Reykjavík - 04.02.1911, Blaðsíða 1

IResM avíh.
W i
Laugardag 4. Febráar 1911
XII., 6

Stóra Fýmingar-útsalan
hjá
Árna Eiríkssyni
Austurstrœti G,
sem hjá fóllii er orðin svo viusæl,
stendur yfir um stund.
Afsláttur gefinn af öllii9
10-40
o
o
Bezt ad Roma í tíma, ogf nota nú þetta
tækifæri, ineðan það g^efst.
xii., e |______________
„REYKJAYÍK"
Argangurinn kostar innanlands 3 kr.; erlendis
kr. 3,50 — 4 sh. - 1 doll. Borgist fyrir 1. jiili.
Auglýsingar innlendar: á I. I>is. kr. 1,50;
3. o? i. bls. kr. 1,S5. — Dtl. augl. 33‘/>”/o hærra.—
A/sldtlur að mun, ef roikið er auglýst.
Ritstj. og ábyrgðarm. Stefán R,un61fBson,
Pingholtsstr. 3. Talsím i 188.
ýfygeiðsla ,Reykjavíkur‘
er i
Slfálastræti 3
(beint á móti verkfræðing Knud Zimsen).
Afgreiðsla blaðsins er opin kl. 9—12
árd. og kl. 1—6 síðd. — Talsími 199.
Ritstjórl er til viðtals virka daga
kl. 1—1. — Þingholtsitr. 3.
ísafold (ráðherra-blaðið)
snoppungar sjálfa sig.
„ísafold" og „ósannindi" (hvað þá
heldur „víssvitandi lygi") — nei, það
má ekki nefna það í sömu andranni.
Maðuv getur fengið sekt og málskostnað
fyrir það, — og hver veit hvað? Ég
hefl fengið nóg af þeim „traktóringum"
í bráð; langar ekki í meira.
Ég skal því í þetta sinn ekki lýsa
með einu orði sambúðinni milli „ísa-
foldar“ og sannleikans — þessara tví-
býlis-hjúa.
En hitt 'Vil ég gera : lofa ísafoldar-
manninum, ráðherra-syninum, að lýsa
þessu sjálfur.
Þyki honum lýsingin þá eigi fögur,
getur hann ekki haft hendur í hári
minu; hann verður þá að fara i mál
■við sjálfan sig.
Ég gef þeim þá orðið, „föðurnum"
ög „syninum".'
Fyrst hefir Björn Jónsson ráðherra
orðið. Hann segir svo (í 9. tbl. 37. árg.
ísafoldar, 10. Febr. 1910, á 3. dálki
2. bls.), er hann talar um botnvörpu-
sektirnar:
„lnn fyrri ráðherra H[annes]
H[afstein] hafði gert á sinni tíð
(1905) að oss fornspurðum
hcinan samning við fjúr-
laganefnd fólksþingsins og yflr-
ráögjafann danska (J. C. Chr.) um,
að 2/3 sektanna m. m. rynnu í
ríkissjóð^.
Þá hefir Ólafur Björnsson orðið.
Hann segir svo (í samatbl. á 2. dálki
.3. bls.):
1 „kemur undir þyf^ hvcrnig
leyni-samninguriun þans
Hannesar cr“.
Sami segir ennfremur (á 3. dálki
sömu bls.):
«Leyni-samningUr
H. H. við Dani.
*>ví heflr Hannes Hafsteln
Þagað
»> • • • á næsta þingi.
I*á verður væntanlega húið að
rannsaka til hlítar framkomu
Hannesar Hafsteins við-
víkjandi 1 e yn i - samningnum“.
Þetta tölublað ísafoldar (með ræðu
Bj. J. og ummælum Ó. Bj. í) var sent
íyrverandiforsætisráðherrum Dana, J. C
Cliristensen og N. Neergaard, og í
bréfum, sem birt vóru hér í blöðun-
um, lót hvor þeirra um sig í ljósi og
vottaði, að þetta væri alveg tilhœfu-
laust (einmitt þetta, sem Bj. J. ráð-
herra þóttist hafa eftir þeim).
Þegar Bj. J. kom nú til Danmerkur
í haust, mun hann hafa orðið þess var,
að „dönsku mömmu" þætti „svartur
blettur á tungunni" á honum (eins og
sagt er við börnin, ef þeim hefir orðið
að segja ósatt), og svo hefir „danska
mamma“ þrýst honum til, að birta nú
í fjárlaga-frumvarpinu bréf frá J. C.
Christensen (sem Björn hefir verið
látinn biðja hann um), en í því bréfi
staðfestir J. C. Christensen orði til
orðs frásögn Hannesar Hafsteins í
„leiðrétting" hans í ísafold (11. tbl.
37. árg., 16. Febr. 1910).
Þetta er nú góðra gjalda vert af
„föðurnum" — það sem það nær.
En hvað gerir svo „sonurinn' ?
Nú skal hann fá orðið.
Fyrst birtir hann bréf J. C. Chr.
(eftir fjárl.frv.) og þar segir Chr. :
„Enginn leyni-samningur er til
uin það mál“. — Svo minnist Ó. Bj.
á fyrri bréf forsætisráðherranna, og
segir svo (í 5. tbl. 38. árg. ísafoldar,
25. Janúar þ. á.):
„En hvernig er þá þetta svar
þeirra N. Neergaards ráðherra und-
ir komið?
„Pað sést á bréfl J. C. Christen-
sens, . . . að H. H. heflr fengið
það með því ráði að skálda í þá,
að ráðherra B. J. hafi talað um
leynisamning þeirra í milli og
hans. Þ a ð hafði hann (B. J.)
auðvitað aldrei gert“.[???]
