Reykjavík - 27.02.1909, Blaðsíða 4

40
REYKJAVÍK
Hvenær á jeg að líftryggja mig?
Það er ómótmsslanlegur sannleikur, að sá
sem ætlar að líftryggja sig, á ekki að draga
það um einn dag.
Geymdu það ekki til morguns,
sem þú getur gert i dag.
Maður veit ekki hvað morgundagurinn
færir manni. í dag er maður svo heilbrigð-
ur, að engin hætta er á að fjelagið neiti
manni um líftryggingu, en á morgun getur
vel skeð að maður sje orðinn heilsulaus.
Spyrji menn: „Hvenær á jeg að líftryggja
mig?“ verður svarið undantekningarlaust
þetta: „Gerðu það strax, frestaðu því ekki
um einn einasta dag“. Aldrei fær maður
ódýrari líftryggingarkjör, aldrei er það
þægilegra, enginn tími er betur valinn en
i dag.
Fyrir hve mikla upphæð á jeg að
liftryggja mig?
Fimm sinnum hærri upphæð
en árstekjurnar!
Eftir töflum „DAN’s“ getur hver 25 ára
gamall maður með 2000 kr. tekjum, trygt
sig fyrir 10,000 kr. og fær það þá útborg-
að 60 ára, gegn 230 kr. árlegri afborgun.
Ef hann deyr á unga aldri, getur ekkja
hans fengið 400 kr. á ári, eða 500 kr. æfi-
rentu, ef hún verður ekkja um þrítugt. Ef
liftryggjandinn lifir svo lengi að líftrygg-
ingarupphæðin verði borguð út, getur hann
fengið 900 kr. árstekjur, það sem eftir er
æfinnar, án þess að tillit sje tekið til þess,
að bonus getur líka reiknast með.
Aðalumboðsmaður fyrir Dan :
DAVÍÐ ÖSTLUND
Aths. í fjarveru, minni nú um nokk-
urra vikna tíma, annast kona mín alt, sem
snertir liftryggingarfjelagið „Dan“.
Rvik 6. febr. 1909.
D. ÖSTLUND.
Tœkifæriskaup !
Or^eI-IIarin«i»ium, mjög gott
og lítið brúkað er til sölu. Semja má
við Guðm. Breiðfjörð, blikksmið,
Laufásveg 4.
Landsskjalasafnið.
Um þingtímann verður landsskjalasafnið opið
þriðjudaga, miðvikudaga og laugardaga kl. 9—10 f. h.
Um sama skeið gegnir Guðbrandur Jónsson störfum
skjalavarðar.
Ekkert er jafng-ott og ekkert er betra
e*
Hatnía íífeip íltepiiir,
ábyrj»»t að þær séu langt undir áfengistakmarkin*.
la
Export-Dobbeltöl
Export-Skipsöl
Krone- &. Pilsneröl
Ljós- & dimmur Skattefri
JMalt- & Maltextraktöl
Einungis ekta, þegar merkið HAFNIA er á miðanum.
Pjið kaupmann yðar um ðltegunðir vorar.
Hlutafélagið
Kjöbenhavns Bryggerier og Malterier.
Staíiatí Kali k Katao Ko.
Fríhöfnin. Kaupmannahöfn.
Afarstórt nýtízku kafllbrensluhús í Fríhöfninni. Vér mælum með
hinu brenda kaffi voru, sem vér ábyrgjumst að sé hreint, mjög sterkt og
bragðgott. Selt ýmist í V* °8 V1 pd. pökkum, með vörumerki voru á,
eða í stærri sölu.
Til sölu
botnvörpur, 3 anker (stór) vírrúllur,
mahogni-viður. — Alt nýtt. — Semja
ber við Gísla Einarsson i Nesi
í Selvogi.
Jón Sigurðsson.
kvæði eftir Guðm. Guðmundsson, lag
eftir Jón Laxdal, og Hann „Jón“
(gamanvísur), lag eftir H. Dorce.
Ágóðanum verður varið til minnis-
merkis Jóns Sigurðssonar.
Fæst hjá afgreiðslum. „RvíknPL
Ostar
beztir og ódýrastir
h j á
Einari Árnasyni.
Thorasens
príma
vinðlar.
Beynid einu Kimii
win, sem eru undir tilsjón og efna-
rannsökuð:
rautt og hvitt P0RTVIN, MADEIRA og SHERRY
frá Albert B. Cohn, Kebenhavn.
Aðal-birgðir í
H. Th. A- Ttiomsens Magasin.
't i ---i »
Stór- auðug’ir
geta nienn orðið á svipstundu, ef lánið er
raeð, og þeir vilja ofurlítið til þess vinna.
— Biðjið um uppíýsingar, er verða sendar
ókeypis. — Reykjavík, — Pingholtsstræti 3.
Stefán RunólÍ88on.
Hvar á að kaupa
öl og vín?
En í Thomsens
M a g a s í n.
Prentsmiðjan Gutenberg.
22
nú og takið þér vel eftir! Það var hérna eitthvert kvöldð, eftir að
ég kom heim og hafði hallað mér út af í sængina. Og hvað skeður?
