Þjóðviljinn - 17.12.1940, Blaðsíða 4

Litla blómabúðin
Bankasfræií 14
Fallegt úrval af jólakörfum,
lólagrenið er komíð.
Útuarpid í dag.
12,00 Hádegisútvarp.
15.30 Miðdegisútvarp.
19.50 Auglýsingar.
19,25 Hljómplötur: Lög úr óper-
ettum og tónfilmum.
20,00 Fréttir.
20.30 Erindi: Norski rithöfundur
inn Olav Duun, Kristmann GuÖ-
mundsson rithöfundur.
20,55 Erindi: Um skilning á tón-
list, II: Þekkt sálmalög á ýms-
um öldum, Páll ísólfsson og
dómkirkjukórinn.
21.50 Fréttir.
Dagskrárlok.
Hjúskapur. Ungfrú Sölveig
Magnúsdóttir og Sigurður Guð-
mundsson bifreiðarstjóri voru
gefin saman í hjónahand s. 1.
laugardag af séra Bjarna Jóns-
syni.
Háskólafyrirlestur. Dr. phil.
Símon Jóh. Ágústsson flytur há-
skólafyrirlestur í dag kl. 6,15 í,
3. kennslustofu. — Efni: Stöðu-
val. — öllum heimill aðgangur.

Beztar viSgerðir á allskonar
skófatnaði og gerum einnig
við allskonar gúmmiskó.
Vönduð vinna. Rétt verð.
Fljót afgreiösla.
Sækjum. Sendum.
Sími 3814.
SKÓVINNU STOF AN
Njálsgötu 23.
JENS SVEINSSON
»♦#♦♦♦♦»♦♦»♦»»■> ♦❖♦♦♦♦♦♦♦♦♦
Skóviðgerðir
HUvni
Smásöluverð á smjör-
líkí er frá og með deg-
ínum í dag kr. 2,28 per.
kíló.
HÁ. Smjörlikísgeirdm Smárá,
HX Svanur, HX Æsgarður,
a LjómL
Orbopglnnl
Naeturlœknyr í nótt: Pétur Jak-
obsson, Leifsgötu 9, sími 2735.
Nœturvördur er þessi viku í
Ingólfs- og Laugavegsapótekum.
WESTINGHOUSE
pernr
um jólín, gefa jólaljós.
Skáldsaga eftir MarkCaywood
Nú reið mest á að létta akkerum og sigla af stað sem
fyrst, hvað sem tundurspillinum og fallbyssunum liði. Við
urðum ;a ð nota sem bezt Jresisar fáu stundir, par til túnglið
kæmi upp - ef okkur þá tækist að komast til skips. Nú
vissi ég hversvegna da Silva hafði bruggað okkur þessi vél-
ráð, að taka okkur til fanga eða drepa okkUr.. Hann hefur
ætlað að koma sér Limjúikinn hjá yfirvöldunum með því, svo
að honum yrði frekar fyrirgefið, ef hann yrði uppvis að því
að liafa brotiö af sér. Ég gekk því að því vísu, að hvort
sem okkur tækist að komast undan villimönnunum eða ekki,
þá mundi bátur verða sendur tafarlaust út í tund-urspillinn
og Jimmy Buchanan sagt frá komu okkar til Kilowa og í
hvaða átt viö hefðum flúið. Það var óhjákvæmilegt að íara
strax út úr víkinni, ella var ekki um annað að ræða eni bú-
ast til varnar og reyna að komast lengra upp á eyjuna, ef
nokkur von var til þess, að Virginíu yrði borgið. Ég bjpst
við, aö vopnað lið af tundiurspillimum myndi hefja leitina
þegar í dögun jo|g ég gerði mér ekki miklar huigmyndir lum',
að við bærum sigur úr býtum, ef til bardaga kæmi. Þeir
mundu verða bet'ur liðaðir óg senniLaga með vélbyssu. Það
var sömuleiðis áhættusamt tiltæki að skjóta á hvíta menn og
það landa okkar. Það yrði til þess að okkur yrði öllum varp-
að í svartholið, mér líka, og okkar biði þyngsta refsing.
