Voröld - 07.05.1918, Blaðsíða 2

Bls. 2
VORÖLD
'Winnipeg, 7. maí, 1918
HEYFÖNG—1915
pótt grasvöxturinn væri seinn á
sér, þá varð hann þó í meðallagi á
endanum hér sunnanlands. Aust-
anfjalls byrjaði slátturinn 10.-15.
jfilí. Ileyskapartíðin mátíi og
heita góð á þeim slóðum. Haldið
áfram heyskap til septemberloka.
Heyskapur í góðu nieðallagi.
1 Borgarfirði varð grasspretta
f meðallagi. Túnasláttur byrjaði
með byrjun júlí Heyin nýttust
mjög vel og urðu mikil og góð.
Sama er sagt fir Dölunum, þótt
minna væri látið yfir grasvexti
þar.
Á Vestfjörðum urðu heyföng
meiri en í meðallagi, þótt seint
sprytti þar, eins og annarstaðar.
Við ísafjarðardjúp byrjaði sláttur
ekki fyr en eftir miðjan júlí.
Norðanlands varð grasspretta
í rýrara lagi, nýting sæmileg.
Ileyföng í minna meðallagi.
Á Austurlandi seinsprottið. Hey
skapartíðin góð og heyafli því í
meðallagi.
í Vestur-Skaftafellssýslu gerði
grasmaðkur mikið tjón, einkum í
efri sveitunum. Á nokkrum jörð-
um eyðilagði hann nær alt gras-
lendi, tún, engjar og úthaga. Iley-
skapur byrjaði þar alment með
siðasta móti. Síðari hluta slátt-
arins hröktust hey og ónýttust
sumstaðar. Heyin urðu með allra
rainsta móti og sumstaðar mjög
hrakin. Urðu því margir að fækka
fénaði meir en venjulegt er, eink-
um kúm og lömbum.
GARDRÆKT.
Sunnanlands spruttu garðávext-
ir betur en í meðallagi, annarsstað
ar er spretta þeirra talin mcð rýr-
ara móti.
1 Eyjafirði spruttu kartöflur
mjög illa, og lítið var um rófna-
uppskeru. Blóm spruttu seint í
görðum, en héldust langt fram á
haust.
Úr Mýrdalnum er þess getið, að
allmargir bændur hafi fengið 15—
30 tunnur af kartöflum og sumir
meira. Úr Rangárvallasýslu er
getið um 6 punda gulrófu, og að
ekki hafi það verið ótítt að 12 pd.
af kartöflum hafi fengist undan j
einu “grasi”.— Auðvitað er það
eitt af því ómögulega, að uppsker-
an geti orðið svo mikil til jafnað-
ar, en gæti hún orðið það, yrði
uppskeran úr görðunum helmingi
meiri en þar sem hún nú er mest. ■
FENADARHÖLD.
pau voru í bezta iagi alstaðar
um land, nema í 'Austur-Skaffa-
fellssýslu og suðurhluta Suður-
Múlasýslu. Skepnur gengu vel
fram, enda næg hey, af því vetur
var svo léttur. Lambadauði eigi
teljandi. Bráðapestin varð ekki
aö tjóni vegna bólusetningarinnar
pess er getið úr Rangárvallasýslu
að bráðapest hafi orðið ail-skæð
hjá þeim fáu, sem ekki bólusettu.
Sunnan og austan á landinu
gerði skitupest i sauðfé talsvert.
tjón. pess er getið úr Breiðdal
og Hornafirði. Um þetta atriði
skrifar porleifur Jónsson á Ilólum
svo látandi.
“Haustið 1914 var fé með rýr-
ara móti, en liey voru mikil að
vöxtum, en meira og minna hrak-
og ornuð að mun. Fé var tekið
um sama leyti og vant var, en
strax á þorra fór að bera allmikið
á skitupest, einkum í lömbum, og
þegar á góu fór að bera á hinu
sama í ár, ásamt, afleysi og fleiri
kvillum. Síðla á góu fór fé að
drepast frá nægum heyjiun, og
hélzt það alt á sumar fram. Varð
þess þá fljótt vart, að féð var fult
af lungnaormum ásamt garna-orm-
um. Úr þessum voðasjúkdómum
drapst fjöldi fénaðar hér í sýslu.
