Dagur - 08.11.1997, Page 7

LAUGARDAGUR B. NÓVEMBER 1997 - VH

MINNINGAR GREINAR
Ragnheiður Sigurgeirsdóttir og
Villijáhniir Sigurðsson
Ragnheiður Sigurgeirsdótt-
ir, f. 5. 12 1927, d. 14. 10.
1997. Vilhjálmur Sigurðsson,
f. 16. 3. 1926, d. 16. 8. 1993.
Foreldrar hennar: Sigurgeir
Sigfússon og Sigríður Einars-
dóttir. Foreldrar hans: Sigurð-
ur Vilhjálmsson og Sigurlaug
Jónsdóttir. Böm Sigurður (lát-
inn); Alfhildur, maki Jón
Trausti Björnsson; Friðgeir,
maki Svala Iris Svavarsdóttir;
Sigríður, maki Ingvar Þórodds-
son.
Útför Ragnheiðar fór fram
30. október síðastliðinn.
„Það er nú ekki svo mikið fyrir
mig, ég er nú að verða sjötug og
allir mínir eru sjálfbjarga. Hugs-
aðu þér ungu mæðurnar hér í
kring sem eru að deyja frá litlu
börnunum sínum". Þannig
mælti sú sem við kveðjum nú, er
hún fékk úrskurðinn, þann sem
við óttumst og kvíðum. En hún?
Þvílik hugprýði!
Þeim sem þekktu hana koma
þessi orð ekki á óvart. Hún var
þeirrar gerðar sem svo fágæt er.
Henni hafði hlotnast auðlegð
sem fólst í góðum gáfum og göf-
ugu hjarta. Hún veitti af
gnægðabrunni kærleikans; setti
hagsmuni annarra ofar sínum.
Það má segja að hún hafi átt inni
hjá lífinu, þótt slfk hugsun hafi
verið fjarri henni.
Hún hét Ragnheiður Sigur-
geirsdóttir og var borin og barn-
fædd á menningarheimilinu að
Eyrarlandi. Hún ólst upp við ást-
ríki og skyldurækni hjá á heimili
þar sem bækur, tónlist og vandað
málfar var í hávegum haft. Hún
var næstelst fjögurra barna
sæmdarhjónanna Sigrfðar Ein-
arsdóttur og Sigurgeirs Sigfús-
sonar, sem bjuggu þar myndar-
búi frá fyrsta ljórðungi aldarinn-
ar vel fram á þann þriðja. Ragn-
heiður naut samvista við afa sinn
og ömmu, langömmu og frænd-
fólk; fólk sem var auðugt í and-
anum og hefur eflaust mótað
hana. Eyrarland hefur ætfð skip-
að sérstakan sess í huga hennar
og hjarta sem og fólkið hennar
sem bjó þar og býr.
Ragnheiður nam ung í hús-
mæðraskóla og um það leyti
kynntist hún mannsefninu sínu,
Vilhjálmi Sigurðssyni, bóndasyni
frá Svalbarðsströnd. Saman
gengu þau æviveginn, eignuðust
fjögur börn en urðu að sjá á eft-
ir frumburði sínum, efnilegum
dreng, á fermingaraldri. Þá var
óbærilegur harmur kveðinn að
þeim hjónum og fjölskyldunni
allri. Börnin bera foreldrum sín-
um fagurt vitni, eru heilsteypt og
heiðarleg, en þannig var lífsvið-
horf Ragnheiðar og Villa; þau
sýndu ráðdeild og fyrirhyggju og
flönuðu ekki að neinu. Barna-
börnin urðu þeim dýrmæt og var
kærleikurinn augljóslega endur-
goldinn.
Vilhjálmur féll frá 1993. Þar er
genginn greindur og góður mað-
ur, vinnusamur og söngelskur.
Hann var ekki allra, en tryggur
vinur vina sinna og traustur fjöl-
skyldufaðir.
Það húntar ótt. Ó, huggun mín,
ég hjálparvana flý til þín,
því ég er einn, og dagur dvtn.
Ó, Drottinn, vertu hjá mér.
(P.s.)
Já, presturinn hans hafði búið
hann vel undir hina hinstu för og
hann var kvaddur á fagran hátt
frá Akureyrarkirkju.
Og nú er komið að kveðju-
stund Ragnheiðar.