„Þetta sést á því, að J. C. Chr. er
í bréflnu að mótmæla 1 e y 11 i s a m-
n i n g i, sem hann hefði ekki þnrft
ella“.
Satt er það, að Hannes Hafstein er
skáld. En hann hefir aldrei „skáldað"
ósannindi.
En hr. Ólafur Bjórnsson er ekki
skáld (nema ef til vill leirskáld. — Það
veit ég ekki um). Það þarf meira til
að verða skáld, en að-----------að —
fara með sannleikann eins og hann
gerir í „ísafold".
Auðsjáanlega heldur hann, að allir
hafi nú gleymt því, hvað „ísafold"
sagði í fyrra um þetta leyti.
Fyrir því hefi ég gert honum þann ó-
leik, að prenta orðrétt, hér að framan,
það sem hann og faðir lians sögðu í
fyrra — í „ísafold".
Miklir rokna-löðrungar eru það sem
„ísafold“ — ráðherrablaðið — hefir
rekið sjálfri sér með ummælum sín-
um, þeim sem að framan eru tilgreind.
En ef það svíður undan þeim, þá
tjáir ritstjóra blaðsins ekki að fara í
mál við mig út af því tilefni.
Hann verður að fara í mál við
sjálfan sig.
Og í því máli má hann gera hverjar
þær réttar-kröfur á hendur sjálfum sér,
sem hann vill — fyrir mér. Heimta
sjálfan sig sektaðan, fangelsaðan,
flengdan, eða hvað sem hann vill
heimta. Það kemur ekki mál við mig.
En í allri alvöru (að gamninu sleptu),
þá held ég það sé óþarfi fyrir hann.
Hann hefir sjálfur kveðið upp dóm
sinn, lagt á sig refsinguna — og er
nú að taka þá ráðningu út.
Bara hún megi nú verða honum til
betrunar framvegis.
Jón Olafsson.
/
Dr herbúðum stjórnarflokksins.
Það er á allra vitorði hér í bæ, og
hefir verið síðustu vikurnar, að það er
mikill kurr í herbúðum stjórnarliða.
Það er ráðherrann, sem þeir eru að
reyna að gera uppreisn móti og steypa
frá völdum.
Þeir senda annað veifið út yfirlýs-
ingar um það, að þeir hafi ekki „afsagt“
forustu ráðherra.
„Lítið skal í eiði ósært“ — ekki
sízt í stjórnmála-flokki,þarsem JónasH.
er einn af heldri forsprökkum í.
Það er víst orðið „afsagt“, sem á
að frelsa stjórn flokksins frá, að hafa
farið með ósatt mál.
Þeir hafa talsverða æfingu, orðið,
sumir í þeim flokki, í þvi að semja
loðnar yfirlýsingar og götóttar neitanir,
sem smjúga má út um á eftir, og
segja: Það var þetta, sem vér neit-
uðum, og þetta eitt.
Neitunin er svo orðuð, að ekki er
svarið fyrir, að þeir hafi tjáð honum,
að hann hafi mist traust þeirra, eða
skorað á hann að leggja niður völd.
O, nei! Því er ekki neitað. Bara
hinu, að þeir hafi „afsagt“ hann.
lorminu er neitað, en efninu ekki.
— „Fjósakonan“ sálaðist síðastliðið
Nýjár. En nú er sagt að hún hafi
verið vakin upp frá dauðum á ný, og
sé nú „gengin aftur“.
Hún kvað vera vakin upp til þess
að magna hana sem sendingu, er eigi
að vinna á ráðherra.
Ég hefi ekki séð afturgönguna (þeir
eru fáir, sem sjá hana), en sagt er
mér, að í henni standi nú eitthvað
á þá leið, að það komi „úr hörðustu
teikfleiag Reykjavikur:
Eftir C. Hauch.
Leikið Suiinndaginn 5.
febrúar kl. § aíðd. í Idnadar-
mannaliúsinu.
í síðiista siiiu.
átt“, að Heimastjórnarmenn séu að
samþykkja vantrausts-yfirlýsingar til
hr. Björns Jónssonar, því að framkoma
hans á síðkastið hafi verið því líkust
sem hann væri Heimastjórnarmaður.
Það geta allir skilið, hvað hér er
farið.
Það skildu líka allir það, er enginn
af þingmönnum úr hans flokki greiddi
atkvæði móti vantrausts-yfirlýsingunni
á þingmálafundum Reykvíkinga — ekki
Ari, ekki Björn Kristjánsson, ekki Jón
Þorkelsson, ekki Magnús Blöndahl, og
vóru þó 156 atkvæði greidd á móti
henni af stjórnarliðum.
Þögnin talar hér hátt.
En ekki get ég gert að því, að ekki
virðist mér sú mótspyrna, sem þing-
menn stjórnarflokksins hér í Rvík eru
að hefja gegn ráðherra, vera neitt sér-
lega virðingarverð eða drengileg —
sízt sú er fram er borin af þeim
mönnum, sem hann hefir hlaðið bezt
undir og veitt feitasta bita.
„Sjaldan launa kálfar ofeldið*, má
hann sanna.
Því að það er vitanlegt, að þœr at-
hafnir ráðherra, sem vér heimastjórn-
armenn höfum mest vítt og lýst van-
trausti á honum fyrir, þær hefir hann
framkvæmt ýmist með fullu samþykki
þessara uppreisnarmanna í liði sínu,
ýmist beint fyrir þeirra hvatir og á-
eggjun.
Ekki þurfa þeirþví að búastvið, að
vér heimastjórnarmenn dáumst aðþess-
um drengskap þeirra.