Þjóðviljinn - 06.04.1946, Side 6

ÞJÖÐVILJINN
Lau,gardagur 6. apríl 1946.
Oskar Braaten:
TILKYNNING
Viðskiptaráðið hefur ákveðið, að frá 8.
apríl næstkomandi skuli hámafksv'erð á
eggjum vera sem hér segir:
í heildsölu .. kr. 11.50 pr. kg.
í smásölu ..... — 14.00 — —
Verð þetta er miðað við að eggin séu ó-
skemmd 1. fl. vara, og stimpluð sem slík af
eggjasamlagi eða hænsnabúi, sem viður-
kennt er af verðlagseftirlitinu, enda taki
samLagið eða búið ábyrgð á gæðum eggj-
anna.
Á öðrum eggjum má ekki vera hærra
verð en hér segir:
í heildsölu .. kr. 9.50 pr. kg.
í smásölu ..... — 12.00 — —
Reykjavík, 5. apríl 1946
Verðlagsstjórinn
lámiðnaðarmenn
Járniðnaðarmenn óskast til vinnu á Siglu-
firði og Skagaströnd. Séð verður fyrir hús-
næðr og fæði.
Vélsmiðjan Héðinn h. f.
r
EMra fólk eða unglinga
vaatar nú þegar, til að bera Þjóðviljann til
kaupehda í
AUSTIJR- OG VESTURBÆINN
Sendum blaðið heim.
AUGLYSÍNG
UM UTIVERU BARNA
Áthygli foreldra og forráðamanna barna
skal hér með vakin á eftirfarandi ákvæð-
um 19. gr. lögreglusamþykktar Reykjavík-
ur:
Born yngri en 12 ára mega ekki vera á al-
mannafæri seinna en kl. 20 og börn frá 12—
14 ára ekki seinna en kl. 22 á tímabilinu frá
1. október til 1. maí.
Börn, sem eru á almannafæri seinna en
lejdi.Iegt er, mega búast við að verða flutt
á iögreglustöðina og verður þá foreldrum
eða þeim, er ganga börnunum í foreldra-
stað, gert aðvart, enda ber þeim, að viðlögð-
um sektum, að sjá um að framangreindum
fyrirtnælum sé hlýtt.
Lögreglustjórinn í Reykjavík, 5. apríl 1946
Sigurjón Sigurðsson
settur
“1
Hann hafði svo sem séð hana
naktari en þetta í baðinu forð
um. Hann sneri sér undan
og ’laumaðist út.
„Það eru einmitt tannlausu
kerlingarnar, sem er þörf á
að heimsækja," hafði hann
svarað kennaranum.
En nú var það orðið svo,
að fólk vildi ekki hleypa
honum inn. Hann heyrði það
hvísla og þagga hvað niður í
öðru, þegar hann barði að
dyrum. Hvernig á þessu stóð.
hafði hann ekki hugmynd
um. Hafði hann ekki gert
allt, sem honum var unnt,
fyrir þetta fólk, setið hjá
sjúklingunum, hughreyst þá
og gefið þeim góð ráð. Þú
verður að reyna að hressast
og komast á fætur sem
fyrst,“ var hann vanur að
segja. „Holl og næringarmik-
il fæða er nauðsynleg, og
svo verðurðu að reyna að
sofa sem mest. Þú sofnar
ibara, ef þú varpar af þér
öllum áhyggjum-“
Hann hafði ekki einu sinni
gleymt þeim heitbrigðu, held
ur talað við þá um sjúkling-
Inn, hvatt þá til að hjúkra
honum vel og ráðlagt þeim,
hvernig ætti að fara með
hann. „Það verður að skipta
á rúminu — láta hrein lök
í r-úmið — fleygja þessum
druslum — opna gluggann —
það er ekki hægt að draga
andann hérna inni — og þið
verðið að þvo gólfið úr sápu
vatni á auga'bragði — —“
Svona hafði hann gefið
þeim góð ráð, eftir því sem
hann hafði bezt vit á. En nú
var ekki opnað fyrir honum.
En var þetta ekki bara í-
myndun og tortiyggni, hjá
honum sjálfum og lcom af
þessu leiðinlega veðri. Ef fólk
vildi ekld að hann kæmi, þá
var það sjálfsagt bara vegna
þess að nú var hans engin
þörf lengur og þá vildi það
ekki gera honum ómak. Veik-
in var að réna sem betur fór.
