Vísir - 13.01.1965, Síða 15

VÍSIR . Miðvikudagur 13. janúar 1965.
75
RONA RANDAIL:
— Astarsaga frá Hollandi —
inn gat hann ekki hætt því, og
hann var enn að reyna að forðast
að játa með sjáifum sér, að hún
var orðin fullvaxta, gjafvaxta mær.
Greta talaði aldrei um systur
sína eða óopnaðu bréfin, sem hún
hafði geymt svo samvizkusamlega.
í fyrstu hafði hún hugleitt að af-
henda honum bréfin, en skorti svo
hugrekki til þess. Ef hann fengi
þau í hendur óopnuð, myndi það
aðeins verða til þess að ýfa upp
sorg hans.
1 Leiendam vissu allir, að Dirk
hafði komið aftur heim til þess að
ganga að eiga Marjet, en það var
eins og þegjandi samkomulag
manna meðal, að minnast ekki á
hana. Hann hafði nú flutt inn í
hús Kerstholt-ættarinnar, sem var
allmiklu stærra en hin húsin í
þorpinu, og það voru ekki margir
dagar liðnir frá því hann kom
heim, er hann var búinn að kaupa
sér nokkra fiskibáta til þess að
gera út. Hann vann frá morgni til
kvölds og sá ekki út úr því, sem
hann hafði að gera. Greta hugsaði
sem svo, að hann myndi aldrei
verða eins og gömlu mennirnir í
þorpinu, sem sátu niðri við höfn-
ina tottandi pípur sfnar sínar, með
an þeir biðu eftir að fiskimennirnir
kæmu að.
Á kvöldin átti Greta sínar beztu
stundir, því að þá beið Dirk henn-
ar. Annaðhvort beið hann á bryggj
unni eða á þilfari stærsta báts síns,
sem oft kom fyrr að en hinir. Og
aldrei var hann iðjulaus á þilfari.
í mörgu var að sinna til þess áð
hafa allt tilbúið, er aftur yrði róið
í birtingu daginn eftir
Henni var nautn að því að sjá
hann standa á þilfarinu, sjá hann
í starfi, sterklegar hendur hans, og
við og við kinkaði hann kolli til
hennar og hún brosti til hans. Og
þegar hann hafði gert það sem gera
þurfti, steig hann á land og kom
til hennar og svo gengu þau eitt-
hvað, oft út úr þorpinu, tvö sam-
an.
Hann var dálítið smeykur hann
Jan Kersholt, sterkasti og hugrakk-
asti maðurinn í Leiendam — dá-
lítið smeykur við stúlkuna, sem
gekk honum við hlið, og hann hafði
þekkt allt sitt líf. Og þetta var ekki
að ástæðulausu. Það var ávallt eins
og hin blíðlegu augu hennar hvíldu
á honum, líka er hún var hvergi
nærri, og þegar hann reri til fiskj-
ar — en hann var raunar tíðast í
landi — og bátur hans nálgaðist
land, skimaði hann og skimaði til
þess að sjá hvort hún væri ein-
hvers staðar nálægt og b'iði hans.
En hann vissi ósköp vel, að hún
mundi standa þarna í skini kvöld-
sólarinnar og skyggja hönd yfir
auga, horfandi til hafs.
Kvöldið, sem hún sagði honum
frá fyrirhugaðri ferð sinni til
Rotterdam, var hann órór og eirð-
arlaus, vegna þess að hann hafði
orðið að bíða eftir henni.
— Þeir hafa ekkert leyfi til þess
að halda þér svona lengi, sagði
hann.
— Æ, það var nú sérstakt verk,
sem tafði mig, sagði hún. Ég mátti
til að baka brauðsnúða samkvæmt
sérstakri beiðni, en svo á ég að
fara með þá í gistihús í Rotterdam,
þar sem þeir verða fram bornir í
boði.
— Á morgun? Við hittumst þá
ekki á morgun?
— Nei, en ég kem aftur hinn
daginn. Ungfrú Bagley, ensk
kona, sem er gestur hjá okkur í
gistihúsinu, hefir útvegað mér gist
ingu á ágætum stað. Ég fer með
skurðbátnum í fyrramálið.