Eftir því sem næst verður komist
hygg eg, að farið hafi ekki færri
en 3,000 fjár yfir Austur-Skafta-
fellssýslu. Mest ær, nokkuð af
gemlingum og öðru ungfé geldu.
Mestur varð fellirinn í Lóni og
Nesjum. Sumstaðar um 100 á bæ
og enn meira á stöku staðö Skárst
varð afkoman á vel höldnu beitar-
fé. Ilér á Hólum er útigangur
góður. En laust fyrir miðjan vet-
ur var farið að gefa ám ákaflega
vel með beit, gott hey, og látnar
liggja við opið; voru þær þá á beit
hvenær sem þær vildu, með því
beitarhúsin eru í miðjum högum.
pær fengu ágætan bata, og í þær
kom engin pest. Aftur voru hér
heima á túni 50 ær, sem var gefið
inni að mestu, ekki látnar út nema
þegar bezt og blíðast var, og ald-
ar eftir föngum, en samt fengu 10
af þeim pestina, og fóru 6 af þeim.
Að öðru leyt.i slapp þessi bær,
nema í júlímánuði fóru 2 eða 3 ær
sem þó höfðu fætt vel lömb og
gengið vel úr ullu. — Yfir höfuð
virtist vel haldið beitarfé sleppa
bezt. — Margra ráða var leitað
gegn pestinni, sérstaklega var tób-
ak notað allmikið, en litil sem eng-
in áhrif virtist það hafa.”
AFLABRÖGD.
petta ár var mesta góðæri fyrir
þá, er sjóinn stunduðu; fór þá
hvorttveggja saman, mikill afli og
ódæma hátt verð á sjávarafurðum
SÍIdarafli var mestur við Eyja-
fjörð og Siglufjörð. 1 ágústmán-
uði kom óminnilegt hafsíldar-
hlaup inn í ísafjarðardjúp, og
var hún veidd bæði í kastnætur
inni á fjörðum og reknætur í
Djúpinu.
Botnvörpungum og móturbát-
um fjölgaði nokkuð.
Róðrarbátum hefir heldur fækk-
að síðari árin, en þar sem þeir
gengu til veiða hér syðra, öfluðu
þeir vel. pað er sjaldgæft að
róðrar séu stundaðir við Lar.d-
eyjasand, en í þetta sinn varð þó
talinn talsverður styrkur að því,
hundrað í hlut af fiski á vetrar-
vcrtíð. Yið Dyrhóla og í Reyt.-
ishverfi var lítill afli; nokkru
meiri var hann í Vík, einkuru í
neL
Fengu þeir, sem bezt fiskuðu,
hátt á annað hundrað í hlut af
fiski á vetrarvertíð.
Á Hornafirði og næstu fjörð-
um þar norður af aflaðist lítið,
mest vegna gæftaleysis.
VERZLUN.
Allar afurðir lands ’ og sjávar
voru í geipiverði. Kjötverðið
var almennast 96 aura kg., hvít
voru kr. 4.50, gærur 1 kr. til
1,20, smjör kr. 1,60 til 1,70. Væn-
ir dilkar gerðu nálægt 20 kr.
Sauðir frá Brú á Jökuldal lögðu
sig á 50 kr. 1 Árnessýslu og Borg-
arfirði var verð á ám um vorið 22
—25 kr.; í Dalasýslu 30—36 kr.
Dæmi fundust til hærra vcrðs
bæði í þessum sýslum og eins
norður undan, í Húnavatns og
Skagafjarðar sýsium. Kýr voru
seldar á 150—200 kr. og jafnvel
hærra hér í Reykjavík. Mark-
aðsverð á hrossum 160—200 kr.