Loksins var hann þá kom-
inn alla leið. Kofinn, sem hann
ætlaði til var þarna niður í
í dældinni, hreysi, sem hafði!
verið lengi í eyði og var kall-
að Sandhóll, þangað var nú
kominn maður sem hét Davíó',
innbrotsþjófur, sem hafði ver-
ið í fangelsi í borginni. Hann
kom hingað fótgangandi að
vetrarlagi í fylgd með ein-
hverju 'götukvendi. Þau höfðú
brotizt inn í kofann og sezt
þar að. Eigandinn vorkenndi
þeim og rak þau ekki burt,
enda höfðu þau ekki gert neitt
illt af sér. Svo dó konan, en
Davíð varð kyrr. Nú var hann
veikur. Að minnsta kosti
hafði Þorsteinn fengið orð-
sendingu á blaði með dreng.
sem kom í skólann í dag.
Dyrnar opnuðust. Ung
stúlka kom út og horfði upp
á veginn. „Hún er að horfa
eftir mér, hugsaði Þorsteinn.
Þorsteinn var vandræðaleg-
ur og hikandi, Það átti ekki
við hér, sem hann var vanur
að segja annars staðar.
Hann gat eklci sklpað að opna
gluggann og þvo gólfið, því
að glugginn var opinn, gólfið
hvítþvegið og sjúklingurinn í
hreinu góðu rúmi. Hvað átti
hann að gera hér? Þetta var
í fyrsta skipti ser.\ hmnn kom
á fátækt heimili og vissi ekki
hvað hann átti að segja.
Maðurinn í rúminu var lítill
og horaður, á sextugs aldri
með sítt, grátt skegg, sem lá
ofan á hvítri sænginni. Hann
hafði víst legið lengi og dauða
mörk voru komin á magurt,
gulleitt andlitið.
Hann fitlaði við sængina
með fingrunum og stundi
öðru hvoru, en lsit ekki upp.
Augún kvikuðu undir hálflok-
uðum augnalokunum.
„Ertu þarna, Helena?
Helena stóð hjá rúminu góð
látleg og umhyggjusöm. Hún
var um tvítugs aldur föl í
andliti með slétt greitt hár og
merki Hjálpræðishersins á há-
um kjólkraganum.
„Já, pabbi, heldurðu að ég
sé ekki hjá þér?“
„Helena! Það er dálítið, sem
ég verð að segja þér, áður
en ég dey. Þú verður að
að hlusta á mig. Annars get
ég ekki dáið rólegur/
„Já, pabbi, ég er hérna og
heyri til þín en þú mátt bara
ekki tala of mikið.1'
Hún þurrkaði svítann af enr.i
hans.
„Veiztu, hvaðan ég kom,
þegar ég hitti mömmu þína
í fyrsta sinn á ævinni?
„Hvenær lief ég verið að
MARRY MACFIE
Gull Indiánanna
(Sönn saga).
upp og staulaðist áfram með veikum burðum á
logsárum fótunum.
Skömmu seinna sátum við allir til borðs. Við
þóttumst vita, að Sagwa væri dauðhungraður og
þorðum ekki að gefa honum fylli sína. En á morg-
un skyldi hann fá að borða sig saddan. Það hefði
verið áhætta að gefa honum mikið að borða eftir
alla sveltuna.
Eg gaf honum þó fulla könnu áf heitu tei. Það
gat ekki skaðað hann.
Þegar Sagwa teygði sig eftir sykurskálinni á
borðinu, datt eitthvað, sem hann hafði fest við
marglita ullardúksbeltið, á gólfið og kom af því
dynkur. Eg laut niður og tók þetta upp. Það var
venjuleg peningapyngja. Eg fann, að í henni var
eitthvað, sem líktist smásteinum og pyngjan var
undarlega þung eftir stærð.
Eg fékk Sagwa pyngjuna. „Tjúnía“, sagði hann,
um leið og hann tók við henni. En það þýðir gull
eða peningar, Hann opnaði hana og steypti úr
henni á borðið. Úr pyngjunni kom hnefafylli af
gullmolum, misjafnlega stórum og allavega lög-
uðum.
Við höfðum fyrr séð gull, en aldrei með þess-
um rauða gljáa. Við horfðum undrandi á þetta og