Reykjavík - 04.07.1903, Blaðsíða 3

3
hendi yflr igagnvart Brefrram og Þjóð-
verjum, er sá, sem mesfru veldur um
J>að, ef Ööhimbíu-þing eeitar að stað-
festa samninginn. Þófrt bann hafl
tregðast víð að greiða shuldir Yene-
zuela, þá heflr hann dregið saman
auð fjár, er hann ver til að kaupa
fylgi Goluiubíu-þingmanna, til að hafna
samninguum við Bandarikín. En hon-
urn gengur það til, að hann sér, að
fái Bandaríkin yflrráð yflr 5 mílna
belti á hvora hlið skurðarins, þá
verði friðiur í landi og óeirðir eigi
liðnar. En það heflr lengi verið
draumur Castrós, að leggja Colum-
bíu undir sig með herskildi og sam-
eina hana Venezuéla.
Látnir merkismenn: David Mills
háyflrdómari í Canada, t 10. Maí,
71 á]\s. ■— Paul Blouét, alkunnari
undir gervi-nafni sínu „Max 0’ Rell,“
frakkneskur rithöfundur, f 25. Maí,
55 ára. Eftir hann er þýtt á ís-
lenzku (í ágripi): „Jón Boli“ í „Ið-
uiini. “
Töframærin.
Hún kveikti lofnareld hjá ungum
sveinum,
með augun björtu — töfrabros á
vanga,
með tinnu-dökka lokka mjúka, langa
og iíf og fjör, sem skein í svipnum
hreinum.
En ást sína hún engum vildi gefa,
þó ýmsir byggjust sigurför að ganga
og bljúgir reyndu hennar hug að
fanga —
En hugstríð sveina hún eigi vildi sefa.
Þeir hurfu frá með bogastrenginn
brostinn
og bognir upp frá þeirri stundu gengu,
því hryggbrot að eins allir biðlar fengu.
Og einn ég þekti — djúpum harmi
lostinn.
p.
Duclaux og áfengið.
Horra ritstjóri. — Fyrir sköramu flutti
blað yðar grcin um áfougið og lieilnæmi
þess. í grein þessari er einkum vitnað
í álit ins mikilsvirta franska vísindamanns
Duclaux.
Eg þykist vita, að þröngt sé um pláss
í blaði yðar, en liins vcgar ber ég
það traust til yðar, að þér sannleikans
vegna ljáið þessum örfáum iínum rúm i
blaði yðar:
„í stórum mæli er alkóhól áfengt, í stærri
banvænt, í smáum, sé þess neytt daglega,
eyðileggur það líkama og sál. Alirifin eru
mismunandi, eftir því, hver maðurinn er,
og eftir því, hvernig á stendur; en iuni
hóflbgu nautn áfengis (alkóhóls) oru ótel-
jandi hættur samfara“.
Duclaux.
„Börn og fullorðnir, þeir er heilbrigðir
eru og því eigi þurfa áfengis, ættu aldrei
AB NETTA DESS“.
Eg þarf eigi að geta þess sérstaklega, að
sá Duclaux, or svo mælir, er sami maður-
hin og sá, er aðsendingin í blaði yðar
þóttist ibyggja á ina nýrri og betri þekk-
iug sina. Ég þykist þess fullviss, að yður
sé ljúft að láta blað yðar flytja ummæli
ins m-erka vísindamanns, svo að lesend-
urnir fái sannar fréttir af, hvert álit Du-
claux hcfir _á áfengi, þótt hann vilji telja
það næringarefni; en þeirri skoðuun hans
eru margir vlsindamenn mótfallnir og það
einmitt þcir, er rækilegast hafa rannsakað
áhsif áfcngisins.
Beykjavík 17. Júní 1903
Vinsamlegast og virðingarfy-lst
Haráldur Niélsson.
Mær í lögreglu-þjónustu.
Sannar sögur eftir Miss Loveday Brooke.
ii.
Morðið á Troytes-hóli.
[Niðnri.j
Hann reiddi hamarinn til höggs, en
Loveday veik sér undan högginu og
flýði út ag glugganum. í sömu svip-
an var glugginn opnaður ab utan og
þrír menn ruddust inn um hann.
