Dagblaðið Vísir - DV - 07.01.1984, Page 23

DV. LAUGARDAGUR 7. JANUAR1984.
á stjörnuhimininn átti ýmislegt eftir
að ganga á áður en frægðin var
höndluð. Sá sem mestan heiðurinn
mun eiga af gegnumbrotinu er
Chris Briggs, sendimaður Phono-
gram-merkisins. Briggs þessi haföi
hrifist mjög af gítarleik Stuarts á
Skidstímanum og eftir að Stuart
hafði snúið heim á leið gerði hann
sér ferð til Skotlands til aö kanna
hvað þar hefði tekið við. Við komu
hans þangaö var fyrsta útgáfa Big
Country við æfingar. Impóneraður
mun hann ekki hafa orðið; Stuart
hafði í kringum sig fjóra nábúa sem
litla reynslu höfðu að baki og sam-
leikurmn þótti ósannfærandi.
Briggs hvatti Stuart til aö endur-
skipuleggja bandið og fá reyndari
menn til liðs við sig en þvert ofan í
ráöleggingar hans fór Stuart meö
hljómsveitina í ferðalag þar sem
hún tróö upp sem opnunarnúmer
fyrir Alice Cooper. „Þetta var
hræðileg lífsreynsla,” segir Stuart
nú þegar hann lítur til baka og bæt-
ir við að hann hafi séð villu síns
vegar; ekki þýddi að hafa einn for-
ingja sem hinir eltu í blindni.
Nauðsynlegt var að ná saman sam-
stilltum og vel þjálfuðum hóp með
eitt og sama markmið.
5.
Bandið var leyst upp en Stuart
kaus að viðhalda samstarfinu með
gítarleikaranum Bruce Wilson. Þaö
varð einmitt samleikur þeirra
tveggja sem síðar skapaði Big
Country sérstöðu. Saman lágu þeir
Stuart og Bruce yfir gítarsándmu
og leituðu að því eina rétta. Þeir
eyddu saman öllum stundum og
sömdu allmörg lög. Briggs fylgdist
með þeim og varð að lokum ánægð-
ur og bauð þeim til Lundúna til aö
gera nokkrar demoupptökur. Um
svipað leyti fékk Stuart upphring-
ingu frá Butler en þeir tveir höfðu
kynnst á hljómleikaferðalagi.
Butler og Mark Brzezicki höfðu
þá áður leikiö með Simon Towns-
hend, litla bróður Pete Townshend,
í tríói sem hét On The Air. Saman
reyndu þremenningamir að koma
undir sig fótum meö feröalagi um
Bretland en skuggi Pete Townshend
hvíldi yfir þeim enda stældi Sim-
on eldri bróður sinn um flest. Butl-
er og Mark hættu að lokum sam-
starfinu og hösluðu sér völl sem
sessionleikarar í Lundúnum, léku
m.a. meö Pete Townshend á tveim-
ur sólóplötum. Þegar Stuart síöar
bauö þeim til liðs viö Big Country
hafði Butler fengið annaö freistandi
tilboð; Pretenders buðu honum aö
slást í hópinn. Hann tók boöi um að
leika á plötum Pretenders, Back On
The Chain Gang, en kaus síöan aö
þiggja boð Stuarts.
6.
En svo aftur sé horfið að sím-
hrmgingunni þá bauð Stuart þeim
Butler og Mark að leika með þeim
tvímennmgunum á demoupptökun-
um sem fyrirhugaðar voru. Stuart
færoröiö: „A fyrstu æfingunni okk-
ar geröist eitthvaö sem erfitt er aö
lýsa með oröum, allt féll nákvæm-
lega saman og sándið sem við höfð-
mn verið að leita aö — hið eina
rétta — barst um stúdíóið.” Við
sama tækifæri segist Briggs hafa
fundiö hárin rísa á fótleggjum sín-
um. Hér væri eitthvað merkilegt að
gerast. Svo viss var Briggs í sinni
sök aö hann bauð félögunum samn-
ing á staönum og dreif þá í stúdíó
til að taka upp lög á smáskífu.
