Elding - 27.01.1901, Blaðsíða 3

ELDING.
19

um á hjarta að nota það og það
tannduft.
Á vorum dögum gengur auglýs-
ingafýknin yíir eins og landfarsótt
og leggur undir sig alt og alla. Þar
er ekkert undanfæri, allir sópast með
inn í hvirfinguna. Það er varla
hægt að ganga svo eitt íótmál í stór-
hæjunum erlendis að ekki leggiprent-
svertuþefinn fyrir vitin á manni. Á
húsveggjunum, á þökunum, á bak-
inu á göturáfunum, á kerrunum -—•
ullsstaðar blasa við auglýsingarnar.
Jaí'nvel þegar heim er komið, verð-
ur maður þess var, að búið er að
stinga auglýsingaspjaldi undir hurð-
!Da eða troða því inn í skráargatið.
Maður lokar sig inni í vonsku, en
það þýðir nú lítið. Eftir fáar mín-
útur færir póstboðið manni svolát-
andi bróf:
„Með því að við vitum að þér er-
uð einhleypur maður, leyfum við
okkur að stinga þvi að yður, hvort
tér ekki viljið kaupa einn af okkar
Viðurkendu hjólhestum til afþreying-
ar og dægrastyttingar. Hvergi betri
kjör.
Virðingarfylst
N. & Comp“.
Enginn friður!
Það er venjulega látið heita svo,
að Vesturheimsmenn gangi á undan
öðrum þjóðum í þessu, en Norður-
álíúmenn eru engu síður nú orðið.
Vér þurfum ekki annað en líta snöggv-
ast i dagblöðin t.il að ganga úr
skugga um það. Þar stendur t. d.
annað eins og þetta:
„Vér leyfum oss með sorg og sökn-
uði að tilkynna ættingjum og vinum,
að N. N. í gær var burtkallaður héð-
an til betra lífs eftir stutta legu. Vér
notum um leið tækifærið til að lýsa
því yfir, að það er vor fylsta sann-
færing, að hinum ástkæra f'ramliðna
hefði orðið lengra lífs auðið ef hann
hefði brúkað Lautzners magapillur.
Eást í öllum lyfjabúðum. Verð 3 kr.
Syrgjandi ættingjaru.
Þessir syrgjandi ættingjar eru auð-
vitað bláfátækir aumingjar, sem pillu-
hnoðarinn hefur keypt fyrir nokkrar
krónur til að gefa þessa hrottalegu
yfirlýsingu.
Yfir höfuð að tala eru kynjalyfja-
auglýsingarnar einna strembnastar.
Menn hugsi sér t. d. smyrsli, sem á
örstuttum tíma lækna eftirfylgjandi
sjúkdóma: gigt, brjóstveiki, and-
þrengsli, vatnssýki, þunglyndi, maga-
veiki, kvef og kirtlaveiki. Kosta
aðeins 3,50. Eða indverska plástur-
inn, sem ekki þarf annað en smella
á nýfædda krakkana til að tírra þau
barnaveikinni! Eftir auglýsingunum
að dæma geta menn nú líka farið
að kasta ellibelgnum. Maddama
Bertha, í Bónapartegötunni nr. 194,
lofar upp á æru og samvizku að
breyta fimtugum kerlingum í tvítug-
ar yngismeyjar með því að taka þær
til meðferðar í 2 klukkustundir. Og
ekki þarf maður heldur lengur að
vera í efa um framtíðina. Spákerl-
ingar og dáleiðsludoktorar bjóðast til
að fletta henni upp fyrir manni fyr-
ir 5 kr. En það er ekki nóg með
það. Þetta hyski býðst, líka til að
hverfa örlögum manns, ef svo skyldi
fara, að manni litist ekki nógu glæsi-
lega á framtíðarbrautina. Það kost-
ar reyndar 40 kr., en hvað vill mað-
ur ekki til vinna, þegar um svo al-
varlegt málefni er að ræða!
Eitt er það líka, sem mönnum er
mjög sýnt um erlendis. Það er að
blanda konungbornu fólki eða þekt-
um mönnum iuu í auglýsiugarnar til
smekkbætis og flagga með nöfnum
þeirra. — Öigerðarhús nokkurt á
Þýzkalandi sendi Bismarck svolát-
andi bréf:
„Náðugi herra! í fullri viður-
kenningu um þau miklu áhrif, sem
þér, náðugi fursti, hafið haft á fó-
lagslífið í Þýzkalandi, og það ó-
metanlega gagn, sem þér hafið unnið
voru elskaða föðurlandi, sem aldrei
I þann tíma dvaldist með greifahjónunum f
kastalanum Hilda von Steineck. Hún var á
tvítugsaldri og fríð sínurn, með augu, sem voru
ú að líta eins og morgunroðinu, og hár, sem
yar fagurteins og kvöldbjarminn. Hún var syst-
lr Rúdolfs greifa og að sínu leyti erfingi að svo
Vlðlendum jarðeignum, að jafnvel hinn gráðug-
Dgasti biðill gat ekki kosið sér þær stærri.
Hún var uú með fullu samþykki bróður síns
heitin Ernst greifa af Stalberg, unguin aðals-
manni, er hélt við hinn gamla sið. Hafði hann
þegar getið sér tölverðan orðstír undir merkj-
Uni biskupsins, og var nú í för með honum til
að leysa Steineck úr kreppunni.
Wilhelm von Osterode var fullkunnugt um
ennan ráðahag, en með því að hann hafði haft
a Hildu alt frá barnæsku og litið eignir
ontiar girndaraugum alt frá því hann komst til
8 °g ára, hafði hann haldið bónorðinu áfram,
fyrir ótvíræðan misþokka frá liennar hálfu.
ráð.ef* éfriðurinn gaus upp, lét hann afásettu
ha 1 * * * * * * 8 ^erasf 1 Steineck, sumpart af því að
hafð' Vera 1 oánd við meyna, sem hann
bjá } aSt °g sumPart af Því að það vakti
banns°kUm 6Ínllver óljós grunur ™, að hagir
til kS yUUU á þessum ófriðartímum að breytast
1DS botra þegar minst varði, og haun lét
Grimmiieg hefnd.
Eftir
Kirhy Draycott.
I.
Það var um það bil er hinn mikli ófriður
hófst, sem geysaði um Evrópu til og frá, en
einkum um Mið-Þýzkaland, rétt eftir að Mar-
teinn Lúther var, eins og gamlir sagnaritarar
komast að orði, búinn að klekja út eggi því,
er Erasmus frá Rotterdam hafði lagt, og búinn
að koma á stað því sundurþykki í trúarefnum,
að enn er ekki um heilt gróið.
Þorpið og kastalinn Steineck láu á norður-
draga Harzfjallanna beint á móti Hildesheim,
sem hinn nafnkunni biskup Hugo réði yfir um
þær mundir. Þessum herrans þjóni var jafn-
sýnt um hvorttveggja: að berjast á vígvellinum
og halda uppi rétti kirkjunnar á þingum og ráð-
stefnum.
Eins og siður var til, stóð kastalinn efst uppi
á draganum og hin háreistu ibúðarhús í bæn-
um hnipruðu sig að fótum hans, eins og til að
k