Vísir - 11.11.1960, Síða 10

10
VtSIE
Föstudaginn 11. nóvember 1960
Lozania Prole:

EO Lem C Luölcl
u
9
er alger nýjung. Tré chic (mjög fagurt), — allra aðdáun munduð
þér vel?ja, ef þér bæruð það.“
Og hún tók uþp úr öskjunni fagurt herðasjal úr silki, með rós-
um er voru bróderaðar í það með gullþræði, en grunnurinn var
blár.
„Korsíkurkonur bera slík herðasjöl á hátíðarstundum," hvísl-
aði hún.
Korsíkukonur! Voru hér einhver brögð í táfli? En vissulega
mundi það gleðja Napoleon Bonaparte, ef hún bæri slíkt sjal.
Hann mundi ætla, að hún gerði það til að þóknast honum og
honum til heiðurs. Hin unga herbergisþerna Jósefínu hjálpaði
henni við að klæðast kjólnum, og litla tízkumærin stóð sem frá
sér numin, klappaði saman höndunum og lét ánægju sína í ljós.
Kjóllinn var eins og sniðinn á hana, þannig að mótaði fyrir
vel sköptum mjöðum hennar, en skora var í kjólinn öðru megin
upp að hné, svo að sæist á vel skapaðan fótlegg og gulli skreytt
sokkaband.
Ánægjubros kom fram a varir hennar, er hún leit á sjálfa sig
í speglinum, og brosandi bað hún tízkumærina að rétta sér sjalið.
hagði hún það á herðar henni, þannig að birtu bar á hið gullna
skraut, vel vitandi hve vel hið gullna fer við blátt, og vissulega
gerði sjalið Jósefínu tignarlegri — drottningarlegri. Hún snerti
það með mjúkum fingrum, þar sem það féll yfir brjóst hennar,
snerti það til þess að leiða í ljós en ekki hylja.
„Eg ætla að bera það,“ sagði hún.
Hún ók til húss Hamain hershöfðingj a og kom seint, af ásettu
ráði, því að nú var hún undir það búin, að koma þar svo, að
allra augu mundu á hana mæna.
Hún gekk inn í forsalinn, þar sem breiður stigi blasti við,
ábreiðum lagður, er kvíslaðist fagurlega efst á svalir hæðarinnar,
en af svölunum mátti líta niður í forsalinn'og inn í skrautlegan
-sal, þar sem gluggar með þykkum glerjum náðu frá lofti til gólfs,
en á hinum mörgu og fögru Feneyjalömpum logaði og líktust
þeir gullnum hjálmum á súlum.
Hún gekk upp stigann tignaríega sem væri hún drottning, bein
í baki og með brosi á vör. Hún lyfti upp faldi silfurhvíta kjólsins
og það var sem öllum í salnum dytti ósjálfrátt hið sama í hug,
því að menn sneru sér við, karlar og konur, í salnum upp ljómaða,
er var sem ævintýrahöll.
Hún gekk inn í salinn með sjalið fagra, bar það eins og hún
vissi, að Korsíkukonur mundu gera, og hún sá Napoleon Bona-
parte brosa til hennar þannig, að hún vissi, að honum hafði
skilist, að hún bar hið fagra sjal honum til heiðurs. Hún hafði
íarið rétt að, hugsaði hún, guð veri lofaður, og beygði kné sín
lítillega fyrir Hamain hershöfðingja, og mælti lágt:
„Eg er smeyk um, að ég komi seint —“
Og samtímis vissi hún, þótt hún liti ekki á Napoleon Bona-
parte þetta andartakið, að hann var að koma til hennar.
Og hún sneri sér að honum eins fljótt og hún gat.
„Þér óskið að dansa?“ spurði hún.
En hann kunni 'ekki að dansa. Hann hafði verið svo önnum
kafinn að berjast, að hann hafði aldrei gefið sér tíma til þess að
læra að dansa og þjálfa'sig í þeirri list. Hann var að segja henni
þetta, er Barras kom til þeirra, til þess að heilsa upp á þau.
Hann kyssti á hönd Jósefínu, sló henni gullhamra fyrir fegurð
hennar og drap á hve’fagur kjóll hennar væri — og korsikanska
sjalið.
„Þú ert yndisleg' í kvöld, Jósefína."