Ekkert skyldi sparað. Upptöku-
stjórnin var fengin einum fremsta á
sínu sviði í hendur, Chris Thomas
(hefur unnið með nöfnum eins og
Paul McCartney, Elton John, Roxy
Music, Pretenders og Sex Pistols).
En þegar til kom gekk málið ekki
upp, hver sem ástæöan var; sándiö
hafði týnst. Briggs brá í brún,
hafði honum missýnst? ,,Mér leið
verulega illa um siöustu jól,” segir
hann sjálfur. Upptakan var samt
sett á smáskífu, Harvest Home,
sem rétt skreið inn á topp 100 í
Bretlandi.
7.
Briggs ákvað að gefa þeim eitt —
og aðeins eitt — tækifæri enn. Fjór-
F.v. Mark Brzezicki, Stuart Adamson, Tony Butier, Bruce Wilson.
Það hefur víst efalítið komið
mörgum á óvart að fyrsta breiðskífa
skosku hljómsveitarinnar Big Coun-
try, Crossing, skuli hafa hreppt efsta
sæti í samkeppninni um bestu plötu
nýliðins árs þegar poppskríbentar
dagblaðanna iétu uppi skoðanir sínar
hér í Helgarpoppinu fyrir viku.
Crossing vann raunar á stigum, var
aidrei nefnd í fyrsta sætið, en kom
fyrir í sætum númer 2, 4, 5 og 6, alls
nefndu plötuna fimm aðilar af ellefu
og sex kusu hljómsveitina björtustu
von siðasta árs.
Víst er að Big Country skaust upp
á stjörnuhimininn á árinu með
feiknagóða frumraun. Sumir halda
því fram að hljómsveitin ásamt U2
og The Alarm marki það sem koma
skal í rokkinu, — all of them write
rousing, guitardriven songs of hope
and promise — sagði einn breskur
blaðamaður og NME hefur kosið að
nefna þessa nýju línu „nouveau
rock”.
Allt um það, ekki er seinna vænna
að gera nánari grein fyrir Big Con-
try. Eftirfarandi er mestu soðið upp
úr ítarlegri grein um hljómsveitina
sem birtist i timaritinu RoIIing Stone
skömmu fyrir jól.
1.
Minning kvöldsins er skýr í huga
Stuarts Adamsons. Það var fyrir
u.þ.b. tveimur árum, stuttu eftir að
hann sagði skiliö við hljómsveitina
Skids. Liggjandi í rúminu í heima-
borg sinni, Dunfermline í Skotlandi,
hugsandi eins og mörg kvöld á
undan, rann það upp fyrir honum:
Big Country! Fullkomið nafn, ein-
mitt það sem hann hafði veriö að
leita að, ímynd þeirrar hljómsveitar
sem hann var aö ýta úr vör.
Nafnið hafði tvær skírskotanir. I
fyrsta lagi: Það tengdist hinu dreif-
býla Skotlandi sem skipti Stuart svo
miklu, bandið yröi ekki skilgetiö af-
kvæmi iönaðarstórborga á borð við
London; Manchester eða Liverpool,
í staöinn skyldu ríkja keltnesk og
þjóðleg áhrif.
I öðru lagi: Nafnið skyldi tengjast
metnaði hljómsveitarinnar, fyrir
henni lá óhreyft landsvæði sem
skyldi kannað og sigrað.
2.
Stuart Adamson hafði hrifist af
pönkbylgjunni 1976—77 sem mörg
bresk ungmenni önnur. I huga hans
geröi pönkið ungu fólki kleift að
standa upp og tjá sig á sviði með
þeim hætti sem það kaus. Hann leit
ekki á pönkið sem tónlistarstef nu eða
klæðatísku, heldur tækifæri til að
setja saman tónsmíðar sem einlæg-
lega túlkuðu tilfinningar flytjanda
jafnt sem áheyrenda; múrinn milli
tónlistarmannsins og áheyrandans
skyldi brotinn niður.