Égfylgi þér, mitt lífsins Ijós,
mtn Ijúfa von og hjartans rós.
Það hreytir sorg t sigurhrós
og sælu', ef þú ert hjá mér.
(P.s.)
Nú eru þau sameinuð á ný og
verður Ragnheiður Iögð til hvíld-
ar við hlið Villa í kirkjugarði Ak-
ureyrar, á Höfða.
Ég kveð ástkæra föðursystur
mína með söknuði og þökk fyrir
þann kærfeika og þá umhyggju
sem hún hefur sýnt mér og fjöl-
skyldu minni alla tíð. Enn frem-
ur vil ég þakka henni og þeim
báðum þá einstöku umönnun og
liðsinni sem þau veittu hjartfólg-
inni ömmu minni um langt ára-
bil.
Megi Guð allrar huggunar
vera börnum þeirra og barna-
börnum nálægur.
Guð blessi minningu Ragn-
heiðar og Vilhjálms og láti sitt
eilífa ljós Iýsa þeim.
Veri þau kært kvödd í eilífri
náðinni.
Kristiti Amadóttir
Nú er Ragnheiður líka dáin
svona örstutt á eftir honum Villa,
það gerðist of snemma því hún
naut Iífsins á sinn hátt, revndar
best í fámenni og með sínu fólki.
Minningarnar streyma að.
Ragnheiður og Villi í Þing-
vallastræti á jóladag, aliir komn-
ir, súkkulaði í rósóttu og gylltu
bollunum. Ragnheiður og Villi á
Eyrarlandi, kartöfluupptekt úr
fjölskyldugarðinum, veisla á eft-
ir. Viíli í stólnum sinum í stof-
unni í Þingvallastrætinu, Ragn-
heiður á Iabbinu fram í eldhús
að sækja kaffi og súkkulaðirúsín-
ur. Þarna var gott að koma, og
við nutum góðra stunda saman,
en svo dimmdi í lofti Villi fékk
krabbamein og dó sökum þess
16. ágúst 1993. Það voru erfið
veikindi þeim báðum, því hann
var lengi veikur og þjáðist mikið.
Blessuð sé minning hans.
Ragnheiður kvaddi þennan
heim, og okkur sem eftir Iifum, á
föstudagskvöldið var, eftir bless-
unarlega stutt stríð, en töluvert
langvarandi veikindi og lélega
heilsu. Oftast þurfti þó að geta
sér til um Iíðan hennar því hún
var dálítið óábyggileg, þessi vina,
um eigin heilsu. Eitt vissi hún
samt alveg uppá hár, það var
hvernig fólkinu hennar leið, og
hvað það hafðist að, hún hafði
allan heimsins tíma til að ræða
um það.
Það er nú einusinni þannig að
þegar einhver er mikið veikur og
allir sjá hvert stefnir, er vonast
eftir dálitlu kraftaverki jafnvel þó
fólk trúi ekki á kraftaverk. Hugs-
unin er, auðvitað deyjum við öll
það er leiðin okkar allra og fyrir
þá sem þjást er það gott, en
farðu bara ekki strax, ekki núna,
bíddu aðeins, einhverntíma sein-
na þegar við sem lifum áfram
erum sátt og tilbúin fyrir miss-
inn, en við verðum það aldrei því
sorgin söknuðurinn og minning-
arnar taka okkur heljartökum
um sinn. En sól sest og sól rís
jafnt í sorgum og gleði. En hvað
sem öðru líður er einn kletturinn
í hafi lffsins okkar horfinn á
braut, hann var svo stór, en samt
svo ógnarsmár fyrir öðrum en
þeim sem voru og lifðu með
henni.
Ragnheiður var ekki að-
sópsmilkil glæsikona. Hún var
fíngerð kyrrlát og tryggur mann-
vinur. Þrátt fyrir breytt fjöl-
skyldutengsl okkar breyttist við-
mót hennar í minn garð ekki
neitt. Hún var söm og jöfn eins
og alltaf, ég var heillin, hafði
enda verið það í þrjátiu ár, það
var engin ástæða til að breyta
því, hún var ekki kona breyting-
anna. Ég var velkomin eins og
alltaf hafði verið, hún dæmdi
ekki fólk og var öðrum lágværari
í nærveru sálar. Hún vissi af
meðfæddu hyggjuviti að það var
ekki í hennar verkahring.
