Reykjavík - 11.06.1903, Blaðsíða 2

2
Mær í lögreglu-þjónustu,
Sannar sögur eftir Miss Loveday "Brooke.
ii.
Morðið á Troytes-lióli.
[Frh.]
Svo leit út sem ekki ætlaði mark-
verðara til tíðinda að bera annan
daginn, sem Miss Loveday var í
skrifstofu hr. Cravens, heldur enorð-
ið hafði fyrsta daginn. Heila klukku-
stund eftir að hún hafði fengið hréf
Griffiths sat hún við skrifborðið sí-
búin til að rita upp það sem Craven
kynni að segja henni.
En allan pann tíma mælti hann
ekki orð frá munni, nema hvað hann
einu sinni sagði í hljóði og með aug-
un aftur: „Ég hefi það [alt saman
her í höfðinu, en ég get ekki komið
orðum að því.“
Annars var steinhljóð. En eftir
eitthvað klukkustund heyrði hún
fótatak fyrir utan húsið og varð
henni litið til gluggans. Það var
Griffiths, sem kom þar með tvo lög-
regluþjóna. Hún heyrði forstofuhurð-
ina opnaða til að hleypa þeim inn,
en siðan heyrði hún ekkert til þeirra;
varð henni nú fyrst full-ljóst, hve
gersamlega afskekt hún væri þarna
frá öllu hinu heimilisfólkinu.
Hr. Craven lá einlægt í stólnum
hálf-meðvitundarlaus; hann hafðiauð-
sjáanlega ekki minsta hugboð um,
að verið væri að taka einka-son hans
höndum þar á heimilinu fyrir það
að á honum hvíldi grunsemd um
morð.
En á meðan höfðu þeir Grifflths
og þjónar hans farið upp stigann í
norðurendanum á húsinu, og fylgdi
Moggie griðkona þeim um ganginn
og að sjúklings-herberginu.
„Heyrið þér, frú,“ kallaði griðkon-
an; „hér koma þrír menn upp stig-
ann — ait iögreglumenn. Viljið þér
koma og spyrja þá, hvað þeir vilja?“
Fyrir utan dyrnar að sjúklings-
herberginu stóð frú Craven, hávaxin
kona og mögur og nokkuð farin að
hærast.
„Hvað á þetta að þýða? Hvaða
erindi eigið þið hingað?“ spurði hún
Griffiths snúðugt.
Griffiths tjáði henni ei'indi sitt
með mestu hlífð og kurteisi, og bað
frúna að víkja sér frá hurðinni, svo
að þeir gætu komist inn í herbergi
sonar hennar.
„Þetta er lierbergi dóttur minnar,
eins og þér getið sjálflr séð,“ svar-
aði hún og lauk upp hurðinni.
Þegar þeir Griffiths komu inn,
hittu þeir þar ina fríðu mey Miss
Craven; hún var mjög föl og hrædd
og sat frammi fyrir arninum í síðum
svefnsloppi.
Griffiths hafði sig sem hraðast á
burt aftur, og eigi fann hann Miss
Loveday að máli áður. Og er hann
kom heim, símaði hann í allar áttir
og sendi bréfbera víðsvegar. Loks
varði hann heilli klukkustund til að
skrifa yfirboðara sínum í Neweastle
skýrslu um málið. Þar skýrði liann
honum frá því, að maður nokkur, er
nefnt hefði sig Harald Cousins og
látið í haf með „Bonnie Dundee“
áleiðis til Natal, væri enginn annar
en Harry Craven frá Troytes-hóli,
og réð hann til að senda símskeyti
lögreglustjórninni í Natal.
Blekið var ekki fyrri þornað í
pennanum, sem hann hafði skrifað
með, en hann fékk bréf frá Loveday.
Hún hafði auðsjáanlega verið í
vandræðum með að fá bréfbera, til
að koma þessum línum til hans fyrir
sig; því að með bréflð kom garð-
yrkjudrengur, sem sagði Grifflths, að
stúlkan, sem hefði sent sig, hefði
sagt, að hann mundi fá góða borg-
un, ef hann kæmi bréflnu til skila.
Griffiths borgaði sveininum vel, og
lét hann svo fara. Svo fór hann að
lesa btéflð.