Mér datt snöggvalsit í hug aö reyna að forðast árekstuir
við villimennina á þann hátt, ao við færum inn í skóg-
inn og reyndum að brjótast í gegnum hann og koma að
hinni hlið snekkjuninar, ein ég hætti fljótlega við þá fyrir-
ætlun. Mér hraus hugur við því, að mæta fimmtíu til sex-
tíu villimönnum, alvopnuðum, inni í skógarþykkninu, þar
sem maður gat leynzt s,vo að segja á hverju strái. Það var
skömminni til skárst að mæta þeim á ströndinni, á bersvæði,
þar sern hægt var að koma riflunum við. Við máttum heldur
engan tíma missa, ef nokkur von átti að vera til þess að
koniast undan tundurspillinum. Við hlutum að verða eina
til tvær kiu'kkustiundir að komast út úr víkinni og'sundinu,
út á opið haf. Til allrar gæfu var tungl minnkandi og kom
því sieinna og seinna upp, en við urðum að hafa hraðann á
til þess að koinast fram hjá Jimrny og fallbyssum hans áður
en tunglið kæmi iupp, eftir það var engrar undanikomu von.
Ég sá ljósgeisla úti fyrir fjarðarmynninu. Þá mundi ég eftir
leitarljósum tundurspillisins, sem gætti sundsins, en, sú hætta
varð á engan hátt umflúin. Það varð að láta skeika að sköp-
uðu. Leitarljósunum var bnugðið upp annað veifið, svo það
var hreinasta tilviljun, hvort þeim yrði beint að okkuir rétt
áður en við slyppum út úr sundinu eða ekki: Við þurftunt
að flýta okkur umfram allt, verða á undan tunglinu. Það
þurfti ekki að t aka langan tíma að fást við fyrirsátursmenn-
ina — ef heppnin var með. Við höfðum riflana, ,eu þeir að-
eins spjót. Ég þóttist viss urn sigur í þeim leik. Við urðum
að halda lokkur í sem mestri fjarlægð frá skógarjaðrinum.
Þegar er Vinginía hafði hvílzt lögðum við af stað aftur. Við
gengum neðst í tjörunni og höfðum rifflania hlaðna skot-
hylkjum. 1 ! i >
Er við áttura um hundrað faðma ófarna til skips, varð ég
var einhverrar hireyfingar í runna skammt frá okkur. Ég
varaði þau við, Abel og Virginíu. Allt í einu var eins og
trén yrðu lifandi og færu. á kreik. Hópur svartra manndráp-
ara æddi niður fjöruna í áttina til okkar. Það kom sér vel
að ég hafði orðið þeirra var. Annars hefðum við ekke.rt
vitað, fyrr en þeír hefðu verið komnir fast að okkur. Gljúp-
ur sandurinn eyddi fótatakinu og myrkviðurinn á bak við
olli því, að verra var að koma auga á þá. Það v.ar hávaxið
sef rétt fyrir framan okkur. Við hlupum þangað og bjugg-
umst fyrir í mjúkyim sandinum á bak við það. Þeir urðu
þess varir, að við höfðum séð áhlaupið og ráku nú upp
æðisleg öskur, eins o|g þeir erui vanir í bardaga. Þeir hyg'gj-
ast að hræða óvinina með hávaðanum.
Verið hugrökk, kallaði ég, þetta eru mestu ræflar.
Við Abel hleyptum af samtímis, og áður en bergmálið af
skotunum var dáið út, heyrði ég hvellinn úr rifli Virgiiníu
Ég var háift í hvoru að vona, að hún mundi haga sér eins
og níu af hverjum tíu kynsystrumxhennar mundu hafa gert.