— Ef ég léti einhvern annan
fara út með minn bát í\fyrramál-
ið, gæti ég komið með þér, Greta!
— Það væri indælt, sagði hún.
— Það er þá afráðið, nema ef
ótryggt veður verður, þá verð ég
að fara á sjó vegna báta minna.
En það var rót á Zuiderzee
næsta .r.orgun, og Dirk varð að
fara á sjó. Hann gekk eirðarlaus
fram og til baka á bryggjunni,
þegar Greta kom, og hún veifaði
til hans að skilnaði af skipsfjöl,
og honum fannst hann vera hræði-
lega einmana.
Greta var mjög kvíðin þennan
morgun og hún var sannfærð um,
að dagurinn myndi færa henni á-
hyggjur. Hún gat ekki gert sér
grein fyrir þessu, en þetta lagðist
svona í hana. Þokumistur var um
morguninn, og ekki jók það bjart-
sýni hennar, — hún var eitthvað
svo óvenjulega bölsýn, að hún
hugði einhvern sorgartíma fram-
undan, en hvað um það, hún hafði
lofað að koma, og hún klæddi sig
fegurstu sunnudaga og hátiðaflík-
um sínum.
Undrun Gretu yfir stærð og mik-
illeik Rotterdam var svo mikil, að
hún varð blátt áfram hrædd.
Henni fannst hún vera í gini risa-
vaxinnar skepnu, sem ætlaði að
gleypa hana. Aldrei fyrr hafði hún
séð svona stór hús og svona fal-
legar sölubúðir með ginnandi varn-
ingi í gluggum. Og hve fólkið var
vel klætt, hugsaði hún, en hvað um
það, hún komst fljótt að raun um,
að það var starað mest á hana
sjálfa af öllum vegfarendum, og
hugsaði hún sem svo, að það væri
vegna þess, að það væri ekki á
hverjum degi, sem stúlka í þjóð-
búningi frá Leiendam spígsporaði
þarna um götur Annars þótti það
alveg sjálfsagt heima í Leiendam,
að búa sig upp á, eins og hún hafði
gert nú, — það gerðu menn alltaf
við hátíðleg tækifæri. Nú fóru
ferðamenn að stöðva hana til þess
að fá að taka myndir af henni, en
hún sagði ekki neitt, hristi bara
höfuðið og hélt áfram, því að hún
var hlédræg og feimin.
Ósjálfrátt fór hún að hugsa um
Marjet, sem alltaf hafði orðið eins
og uppnumin af hrifningu, ef ein-
hver útlendingur vildi taka mynd
af henni í þjóðbúningi, og það
höfðu verið teknar myndir af
Marjet ótal sinnum, og aldrei hafði
hún gleymt að leggja fram lófann
eftir þóknun — greiðslu út í hönd,
fyrir að lofa mönnum að taka af
henni mynd. Og svo fór Greta að
hugsa um það, að eftir að Dirk
kom heim, hafði hún aldrei hugsað
um systur sína, — þar til nú, að
henni skaut allt í einu upp í huga
hennar.
Hún fann næturgildaskálann
DANSSKÓINN og það lá við, að
hún missti móðinn, er hún sá
skrautlegan innganginn, en hún
huggaði sig þó við, að hún hafði
komizt heilu og höldnu til Rotter-
dam, ( '• hún þurfti ekkert að gera
nema athenda stóra böggulinn með
öllum brauðsnúðunum, og farið svo
aftur um hæl.
Hún tók allt í einu I sig, að fara
aftur með sama skipi þá um kvöld-
ið og gista ekki í Rotterdam um
nóttina, eins og ungfrú Bagley
hafði gert ráð fyrir og undirbúið.