Ég ætla ekki að hæla Ragn-
heiði meira, því svo vel þekkti ég
hana að hún hefði bannað mér
að skrifa ef ég hefði spurt hana
álits, en nú er hún ekki til skrafs
og ráðagerða svo ég hika ekki við
að óhlýðnast henni pínulítið.
Það var nefnilega þannig með
hana að ef við komumst að því
að henni líkaði ekki eitthvað, var
tekið tillit til þess, sú virðing var
borin fý'rir henni og hennar áliti.
Ég ætla að lokum að þakka
henni samfylgdina og fyrir það
hvernig hún var við okkur öll,
hvað hún kenndi okkur með
framkomu sinni við aðra. Ég segi
því við hana, Villa, börnin þeirra
og hölskyldur og aðra sem mis-
stu. Guð og allir englarnir veri
með ykkur öllum.
Sólveig Adamsdóttir
Úr Spámanninum:
Skoðaðu hug þinn vel, þegar
þú ert glaður, og þú munt sjá, að
aðeins það, sem valdið hefur
hryggð þinni, gerir þig glaðan.
Þegar þú ert sorgmæddur, skoð-
aðu þá aftur huga þinn, og þú
munt sjá, að þú grætur vegna
þess sem var gleði þín.
Elsku frænka
Við systurnar kveðjum þig með
sorg í hjarta. Við gerum okkur þó
grein fyrir því að svefninn langi
hefur fært þér líkn meina þinna
og þá hvíld sem þú þurftir á að
halda. Minninguna um þig
geymum við í hjörtum okkar um
ókomna framtíð. Hafðu þökk
fyrir allt og allt kæra frænka.
Sofðu rótt, sofðu rótt,
nú er svartasta nótt
sjáðu sóleyjarvönd
geymdu hann sofandi t hönd.
Þú munt vakna með sól,
guð mun vitja um þitt ból.
Góða nótt, góða nótt,
vertu gott ham og hljótt
meðan yfir er húm
situr engill við rúm
sofðu vært, sofðu rótt
eigðu sælustu nótt.
lsl. texti: Jón Sigurðsson frá Kaldaðarnesi
Guð geymi þig,
þínar frænkur
Lára Dóra og Margrét
Kveðja til afa og ömmu. Smá
upprifjun á góðum dögum og
minningum.
Til þeirra var gott að koma og
leita með stór mál og smá. Sum
heyrðu undir ömmu og önnur
tilheyrðu afa. Fyrir þeim vorum
við barnabörnin jöfn, hver og
einn tekinn eins og hann var.
Þau óskuðu einskis frekar en að
við stæðum okkur vel í skóla og
þau fylgdust vel með.
Erfitt verður að sjá af föstum
hefðum, svo sem laufabrauðs-
gerðinni í Þingvallastræti í byrj-
un aðventu sem næst 5. des. af-
mæli ömmu, með sömu gömlu
jólalögunum og hangikjöti í lok
dags. Einnig eru góðar minning-
ar þegar við komum öll saman
seint á aðfangadagskvöld í tertur
og kakó.
Ófáar næturnar fengum við að
gista, þá kenndi amma okkur að
spila og lífið og tilveran rædd við
afa.
Margs er að minnast,
margt er hér að þakka.
Guði sé loffyrir liðna ti'ð.
Margs er að minnast,
margs er að sakna.
Guð þerri tregatárin stríð.
Far þú t'friði,
friður Guðs þig hlessi,
hafðu þökkfyrir allt og allt.
Gekkst þú með Guði,
Guð þér nú fylgi,
hans dýrðarhnoss þú hljóta skalt.
(V. Briem)
Ævar, Ragnar Ingi,
Eva Rut, Sandra Sif
Þóroddur og Ragnheiður
Vilma
Ambjörg
Steimmn
Guimarsdóttir
Garðshomi
Sorg
Við megum gráta
þegar einhver deyr.
En sorgin er eins og
þungur steinn
og efallir
á jörðinni hera
alltaf svona
þungan stein
verða allir daprir
en enginn
glaður lengur.
Þess vegna
skulum við losa okkur
við steininn
en kjarnann
skulum við alltaf
- geyma í hjarta
okkar.
Þvt' að í kjarnanum
eru minningar
um þann sem dól
Guð geymi þig amma mín.
Elsku afi minn, Guð styrki þig í þinni miklu sorg.
Alda Friðný Áskelsdóttir