. 12—2, og til 3 á
Mánud., Miðv.d. og Laugard., til útlána.
Landsskjalasafnið opið á Þrd., Fimtud., Laug.d. kl. 12—I.
Náttórugripasafnið er opið á Sunnud., kl. 2—3 siðd.
Forngripasafnið er opið á Miðv.d. og Laugard., kl. II—12.
Landsbankinn opinn dagl. kl. II—2. B.-stjórn vlð 12—I.
Sófnunarsjóðurinn opinn I. Mánudag í mánuði, kl. 5—6.
Landshöfðingjaskrifstofan opin 9—101/2, ll1/^—2, 4—7.
Amtmannsskrifstofan opin dagl. kl. 10—2, 4—7.
Bajarfógetaskrifstofan opin dagl. kl. 9—2, 4—7.
Póststofan opin 9—2, 4—7. Aðgangurað box-kössum 9-9.
Bajarkassar tæmdir rúmh. daga 7!/2 árd., 4 síðd,, en á
Sunnud. 7!/2 árd. að eins.
Afgreiðsla gufuskipafélagsins opin 8—12, 1—8.
Bajarstjórnarfundir I. og 3. Fimtudag hvers mánaðar.
Fátækranefndarfundir 2. og 4. Fimtudag hvers mán.
Héraðslæknirinn er að Tlitta heima dagl. kl. 2—3.
Tannlækn. heima II—2. Frí-tannlækn. I. og3. Mád. í mánuði.
Frilækning á spltalanum Kiðjud. og Föstud. II—I.
Blámanna-blóð.
Saga eftir W. D. HOWELLS.
Framh.
9. kapituli.
Olney reyndi að sefa í sér óþolin-
mæðina einð og hann gat og -fór i-nn
að borða. Að því búnu gekk hann
enn til herbergis Mrs. Meredith og
drap á dyr, en enginn tók undir frem-
ur en áður og taldi hann nú víst, að
hún hefði gengið út. Hann varð enn
að bíða en varð nú enn óþolinmóð-
ari. Hann hafði einsett sér að segja
Mrs. Meredith, að hann elskaði Rhodu
og vildi alt, til vinna, sem hann gat,
hugsað sér, að ná ást hennar. En
svo fór honum að finnast, meðan
hann beið þarna, að hann kæmi sjálf-
sagt um seinan og gerði sig bara
hlægilegan með þessu; en alt um
það bifaðist ekki ásetningur hans.
Hann fann, að hann vildi alt í söl-
urnar leggja fyiir Rhodu, og hann
fann, að með því ávann hann sér
rétt til að heimta af.Mrs. Meredith,
að hún hlífði Rhodu við því, að segja
henni ætt hennar og uppruna. En svo
kom honum í hug, að nú væru þær
að líkindum í kvöldboði hjá Blooming-
dale-fólkinu ; Rhoda væri sjálfsagt ein-
ráðin í að taka Bloomingdale og Mrs.
Meredith einnig einráðin í að segja
henni upp alla sögu. En því meir
langaði hann til að ná tali af Mrs.
Meredith áður en hún sagði Rhodu
leyndarmálið.
Loks gekk hann í þriðja sinni að
jþurðinni að herbergi Mrs. Meredith
og dirfðist nú að taka í lásinn, og
honum varð hálf hverft við, að hurð-
in opnaðist nærri því sjálfkrafa. Dimt
var í herberginu, en um leið og hann
lauk upp hurðinni, kastaði ljósið frá,
gaslampanum á ganginum birtu inn
í heibergið, og sá hann þá Rhodu
standa fyrir framan sófa föðursystur
sinnar með lyfjaflöskuna tóma í hend-
inni. Hún hafði hattinn á höfðinu
og leit til hans þegar hann kdfn og
fanst honum þá eins og hann vita á
{
JÍiéjié œtíé utn
OTTO M0NSTEDS
DANSKA SMJÖRLÍKI, sem er aiveg eins notadrjúgt og bragðgott
eins og smjör. Verksmiðjan er hin elzta og stærsta í Danmörku, og býr
til óefað hina beztu vöru og ódýrustu í samanburði við gæðin.
Fæst hjá kaupmönnum.
sig einhverja harmafregn. Hann réði
þetta af svip Rhodu, 'sem lífsgleðin
va.r vön að slá ljóma sírium á, en nú
var hún svo óvenju þungbuin, sem við
var að búast, þar sem synd og sorg
ættarinnar hafði velt á hana svo
þungri byrði.
„Hvað er um að vera“, spurði Dr.
Olney hljótt.
