Reykjavík - 31.05.1902, Blaðsíða 2

2
Landsbókasafnið er opið dagiega kl, 12—2, og til 3 á
Mánud., Miðv.d. og Laugard., til útlána.
Landsskjalasafníð opið á Þrd., Fimtud., Laug.d. kl. 12—I.
Náttúrugripasafnið er opið á Sunnud., kl. 2—3 slðd.
Forngripasafnið er opið á Miðv.d. og Laugard., kl, II—12.
Landsbankinn opinn dagl. kl. II—2, B.-stjórn við 12—I.
Söfnunarsjóðurinn opinn I. Mánudag í mánuði, kl. 5—6.
Landshéfðingjaskrifstofan opin 9—101 /2» ll1/^—2, 4—7.
Amtmannsskrifstofan opin dagl. kl. 10—2, 4—7.
Bajarfógetaskrifstofan opin dagl. kl. 9—2, 4—7.
Póststofan opin 9—2, 4—7. Aðgangurað box-kðssum 9-9.
Bæjarkassar tæmdir rúmh. daga 7t/2 árd., 4 síðd,, en á
Sunnud. 7t/2 árd. að eins.
Afgreiðsla gufuskipafólagsins opin 8—12, 1—8.
Bæjarstjórnarfundir I. og 3. Fimtudag hvers mánaðar.
Fátækranefndarfundir 2. og 4. Fimtudag hvers mán.
Héraðslæknlrlnn er að hitta heima dagl. kl. 2—3.
Tannlækn. heima II—2. Frí-tannlækn. I. og3. Mád. í mánuði.
Frílækning á spítalanum Þriðjud. og Föstud. II—I.
merkja í orðum eða augnaráði. Harin
varð að láta sér þetta lynda og hann
varð að sætta sig við, að hún tjáði
honum skilmerkilega og með mikilli
áherzlu, að hún skiidi það svo vei,
að honum gengi hér ekkert til nema
mannást og vísindalegur áhugi.
Hann hafði hálfbúist við, að það
kynni að verða torvelt, að fá Miss
Aldgate til þess að þiggja boð Mrs.
Atherthon. Auðvitað átti hún ekki
annars úrkosta í svipinn, en hún tók
því líka með ró, eins og manneskja,
sem er því vön, að allir sýni henni
góðvild. Með ró og virðingu fyrir
sjálfri sér þakkaði hún fyrir þetta
vingjarnlega boð, svo að Oiney ieidd-
ist aftur til að ætla að Mrs. Meredith
mundi ekki hafa sagt henni leyndar-
málið áður en hún dó. Það var auð-
sætt, að hún hafði fulla hugsun á
öllu, eins og á stóð og sýndi í engu
af sér neinn tepruskap. Dr. Olney
fannst nærri því nóg um þessa stiil-
ingu, sem nærri því virtist benda á
viðkvæmnisskort; en það var hugsan-
legt, að yfir henni hvíldi nokkurskon-
ar sljófleiki eftir þennan þungbæra
og óvænta sorgaratburð.
Hann fylgdi þeim á járnbrautar-
stöðina og gekk svo heim aftur á
hótelið. I’ar lá þá fyrir honum sím-
skeyti, svar frá ættingjum Mrs. Mere-
dith í St. Louis. Þeir kváðu það
hryggja sig mjög. Sér væri ekki
auðið að koma; en kváðust mundu
skrifa. Pegar Olney las þetta, var
hann enn fegnari en áður yfir því,
að hann hefði komið Rhodu fyrir í
svo góðum stað sem hann hefði gert
hjá Mrs. Atherthon. Hann böglaði
saman símskeytinu og fleygði því í
ofninn. Honum fannst hann hafa
getað lesið milli linanna í því og
ráðið, það, að Mrs. Meredith heitinn
mundi ekki hafa þagað alveg yfir
leyndarmálinu við ættingja sína; og
það þóttist hann viss um, að þó að
þeir kynnu áð skrifa viðhvæmt með-
aumkvunarbréf, þá mundi þeir naum-
lega krefjast þess, að vera þeir, sem
næstir stæðu, til að hjálpa Rhodu i
raunurn hennar.
Það varð Mrs. Bloomingdale, sem
það gerði. Kvöidblaðið raeð fréttun-
um um látið var varla óðara komið
út en hún ók af stað frá Vendome
og kom upp til dr. Olneys , með
nokkur af þessum stóru dætraflykkj
um sínum. Oiney hafði tekist að
gera það skiijanlegt fregnritum biáð-
anna, sem undir eins höfðu sezt að
honum með spurriingar sínar, að hér
væri um ekkert markvert að ræða
annað en ofureinfalt og eðlileg't slys;
svö að iínurnar, sem Mrs. Blooming-
dale hafði séð í biaðinu höfðu verið
mjög liðlega og varfærilega oiðaðar;
þar stóð ekkert annað en að Mrs.
