Vísir - 11.12.1958, Blaðsíða 10

10
V 1 S I B
Miðvikudaginn l'O. desember 1053
E V A SEEBEItG:
Já, hann var h já ii H8i r.
i iiiiii ii! 5 m iffli® jiijjjjj
þótti vænt um að hann iðkaði íþróttir. Hann var sá eini á skrif-
.stofunni, sem gaf sér tíma til þess. Hinir sýndust allir svo aum-
ingjalegir við hliðina á honum.
Og eg lét hann aldrei efast um að eg var ávallt reiðubúinn að
hlusta á hann. Það einasta, sem gefur karlmanni rétt til að reyna
að heilla konu, er að hann sé viss um að honum muni takast það.
En hann reyndi ekki að hafa áhrif a mig, nema í sambandi við
vinnuna. Það var eins og það kæmi ekki til mála að kyssast, eins
• og eg væri alls ekki þess verð að vera kysst. Eins og eg væri aðeins
til þess að troða í mig hugmyndum, vinna með, borða með, rök-
ræða við.
Mér leikur forvitni á að vita hvað hann hefði sagt, ef hann
hefði vitað, að það voru ekki orðin hans, sem kveiktu fyrsta
neistann í sambandi við störf mín. Það voru ekki samtöiin okkar
það var ekki hugmyndaflug hans. Það var líkami hans.
Svo var það dag nokkurn að eg fór snemma heim. Eg var
alein og það greip mig löngun til að teikna eitthvað fyrir sjálfa
mig, eg vissi ekki hvað. Eg reyndi að sjá fyrir mér andlitsdrætti
hans og koma mynd hans á pappírinn, snarleikanum í hreyfing-
unum, vagginu í mjöðmunum þegar hann gekk. Eg þóttist vita
að húðin væri brún undir fötunum.
Þegar eg hafði lokið teikningunni sá ég, að þetta var ágætis
auglýsingamynd fyrir háfjallasól og líkamsæfingar. Ágætis aug-
lýsingaskilti, já.
En það var ekki það, sem eg hafðl ætlað að gera. —
*
Svo fór það að koma fyrir að mér fannst mér verða mislagðar
hendur. Eg vissi að sumt af því sem eg gerði var ekki eins og það
átti að vera, eg vissi það áður en hann sá það. Samt lét eg það
^gott vera og lét teikningarnar fjúka. Eg móðgaðist ef hann sagði
ekkert. Það var ekki þannig, að eg gæti ekki gert betur, sagði eg
við sjálfa mig til afsökunar. En hvers vegna ætti eg að vera að
vanda mig — eg fékk ekkert betur borgað þrátt fyrir það.
Og svo greip mig löngun til þess að móðga hann og hefna mín.
•Segja eitthvað særandi, ljótt og biturt. Vera ruddalegri en eg
átti að mér.
Fyrir utan gluggann reyndi nóvembersólin að senda geisla-
brot sín niður í götuna og sló fölum bjarma á rúðurnar. Það
var starfað og stritað á skrifstofunni. Það var aðeins eg, sem
ekki gat haldið mig að verki. Eg þurfti að ná í nokkra texta,
sem voru í skrifborðsskúffunni hans. Hún var læst. Hvar í fjár-
anura var hann? Hvers vegna kom hann ekki. Eg gat ekki hafið
verkið fyrr en eg vissi hvað eg þurfti að ætla textanum mikið
rúm. Eg gat ekki komið mér að því að byrja á neinu öðru.
Það var farið að liða á daginn þegar hann kom loksins. Þetta
var daginn, sem hann hafði frétt að bezti vinur hans, Ameríkani,
hafði fallið í Kóreustyrjöldinni, þar sem hann barðist sem sjálf-
boðaliði. — Og þess vegna hefur þú þurft að vera heima og
láta hugga þig, sagði eg reiðilega. Hann anzaði mér ekki.
— Fjárinn hirði þetta Kóreustríð, sagði eg. — Reyndu heldur
að opna þess skúffu! Hann stóð hreyfingarlaus við gluggann og
horfði út.
— Guð minn góður — hana hreyfðu þig maður — hvaða máli
skiptir það hvort það eru fleiri eða færri hermenn í þessari
veröld. —
Það var einmitt á þessu augnabliki, sem eg veit að eg hugsaði
til þín. Þú hefur auðvitað þekkt þenna vin hans og þið hafið svo
setið og talað um hann, talað fallega um hann.