Rhoda rétti honum tómu flöskune
og sagði: „Hún hefir drukkið úi
henni. Hún er dáin.“
„Bað er þó óhugsandi! Það getur
ekki verið svo langt síðan.“ Hann
féll á kné fyrir framan sófann, fór að
athuga lífæðina og andardráttinn, og
sá, að lífið varekki a.lveg útslokknað.
En nú reið á að varðv.eita þennan
lífsneista, ef þess væri nokkur kostur,
og hánn byrjaði tafarlaust. á hfgunar-
tilraunum sínum; hann fann, að hanu
vann hér rneð þreföldu þreki, þvi að
hann varð þrent að gera í einu : Gei'a
með vísindalegri ró og stillingu alt
sem auðið var til að lífga Mrs. Mere-
dith við; í annan stað að gæta þess
á alla lund, ef hún skyldi deyja, að
leyna fólkið á hótelinu því, að hún
hefði fyrirfarið sér sjálf, og í þriðja
lagi, að vaka með ást og umönnun
yflr inni ungu mey, sem hér átti svo
mikinn hlut i máli, og svo mikið í
húfi, hvort sem honum tækist iífg-
unartiliaunin eða ekki. Stundum
datt honum í hug, að það væri mildi-
verk af forsjóninni, ef Mrs. Meredith
dæi án þess að geta sagt Rhodu frá
ætterni hennar, og þá lá við, að hann
óskaði, að sér mistækist lífgunartil-
raunin; þó lét hann það ekki á sig
fá, en gerði alt, sem auðið var, til
að lifga hana. En þar kom að lok-
um, að hann sá, að alt kom fyrir
ekki. „Pað varð alt til einskis",
mælti hann við Rhodu, „hún erdáin".
„Ég vissi það“, svaraði Rhoda
kuldalega, „ég bjóst við því“.
„En hvar voruð þér, þegar þetta
vildi til? Var hún ein?"
„Já, ég hafði gengið út“.
„Hvenær fóruð þér út?“
„Klukkan var um háif átta“.
„Okkur hafði orðið sundurorða.
Ég kom ekki heim fyr en undir
klukkan tíu. Ég inátti heita nýkom-
in inn þegar þér komuð“.
Hugur Olneys snerist nú alt ieinu
\
& t .
i aðra átt: „Hafið þér verið úti alt
kvöidið alein?“ varð honum að orði.
„Fyrirgefið þór spurninguna", sagði
hann svo, „en ég skil ekki í —“
„Ég var ekki ein“, svaraði Rhoda.
„Ég mætti gamalli konu af blámanna-
kyni á strætinu; hún fylgdi mér í
blámannakyrkjuna og þaðan síðan
heim aftur“. Hún sagði þetta svo
rólega, eins og það væri ofboð eðlilegt.
Olney hafði ætlað sér að komast
að því á einhvern hátt, hvort föður-
systir hennar mundi hafa sagt henni
alt saman. Hann var að því kom-
inn að spyrja hana, hvað til kæmi,
að hún hafði farið í biámannakirkj-
una, og út af hverju þeim hefði orð-
ið sundurorða frændkonunum. Orðin
voru á vörunum á honum; en í þess
stað sagði hann að eins: „Höfðuð
þér orðið vör við nokkra breytingu
á Mrs. Meredith?“
„Onei, ekki tók ég nú eftir því.
Hún var oft svona. En það vissi ég,
að henni fannst ekki að hún hafa
fengið nóg af svefnlyfinu. Hana lang-
aði til að sofa meira“.
Rhoda settist út við gluggann, þar
sem hún hafði setið áður meðan
föðursystir hennar hafði verið að
segja henni leyndarmálið. Svona sat
hún dálitla stund. Loksins tók 01-
ney til máls: „Er ekkert sem þér
vilduð láta gera fyrir yður — ekkert,
sem ég gæti gert fyrir yður?“
„Nei“.
„Ég á við — til dæmis skýra vin-
um yðar og ættingjum frá — senda
símskeyti til þeirra------“
„Ég á enga ættingja — onga vini.
Yið vorum alveg einmana. Alt ætt-
fólk okkar er dáið“.
„En ættingjar föðursystur yðar?
Einhver hlýtur þó að vera tíl, sem
þér getið snúið yður að, eins og nú
stendur á“.
Hann kendi sárlega í brjósti um
hana og hjartsláttur hans elnaði;
hann sárlangaði til að taka hana í
faðm sér og vera sjálfur allur heim-
nrinn fyrir þennan einmana vesaling,
sem engan átti að í öllum heiminum.
Hún sat nokkra stund agndofa,
leit svo upp hálf hissa og sagði:
„Ég hefi verið að hugsa um hverjir
það gæti verið. Ættfólk föðursyst.ur
minnar átti heima í St. Loiiis; ég
A