Áburðarhross seldust manna á
milli á 180—230 kr.
Verð á þurkuðum saltfiski var'
hér í Reykjavík: nr. 1 kr. 108—
123 og nr. 2 kr. 90—112 skip-
pundið.
Útlend vara öll var einnig í háu
verði, en þó var munurinn meiri
á innlendu vöruverði við það sem
tíðkst hefir áður.
Árið má heita veltiár hjá öllum
framleiðendum, og er því hagur
þeirra með bezta móti. Öðru
máli er að gegna með alla þá, er
lifa á vinnulaunum sínum, svo sem
embættismenn og daglaunamenn;
dýrtíðin kemur auðvitað þyngst
niður á þeim.
-—Einar Helgason.
FJÁRMÁL.
Bylt.ingar í alþjóðaviðskiftum
Hinir miklu tímar, sem við lif-
um á, hafa í för með sér byltingar
í lífi þjóðanna, meiri og víðtæk-
ari en sögur fara af. Fæðing
nýja tímans gengur ekki þrauta-
laust. Ný verkefni og nýjar
lausnir koma fram án afláts á
öllum sviðum í báráttu þeirri, sem
háð er á bak við tjöldin. Óhætt
mun vera að segja, að sem stendur
vekja mesta athygli byltingarnar
í viðskiftalífi þjóðanna út á við.
Eg vil hér sýna hvernig þær eru i
aðaldráttunum.
Fyrst verð eg að skýra frá
hvernig viðskiftin við útlönd fara
fram og hverju lögmáli þau lúta.
1. pegar íbúar einhvers lands
eiga viðskifti við útlenlinga, þá
kemur að því, að þeir skulda hver-
ir öðrum peninga, hvort heldur
það er vegna vöruverzlunar, eða
það eru vextir af lánum, tekjur af
fé, sem menn eiga í öðrum lönd-
um, greiðslur fyrir póstsendingar,
símskeyti, umboðslaun, farmgjald,
ferðakostnaður í öðrum löndum
o. fl. pví nær hvort öðru sem
löndin liggja, því meiri og fjöl-
breyttari eru viðskiftin að jafn-
aði. Sá hluti .viðskiftanna, sem
á að gjaldast innan skamms tíma
nefnist greiðsluviðskifti dandsin^
við útlÖJid.
Kröfur þær, sein upp koma á
báða bóga vegna þessara við-
skifta, eru vanalega ekki greiddar
■ með peningum, heldur með víxl.
| um. Menn spara sem sé á þann
i hátt kostnaðinn við að senda pen-
j ingana til litlanda, og geta enn
j fremur oft fengið gjaldfrest gegn
því að senda víxil. parsem vixlar,
sem eiga að greiðast í öðrum lönd-
um en þeim, sem viðtakandi vix-
ilsins á heima í, verða að vera
áreiðanlegir og líkir hverir öðj’um,
þá er hægt að nota þá sem gjald-
míðil. Enskur kaupmaður, sem
á inhi hjá amerískum kaupmanni,
getur t. d. gefið út víxil á hann og
jselt víxilinn í Englandi einhverj-
um landa sínum, sem skuldar Am-
eríkumanni, og getur kaupandinn
síðan greitt skuldina, með því að
i senda víxilinn til Ameríku til inn-
| heimtu. Aftur á móti getur am-
erískur skuldheimtumaður gefið
út víxil á enskan skuldunaut og
selt ameiúskum skuldunaut víxil- j
inn. Eins getur skuldunautur
gefið út víxil á sjálfan sig og sent i
skuldheimtumanni sínum í öðru
landi víxilinn, og hann getur svo
goldigð öðrum sínar skuldir með
víxlinum. Notkun víxilsins hefir
komið þvi til leiðar, að tvær milli-
landagreiðslur eru orðnar að
tveimur innanlandsgreiðslum.