— Það er svo sorglegt með þessar styrjaldir....
— Ætlar þú kannske að fara að gráta yfir öllu því illa í ver-
óldinni? Þetta strið og það næsta og það sem var þar á undan....
Eg gat ekki hætt: — Svo eru þetta bara Ameríkanar! Þú ættir
heldur að gráta Rcmverjana um leið, Rómverjarnir voru hraustir,
dugandi karlar.
Hann sneri sér hægt við: — Dugandi karlar, það er víst ein-
mitt það sem þú kannt að meta.
Særa hann, særa, særa. Það var það, sem eg ætlaði mér:
TToríCii horo Vvoim ncr nrroffn V^of in Kíno oom nrolrlr frnriliinT T
íKVÖLDVÖKUNNI
IIIII
Það var svo heitt, að bænd-
slíkt og þvílíkt ísmola til að koma í veg fyrir
Það er áríðandi að gera skyldu sína, sagði hann með hægð. Konan var reglulega glöð o J
— Skylda, það er þá af skyldurækni, sem þú.... Hann var var að sýna þeim minkkápu
farinn út úr herberginu áður en eg gat lokið við setninguna. sína. „Það var fellega gert af
Eg ætlaði að segja, að það væri víst af skyldurækni sem hann manninum þínum að gefa þér
væri þér trúr. Hvað átti eg að segja annað? Það gat ekki verið svona fallegan feld,“ sagði vin-
að honum þætti vænt um þig. Svo mikið vissi eg. Þið bjugguð kona hennar ein.
ekki einu sinni í sama herbergi. Hann hafði herbergi út af fyriL „Hann var nú til neyddur að
sig, þar sem hann gat setið og unnið á hvaða tíma sólarhringsins f?era það,“ sagði konan. „Eg
. sem var. Þið höfðuð tekið herbergi á leigu í gamaldags húsi, k°m að honum, þar sem hann
' Herbergið hans var fyrir endanum á löngum gangi, þitt eða það, var að kyssa vinnukonuna.“
sem þið notuðuð fyrir stofu var í hinum endanum. Þið — það \ ví’að var andstyggilegt.
voru reyndar víst bara þú og vinkonur þínar. Ekki var hann svo Rakstu hann ekki burtu?“
oft heima. Og þegar hann var heima, var hann að vinna. | >»Nei,“ sagði konan og brosti.
Hvernig eg vissi þetta? Maður kemst nú að einu og öðru þegar »Mig vantar líka nýjan hatt.“
maður vinnur með manni mest allan tíma sólarhringsins. Einu ^
sinni keypti hann mjólk um leið og við urðum samferða heim Lítill, þýzkur bær ætlaði að
af skrifstofunni. Jafnvel þótt hann væri heima, kærði hann sig halda útileiki, sem áttu að
ekkert um að sitja til borðs með þér. Hann borðaði á ýmsum tim- draga hópa af ferðamönnum til
um, sagði hann. Það borgaði sig ekki að vera að ónáða þig, þó bæjarins — og fyrst átti að
að hann langaði í eitthvað að borða. Hann vildi heldur kaupa leika á sunnudag.
sér eitthvað sjálfur, sem hann gat haft hjá sér. ^V1 miður var hræðileg
Jú — það var ekkert um að villast, það var ekki mikið hjóna-| rigning — og nokkrum dögum
band hjá ykkur. Kannske hefur þetta aldrei verið neitt hjóna- sl^ar spurði vinur borgarstjór-
band. |ans hann hvernig þetta hefði
Fólk sagði að það hefði ekki verið .neitt smávegis hneyksli Sengið.
þarna í Svíþjóð. Það sagði að þú hefðir orðið barnshafandi ogi >>^ ar Það ekki afleitt fyrir
þess vegna hefðu þið gift ykkur. En fólk talar svo mikið og leikarana?“
margt. Að minnsta kosti hefur barnið ekki fæðst. | >,Fyrir leikarana — hvernig
Og nú er ástandið hjá ykkur ekki þesslegt, að likindi séu fyrir Það?‘'
því að þú eignist barn með manninum þinum.
E.ftir því sem eg bezt vissi, var hann ekki með öðrum konum.