Katrín Ivanowna hafði ekki getað stilt sig um að bjóða húsnæðis-
sölukonunni upp á kaffibolla, enda þótt ekki væri nema vika síðan,
að þær höfðu húðskammast svo, að hárin risu á höfði þeirra. Þær
sátu saman í fulla tvo tíma og hvísluðust sín á milli: )>Þegar Semjon
Sacharitsch var búinn að fá embættið, og aftur kominn á föst laun,
varð hann auðvitað að mæta persónulega hjá hans hágöfgi, og hans
hágöfgi kom sjálfur út og skipaði öllum öðrum að bíða, og leiddi
hann inn á skrifstofu sína svo allir sáu«. Og nú skuluð þér fá að
heyra það bezta: »Þegar ég lít á það hve mikið vér eigum yður upp
að unna, herra Semjon Sacharitsch, sagði hann, þá hefi ég þrátt fyrir
hinn léttúðuga breyzkleika yðar. . . hm . . . ákveðið. . . að vegna þess,
að þér hafið gefið loforð um að hætta óreglu yðar, og sérstaklega vegna
þess, að alt fór í handaskolum hjá okkur þegar þér fóruð« — en
bíðið þér, nú kemur það bezta, — »ég treysti þá, sagði hann, á æru-
orð yðar!« Þér skiljið auðvitað, að þetta er tómur uppspuni, sem
Katrín Ivanowna bjó sjálf til, ekki þó af léttúð eða monti. Nei, hún
trúði þessu sjálf — svei mér þá — og huggaði sig með þessari hug-
myndasmíð sinni. Og það er Qarri mér að lá henni það, nei, það
lái ég henni alls ekki! — Þegar ég fékk fyrstu laun mín, fyrir sex
dögum síðan, tuttugu og þrjár rúblur og fjörutíu kópek, þá hafði ég
þau alveg óskert heim með mér. Og hugsið yður, þá kallaði hún
mig »vininn sinn«. »Hjartans vinurinn minn« sagði hún við mig.
Getið þér virkilega skilið það, okkar á milli sagt? — hvað ætti það
svo sem að vera, sem ég hefði unnið til j)ess, og hvernig eiginntaður
er ég? Samt sem áður klappaði hún mér á kinnina og kallnði mig
elsku vininn sinn!«
Marmeladow tók sér málhvíld; það var eins og hann ætlaði að
brosa, en alt í einu fóru að koma kippir í niðurandlitið á honum.
Samt gat hann stilt sig. Kjallaraholan, þetta ógeðslega útlit manns-
ins eftir fimm nátta vist í heykænnnni, og ofan á alt saman — brenni-
vínspytlan; samhliða þessu hin sjúka ást hans til konunnar og barn-
anna, — þetta alt til samans hafði þau áhrif á áheyranda hans, að
hann varð alveg utan við sig. Hann varð gramur yfir því við sjálf-
an sig, að hann skyldi vera hér staddur.
»Herra minn, herra minn!« hrópaði Marmeladow, þegar geðs-
23
hræring hans hafði Iagt sig, — »ó, herra minn, yður finst þetta ef
til vill hlægilegt eins og öllum hinum, og ég geri yður ef til vill ein-
ungis óþægindi með öllu þessu raunalega hjali um smámuni frá heim-
ilislífi mínu; nú jæja, en ég get ekki hlegið að því, mér tekur það
alt saman sárt, já tekur það sárt. Og allan þennan himinsæla dag,
— þann eina í lífi mínu — og kvöldið eftir, starfaði hugsmíðaafl
mitt að því, að leggja ráð á um það, hvernig við ættum framvegis
að haga lífi voru, hvernig við gætum gefið börnunum ný föt, og
hvernig ég gæti veitt henni hæga, rólega daga, og hvernig ég gæti
frelsað einkadóttur mína frá vansæmdinni og tekið hana aftur á heim-
ili mitt, og margt, margt fleira . . . Það ætlaði ég að gera, herra minn!
. . . Jæja, hæstvirti herra«. — Marmeladow hrökk alt í einu við, reist-
ist í sessi og horfði beint í augu áheyranda sínum. — »Jæja, og dag-
inn eftir, rétt á eftir öllum þessum fögru áforníum, sem sé á áliðnu
kvöldi fyrir nákvæmlega fimm dögum, laumast ég eins og þorpari í
kofforl Katrínar Ivanownu, rétt eins og óvalinn þjófur, stel öllu sem
var eftir af kaupinu, sein ég hafði komið með lieim (hve mikið það
nú var, man ég ekki lengur) og svo, já, gerið svo vel, lítið þér bara
á mig! — Öll dýrðin í skarnið! — Fimrn daga hefi ég ekki stigið fæti
inn fyrir mínar dyr, og nú er verið að leita að mér! Embættið er
farið til fjandans, einkennisbúningurinn er lentur í kjallaraholunni við
Egyplabryggju — 1 skiftum fyrir fötin, sem ég er í — og — svo er
sagan ekki Iengri«. — — Marmeladow barði sig með hnefanum á
ennið, beit á jaxlinn, lét aftur augun, og studdi olnbogunum þung-
lyndislega á borðið. En varla var mínúta liðin, áður en alt annar
blær var kominn á andlitið; hann setti upp afarslunginn svip, horfði
með uppgerðarfrekju á Raskolnikow, fór að hlæja, og mælti:
»Ég kom til Sonju í dag og betlaði um peninga. Varð að hafa
eitthvað lil þess að reka út timburmennina með! Hí, hí, hí«.
»Og hún lét þig fá þá?« kallaði einn, nýkominn inn, og skellihló.
»Hérna getið þér séð; flaskan sú arna er keypt fyrir peningana
hennar«, svaraði Marmeladow og beindi talinu að Raskolnikow ein-
um. »Hún fékk mér sjálf 30 kópek, aleigu sína — ég sá það með
mínum eigin augum. — Hún sagði ekki orð, horfði bara þegjandi á
mig . . . Þannig grætur enginn né hryggist yfir mönnunura hér á jörðu,
heldur að eins þarna uppi; engar ávítanir, ekki ein einasta ásökun,
og það svíður sárar, miklu sárar! Já, þrjátiu kópek, og iná þó ekki