Vísir - 18.05.1960, Side 10

II
V í S I R
Miðvikudaginn 18. maí 196®
,Wa"t &rcL(/,
[ MILLI
TVEGtiJA
W ^STARSAGA
52
ELDA

— Ef ég kæmi líka, Morton? En ég kemst ekki núna, hversu
fegin sem ég vildi.
— Jú, víst gætirðu komið. Hann varð ákafur. — Þú hjúkraðir
henni móður minni á leíðinni hingað. Þú getur aísakað þig með
þvi að hún þurfi á þér að halda á heimleiðinni. Þetta mundi að
vísu valda svolitlum erfiðleikum í spítalanum, en ekki svo miklum
að ekki sé hægt að ráða fram úr þeim. Það er ekki hægt að
kyrrsetja þig ef þú heimtar að fá að fara, og....
— Mér mundi ekki detta í hug að beimta að i'á að fara! Rödd
hennar varð allt í einu köld og skerandi, svo að hún gat varla
þekkt hana sjálf. — Það er mikill hörgull á hjúkrunarkonum og
ég er talin áreiðanleg skurðstofusystir. Ég gec ekki strokið og
skilið við allt í ólestri.
Henn fannst sem snöggvast að hún sæi hinar sterku björg-
unarhendur dr. Lanyons, og fannst hann væri að ná í eitthvert
verkfæri, en enginn væri til að rétta honum það.
— Þú veist ekki um hvað, þú ert að tala, sagði hún óþolin við
Morton. — Maður getur ekki brugðist skyldu sinni svona.
— Góða mín, þú getur verið hjúkrunarkona hvar sem vera
skal. Þú þarft ekki endilega að vera í Canada, þar sem mér er
ómögulegt að hitta þig. Þú getur eins vel starfað í London.
— Ég vil heldur vera í Canada, svaraði Madeline og fann að
hún vildi helzt vera í Dominion-spítalanum og í skurðstofu dr.
Lanyons. Hvernig gat henni dottið í hug að fara þaðan....
Og allt í einu var líkast og hún lamaðist, er hún gerði sér greir.
fyrir hvað Morton hafði sagt.
Hann hafði sagt að hún gæti orðið hjúkrunarkona í London
og lokkað hana með því, að hún gæti hitt hann þar. Hún gat
starfað sem hjúkrunarkona í London. Hún átti að stíga.það auð-
virðilega skref að hlaupast á burt úr Dominion og fljúga til
London, eingöngu til þess að vera þar, svo að hann gæti gripið
til hennar, ef hann vildi láta svo lítiö að hitta liana.
Köld gremja og fyrirlitning fyllti hug Madeline.
— Ég held, sagði hún vingjarnlega, — að þú gerir þér ekki
Ijóst hve samgróin ég er orðin starfi mínu hérna. Þegar þú sagðir
í símanum, að þú þyrftir að tala við mig um áriðandi mál, var
það þetta, sem þú áttir við. Að ég ætti að bregðast skyldu minni
hérna og koma til London og vinna þar?
— Vitanlega. Þig langar ekkert til að skilja við mig, fremur
en mig við þig, er það? Hann brosti til hennar á þann hátt sem
hún hafði aldrei getað staðist áður. — Ef ég annast um ferða-
undirbúninginn fyrir þig....
— Hættu, Morton! sagði hún snöggt. — Ég skammast mín fyrir
þetta. Mér datt ekki í hug að þú værir svona miliill kjáni.
— Kjáni? Hann sótroðnaði er hann heyrði orðið. Hann var
ekki vanur að það væri notað um hann sjálfan.
— Já — kjáni, endurtók Madeline. — En þú ert ekki eini
kjáninn, sagði hún og hugsaði til sjálfrar sin rneð fyrirlitningu.
— Við höfum bæði talið þennan kunningsskap okkar mikils-
verðari en hann var. En nú þegar við skiljum, skulum við ekki
telja hann þýðingarmeiri en hann hefur verið.
— Madeline! Nú gekk fram af honum. — Þú mátt ekki tala
svona kuldalega og tilfinningalaust. Hvað hefur komið fyrir þig?
Ég hef kannske látið þetta koma þér of óvart. En þú veist að þú
elskar mig....
— Nei, sagði hún alúðlega, — eg elska þig ekki, Morton. En
ég ætla að vera hreinskilnari við þig en þú hefur verið við mig.
Það var ekki fyrr en í kvöld sem ég uppgötvaði að ég hafði ekki
elskað þig. En nú er ég jafn viss um það og ég sit hérna. Þú
hefur verið viðfeldinn og heillandi og sífjörugur. Það ertu sjálf-
sagt altaf, en svo ertu heldur ekki meira.