Og eg var heldur ekki með neinum lengur.
Svo einu sinni — við tækiíæri — mundi það ske, að það yi’ði
hann og eg. Einu sinni eða tiu sinnum. í rauninni var eg hálf
þeir ekki í'ennandi
„Urðu
votir?“
„Nei, nei. Leiksviðið var und-
ir stærðar ti'jákrónum.“
„En áhorfendurnir þá?“
„Uss, nei! Við léðunx honum
hrædd við það, við höfðum það svo gott svona. En allt tekur hala iegnhlíf. ‘
Eg átti að sitja yfir börnum
og eg var varla kominn inn úr
enda. Kvöld nokkurt vildi hann komast lengra en aðeins í stiga-
ganginn.
Eg hugsaði sjaldan um fyi'sta kvöldið, sem hann fylgdi mér
heim. Ef það kom fyrir að eg minntist þess, gladdist eg yfir því i<!>runurn fyir en eg var kynnt-
að það fór eins og það fór. Ef hann hefði orðið eftir hjá mér,ur Sömlum hundi, sem hjónin
áttu.
„Ef hann klórar í diskinn
það kvöld, hefði þaö verið bæði upphaf og endir. Það kvöld og j
kannske nokkur önnur kvöld. Því hefði verið lokið áður en það i
hófst, áður en það hafði tima til að búa um sig. Áður en við Slnn> vai ^11®1 saSl> >>gefið þéi
hefðum haft tækifæri til að kynnast nokkuð að ráði. jhonum ' atn. Ef hann klórar t
Sumir halda því fram, að það, að hvila í sarna rúmi, sé þau eldhusskápinn, gefið honum þá
nánustu kynni, sem maður og kona geti haft hvort af öðru. I hunöakex. Ef hann geltir að ís-
Eins og maður þekki hvort annað nokkru betur eftir en áður. ,shaPnum> gefið honum þá
mjolk. Ef hann sofnar á kodd-
anum sínum, bi'eiðið þá yfir
hann ábreiðuna hans.“
„En hvað er um börnin?“
Löngunin til aö kynnast betur, hverfur þá einmitt — án þess að |
nokkuð annað komi í staðinn. Þyki manni ekki vænt hvoru um
annað áður, verður að minnsta kosti ekki um það að ræða á eftir.
Manstu hvernig þú horfðir á strákinn í bekknum, þegar þú, .
varst í skólanum? Frímínúturnar voru aðeins til, til þess að þú eS-»>Hvenær á eg að láta
gætir horft á hann. Og hve kennslustundirnar voru langar.
Manstu hvernig þú beiðst, hvernig þú reyndir að komast upp
— Því lélegri bækur, því ljótari kúpur — það yrði fallegt.
— Við verðum að ala fólkið upp.
É. R. Burroughs
- TARZAM
27152
SUPt7ENUV,TO AUSTIN'S HOKKOE,
TVE'[?EAI7/ FSHINJO CHAKGEC? OLT
FKOM THE INTEraOE.„Of THE BUSH—
4
Skyndilega ruddist „dauði“
nashyrningurinn út úr
i runnanum, Austin til mik-
illar skelfingar. Leikai'inn
varð stjarfur af hræðslu.
Hann var varnarlaus gegn
skepnunni, sem kom æðandi,
óð af sársauka. En nú birtist
vöðvamikill, brúnn manns-
líkami í nálægu tré!
þau fara í rúmið?“
„Það gerir ekkert til með
þau,“ sagði húsfi-eyja. „Þau
sofna frá sjónvarpinu eins og
þau eru vön.“
Það má ekki verfca —
Frh. af 4 s
lánsamir. Er vart hægt að verj-
ast þeim grun, að fremur sé þar
um auðvelda peningaöflun er
ræður en einlægum vilja til að
lækna að nota rottæki þetta
(sem einna helzt líkist raf-
magnsaftökum).
Eg vil að endingu biðja guð
að blessa sjúklingana á Kleppi
og óska að þangað ráðist ti;.
forustu góður og vitur læknir í
stað þess sem hoi'finn er, lækn-
ir sem lítur á veika fólkið sem
menn en ekki sem atvinnutæki.
Vii’ðingarfyllst
Sjúklingur,
sem aldrei bíðxu- þess bætur.