„Eg hugsaði þetta mundi verða
síðasta rannsókn, sem ég ætti þátt í
— aldrei hefl ég verið í slíkum háska
stödd fyr,“ sagði Miss Loveday við
Grifflths; þau stóðu á vagnstöðvarpall-
inum í Grenfell og biðu eimlestarinh-
ar, sem hún ætlaði með til Lundúna
— „Annars finst mér undarlegt, að
enginn skuli fyni hafa fengið grun
um, að gamli maðurinn væri vitskerð-
ur. En óg býst við, að fólk hafl verið
orðið svo vant við, hvað undarlegur
hann var, að það hafl ekki tekið eftir
breytingunni, sem hefir orðið á hon-
um smátt og smátt, svo að í stað-
inn fyrir að vera undarlegur, var
hann orðinn viti sínu fjarri. Svo
heflr henn verið kænn maður og slæg-
ur að upplagi, og það hefir hjálpað
honum við próflð, sem fógetinn hélt. “
„Svo er líka örmjótt mundags-
lióflð milli þess að vera fjarska ein-
rænn og undarlegur, og þess að vera
vitskerður; og það er hugsanlegt, að
að hann hafl fyrst komist yflr þau
takmörk eftir morðið. Hugaræsingin
út af því, hvort morðið mundi kom-
ast upp, hefir þar ef til vill rekið
smiðshöggið á. Nú, nú! Það eru
ekki nema 10 mínútur þangað til
vagnlestin kemur. Yæri mér mikil
þökk á, efþér vilduð á meðan skýra
fyrir mór nokkur atriði, sem mér
þykir mikils um vert í minni stöðu
að vita“.
„Velkomið er það,“ mælti Miss
Loveday; „berið þór upp spurning-
arnar. Ég skal reyna að leysa úr
þeim eftir megni.“
„Það er þá fyrst það, hvað kom
yður upphaflega til að fá grun á öld-
ungnum?“
„Alt sambandið milli hans og gamla
Sanda var svo vaxið, að það benti á,
„Fáráðs maðurinn! Ogégheyri nú,
að þessi kvensift, sem hann kvæntist á
sínum ungu ærsla-dögum, hafl dáið
skömmu síðar af ofdrykkju. En ég efa
ekki, að Sandi hefir þagað vandlega um
hana, eins eftir að Craven kvæntist
á ný. — Svo er önnur spurningin:
hvernig komust þér að því, að það
var Miss Craven, sem var í sjúklings-
herberginu í stað bróður síns?“
„Kvöldið, sem ég kom, var mér
vísað á herbergi Miss Craven til að
sofa í. Ég rannsakaði þar alt vand-
lega, og í arninum fann ég óbrunn-
inn heilan hárlokk langan af björtu
hári. Mér kom þegar í hug, að það
hlytu að vera brýnar ástæður, sem
hefðu getað komið henni til að klippa
af sér svona fallegt hár. Og þegar
ég heyrði, hve grunsamleg öll atvik
vóru um sjúkleik bróður hennar, þá
þóttist ég brátt skilja orsökina."
„Já, þessu með taugaveikina var
Ijómandi vel fyrir komið. Ég held
ekkert af vinnufólkinu á heimilinu
hafl haft nokkurt hugboð um ann-
að, en að Harry Craven lægi sjúkur
ur í herberginu uppi á loftinu og að
Miss Craven væri í Newcastle. Þau
hafa hlotið að senda Harry á
stað áður en meira en svo sem
klukkustund var liðin eftir morðið.
Miss Craven, sem fór til Newcastle
næsta morgun, lét þjónustustúlkuna,
sem með henni var, fara frá sór þar,
og skaut því við, að það væri svo
þröngt í húsinu. Svo heflr hún farið
með eimlestinni til Grenfell aftur og
farið þaðan heim fótgangandi um há-
nótt; móðir hennar hefir vafalaust
vakab eftir henni og hleypt henni inn
um glugga, klipt af henni hárið og
keyrt hana ofan f rúm, svo að hún
gæti látist vera bróðir hennar. Stúlk-
an er mjög lík bróður sínum, svo að
það er ekki að undra, þó að læknir,
sem var öllu fólkinu vita-ókunnugur,
gæti vilst á þeim í herbergi, þar sem
hálfdimt var inni. Nú verðið þér að
játa, Miss Brooke, að það var aldrei
nema eðlilegt, þegar svona stóð á,
að ég grunaði bróðurinn."