„Það gleður mig, að þér finnst það.“
Þau stigu dans saman, — en henni fannst hún dansa á
hyldýpis barmi, því að hún vissi hve mikið vár undir því komið,
að hún gætti orða sinna og gerði enga skissu. Hún var í svo
miklum vafa. Hún gat ekki fest hugann við að vera lokkandi og
mæla fögur orð. Therése gaf henni nánar gætur og var súr á
svipinn.
Barras gaf ekki til kynna með einu orði hvernig honum var
innanbrjósts. Þau dönsuðu menuettinn, stigu hvert skref meöj
glæsibrag, og alltaf var Jósefína að hugsa um hvað hún ætti að
segja næst. Um hvað hann væri að liugsa og hvaða ráðstafanir
hann hefði gert varðandi framtíð hennar.
„Þú hefur áhuga fyrir Bonaparte,“ sagði hann loks með spurn-
ingarhreim.
„Hann er dásamlegur.“
„Hann er einnig mjög hrifinn af þér. Hann er maður, sem mun
komast langt á framabrautinni, og ég get fullvissað þig um, að
það væri hyggilegt af þér, að búa svo um hnútana, aö hann
dáist alltaf af þér.“
Hún hugsaði sem svo, að í þessum orðum fælist skipun, „hern-
aðleg“ fyrirmæli, og þótt hún seiddi töfrandi bros fram á varir
sér var sem eitthvað þrengdi að hjarta hennar. Hvers vegna
dáðist Barras ekki að henni sem fyrr? Gat það verið, aö honum
íelli ekki ilmvatnið, sem hún notaði nú? Það var vist mikiii
sannleikur í því, sem menn stundum sögðu í París, að ekkert
væri eins steindautt og dauð ást — ekkert eins lamandi, þreyt-
andi. En hún dansaði áfram léttstíg og glæsileg og minntist þess,
er hún var barn, og Adél, barnfóstran hennar, horfði á hana
dansa, og sagði: Norrænir víkingar deyja dansandi — og nú
fannst henni, að ef hún yrði að dansa öllu lengur yrði það
dauðadans hennar.
Sennilega mundi helmingur Parísarbúa eða vel það hafa giskað
á hversu málum var komið, því að París þessara tíma var kjafta-
bæli, og „flýgur fiskisagan“. Hneykslismálin voru legíó — og það
var ein helzta skemmtun kvenna — og elskhuga þeirra — að
ræða þau. Ástmeyjar komu og fóru. Menn hneigðu sig fyrir konu
í dag, og virtu hana ekki viðlits á götunni daginn eftir. Beiskjan
náði æ sterkari tökum á henni.
„Það væri hyggilegt af þér, að sjá um að hann dáist alltaf að
þér,“ sagði Barras, refurinn tungumjúki.
Andartak vottaði fyrir bliki í fölum augum hans:
„Þú ert hygginn nemandi, Jósefína, og raunsæ."
„Eg er nemandi í skóla, þar sem er reyndur kennari og harð-
ur agi.“
Og þau dönsuðu áfram, stigu létt, smá skref, hneigðu sig og
beygðu kné.
Það var enn ógeðfeldara að verða ástmey Bonapartes, ef til
vill kona hans, vegna þess að Barras ætlaði að nota sér áhrif
hennar.
Hljóðfæraslátturinn þagnaði. Dansinum lauk. Frá drúpandi
sterinkertunum heyrðist eins og smákraum. Loftið var orðið
þungt af angan Versalablómanna og af ilmvatni kvenna og af
víninu, sem drukkið var.
Hún gekk til Napoleons Bonaparte, sem stóð með hendurnar
fyrir aftan bak, nánast eins og hann vissi ekki hvað hann ætti
af sér að gera.
„Yður hlýtur að vera þetta allt ógeðfellt eftir að hafa staðið í
ströngu í orrustum og styrjöldum,“ sagði hún og var sem skyndi-
lega hefði vaknað samúð í huga til hennar. „Eg skil þetta svo
vel — eigum við ekki að ganga út á svalirnar. Hér eru svo mikii
þrengsli og svo heitt. Þar hlýtur að vera svalara."
Hann svifti tjöldum til hliðar, er að útgöngu á svalirnar kom
og hélt þeim frá, meðan hún steig út á þær. Þau önduðu djúpt
15 nýjar hjúkr-
unarkonur.