Það var skrifað í skyndingu og
var á þessa leið:
„Málið er nú komið að úrlausnar-
stundinni. Undir eins og þér fáið
þessar línur, þá gerið svo vel að
bregða við með tveim af þjónum
yðar, komið hingað og veljið yður
stöð einhvers staðar í runnunum, þar
sem þér getið séð hingað, án þess
að vart verði við yður. Það ættiað
vera auðgert, því að það verður orðið
dimt áður en þið náið hingað. Ég
veit ekki með vissu, hvort ég þarf
aðstoðar yðar í kvöld eða nótt. En
helzt ættuð þið að vera kyrrir á
verðinum þar til snemma í fyrra-
máiið, ef svo skyldi fara, að á hjálp
ykkar þyrfti að halda mér til bjarg-
ar. Og um fram alt, hafið ekki eitt
augnablik augun af gluggunum. á
skrifstofunni“. [Þetta var undir-
strykað]. „Ef ég skyldi setja út í
annan hvorn gluggann lampa með
grænni ijóshlíf, þá verðið þið í einni
svipan að koma inn um gluggann;
ég skal reyna til að hafa hann hálf-
opinn.“
Þegar Grifflths hafði lesið þetta,
neri hann augun og strauk ennið.
„Nú, ég verð að ganga að þvívísu,
að þetta sé alt rétt. En fari ég þá
grábölvaður ef ég grilli nokkurt spor
af þeirri leið, sem hún er á.“
Hann leit á klukhuna; það var fjórð
yflr miðaftap. Þetta var í Septem-
ber og dagur leið að kvöldi. Yfir
að Troyteshóli vóru fullar 5 mílur
[enskar — liðug míla dönsk], og því
mátti engum tíma spilla.
Rétt á sömu stund sem þeir Grif-
flths óku á stað í loftinu eftir Gren-
fell-þjóðveginum, vaknaði Craven aftur
á skrifstofu sinni af sínum langa
dvala og litaðist um. Þó að dvalinn
hefði verið langur, hafði hann samt
síður en ekki verið rólegur. Hann
hafði oft hrokkið við í svefninum,
og þá tautað eitthvað fyrir munni
sér. Það sem Miss Loveday hafði
orðið áskynja af þossu tauti, varþað
sem kom henni til að skrifa bréfið
og læðast svo út til að ná sér í
sendisvein með það til Griffiths spæ-
vatnið stundu -fyrir miðaftan, þá
setti hann bakkann frá sér á borðið
nokkuð hranalega, og var eitthvað
að nöldra um, að hann væri „heið-
virður maður og ekki slíku vanur“.
Það var ekki fyrri en hálfri annari
stundu síðar að Craven hrökk upp
skyndilega, litaðist um með flótta-
legu augnaráði og spurði Miss Love-
day, hvort nokkur hefði komið inn í
herbergið þá í þeim svifum.
Miss Loveday sagði honum, sem
var, að kjallaravörðurinn hefði fært
henni mat klukkan eitt, og tevatn
ldukkan flmm, en síðan hefði enginn
komið þangað inn.
„Það er ekki satt!“ sagði Craven
snúðugt, og var rómurinn mjög ann-
arlegur; „ég sá hann læðast hérum
í herberginu, þennan vælandi hræsn-
ara, og þér hljótið að hafa séð hann
líka. Heyrðuð þér hann ekki segja
í skrækum rómi: ,Herra, ég þekki
leyndarmálið yðar‘?“ Svo þagnaði
hann alt í einu, starði óráðslega út
í bláinn, og kallaði svo upp yfir sig:
„Nei, nei; þetta er eintóm vitleysa;
Sandi er dauður og kominn í jörð-
ina. Þeir vóru að halda rannsókn
um það héma á dögunum, og við
hrósuðum honum öll eins og hann
hefði verið mesti dýrlingur.“
„Hann hlýtur að ha-fa verið óræstis-
maður, þessi Sandi, “ sagði Miss Love-
day meðaumkunarlega.
„Það segið þér satt— hverju orði
sannara!11 svaraði Craven og stóð
upp um leið og tók um öinlið henni.
„Aklrei heflr nokkur maður átt bet-
ur skilið að deyja, en hann. í þrjá-
tíu ár hefir hann sveiflað sverðinu
yfir hálsi mér og kúgað mig, ogsvo
loksins -— nú, hvar var ég nú?“
Hann tók hendinni um ennið og hné
aftur máttvana niður á stólinn sinn.
„Það hefir líklega verið eitthvert
æsku-glappaskot frá háskóla-árum
yðar, sem dóninn vissi um?“ sagði
Miss Loveday; húir vildi nú reyna
að lokka svo mikið af sannleikanum
upp úr honum, sem auðið væri, með-
an sá gáll væri á þessum veslings
veika heila, að hánn væri svona op-
iuskár.