Vanalega er ekki heppilegt fyr-
ir kaupmenn, sem skulda í útlönd-
jum, að þurfa að leita til annara
kaupmanna, sem eiga inni í út-
jlöndum, til að kaupa víxla, því að
jerfitt mundi vera að fi'nna vixla,
sem giltu jafnháa upphæð eins og
kaupmaðurinn þyrfti með. Menn
nota því oftast bankana sem milli-
liði og kaupa víxla hjá þeim á
móti kaupir bankinn víxla á út-
j lendinga af þeim, sem eiga þá.
i Meginþorri skulda þeirra, sem.
ilandið á að greiða útlöndum inn-
! an skamms tíma, liggur því í bönk-
j unum í víxlum, sein stundum eiga
jað greiðast við sýningu, stundum
eftir ákveðinn tima.
a. Fyrst athuga eg víxla
j greiðanlega við sýningu. Verð
; það, sem kaupandi víxils á útlönd
; verður að greiða, nefnist gang-
jverð víxilsins. Ef skuldir land-
aiyíia hvors til annars væru alt af i
jafnháar, þ. e. a. s. jafnhá upphæð j
| greiðanleg í sömu mynt á sama
tíma, þá mundi tilboð og eftir- j
spurn eftir víxlunum vera jafn-
mikil í báðum löndunum, og verð-
ið vrði þá altaf jafnhátt, gang-1
verð víxilsins væri ákvæðisverð,
hlutfalli milli myntfóta landannaó
Ákvæðisverð á einu pundi sterl-
ing er t. d. á Norðurlönödum 18
kr. 16 aur. En nú eru skuldidn-
ar vanalega misjafnlega miklar
á ýmsum tímum, eftir því hvern-
ig viðskiftin falla. pegar heima-
landið á mikið inni hjá fitlöndum,
eru miklar víxilupphæðir til sölu
á markaðinum, en eftirspurnin
eftir víxlum á útlönd lítil'; verðið
á útlendum víxlum fellur. Ef
heimalandið skuldar xitlöndum
mikið, þá er mikil eftirspurn eftir
víxlum á útlönd, en tilboðið lítið,
verðið á þeim hækkar. Tilboð
og eftirspurn ákveður því víxil-
gangverðið, en vanalega dæma
bankarnir um, hvernig víxilmark-
aðurinn sé og hve hátt verðið eigi
að vera. Orsökin til verðbreyt-
inganna er fyrst og fremst skulda-
viðskifti landsins við útlönd um
skamman tíma, greiðsluviðskiftin,
og víxilgangverðið er því eins
konar veðurmælir, sem sýnir
ástand þeirra.
Að jafnaði er þó einungis
ákveðið svifrúm fyrir verðbreyt-
ingar á víxlum, sem eiga að greið-
ast við sýningu. pegar víxil-
gangverðið er orðið mjög hátt, þá
svarar sem sé betur kostnaði að
senda gull t-il útlanda heldur en að
kaupa svo dýra víxla. Yerð á
víxlum þar sem rétt aðeins munar
kostnaði að senda gull til út-
landa, nefnist efri gulldepill,
og e* i hann að jafnaði
um 18 kr. 24 aur. fyrir pund sterl-
ing í Kaupmannahöfn. pessir 8
aurar auk ákvæðisverðs, svara því
til kostnaðarins við að senda gull-
búta til Englands og láta mynta
þá þar í enska mynt. Aftur á
móti getur víxilgangverðið orðið
svo lágt,, að svari kostnaði fyrir
eiganda víxilsins að senda hann til
Englands til innheimtu og flytja
gullið til heimalandsins, í staðinn
fyrir að selja víxilinn svo lágu
verði. pá er gangverð víxilsins
komið að neðra gulldepli, sem er
t. d. að jafnaði 18 kr. 07 aur. fyrir
] und sterling í Kaupmannahöfn.
pessi 9 aura frá dráttur frá á-
kvæðisverði svarar þá til kostnað-
&r ■ s við að Ly:tiii gull frá t.ng-
landi og láta mynra það í Dan-
mörku. Vanalega sjá bankarhir
um gullsendingar ef þá þarf að
halda, en oftast hafa þeir, ef unt
er, heldur önnur ráð, sem síðar
verður getið um.—Víxlar, greið-
anlegir við sýningu, skýra frá
hvort greiðsluviðskifti landsins
séu því í hag eða ekki.