„Eg leit nú öðruvís á alt þetta
mál,“ svaraði Loveday. „Éghefihugs-
að, að frú Craven hafl alt af haldið
son sinn sekan í morðinu, þótt hann
þættist saklaus. Hún þekti varmensku
hans. Þega-r Harry kom heirn frá
veitingahúsinu, hefir hann líklega
mætt föður sínum með hamarinn í
hendinni. Iíann hefir séð, að hann
gat ekki komið gruninum af sór,
nema með því að beia böndin að
föður sínum, og því heflr hann held-
ur kosið að flýja til Natal, þótt hann
kastaði sterkara grun á sig með því,
heldur en að mæta fyrir rótti og
verða að gefa skýrslu. “
„En hvernig fóruð þér að komast
að því, að Harald Cousins, sem
fór til Natal með Bonnie Dundee,
að Sandi hefði haft eitthvert vald yfir
Mr. Craven, og að Mr. Craven hefði
verið hræddur við hann. Alt það fé,
sem Craven greiddi Sanda, jafn efna-
lítill maður, alla tíð meðan hann var
í Natal, virtist mór hljóta að vera
borgað honum til að þegja yfir
einhverju."
væri enginn annar en Harry Craven?"
spurði Griffiths hraðmæltur, því að
nú eimdi vagnlestin inn ab stöðvar-
pallinum.
„Það var nú auðgert,“ svaraði
Loveday um leið og hún sté inn í
vagnklefann. „Frú Cravensendi manni
sínum dagblað að lesa niður í borð-
stofuna, og þaö var brotið saman á
þann hátt, að skipa-skráin blasti við,
er maður leit á blaðið. Ég leit á
skipa-skrána, og sá, að Bonnie Dundee
hafði lagt af stað til Natal fyrir tveim
dögum. Nú var eðlilegt, að éghugs-
aði til fyrri veru þeirra hjóna í NataL
Það var því líklegt, að hún hefði sent
son sinn þangað. En nafn hans stóð
eðlilega ekki á farþegja-skránni. En
á kápuna á skrifveski sínu í skrif-
stofunni hafði Mr. Craven ritað nafnið
Haráld Cousins, auðvitað sér til
minnis, því að kona hans hefir sagt
honum, að sonur þeirra gengi nú
undir þessu nafni. — Yið skulum nú
vona, að inn ungi maður byrji nýtt
og betra líf undir sínu nýja nafni í
nýrri heimsálfu. — Verið þér nú
sælír, herra Griffiths!"
„Við sjáumst væntanlega aftur, þeg-
ar við verðum að mæta til að gefa
vitnaskýrslu okkar — þá skýrslu,
sem leiðir til þess, að Craven verð-
ur settur á vitlausraspítala það eftir
er ævinnar."
Alþingi
var sett 1. þ. m. og vóru allir alþm.
komnir til þings. Kosninga-véfeng-
ingar lcomu fram úr þrem sýslum:
Árness (gegn kosn. 2. þm), Stranda
og Snæfellsness. Allar vóru kosn-
ingarnar teknar gildar.
Forseti sameinaðs þings varð docent
Eir. Briem með 19 atkv. (Hallgr.
byskup 15 atk.). Varaforseti Júl.
Havsteen amtm. m. 19 atkv. (15
seðlar auðir). Skrifarar: L. H
Bjarnason og Hannes Þorsteinsson.
Upp í efri deild kosnir: Sigurður
Jensson (35 atkv.), Gutt. Vigf. (34),
Jón Jak. (34), Guðj. Guðl. (21), Þorgr.
Þórð. (20), Dr. Valtýr Guðm. (19).
Forseti í e. d. Árni Thorsteinsson;
varaf. Hallgr. Sveinsson; skrifarar:
J. Jak. Sig. Jenss.
Forseti í n. d.: Klemens Jónsson;
varaf. Magn. Andréss. Skrifarar: Árni
Jónsson, Jón Magnússon.
Landshöfðingi hélt þingmönnum
veizlu um kvöldið í Iðnaðarmanna-
húsinu.
Á fundum deildanna 2. þ. m. vóru
fram lögð þessi stjórnar-frumvörp; í
n d.:
— Frv. til stjórnarskipunarlaga
um breyt. á stjórnarskránni (óbreytt
frá í fyrra).
— Frv. um aðra skipun á æðstu
umboðsstjórn ísl. [Ráðherrann 9000
kr. laun, 2000 kr. til risnu. Til að
reisa honum íbúðar og risnu hús
50,000 kr. Þangað til það er reist,
2000 kr. í húsaleigufé. — Eftirlaun
hafi ráðgj. samkv. alm. eftirlauna-
lögum. Þó má konungur úrskurða
honum hærri eftirlaun, þó eigi hærri
en hæst geta orðið eftir eftirlauna-
lögum. - Landritari 6000 kr. 3-skrif-
stofustjórar 3500 hver. Til aðstoðar
og skrifstofukostnaðar 16,000.; - Til
að breyta landshöfð.húsinu í skrif-
stofur og útbúa þær 11,000 kr. _____