I lok októbermánaðar útskrif-
uðust eftirtaldir nemendur frá
Hjúkrunarkvennaskóla íslands:
Aðalbjörg Árnadóttir frá
Vopnafirði.
Auður Fanney Jóhannesdótt-
ir frá Flóðatanga, Stafholts-
tungum, Borgarfirði.
Birna Ásmundsdóttir Olsen
frá Patreksfirði.
Erla Þox-gerður Ólafsdóttir
frá Patreksfirði.
Guðlaug Benediktsdóttir frá
Eskifirði.
Guðrún K. S. Thorstensen
frá Arnardal við ísafjörð.
Gunnur Sæmundsdóttir frá
Narfastöðum, Reykjadal, S.-
Þing.
Hulda Guðfinna Pétursdóttir
frá Reykjavík.
Margrét Jóhannsdóttir frá
Reykjavík.
Nanna Guðrún Henriksdóttir
frá Reykjavík.
Ólöf Snorradóttir frá Krist-
nesi, Eyjafjarðarsýslu.
Sigrún Daníelsdóttir frá
Akranesi.
Soffía Ólafía Níelsdóttir frá
Húsey, Hróarstungu, N.-Múl.
Svanlaug Alda Árnadóttir,
'frá Hólmavík.
Þórunn Sigurborg Pálsdóttir
frá Reykjavík.
Athugasemd
frá eigendum
Hamrafells.
R. Burroughs
-TARZAIM-
40»5>
ZYCLOFS LIFTEP’
AMONSTEOUS
,FOOT IN HCFES
OF CEUSHING
WIS PA2EP
\N(r WÖUNP'EC7
í'NE/WY- -
J0H*J
Ct'MrO
BUT TAK2AN INSTINCTIVELY KECOILEP
ANC7 TDTSET TWE KLOIA/ l 7-b-5279
FESPEeATELY NOW,
HS CLUTCHEP7 FOC A
HANFFUL OF PIZT—
HE HAP THOUGHT
AniT
ofaflan!
f
Nú var
y hroðalega
kominn hin
stund. Cyclops
4 lyfti fæti sínum til að
kremja höfuð Tarzans, þar
sem hann lá hálf meðvit-
undarlaus á jörðinni. Á síð-
asta augnabliki vék Tarzan
höfðinu undan hinu mikla
höggi. Áður en Cyclops gat
trampað aftur hafði Tarzan
náð í handfylli af sandi í
lóía sinn og eygði nú von
undankomu.
Vegna skrifa Mánudags-
blaðsins þann 31. okt. 1960, þar
sem gefið er í skyn, að vá-
trygging m.t. „Hamrafells“ hafi
verið hækkuð og sé nú 280
milljónir króna og forráðamenn
skipsins séu farnir að vona, að
því hlekkist á, vilja eigendur
þess upplýsa eftirfarandi:
Þegar m.t. ,,Hamrafell“ var
keypt árið 1956 var það vá-
tryggt fyrir $4.200.000,00.
Var sú tryggingarupphæð
nokkru hærri en kaupverð
skipsins og skuld sú, er á því
hvíldi erlendis. Samsvaraði
tryggingarupphæðin liðlega 68
milljónum króna með þáver-
andi' gengi.
Þessi tryggingarupphæð stóð
óbreytt þar til 21. sept. 1960.
Þá var vátrygging skipsins
lækkuð um 1 milljón og 200
þúsund dollara — eða niður í
$3.000.000,00. — Samsvarar það
um 114 milljónum króna miðað
við núverandi gengi.
Lækkun þessi var gerð með
tilliti til þess, að breytingar
hafa orðið á verði notaðra tank-
skipa, erlendar skuldir, sem á
skipinu hvíla, hafa lækkað og
erfitt er vegna slæmrar rekstr-
arútkomu að standa undir háu
iðgjaldi.
Ráðstafanir hafa verið gerð-
ar til þess að láta hlutaðeigandi
blað sæta ábyrgð vegna urn-
ræddra skrifa.
Goodyear-verksmiðjurnar
bandarísku hafa stofnað
hjclbarðaverksmiðju > N-
Frakklandi. Er það 25. verk-
smiðja fyrirtækisins erlend-
is, og á að gera 200 hjlbarða
á dag.