b.—Mikill hlut-i af vixlum þeim
sem notaðir eru í greiðslum til út-
landa eru þó ekki greiðanlegir
við sýningu, heldur eftir einhvern
tíma. pegar ákveða á verð þeiiva
þá verður að taka tillit til vaxt-
anna í því landi, þar sem vixillinn
á að greiðast. Menn geta sem sé
ekki selt þá þar þegar í stað, nema
að frá víxilverðinu verði dregnir
vextir til gjalddaga víxilsins, for-
vextir, og ef þeir eru háir í land-
inu, þá er affallið á víxlunum mik-
ið, gangverðið lækkar á löngum
víxlum. Einnig er hér tekið
meira tillit til en á stuttúm víxl-
um, hvort nöfnin á víxlunum eru
áreiðanleg og hvort landið, þar
sem víxillinn á að greiðast, hafi
gott lánstraust. Gangverð á löng-
um víxlum fellur þó ekki að jafn-
aði niður fyrir gangverð á stutt-
um víxlum að frádregnum for-
vöxtuin.
pegar víxilgangverðið á útlönd
hækkar, þá er það til hagnaðar
fyrir þá, sem flyt-ja út vörur; þeir
fá hærra verð fyrir víxla þá, sem
þeir fá frá út-lendum kaupendum.
pegar víxilgangverðið lækkar, þá
er það hagnaður fyrir þá, sem
kaupa vörur frá útlöndum; þeir fá
ódýrari víxla til að greiða skuld-
ina með. Víxilgangverðið gefur
bendingu um að auka útflutning
eða innflutning þangað til jafn-
vægi kemst á. Einnlg stefnir að
því, að vöruvérð lækki í heima-
landinu, ef mikið hefir verið flutt
inn, og hækki ef innflutningur
hefir verið lítill, og er hér einnig
bénding um að breyta stefnu
greiðsluviðskiftanna.
2.—Víxilgangverðið fer samt
ekki eingöngu eftir greiðsluvið-
skiftunum, heldur einni^ eftir því
hvort lánsmiðill landsins hefir
lækkað í verði í samanburði við
gull, en gildi peninganna í út-
löndum sé jafnt sem fyr, eða ekki.
Verð á öllu í landinu (verðlagið,
Prisniveauet) er sem sé komið
undir því, hve mikið er í landinu
af gulli, seðlum og öðrum láns-
miðli. Ef nú er gefið út of mikið
af seðlum eða veitt of mikið láns-
traust, þá eykst kaupmagnið án
þess að vöruinagnið í landinu hafi
aukist, verð á vörum hækkar og
peningarnir falla í verði. Ef §>en-
ingarnii] hafa ekki fallið í vcrði í
útlöndum, þá innleysa menn seðla
heimalandsins og fá gull fyrir,
sem þeir svo senda til útlanda þar
sem það er meira virði. Heima-
landið tæmist því af gulli, bank-
arnir hætta að geta leyst inn seðl-
ana og nú bjóða menn meira verð
fyrir gull en seðla. pegar gullið
er horfið út úr landinu, eru engin
takmörk fyrir gangverðsbreyting-
um á útlendum víxlum, gulldepl-
arnir eru horfnir. pegar orsökin
til lágs víxilgangverðs á heima-
landið er sú, að það skuldar út-
löndum, þá græða útlendingar á
víxilgangverðinu í viðskiftum
vegna þess að kaupmagn peninga
heimalandsins er óskert. En þeg-
ar verðfall peninganna í heima-
landinu er orsökin, þá græða
hvorki útlendingar né tapa á lágu
víxilverði vegna þess, að þó að
þeir fái meiri upphæð í peningum
heimalandsins fyrir vörur sínar,
þá eru peningar þess því minna
virði.