— Þú átt við að þú sért ástfanginn af þessum fordildarlega dr.
Lanyon, hreytti hann úr sér, og um leið urðu augu hans svo hörð
og hatursfull að hún þekkti hann varla fyrir sama mann.
En allt í einu gerði hún sér ljóst, að Morton var ekki jafn
mikill kjáni og hún hafði haldið. Upp úr þessu hruni vonanna
og fenjum vonbrigðanna hafði hann veitt gimstein sannleikans.
Það var Nat Lanyon, sem hún elskaði.
— Ég held að það sé tilgangslaust að við töhim saman í þess-
um tón, sagði hún ofur rólega. — Og ég held að það sé tilgangs-
laust að við sitjum hérna lengur. Hún stóð upp og ætlaði að fara
í kápna.
— Madeiine! Hann hélt í kápuna og reyndi að telja henni
hughvarf. — Góða, þú mátt ekki vera svona bráð. Hlustaðu nú
á mig....
— Ég er ekkert bráð. Hún ieit til hans um öxl. — Ég er ekki
einu sinni reið, Morton, en við getum ekki gert að því að við erum
eins og við erum. En nú höfum við sagt hvoru öðru allt sem við
þurfum að segja. Svo skulum við láta úttalað um það.
Hún kyssti hann laust á kinnina og varð forviða á sjálfri sér.
Svo sneri hún frá og strunsaði út, í sömu svifum sem steinhissa
þjónninn kom með matinn.
Hún reikaði um stund áfram, án þess að gera sér grein fyrir
hvert hún væri að fara. Nú sá hún sínar eigin hugsanir skýrar
en áður en umhverfið var eins og þokukenndur draumur og
fólkið sem ganaði fram hjó henni var eins og vofur. Þangað til
hún sá mann við hliðina á sér, sem hún sá skýrar núna, en hún
hafði gert nokkurntíma áður, þó hann væri þar ekki. Það var
Nat Lanyon, sem hún elskaði.
Hún gat ekki skilið að hún gat verið í vaía um það svona
lengi. Hvernig gat hún ímyndað sér að tilfinning hennar væri
aðeins aðdáun og umhyggja. Hún elskaði hann og það hafði verið
afbrýði, sem olli því hve reið hún varð Clarissu daginn áður.
Nat Lanyon, sem hafði gripið hana og varið hana falli — bók-
staflega talað — fyrsta skiptið sem þau sáust. Nat Lanyon, sem
hafði verið stoð hennar og stytta fyrstu vikurnar í Dominion-
spítalanum. Nat Lanyon sem með dugnaði sínum og fórnfýsi
kunnáttu og snilli gerði kraftaverk fyrir augunum á henni, svo
að segja daglega. Og svo hafði hún látið sér detta i hug að Morton
— Morton, þessi dyntótti mömmudrengur — væri henni einhvers
virði.
— En þegar til úrslita dró valdi ég dr. Lanyon, hugsaði hún
með sér og reyndi að afsaka sig. — Þegar ég átti völina milli
þeirra neitaði ég að svíkja loforð mitt við Lanyon. Svo mikla
nasasjón hafði ég þó af því sem rétt var.
En nú minntist hún ósigursins, sem hún hafði beðið í gær og
vonleysið lagðist eins og farg á hana. Hún hafði slegist í ferð-
ina, tekið meira tillit til Lanyons en til óska Mórtons. En Lanyon
hafði ekki þurft á henni að halda. Hann hafði verið heillaður af
Clarissu. Og hún hafði sjálf verið „yfirskips".
Hún tók allt í einu eftir að hún var farin að gráta. Þetta var
ekki sami brennandi, sári gráturinn og daginn áður. En köld
vonleysistár. Hún elskaði Nat Lanyon en honum var alveg sama
um hana. Hún hafði sólundað þeim dögum og vikum, sem hún gat
notið hans sem vinar og verndara. Nú var Clarissa komin í til-
veru hans aftur og hefði tekið þann sess, sem hún hafði sjálf
átt að fá.
Madeline fann, án þess að vita af þvi sjálf, að hún hafði
numið staðar á sporvagnsbiðstöð og beið þar eftir vagni, sem hún
kæmist með í spítalann. Að svo stöddu biðu ekki aðrir þar svo
að hún gat látið tárin renna. En svo sá hún fólk og sneri sér
þá undan. Hún ætlaði að ganga ofurlítinn spöl og reyna að ná
valdi á tilfinningum sínum. Og þegar hún róaðist....
Bíll snarstansaði við gangstéttarbrúnina, svo að hún hrökk
undan.
