Dagur - Tíminn Akureyri - 27.03.1997, Page 7

Jkgur-Sbmm
Fimmtudagur 27. mars 1997 - VII
MINNINGARGREINAR
Ólafur Ólafsson
Olafur Ólafsson fæddist á
Svarfhóli í Stafholtstung-
um 8. júní 1944. Hann
lést á Sjúkrahúsi Akraness 16.
mars síðastliðinn. Hann var son-
ur hjónanna Ágústu R. Andrés-
dóttur verslunarmanns, f. 15.11.
1915, og Ólafs Elíassonar,
verkamanns, f. 31.7. 1912, d.
27.9. 1995 á Akranesi. Ágústa
lifir son sinn og býr nú á Dvalar-
heimilinu Höfða á Akranesi.
Ágústa og Ólafur eignuðust
þrjú börn auk Ólafs, Halldóru, f.
6.5. 1943, d. 15.5. 1943, Andrés,
f. 6.9. 1951, giftur Guðlaugu R.
Pétursdóttur, f. 20.8. 1955, og
Júlíus Magnús, f. 23.3. 1953,
giftur Sigrúnu Björnsdóttur, f.
10.7. 1954. Ágústa eignaðist í
fyrra hjónabandi tvö börn,
dreng sem var f. 26. 10. 1936, d.
27. 10. 1936, og Jennýju Sól-
borgu, f. 16.7.1938.
Ólafur kvæntist 4. október
1969 eftirlifandi eiginkonu
sinni, Ástu Rannveigu Kristjáns-
dóttur, f. 27.2. 1950, aðstoðar-
stúlku á leikskóla.
Ólafur og Ásta eignuðust tvo
drengi, Elías Halldór, f. 16.7.
1969, viðskiptafræðing, íjár-
málastjóra hjá Eðalfiski, og
Kristján, f. 3.8. 1970, sjómann á
Akranesi. Ólafur og Ásta bjuggu
öll sín hjúskaparár á Vesturgötu
117, Akranesi.
Ólafur ólst upp í foreldrahús-
um. Árið 1947 flutti hann með
foreldrum sínum að Lambhaga í
Skilmannahreppi, árið 1954 á
Heiðarbraut 42 (Klöpp), Akra-
nesi, og síðan árið 1966 á Vest-
urgötu 117, þar sem hann
byggði hæð ofan á foreldrahúsið
og bjó þar síðan með fjölskvldu
sinni. Olafur stundaði nám við
Iðnskólann á Akranesi og lauk
þaðan sveinsprófí í húsasmíði
árið 1964. Hann starfaði sem
húsasmíðameistari og lang-
ferðabflstjóri, þar til hann hóf
störf sem kennari í verknáms-
deildum Fjölbrautaskóla Vestur-
lands á Akranesi árið 1978, en
því starfi gegndi hann til dauða-
dags. Ólafur hefur starfað sem
ökukennari frá árinu 1970.
Ólafur var í stjórn Stangaveiði-
félags Akraness um sjö ára
skeið, félagi í Lionsklúbbi Akra-
ness og í stjóm hans og félagi í
hestamannafélaginu Dreyra og í
stjórn þess. Ólafur sat í umferð-
arnefnd Akraneskaupstaðar og
var þar m.a. formaður.
Ég vil í þessum fátæklegu orð-
um minnast Ólafs Ólafssonar
kennara sem lést þann 16.3. sl.
Ólafur hóf störf hér við Fjöl-
brautaskólann á Akranesi, síðar
Fjölbrautaskóli Vesturlands, á
haustönn 1979. Hann var því
með hvað lengstan starfsaldur
starfsmanna skólans. Ólafur
kenndi við tréiðnaðardeildina og
var mjög farsæll í starfi og vin-
sæll af nemendum sínum. Hann
var menntaður húsasmíðameist-
ari og eftir að hann hóf störf sem
kennari lauk hann námi í uppeld-
is- og kennslufræðum við KHÍ.
Ólafur var góður iðnaðarmaður
og það var fengur fyrir skólann
að hafa hann í kennslu. Reynsla
hans og kunnátta skilaði sér vel
til nemenda.
Ólafur átti mörg áhugamál
fyrir utan starfið. Hann var mikill
áhuga- og kunnáttumaður um
bíla og hafði lengi það aukastarf
að kenna á slík tæki. Hann var
góður hestamaður, einnig hafði
hann gaman af að ræða um póli-
tík og stóð þar fastur á sínu. Sem
sannur Skagamaður hafði hann
líka mjög mikinn áhuga á knatt-
spyrnu og var alltaf tilbúinn að
leggja sitt til málanna og gefa góð
ráð þegar svo bar undir. Ólafur
hafði sínar ákveðnu skoðanir á
hlutunum, en hann var alltaf já-
kvæður þó ekki væri hann alltaf
sammála þeim sem hann ræddi
við. Ólafur hafði kímnigáfuna í
góðu lagi og greip óspart til
hennar þegar málin voru rædd.