Aftur á móti geta auðvitað þeir,
sem eru hepnir, grætt á breyting-
unum á Víxilgangverðinu, jafnt
þegar um er að kenna verðfalli
peninganna, eins og þegar orsokin
er óhagstæð greiðsluviðskifti
landsins. Ef maður semur t.d. um
kaup á togara í pýzkalandi fyrir
250,000 mörk þegar markið er 85
aura virði, þá svarar það til 212,-
500 króna. Ef markið er nú fall-
ið á gjalddaga niður í 75 aura, þá
á maðurinn ekki að greiða meira
en 187,500 krónur, þ.e.a.s. hann
hefir grætt 25,000 krónur á verð-
faliinu. En ef markið hefði stig-
ið í verði, þá hefði maðurinn aftur
á móti tapað. Viðskiftin eru því
orðin miklu áhættumeiri vegna
breytinganna í víxlagangverðinu.
Lönd, sem eru á þeirri hálu braut,
að hafa gefið út of mikið af seðl-
um eða veitt of mikið lánstraust,
skulda vanalega öðrum löndum
mikið fé, og þar sem ekkert land
getur skuldað öðrum löndum
miklar fúlgar til lengdar, þá kem-
sem hægt er að nota, ef landið á
ur fyr eða síðar að því eina ráði.
ekki að verða gjaldþrota, t. d. á
þann hátt, að lögákveða minna
verð í peningum en fyr, að auka
útflutning og minka neyzluna í
landinu, hve erfitt sem það kann
að verða.
Einnig getur hent, að bæði láns-
miðill og gull falli í verði í sam-
anburði við vörur, ef framleiðsl-
an í heiminum hefir minkað að
mun. pað hefir því aðeins áhrif
á víxilgangverðið, að framleiðslu-
tapið lendi misjafnlega þungt á
löndunum.
3.—Ýms ráð eru til að hafa á-
hrif á greiðsluviðskiftin og víxl-
gangverðið, og má sérstaklega
néfna breytingu á vöxtunum í
landinu, sérstaklega forvöxtunum
víxlapólitík og . lán í útlöndum.
Bankarnir, sem eru drotnar at-
vinnulífsins, eiga að gera þessar
ráðst.afanir. pví betur stæðir sem
bankarnir eru, þess meiri áhrif
geta þeir haft á greiðsluviðskiftin
og þar með á alt atvinnulíf þjóð-
arinnar. Einkum verður þetta
h/utverk seðlabanka landsins, og
því öflugri sem hann er, þess
meiri áhrif getur hann haft í
þessu. efni.
Ef forvextirnir eru hækkaðir,
Verður arðvænlegra fyrir útlend-
inga að kaupa langa víxla á land-
ið, því að þeir falla fyrst í verði
og gefa þessvegna hærri vexti ef
menn eiga þá þangað til gjalddagi
er kominn. Eftirspurnin eftir
löngum víxlum á heimalandið
eykst og þeir hækka í verði.
Vegna x forvaxtahækkunarinnar
verða peningar dýrari í heima-
landinu og menn minka innflutn-
ing frá útlöndum. Víxlir á útlönd
falla því í verði vegna mlnnl eítir-
spurnar. Ef forvextirnir era
lækkaðir, mundi það hafa gagn-
stæð áhrif, lækka víxilgangverðið
á heimalandið, hækka víxilgang-
verð á útlönd.
Bankarnir eiga vanalega inni í
hlaupareikningi hjá útlenduTn
bönkum, og þegar þeir selja vixla
á útlönd, gefa þeir vanalega út
víxil á þessa inneign. Ef þeir
kaupa víxla, sem greiðast eiga í
útlöndum, Iát,a þeir vanalegs.
greiða víxilupphæðina inn til við-
skiftabanka síns í út.löndum. peg-
ar skuldir til út.landa eru miklar,
eru því þessar inneignir miklar.
Ef á þarf að halda, geta bankarnir
þá fengið um hríð að gefa út vixla.