„Já, einmitt! Ég gerði það glappa-
skot að ganga að eiga stúlku, sem
hafði misendisorð á sér - hún var
veitinga-berna þar í bænum — og
Sandi var við staddur brúðkaupið, og
svo — -—- Nú lokaði hann augunum
á ný og tautaði eitt'nvað svo lágt, að
hann varð eklri skilinn.
Einar tíu mínútur lá hann svona
aftur á bak í stólnum tautandi.
„Eitt spangól — ein stuna" — það
’vóru einu orðin, sera Miss JjOveday
gat deilt. Svo sagði hann alt í einu
hægt og rólega, eins og hann væri
að svara spurningu: „Það var bara
eitt liögg með hamrinum og svo var
það úti.“
jara.
Miss Ijoveday var þama svo af-
skekt í þessum enda hússins, að hún
vissi ekkert um það, hvernig heim-
ilisfólkinu hefði orðið við, er lög-
regiu-mennirnir komu þangað um
morguninn. Hún tók að eins eftir
því, að þegar Hales færði henni te-
„Skelfing þætti mér gaman að sjá
þann hamar,“ sagði Miss Jjoveday;
„hafið þér liann hérna hjá yður?“
Nú opnaði hann augun, og var í
angnaráðinu bæði æðis svipur og
undirferli.
„I-Iver er að talaumhamar? Ekki
sagði ég, að ég hefði neinn hamar.
Ef nokkur segir, að ég hafl gert það
með hamri, þá eru það ósannindi.“
„Jú, þér haflð sagt mér frá hamr-
inum einum tveim — þrem sinnurn, “
sagði hún rólega; „hamrinum,. sem
þér drápuð hundinn yðar með; ég
hefði haft gaman af að sjá hann;
það er alt og sumt.“ (Frh.)
Kort
landinælingadeildar
lierforingjaráðsins.
Það er mikið þarfaverk, sem land-
mælingadeildin er að vinna, að mæla
upp landið og gera kort yflr það.
Auðvitað er þetta starf, sem vér
íslendingar hefðum átt að gera á
vorn kostnað. En vér erum nú svo
ástigs bæði að efnum og kunnáttu,
að ófyrirsjáanlegt er, hve margir ára-
tugir hefðu mátt líða áður en oss
hefði orðið þetta að verki. — Dön-
um ber engin skylda til að vinna
þetta verk og kosta það; en því frem-
ur megum vér vera þakklátir stjórn
þeirra fyrir verkið.
Öllum landsmönnum ætti að vera
ljúft, að greiða götu landmælinga-
mannanna á allan veg og gera þeim
hérveruna sem geðfeldasta. Því að
það er ekki gamanverk, sem þeir eru
að vinna, holdur ið mesta þjódþarfa-
verk — þarfaverk fyrir vora þjóð
um fram alt. Það er verk, sem véi'-
um.ókomnar aldir munum byggja á
óteljandi áætlanir og framkvæmdir.
En eiginlega mun það liggja fyrir
utan aðaltilgang þeirra, að gera ná-
kvæm kort yfir kaupstaði og kaup-
tún sérstaklega^ En þetta hafa þeir
þó fengið tíma til að gera í hjáverk-
um sínum.
Þeir hafa nú gefið út þrjú slík
kort.
Fyrst er eitt yflr Reykjavík, stærst,.
34x22 þuml. Mælistikan en þar
1:5000, svo að tjörnin t. d. er 41/.)
þml. á lengd á koi'tinu. Það sýnir
bæinn inn fyrir Rauðará og út í Eið-
istjarnar enda, út á höfn og suður í
Kaplaskjól. Kortið er mjög nákvæmt,
svo að segja hvert einasta hús (og-
bær) sést á því og þekkist. Nöfn eru
skýr á nálega hverju stræti og götu„
Og svo er alt svo skýrt og frágangur
allur inn snyrtilegasti. Og þetta kost-
ar að eins 1 kr.
Hafnarfjarðar-kortið er minna,
18V4 X i 41/^ þml., en mælistikan söm
(1:5000), alveg eins skyrt og fallegt
að sínu leyti eins og Reykjavíkur-
kortið. Þetta kort kostar 25 au.
Þá erþriðja kortið minst (11x15),
en mælistikan miklu minni eðiilega,
1 :100,000. Það tekur yfir landið
suður fyrir Ivaldársel og norður fyrir
Eng6y> austur fyrir Laugarnes-spítala,
Digranes og Fífuhvamm, en vestur
fyrir Álftanes. Það er mjög skýrt,
eins og hin, og það er að líkindum
einn hluti af þeim almenna lands-
uppdrætti, sem vór með tímanum
i