Dagur - 12.03.1998, Blaðsíða 4

tS. - teet 2HK».st miaKQVJT'NitMH
20-FIMMTUDAGUR 12. MARS 1998
UMBÚÐALAUST
"luafiít
rD^tr
Ifiltu meira fjöi i kassann þinn?
Tryggðu þér skemmtipakks fjölskyldunnar á skemmtilegu verði
Keypt uppþvottavél? Stærri ibúð? Fengið mér Stöð 2?
■El RAGNHILDUR
VIGFúSDÓTTIR
Ég las einhvern tíma í því merka
blaði Degi-Tímanum að þeir
sem bera meira úr býtum en
gengur og gerist eyði peningun-
um í stærri og dýrari bíla, fara
oftar út að borða og í fleiri utan-
landsferðir. Þetta þrennt myndu
margir kalla óþarfa, öðrum
finnst það algjör nauðsyn. Sjálf
hef ég einfaldan smekk sem fer
iðulega illa saman við launin
mín. Mig langar ekki í stóran og
dýran bíl en væri alveg til í að
fara oftar út að borða og helst
vil ég fara þrisvar á ári til út-
landa, í eina sólarlandaferð, i
eina stórborgarferð og í eina
lengri ferð til vina minna á
Nýja-Sjálandi, Argentínu eða
Brasilíu.
Smekkur og fjárhagur
Ég fann það gleggst þegar ég
keypti mér íbúð í fyrsta sinn að
smekkur minn og fjárhagur fóru
alls ekki saman, íbúðin sem mig
langaði í kostaði þremur millj-
ónum meira en ég hafði efni á.
Auðvitað lét ég skynsemina ráða
og keypti það besta sem ég fann
fyrir það fé sem ég hafði til ráð-
stöfunar til húsnæðiskaupa. Og
var afskaplega hamingjusöm í
íbúðinni minni í miðborg
Reykjavíkur, fallegt útsýni, góðir
grannar, stutt í vinnuna, fer-
metrarnir ekki fleiri en hægt var
að þrífa meðan ég hlustaði á
þáttinn I vikulokin með Páli
Heiðari. Uti stóð Ladan sem
foreldrar mínir gáfu mér í af-
mælisgjöf þegar ég varð þrítug.
Lukkunnar pamfíll. Ég hef
aldrei mælt hamingju mína í fer-
metrum eða árgerð bílsins míns,
fremur við góða heilsu mína og
minna nánustu, ég á góða fjöl-
skyldu, marga og góða vini, átt
heima víða, lærði það sem hug-
ur minn stóð til, hef borið gæfu
til að vinna við fjölbreytt og
krefjandi verkefni sem ég er full-
viss um að hafa þroskað mig
sem starfsmann og manneskju.
Ég tel ólíklegt að mér verði
lýst sem nískri eða gráðugri
konu í minningargrein, eflaust
verður fremur sagt að ég hafi
farið vel með og kunnað að
njóta lífsins á hagkvæman hátt.
Ég hef aðeins einu sinni unnið í
happdrætti og það lægsta vinn-
inginn og þó ég sé fædd með
silfurskeið í munni tóku foreldr-
ar mínir snemma þá ákvörðun
að við systur skyldum ekki fá allt
upp í hendurnar. Því vann ég öll
sumur og með skólanum seinni
menntaskólaárin og var svo
gamaldags að ég kaus fVemur að
taka næturvaktir á hóteli en taka
námslán háskólaárin mín hér
heima.
Réttlæti en ekki peningar
Þó ég hafi verið heppin með
vinnu hef ég ekki verið eins sátt
við Iaunin mín, hvorki meðan ég
vann fyrir kvennahreyfinguna né
þegar ég fór að vinna fyrir hið
opinbera. Beit þó í það súra epli
og tók undir með þeim sem
vældu að það skipti ekki máli
hver Iaunin væru menn vildu
alltaf meira og boðaði sjálf - og
fór eftir því - að það skipti ekki
aðeins máli hvað kemur í budd-
una heldur ekki síður hvað fer
úr henni.
Þegar ég taldi mig hafa óyggj-
andi sannanir fyrir því að ég
væri með töluvert lægri laun en
karlmenn í sambærilegum störf-
um var réttlætiskennd minni
misboðið. Eins og vel hefur ver-
ið kynnt í fjölmiðlum leitaði ég
til kærunefndar jafnréttismála
sem komst að þeirri niðurstöðu
að atvinnurekandi minn ætti að
bæta mér mismuninn á þeim
launum sem ég hef haft og þeim
sem mér báru með réttu. Þegar
þessar línur eru skrifaðar hefur
hann ekki gert mér tilboð en
spurningum hefur rignt yfir mig,
hvað ég ætli eiginlega að gera
við allar milljónirnar. Ég á sos-
um eftir að sjá þær, en hvað
hefði ég gert hefði ég verið með
þessi laun allan tímann? Fengið
mér heimilishjálp fyrr? Ekki ver-
ið eins stressuð þau tímabil sem
maðurinn minn var vinnulítill
eða með lágar tekjur? Keypt
fleiri Iistaverk? Dýrari föt? Leyft
mér að fara með fjölskylduna í
sumarleyfi bæði árin? Tekið fyrr
fósturbarn gegnum ABC-hjálp-
arstarf? Farið oftar suður á
merkisatburði hjá Ijölskyldu og
vinum? Keypt betri myndavél?
