Dagur - Tíminn Reykjavík - 18.03.1997, Side 5

iDagur-Œtminn
Þriðjudagur 18. febrúar 1997 -17
VIÐTAL DAGSINS
Hagalín og harmonikan
Þó hér sé snjór og blindhríð
núna, þá er hér fallegt á
sumrin - enda er þetta eitt
veðursælasta svæði landsins.
Hér uppi við hálendisbrúnina
hef ég fest rætur, því þegar ég
tók við stjórn virkjunarinnar
árið 1990 var skilyrt að hér
yrðu ég og ijöldskyldan að hafa
búsetu fyrstu þrjú árin. En við
erum ekki farin enn. Reyndar
eru börnin þrjú öll í framhalds-
skóla suður í Reykjavík, en þar
keyptum við íbúð - og konan
heldur þeim þar heimili yfir
veturinn. En eiginlegt heimili
okkar er hérna,“ segir Guð-
mimdur Hagalín Guðmundsson,
stöðvarstjóri í Blönduvirkjun.
Orkuverá undan
áætlun
„Það er full þörf fyrir Blöndu-
virkjun. Miklar viðgerðir hafa
staðið yfir á Búrfellsvirkjun og
ýmsar aðrar endurbætur á
virkjunum landsins. Blanda
hefur verið keyrð alveg einsog
rokkur - og er full þörf á,“ segir
Guðmundur Hagalín - og bætir
við ...ef Blönduvirkjun hefði
ekki verið byggð hefðu stjórn-
málamenn fengið skammir fyrir
að vera ekki búnir að virkja
þegar hér kæmi stjóriðja. Nú er
hún í sjónmáli og orkuverið til
staðar, en engu að síður þörf á
meiri orku. Með réttu þurfum
við alltaf að vera einu orkuveri
á undan áætlun."
Stöðvarstjóranum í Blöndu
er margt til lista lagt. Hann er
Önfirðingur að upplagi og fer
vestur á sumrin og stundar
smábátaútgerð. „Ég fer vestur
til að halda tengslum við æsku-
byggðina," segir hann. En síð-
ast en ekki síst er Guðmundur
Hagalín lagtækur harmoniku-
spilari. „Ég er nú í mörgu fleiru
en harmonikuleik. Söng í nokk-
„Höfum reynt að reka burt það slyðruorð að harmonikur séu ekki hljóðfæri, heldur einhver fyllerfisverkfæri," segir Guðmundur Hagalín Guðmundsson,
stöðvarstjóri í Blönduvirkjun. Mynd: gs
ur ár með Samkórnum Björk á
Blönduósi og var formaður
hans í tvö ár. Síðustu árin hef
ég síðan sungið með Karlakórn-
um Heimi í Skagafirði.
Harmonikur eru
burðug hljóðfæri
Talandi um harmonikuspilið þá
lærði ég á þetta hljóðfæri fyrir
afar mörgum árum, þegar ég
var við nám við Vélskólann.
Þegar Guðrún Birna, dóttir mín,
fór að læra á píaníó hjá Tómasi
Higgersyni við Tónlistarskólann
í Varmahh'ð talaðist til með
okkur Stefáni Gíslasyni að á
meðan dóttirin væri í píanótím-
um þá reyndi hann að kenna
mér á harmoniku. Nú er ég á
þriðja námsvetri og þetta hefur
smitað út frá sér og nú eru ein-
ir fimmtán harmonikunemar
við skólann,“ segir Guðmundur
Hagah'n og bætir við:
Virkjunarstjóri,
smábátasjómaður
og harmoniku-
spilari. Fjölhœfur
maður, ekki satt?
„Á skemmtikvöldum hjá
Heimi höfum við Stefán stund-
um spilað saman. Harmonikur
nútímans eru burðug hljóðfæri
og með þeim margt hægt að
gera. Þannig höfum við Stefán
reynt að spila fagmannlega á
harmonikurnar og reynt að
reka burt það slyðruorð að
harmonikur séu ekki hljóðfæri
heldur einhver fylleríisverkfæri.
Það er einfaldlega ekki rétt.“
-sbs
Menntun er verðmæti

Góðir lesendur, komið þið
blessuð og sæl. í blaðinu
okkar, Degi-Tímanum, las
ég um daginn viðtal við unga
konu, sem getur ekki hætt námi
að loknu kennaraprófi vegna
þess að tekjur hennar lækkuðu
svo mikið þegar hún fór að
kenna að hún gat ekki séð fyrir
sér og börnunum sínum tveim-
ur af laununum.