Meredith hefði í vangá tekið of mikið
inn af svefnlyfi, sem læknir einn
hefði fyrirskipað henni; þess var getið,
að læknir sá, sem hefði annast hana
væri dr. Olney, sem ætti heima á
sama hótelinu.
„Ég ók á stað undir eins“, sagði
Mrs. Bioomingdale, „því að ég gat
ekki trúað mínum eigin augum", og
svo lýsti hún því rnjög rækilega fyr-
ir honum, hve torvelt sér heíði veitt
að skilja í þessu, og hver áhrif það
hefði haft á sig; og Olney hafði engan
efa á því, að hve mikilsvert, sem
vera kynni um lát Mrs. Meredith, þá
væri þó miklu meira um hitt vert,
hver áhrif málið hefði á Mrs. Bloom-
ingdale, þó honurn væri það ekki ó-
kært, hafði hann þó fyrst í stað
hálf-furðað sig á því, að Rhoda skyldi
ekki vilja þiggja, að þessu vinfólki
hennar gæfist kostur á að gera eitt-
hvað fyrir hana í sorg hennar. En
þessi furða hvarf nú fljótt þegar hann
heyrði dæluna í Mrs. Bloomingdale.
Hvernig sem sonur hennar kynni að
vera, þá var það eitt víst, Mrs.
Bloomingdale var óþolandi.
„Ég leitaði fyrst til yðar, læknir",
sagði hún, „því óg vildi helzt ekki
vera að ónáða veslings stúlkuna, fyrri
en ég vissi, hvertiig ég ætti að konta
fram við hana. Eins og ég sagði
undir eins við hana Robertu dóttir
mína, þá ætla ég að láta það öliu
ráða, hvað þér segið mér um skýrsiu
blaðsins11.
Olney svaraði stut.t og þurlega að
blaðið segði rétt frá.
„Það gleður mig ósegjanlega að
heyra það, herra læknir“, sagði Mrs.
Bloomingdale, „Eg vissi neínilega
ekki, noma — ja, þér skiljið mig —-
óg hugsaði það kynni að vera eitt-
hvað — já, ég á við eittbvað, sein
þér kynnuð helst að vilja leyna al-
menrting — sérstök atvik — óráðs-
tiltæki — já, þér skiljið vona ég við
hvað ég á. — En það gleður mig
mjög að það hefir þá ekki verið neitt
slíkt —«
Nú gat Olney ekki setið á strák
sínum, því að nú hafði hann and-
stygð á kerlingunni. Hann sagði of-
boð þurlega: „Eigið þór við sjálfs-
morð ?“
„Ja — nú, ja — ekki beinlinis —
en svona — “ Hún gat ekki lokið
setningunni og Olney svaraði að eins:
„Það eru engin merki til að hún hafi
haft það í huga“. '
„Jæja, hamingjunni só lof“, sagði
Mrs. Blooiningdale, en þó nokkuð
spaklátari en áður. „Pér haldið þá,
að óg megi spyrja eftir Miss Aldgate?“
„Hún er hér ekki“, sagði Olney.
„Er hér ekki —?“
„Nei, hún er hjá Mrs. Atherthon
á Beverly. Þér skiljið hún gat
ekki verið hér lengur alein“.
„En, má ég spyrja — ég skil
petta ekki — hvernig stendur á því,
að Miss Aldgate sendi okkur ekki
boð?“
Olney var sönn ánægja að geta
svarað henni: „Ég bauð henni að
senda til yðar, en hún vildi það með
engu móti“.
„Og hvernig stóð á því“, spurði
Mrs. Bloomingdaie með töluverðri
geðshræringu.
„Það er mér, því miður, ókunn-
ugt um. Af hreinni tilviljun hitti ég
Mrs. Athertbon á strætinu hérna fyr-
ir utan. Hún er hverjum manni að
góðu kunn hór í borginni og hún tók
Miss Aldgate heim með sór undir
OÍnS. Pramh.
J£ra úilöndunþ
Ei'tir Jón Ói.afsson.
Búastríðlð. Ensk blöð með ,Yesta‘
náðu að eins til 9. þ. m. Á þeim
lítið að græða um stríðið, nema að
15. þ. mán. átti að vera aðalfundur
kosinna fulltrúa Búa, til að ræða um
friðarskilmála. En með botnvörpungi
hafa borist hingað yngri blöð, er ég
hefi ekki séð, og kvað þar standa,
að vopnahlé sé á komið, til að semja
um fullnaðar-frið, og var þess vænst,
að það mundi takast.
Yoöa-landskjálfti hafði orðið á
Martinique-eyjunni (eign Frakka, einni
af smærri Antillum) mælt, að höfuð-
borgin hafi sokkið eða hrunið og far-
ist 30,000 manna. (íbúatala eyjarinn-
ar allrar tæpl. 200,000).
Látnir eru: Sampson aðmíráll
Bandaríkjanna, sá maður, er mest er
að þakka, hve frábær sjóher Banda-