á útlendu bankana, þó að þeir eigi
þar ekki inneignir. Á þenna hátt
geta' bankarnir komið á jafnvægl
um hríð milli tilboðs og eftirspurn-
ar eftir víxlum á útlönd.
Einnig er hægt að lækka víxfl-
gangverð á útlönd um hríð með
því að fá lán í útlöndum. pá evkst
víxilfúlgan á útlönd.
Ef víxilgangverð á útlönd er
hátt til lengdar, er eina ráðið vi$
því, að auka útflutning og minka
neyzluna í landinu.
4,—Víxilmarkaðurinn er orðius
alþjóðlegur vegna símanna og
gufuskipaferðanna. Ef eitthvert
land skuldar öðru landi fé, en k
inni í þriðja landinu, þá eru skuld-
irnar á milli landanna jafnaðar
þannig, að landið greiðir skuld-
heimtulandinu skuldina með vixl-
urn á skuldnautslandið (arbitr-
age). England hefir verið drotn-
andi á víxla- eða peningamarkað-
inum. Sökum þess að England
hefir verzlað við öll lönd, hefir
það haft skuldaviðskifti við öIS
lönd og víxlaviðskifti. Víxiar
þessir eru viðurkendir af enskurn
bönkum og verzlunarhúsum, sem
þekt eru um allan heim og þykja.
því mjög öruggir. Englending&r
hafa ætíð heimtað, að viðskifta-
menn þeirra gæfu út víxla á pund
sterling greiðanleg í EnglandL
England hefir þess vegna orðið
að peningamiðstöð og skuldajöfn-
unarstað heimsins og sterlingsvíx-
illinn að alheimsgjaldmiðli. Á
síðustu árunum fyrir ófriðinn fórm
þó bæði markvíxillinn og frankat-
víxillinn að koma fram i peninga-
viðskiftum heimsins í Suðuramer-
íku- og Litlu-Asíu, og var það ehm
af liðunum í samkepni pýzkaláiids
og Frakklands við England rni
heimsverzlunina.
Eftir að hafa skýrt frá venju-
legum gangi heimsviðskiftanna
mun eg skýra frá áhrifum þeim,
sem ófriðurinn hefir haft á þessw
sviði.
(Framhald)
HEYRID GÓDU FRÉTTIRNAR.
Enginn heyrnarlaus
þarf að örvænta hver-
su margt sem J>ú hefir
reynt og hversu marg-
ra sem þú hefir leitað
árangurslaust. þá er
enginn ástæða fyrir
þig til írvæntingar.
The Megga-Ear-Phono
hefir oft gert krafta-
verk þegar þeir hafa
átt í hlut sem heyrn-
arlausir voru og allir
töldu ólæknandi.
Hvernig sem heyrnarleysi þitt en
á hvaða aldri sem þú ert og hvers*
oft sem lækning hefir mistekist á þér,
þá verður hanh þér að liði. Sendu tai-
arlaust eftir bæklingi með myndiun.
Umboðssalar í Canada:
ALVIN SALES CO., DEPT. 24
P. O. Box 5S, Winnipeg, Man.
Verð í Canada $12,50; póstgjald fcorg-
að af oss.
MEGA-F'
PHONi:
i .
i
KYRD.
ó hví er alt svo kyrt í kvöld,
Ei kvakar fugl á gTein.
Og enginn vittdblær vendir sér,
A vegi um loftin hrein.
Og þögul nótt
Svo þýðrótt,
Nú þaggar hljóma dags.
Nú bærist ekkert eikar lauf
Og ekkert vorsins blóm.
Og enginn flýgur fuglinn smár
Með fjaðraþytsins óm.
Nú dvínar ljós
Og drúpir rós,
Og daggar hrynja tár.
En þessi húmi klædda kyrð
Hún kveður huliðs mál.
Er andar Ijúft í hjarta og hug,
Og heillar þreytta sál.
Og gegnum rögn /
Og grafar þögn
pað gefur kraft og líf.
Bergthór Emil Johnson