Minnkað við mig vinnu? Haldið
fleiri og fínni matarboð? Látið
eftir mér að rjúka til útlanda í
hvert sinn sem vinir mínir sendu
þaðan hjálparkall í stað þess að
láta símtöl og bréf nægja? Tekið
tilboðum bókaklúbba? Keypt
nýrri bíl eða ónotaða þvottavél?
Keypt uppþvottavél? Stærri
íbúð? Fengið mér Stöð 2? Lagt
meira fyrir?
Mér hefur sýnst á fólki að það
sé auðvelt að koma peningum í
lóg, því meira sem aflað er því
meiru eytt. I mínu máli skiptu
peningarnir ekki höfuðmáli,
þetta var prinsipp-mál. Mér
Finnst óþolandi að hefðbundin
karlastörf séu betur metin en
kvennastörf. Að horfa upp á það
að sjálfsagt þykir að borga körl-
um mun betur en konum fyrir
sambærileg störf. Það ef ég á
eitthvað aukreitis þegar ég hef
greitt lögfræðikostnaðinn er
bara bónus - og ég verð líklega
enga stund að eyða því.
Meimingarvaktin
Auðlind á þrotum?
STEFAN
JON
HAFSTEIN
SKRIFAR
Ef allir sem segjast hlusta á Rás
1, gerðu það í raun, væri hún
vinsælasta útvarpsstöð á Islandi.
Hún er það ekki - ekki ef vin-
sældir eru mældar í hlustun.
Fæstir viti bornir menn á íslandi
vildu þó vera án hennar - á þeim
mælikvarða er hún vinsælli en
nokkur önnur útvarpsstöð á land-
inu. Rás 1 verðskuldar mun ítar-
Iegri úttekt en eina menningar-
vakt. Hún býður upp á áhuga-
verða stemmningu á síðkvöldum:
manni finnst oftast að maður
hljóti að vera einn að hlusta.
Þannig var það s.l. þriðjudags-
kvöld þegar Ingó og Ami voru
með sjónvarpsspjall; á meðan var
Jón Karl Helgason með „Vinkil á
tímann“; samsettan útvarpsþátt
sem skapaði ágæta stemmningu.
Tvær stuttar sögur voru sagðar
samtímis, og tengingin nánast
óbein: annars vegar sagði líffræð-
ingur frá æviskeiði hnúfubaks
allt frá því hann skýst úr móðu-
rkviði og kemst á táningsár; hins
vegar sagði bandarískur rithöf-
undur frá þroskasögu, skáldsögu
sem hann skrifaði. Fyrstu ár
hvalsins og sköpun skáldsögunn-
ar fóru saman og spönnuðu
Hnúfubakur, ríthöf-
undurog víetnömsk
kona sem ekki hefur
tíma.
fimm ár. Jón Karl ræddi við rit-
höfundinn með reglulegu milli-
bili á þessum árum og raðaði
þeim frásögnum saman - í bland
við ævi hvalsins. Sagan og hval-
urinn urðu að lokum mörg tonn.
PuiiktiirinH?
Frásagan var haganlega saman
sett og ágætis andrúmsloft
myndaðist við tækið, tónlist brú-
aði kafla og Jón Karl gætti þess
að þröngva því ekkert upp á
mann að „ólíkt höfumst við að“ í
þessari veröld, hvalir og menn.
Menn og menn. Maður varð ögn
spenntur undir lokin að heyra
hvort einhver punktur væri í frá-
sögninni, en svo reyndist ekki
vera, nema hún sjálf. Sem var
allt í lagi. Maður er fróðari um
hval og bók, hefur þó hvorugt
séð. Tíminn var óbeint leiðar-
ljós, hvalur og skáld virtust hafa
af honum nóg. Þetta fimm ára
skeið í ævi beggja var óendan-
lega ólíkt því sem „nútímamað-
urinn í hraða og erli borgarsam-
félagsins" lifir.
Skipt um rás
Sá lærdómur var hamraður inn
þegar maður skipti um rás og
lenti á kvennatali á Rás 2.
Víetnömsk kona hafði farið í
fatahönnun í Rússlandi 19 ára,
síðar flutt til íslands og stein-
hætt að sauma föt sjálf - „enda
aldrei tírni". Önnur útlensk
kona botnaði frásögnina með því
að á íslandi væri aldrei tími til
neins. Sem er líklega punktur-
inn. Aldrei tími til neins - nema
fyrir hvali og útlenda rithöf-
unda. Tíminn er „hlaupinn frá
okkur" er uppáhaldsniðurstaða
þáttastjórnenda í sjónvarpi.
Tíminn, þessi mikla auðlind, er
alltaf á þrotum í sjónvarpinu.
Ráðið? Slökkva. Og allt í einu
verður yfirdrifinn tími. Góður
tími.