— Madeline, sagði röddin sem hana langaði allra mest til að
heyra. — Viltu sitja í heim í spítalann?
— N-ei, hún leit óttaslegin til hans tárvotum augurn. En það
var auðséð að hann tók ekki mark á svarinu. Því að um leið og
hann opnaði dyrnar og hallaði sér fram, sagði hann:
— Komdu inn. Ég skal fara með þig hvert sem þú vilt. Hún
A
KVÖLDVðKUNNl
ÍÍÍÍÍSHÍÍÍÍlHÍiÍSijiHÍij:

R. Burroughs
'l'MSC!íec/,PIEKK£,
TO i-!AVE SP0ILEÍ7
VOUK PKEAWxS OF
GLCSY/'' TA.UNTE17
MAKIE. "gUT,
AFTEE ALL—
AM E/APIEE
ONLVKIEEI7S „
M ptAPRESS:
TARZAIM
3260
QUICKLV THEN,SHE APFK.OACHEI7 TA'O
NATIVES WHO WAITEf FAITHFULLY
OUTSIF’E THE KOOM.
"SOUN7 VOUK WAK ITPUMS,'
SHE HISSEF? "ALEK.T THE
PEOPLE—IT IS TíME I/

Mér þykir leitt Pierre, að
j ég hefi eyðilagt drauma þína
j um völd og ríki. En það er
einu sinni svo að ríki mitt
þarfnast aðeins drottningar.
Hún yfirgaf hann og gekk til
svertingjanna sem biðu ut-
andyra. Berjið stríðs trúmb-
urnar og látið fólkið vita.
Timinn er kominn.
„Haldið bardaganum áfram,
piltar,“ mælti hershöfðinginn.
„Látið aldrei bugast og hættið
aldrei að skjóta fyrr en skotfær-
in eru þrotin. En þá skuluð þið
taka duglega til fótanna. Eg er
dálítið haltur, svo að eg ætla
að leggja af stað undir eins.“
★
Svo að þið Tommi ætlið að
giftast? Eg hétl að engin alvara
væri í þessu hjá ykkur.“
„Það hélt hann líka.“
★
Nýkvæntur: Á eg að trúa því,
að eg fái aðeins ost að borða?“
Nýgift: „Já elskan. Það staf-
ar af því, að þegar það kviknaði
í kótelettunum og þær duttu
ofan í ábætisréttinn, þá varð
eg að slökkva eldinn með súp-
unni.“
★
Jóni hafði verið boðið að vera
við útför þriðju konu vinar síns
og kona hans varð því undrandi,
re hann kvaðst ekki ætla að
fara, því að hann hafði verið
við útför beggja hinna fyrri.
| „Hvers vegna ætlar þú að
sitja heima núna?“ spurði kon-
an.
„Eg kann ekki við að vera að
þiggja alltaf þessi boð hjá hon-
um og geta aldrei boðið upp á
samskonar á móti.“
★
Málóður rakari (ætlar að
fara að sápa): — Er yður sama
þótt þér lokið munninum?
I Þreyttur viðskiptavinur: —
Já, en mynduð þér vilja gera
slíkt hið sama?
★
Eg fer nú að trúa þeim
sögusögnum að að minnsta kosti
helmingur af þeim listamönn-
um, sem koma fram í Banda-
ríkjunum beri hárkollu, því að
á Broadway stendur þetta skilti
og geislar:
Hárgreiðslustofa Ninos. —
Hárkollur eru hreinsaðar og
krullaðar á meðan þér bíðið. —
Sérstakur afsláttur fyrir söngv-
ara og kvikmyndaleikara.
Súkkulaði-
þjófar.
Efnablandan h.f. heitir fyrir-
tæki, sem er til húsa við Mela-
velli við Rauðagerði. Fyrir-
tæki þetta franileiðir ýmiskon-
ar sælgæti og slikkerí, bó aðal-
Iega hálfunnnið til fullnaðar-
vinslu annarsstaðar.
Þar hefur verið brotist inn
fjórum sinnum á þessu ári, og
virðist þar einhver meiriháttar
sælkeri á ferðinni. Nýlega var
brotist þar inn einu sinni enh,
og voru nú hendur látnar
standa fram úr ermum. Þar
var nú stolið um 200 kílóum af
hálfunnu. súkkulaðí, sem pakk-
að var í 20 kíló kassa. Þá var
og stolið ýmsu öðru sælgæti,
konfekti o. fl„ smávegis af
sígarettum, en peningar munu
ekki hafa legið lausir. Töluvert
mildar skemmdir voru gerðar
á húsinu og vörum, rifnir og
skemmdir kassar o. fl.