Fyrir mu árum varð Ólafur
fyrst var við það mein sem hann
hefur nú lotið í lægra haldi fyrir.
Samstarfsfólk hans varð ekki
mikið vart við þá baráttu sem
Ólafur átti í vegna sjúkdóms síns.
Hann háði baráttuna á sínum
vígstöðvum á kraftmikinn hátt og
var aldrei tilbúinn til að játa sig
sigraðan. Hans jákvæða viðmót
og kímni var til staðar fram á síð-
ustu stundu.
Fyrir hönd starfsfólks og nem-
enda Fjölbrautaskóla Vesturlands
á Akranesi vil ég þakka Ólafi fyr-
ir góð störf í þágu skólans. Ég
þakka einnig fyrir að hafa kynnst
jákvæðni hans, kímni og baráttu-
anda sem hann sýndi og við get-
um öll lært af. Við sendum Ástu,
Elíasi, Kristjáni og öðrum ætt-
ingjum Óla okkar innilegustu
samúðarkveðjur á þessum erfiðu
stundum. Megi minningin um
góðan dreng lifa.
Hörður Ó. Helgason,
skólameistari FVA
Sigríður Elísdóttir
Sigríður Elísdóttir, kennari
frá Laxárdal í Hrútafirði,
fæddist 28. apríl 1922.
Hún andaðist á hjúkrunarheim-
ilinu Eir 15. mars sl. Foreldrar
hennar voru hjónin Guðrún
Benónýsdóttir og Elís Þorsteins-
son, bóndi í Laxárdal.
Sigríður var elst sjö systkina,
Benóný sem var næstelstur lést
3. febr. sl.
Hún stundaði nám í Héraðs-
skólanum á Reykjum í Hrúta-
firði 1939-1940 og 1943-1944. í
tvö ár, 1941-1943, var hún far-
kennari. Fyrra árið í Hvamm-
sveit í Dalasýslu og hið síðara
einnig í Haukadalsskólahverfi. í
kennaraskólanum var hún frá
1944-1947. Að loknu kennara-
námi var hún kennari við
Barnaskóla Akraness til 1959.
Þá flytur hún til Reykjavíkur og
er kennari við Vogaskóla frá
1959-1979.
Með Sigríði er gengin sér-
staklega vönduð og samvisku-
söm kona, sem aldrei mátti
vamm sitt vita. Mörg undanfar-
in ár átti hún við vanheilsu að
stríða. Sjóndepra, sem háði
henni alla tíð, ágerðist og var
hún næstum blind síðustu árin.
En þó að líkamskraftarnir væru
farnir að þverra, þá hélt hún
góðri andlegri heilsu til hinstu
stundar. Ég vil í þessu sam-
bandi láta í ljós aðdáun á þeirri
miklu og góðu umönnun og
fórnfýsi, sem Gunnlaugur bróð-
ir hennar sýndi henni. Ég veit
að fyrir þessa umhyggju var
Sigríður afar þakklát.
Gott og náið samband var á
milli æskuheimila okkar, Laxár-
dals og Hlaðhamars. Boð og
heimsóknir milli bæjanna voru
tíð. Bræðurnir Eh's í Laxárdal
og Ólafur á Hlaðhamri, feður
okkar, voru mjög samhentir og
höfðu lengi töluverða samvinnu
og samstarf á ýmsum sviðum.
Sérstaklega á þetta við um fisk-
veiðar í firðinum okkar kæra.
Við frændsystkinin lékum
okkur saman og vorum saman í
barnaskóla. Við Hlaðhamra-
systkinin eigxnn ljúfar minning-
ar um hin góðu tengsl við Lax-
árdalsheimilið. Þaðan kom oft
hjálparhönd sem við minnumst
með þakklátum huga.
Snemma kom í ljós að Sigga
frænka, eins og ég var vanur að
kalla hana, væri bráðger til
náms. En hin lélega sjón var
henni fjötur um fót og held ég
að hún hafi verið um sex ára er
hún fékk gleraugu. Þá sá hún
heiminn í nýju ljósi og er mér
það minnisstætt, að skömmu
síðar kom hún að Hlaðhamri og
spurði hvaða bæir þetta væru
fyrir handan íjörðinn, sem
henni var starsýnt á. Hún hafði
þá ekki séð þá áður.
Sigríður var að eðlisfari mik-
ill dugnaðarforkur, kappsfull og
ósérhlífin. Kjarkur hennar og
áræði birtist m.a. í því að að-
eins 19 ára unglingur gerist
hún farkennari á ókunnum
stöðum. Haustið 1944 settumst
við bæði í 22. bekk Kennara-
skólans og vorum þar saman í 3
vetur. í síðasta símtali mínu við
Siggu frænku, þá fárveika,
barst í tal að við bekkjarsystk-
inin, sem tókum kennarapróf
vorið 1947, ættum í vor 50 ára
afmæli. „Við verðum endilega
að hittast og drekka kaffi sam-
an,“ sagði Sigga. Því miður get-
ur hún ekki verið með í því
samkvæmi. Hún er önnur sem
er burtkölluð úr okkar hópi.