Tilhugsunin um að gista í Rott-
jerdam um nóttina vakti nánast
* skelfingu í huga hennar,
Hún tók allt í einu rögg á sig
j og gekk inn í forsalinn og sá fyrst
jmyndir á veggjum af dansmeyjum
i og mikill og fagur danssalur blasti
jvið gegnum opnar dyr Innst og til
hliðar var afgreiðsluborð, og fyrir
aftan það hiilur og snagar, og var
þetta allt að hálfu hulið með for-
hengi.
Og við afgreiðsluborðið þarna í
fatageymslunni stóð engin önnur
en — Marjet.
Greta var í fyrstu ekki alveg
viss um, að þessi kona væri Mar
jet. Gat þessi kona með þreytulegu
augun og förðuð úr hófi fram, ver
ið systir hennar? Á því var víst
enginn efi, hárið hennar var enn
eins gullið og það hafði áður verið,
en augabrúnir voru litaðar kol-
svartar. Greta mundi ekki hafa
sannfærzt um, að þetta væri Már-
jet, ef hún hefði ekki orðið fyrri
til að ávarpa hana.
— Greta! kallaði hún.
Svo var eins og hun sæi eftir,
að hafa gefið til kynna hver hún
var, en nú var það of seint. Hún,
var hundleið orðin á þessari at-
vinnu I Dansskónum, sem var hin
eina, sem hún hafði getað fengið
þar. Henni hafði mjög hnignað, feg
urðin dvinandi og þreyta og lífs-
leiði í svipnum. Klædd var hún
svörtum, flegnum kjól, nærskorn-
um. Hún var þegar farin að gildna
allmjög.
En svo fann hún, að henni var
í rauninni léttir að því, að geta
talað við Gretu. Nú þurfti hún ekki
að látast vera betri en hún var, gat
talað hreint út við manneskju, sem
hún vissi, að þætti vænt um sig,
og sagt sér hvers hún mætti vænta
í Leiendam, ef hún áræddi að fara
þangað.
Blómabúbin
Hrisateig 1
simar 38420 & 34174
Afgreiðsla VÍSIS er í
Ingólfsstræti 3
ÁSKRIFTARSÍMI
blaðsins er ▼
T
A
R
1
A
;i
Við erum auðvelt skotmál hér
á ánni. Hvaða flugvél sem er get-
HárgreiSslu- og snvrtistofa
STEINU og DODÓ
Laugavep 18 3. hæð flyfta)
Simi 24616
Hárgreiðslustofan PERMA
Garðsenda 21, simi 33968
Hárgreiðslustofa Ólafar Björns
dóttur
HÁTÚIVl 6, slmi 15493.
Hárgreíðsiustofan
PIROL
Grettisgötu 31 sími 14787.
Hárgreiðsiustofa
VESTURBÆJAR
Grenimel 9, sími 19218.
Hárgreiðslustofa
AUSTURBÆJAR
fMaria Guðmuridsdóttir)
Laugaveg 13, simi 14656.
Nuddstofa á sama stað
Dömuhárgreiðsla við ailra hæP
TJ ARNARSTOFAN
Tjamargötu 11 Vonarstraetís-
megin. slmi 14662=
Hárgreiðslustofan Ásgarði 22.
Stmi 35610.
ÁSTHILDUR KÆRNESTEDi
GUÐLEIF SVEINSDÓTTIR
SIMI 12614
HÁALEITISBRAUT 20
VENUS
Grundarstig 2a
Sími 21777.
Hárgreiðslustofan
Sp.vallagötu -2
Sími 18615
ur séð okkur. Ég ætla að fara
þarna inn í víkina til þess að
vera 1 skjóli og einnig til þess
að temja læðuna, segir Zerb og
þrffur í Naomi. En Naomi hefur |
náð taki á skammbyssu hans.
22997 • Grettisgötu 62 ST
AWAW.V.S\mVA\V.V
SÆNGUR
REST-BEZT-koddar
Endumýjum gömlu
sængumar. eigum
Tiún- og fiðurheld ver
8elium æðardúns- og
eæsadúnssængur —
og kodda af ýmsum
stærðum
OÚN- OG
PTÐURHREINSUN
Vatnsstig 3 Sími 18740.
V.V.V.V.WAVWAW.
ivxwa