Þegar Skids var stofnuð í Dun-
fermline 1977 voru meðlimirnir f jórir
sammála í þessum efnum. Eftú- að
hafa sent frá sér þrjár breiðskífur
1980 þótti Stuart sem söngvarinn,
Richard Jobson, væri fallúin í sömu
gryfju og flestir á undan honum:
væri farinn aö upphefja sjálfan sig.
Af þessum sökum hætti Stuart í
Skids. Þegar Stuart fékk vitrunúia í
rúmúiu var ártalið 1981.
3.
Stuart Adamson fæddist raunar í
Manchester en hálfs árs flutti hann
með familíunni til Skotlands. Frá 12
ára aldri lék hann með ýmsum
hljómsveitum og öfugt við marga
aöra poppara líkaði honum skólalífiö
vel. M.a. las hann mörg verk önd-
vegisskálds á borð við George Or-
well, D.H. Lawrence, Kafka og
Chekhov. Sjálfur segir hann að tón-
list geti gegnt sama hlutverki og lest-
ur góðra bóka — hrífi og veki til um-
hugsunar — og það reyni hann að
framkvæma. Er þá mál að nefna
aöra meðlimi Big Contry.
Þeir eru semsagt fyrst Stuart, 25 ára
gítaristi, þá Bruce Watson, 22 ára
gítaristi sömuleiðis, Tony Butler, 26
ára bassisti, og loks Mark Brzezicki
trommari.
4.
Þótt segja megi að Big Country
hafi skotið með nokkrum hraöa upp
menningarnir ákváðu að fá annan
upptökustjóra og fyrir valrnu varð
Steve Lillywhite sem mikiö hafði
unnið með U2 og aðstoðað þá í að
ná upp hinu sérstæða gítarsándi
sem m.a. einkennir þá hljómsveit.
Steve stakk upp á því að Big
Country æfði upp algerlega nýtt
efni. Fyrir valinu varð lag eftir
Stuart, 400 Miles, sem hann hafði
samið í tilefni af feigðarflani
Thatchers á Falklandseyjum. Og
nú fannst týndi neistúin á ný. Lagiö
fékk síöar nýtt nafn, Fields Of Fú-e,
og smáskífan fór inn á topp 10.
Gegnumbrotið hafði heppnast.
8.
Sem fram hefur komið er Stuart
Adamson ókrýndur leiðtogi Big
Country. Hann og aðrir meölimú-
eru þó ólatir við að múina á að Big
Country sé fyrst og fremst ein heild
þar sem allir leggi hönd á plóginn.
Um bransann hafa þeir þetta að
segja: „Ef tónlist þúi og framkoma
vekur sömu kenndir og snertú-
hlustendur á sama hátt og sjálfan
þig átt þú skilið að ná langt. Það er
okkur mjög mikilvægt að áheyrend-
ur meðtaki það sem við erum að
gera og taki þátt í því. I okkar aug-
um á hver sá sem kaupir plötur
okkar eða sækir tónleika okkar
jafnríkan þátt í Big Country og við
sjálfir. ,,Og ennfremur segja þeir:
„It’s the people that make the
group, not the group that makes the
people" — mikið rétt. Big Country
leggur mikið upp úr þessu sam-
bandi viö aödáendur súia og gerir
mikið til að hitta og skiptast á skoð-
unum við þá. Hún vill helst ekki
spila fyrir tugþúsundir áheyrenda í
risastórum hljómleikahöllum eða á
íþróttaleikvöngum þar sem sam-
bandsleysið er algert. Þessi hug-
myndafræði hefur m.a. orðið til þess
að Big Country hefur neitað freist-
andi tilboöum. Hún afþakkaði t.a.m.
að vera opnunarnúmer í Ameríku-
ferðWho 1982 (Clash þáði boðið meö
þökkum) og einnig að vera upp-
hitunamúmer fyrir David Bowie í
Bretlandstúr hans síðasta sumar.
-TT.