Því ætlar hún að fara aftur í
Háskólann og lifa á námslánum
því það er miklu hagstæðara
fyrir hana.
Þetta fannst mér meira en
h'tið athugavert. Mín skoðun er
sú að námslán eigi að vera til
að gera fólki kleift að mennta
sig til þeirra starfa sem það
hefur löngun til að vinna. Og
mér finnst það frábært og gleði-
legt að einstæð tveggja barna
móðir skuli eiga þess kost að
fara í háskóla og bæta menntun
sína.
Sjálfsögð mannréttindi, segja
eflaust margir. Rétt er það.
En það eru ekki svo óskap-
lega mörg ár síðan að svona var
þetta nú ekki. En af þessu sjá-
um við að ýmsu miðar í rétta
átt þó hægt fari.
Én skuldir eru nú alltaf
skuldir og enginn ætti að sækj-
ast eftir að skulda meira en
hann nauðsynlega þarf. Mennt-
un er góð fjárfesting, bæði fyrir
einstaklinginn og þjóðfélagið.
Og talsvert mikið á sig leggjandi
til að afla sér hennar. En, að
það sé betri kostur að lifa á
námslánum en að ljúka prófi og
fara út í atvinnuh'fið er eitthvað
sem þarf að leiðrétta og það
strax. Annars verðum við eftir
ein 20-30 ár eða jafnvel fyrr
komin með hóp af fólki sem fer
beint af námslánum á ellilífeyri.
Tæplega getur það orðið
þjóðhagslega hagkvæmt.
Eitt af því sem ég heyri og sé
í fjölmiðlum þessa dagana er að
menntun sé slæm fjárfesting.
Fólk beri alltof lítið úr býtum
eftir að hafa eytt stórum hluta
ævinnar í að mennta sig. Miklu
fljótlegra sé að eignast hús og
bíl ef farið sé beint út í atvinnu-
h'fið.
Mér finnst þetta ábyrgðar-
laust tal. Ég á erfitt með að trúa
að nokkur geti komið með
svona fullyrðingu að vel athug-
uðu máh og af fullum heihnd-
um.
Það ætti öllum að vera ljóst
sem á annað borð vilja hugsa
að menntun er einstök auðlegð.
Því hafi maður einu sinni öðlast
hana getur enginn tekið hana
frá manni aftur, hún fylgir
manni hvert sem maður fer og
það kostar ekkert að taka hana
með sér. Og ef maður þarf að
grípa til hennar óvænt er hún
Það œtti öllum að
vera Ijóst sem á
annað borð vilja
hugsa að menntun
er einstök auðlegð.
alltaf við hendina. Svo er hægt
að auka hana, efla og bæta
endalaust þegar tækifæri gef-
ast. Maður getur misst húsið
sitt, bílinn, allar veraldlegar
eigur á skammri stundu eða
lent í slysi og orðið fatlaður. En
svo framarlega sem ekki er um
andlega örkumlun að ræða er
menntunin til staðar og í hana
er hægt að sækja hjálp til að
byggja upp nýtt líf. Það er ólíkt
auðveldara fyrir lögfræðing að
stunda vinnu sína úr hjólastól
en hafnarverkamann.
Hvernig meta á svo menntun
til launa getur verið álitamál
eins og allt annað í þessu lífi.
Og þó fólk hafi lokið margra ára
námi sé ég ekki að það sé neitt
sjálfsagt lögmál að það fái
margföld verkamannalaun í
umslagið sitt.
Aftur á móti finnst mér að
það eigi að gera meira af því að
veita þeim styrki sem skara
framúr í námi. Menntun getur
verið svo misjafnlega mikils
virði. Sumt hlýtur alltaf að vera
dýrmætara en annað.
Nútíma menntakerfið er orð-
ið mjög íjölþætt og margbrotið
og mér finnst kannske ekki allt
svo óskaplega þarft sem lagt er
fé í á þeim vígstöðvum. En ég
viðurkenni það strax að svona
hugsunarháttur kemur til af
mínu eigin menntunarleysi.
En að lokum, lesendur góðir.
Höfum það í huga að hvort sem
um er að ræða tölfræðing eða
hafnarverkamann eru bæði
þessi störf virðingarverð og
þjóðfélaginu nauðsynleg.