Kjartan Hjálmarsson er látinn
fyrir nokkrum árum.
Sigríður hafði yndi af að
kenna og var kennari af lífi og
sál, sérlega nákvæm og skyldu-
rækin. Það var því mikið áfall
fyrir hana að verða að hætta
kennslu vegna sjónleysis innan
við sextugt. Tveimur árum síð-
ar fékk hún heilablóðfall og
lamaðist, en hún náði sér nokk-
uð vel furðufljótt. En eftir sjö-
tugt fer að halla undan fæti, því
að sjónin fór þverrandi. Þrátt
fyrir þetta andstreymi hélt hún
jafnan fullri reisn og sjálfsvor-
kunn var henni Qarlæg.
Eftir að hún hætti að geta
lesið, en hún var áður fyrr mik-
ill lestrarhestur, þá var útvarpið
(rás 1) henni alveg ómetanlegur
alþreyingar- og gleðigjafi.
Sigríður hafði ákveðnar
skoðanir á mönnum og málefn-
um og lét ekki aðra hafa nein
áhrif á sig. Hún hafði undir það
síðasta brennandi áhuga á mál-
efnum líðandi stundar. Það vildi
oft teygjast úr símtölum okkar
er rætt var af ákafa um það
sem efst var á baugi í þjóðlíf-
inu.
Ég kveð frænku mína með
virðingu og þökk fyrir vináttu
hennar og tryggð.
Blessuð sé minning Sigríðar
Elísdóttur.
Systkinum og öðru vensla-
fólki sendi ég samúðarkveðjur.
Porsteinn Ólafsson
•t Jón Dal Þórarinsson
Hægur en glettinn var þessi
maður, jafnlyndur og þrautseig-
ur, kom samferðamönnum sín-
um á óvart með skörpum álykt-
unum sínum, vökull, iðkandi
andann og elskandi andans
sköpun, tónlistina.
Hann var upprunninn úr
fögrum sveitum Fljótsdalshér-
aðs þar sem Dyrijöll og Bein-
geitarfjall standa vörðinn, leit-
aði ævintýra, náms og atvinnu á
Hvanneyri og fleiri stórbýlvun
syðra, en réðst síðar norður að
Stóru-Seylu í Skagafirði og þar
kynntist hann Sillu sem varð
konan hans. í Skagafirði bjuggu
þau langa hríð og þar átti Silla
ætt og óðul. Þar eru æskustöðv-
ar barna þeirra.
Hann bjó þar í næstu sveit
við greinarhöfund, en ekki
nægði það til að kynni tækjust.
Til þess þurfti sjálfa Reykjavík
og samgöngukerfi hennar, leið
3 Nes-Háaleiti. Þá voru Jón og
Silla löngu flutt suður og hann
hafði atvinnu við næturvörslu í
Háskólabíói, en ég var nætur-
vörður í Sambandshúsinu við
Sölvhólsgötu eitt sumar. Venju-
lega tók ég fyrsta strætó dags-
ins upp á Háaleiti, sem Jón ók
sömuleiðis með og báðir fórum
við út á sömu biðstöð, en það
var þó ekki fyrr en síðasta
morgun minn í þessari sumar-
vinnu að tal tókst með okkur,
fyrst um tónlist og orgelspil,
sx'ðan um hlutskipti næturvarða
og fegurð morgunsins og síðast
um Skagafjörð og þá kom upp
að mér var kunnur hver bær og
bóndi í hans gömlu sveit,
Tungusveit, og ekki var við ann-
að komandi að ég liti þá um
kvöldið til þeirra. Og síðan var
oft hist, þau heimsóttu mig á
sínar fornu slóðir í Skagafjörð
og síðar í Árnesþing en ég þau í
Reykavík.
Til þeirra var Ijarska hlýlegt
að koma, enda kom þar marg-
ur. Skagfirðingar, Héraðsbúar,
kunningjar af Skaganum og ört
vaxandi afkomendahópur
þeirra sótti þangað hlýju og
yndi.
Jón eignaðist stofuorgel þeg-
ar hann var kominn á miðjan
aldur. Hann hafði lært að spila
eftir nótum uppkominn maður
og iðkaði orgelspil heima í stofu
sinni þegar tómstundir gáfust
frá brauðstritinu. Tónlistin var
auðlegð hans á kyrrlátu heimih
þeirra hjónanna.
Það var eftirlæti að fá að
kynnast Jóni og eiga vináttu
hans.
Eldur er bestur
með ýta sonum
og sólarsýn, _K
heillyndi stt,-'
ef maður hafa náir,
án við löst að lifa.
Ör Hávamálum
Guð blessi hann.
Ingi Heiðmar Jónsson
i