Þjóðviljinn - 30.04.1946, Síða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Þriðjudagur 30. apríl 1946.
'
L maí nefnd tilkynnir:
Hátíðahöld launþega í Reykjavík fara
fram með venjulegum hætti og verður
dagskrá auglýst á morgun.
Kvöldskemmtanir verða í eftirtöldum
húsum:
Iönó,
Röðli,
Hótel Borg,
og hefst þar með borðhaldi kl. 7,15.
Aðgöngumiðar að borðhaldinu verða
seldir í dag kl. 5—7 í skrifstofu Iðju.
Ekki samkvœmisklœönaður.
Merki dagsins verða afgreidd í skrif-
stofu Iðju í kvöld kl. 8,30 til 10.
| 1. MAÍ-NEFNDIN.
i_________________________________________,
’ ~ ■
• F.R.S.
Almennur dansleikur
í Tjarnarcafé í kvöld kl. 10.
I AðgÖJigumiðar seldir á sama stað kl. 5—7.
Skrifstofustúlka
Ung stúlka, eitthvað vön vélritun og helzt
með verzlunar- eða gagnfræðaskólamennt-
un óskast nú þegar.
,,Magða,“ sagði ’hann eftir
litla stund. „Þú veizt ekki um
hvað þú ert að tala. Þú veizt
ekki, hvað ég á að berjast við.
Ræðustóll! segir þú og dregur
dár að mér. Þú skilur ekki,
livað það er, sem rekúr mig
upp í ræðustólinn. Og ég ætla
að hlífa þér við að vita það.“
„Hvað það er, sem rekur þig
upp í ræðustólinn! Er það ekki
]>ara ég og við frá Vatnsenda?
Ertu ekki að reyna að hreinsa
þig af okkur, þegar þú stígur
í stólinn? En þú þarft þess
ekki. Eg get farið. Það hef ég
sagt.“
„Það er orðið framorðið.
Vertu sæl á meðan,“ sagði Þor-
steinn. Magða svaraði engu.
— Húsið var autt, þegar hann
kom heim tveimur klukkuslund
um seinna. Eldliúsið, stofan,
herbergið uppi á loftinu! Eng-
inn heima!
Hann veitti því ekki mikla at-
liygli fyrst í stað og gat ekki
um annað liugsað en samkom-
una í bænaliúsinu. Honum hafði
mistekizt í kvöld. Hann stóð í
ræðustólnum, stamaði og jnís-
mælti sig. Salurinn var þéttsKip-
aður af áheyrendum, en hann
sá það ekki. Hann sá Mögðu í
liuganum og lieyrði það, sein
liún sagði: „Geturðu fengið ])ig
til að fara þangað, eftir það,
sem á undan er gengið, Þor-
steinn? — liundrað sinnum
heldur vil ég sjá þig í því á-
standi, en að heyra til þín í
ræðustólnum. —“.
Hann sá sjálfan sig í anda,
þar sem hann stóð í skóginum
með tóma flöskuna í hendinni.
gátt. Undarlegt, að hann lieyrði
ekekrt hljóð úr lierberginu!
Ekki andardrátt! Var enginn
inni? Hann' kom varlega við
hurðina.
Birtan frá ljósinu úti við veg-
inn féll á rúmið. Þar var eng-
inn. Enginn liafði sofið þar í
nótt. Hann fékk skyndilega
lijartslátt, ldjóp út — út livað
var liann að fara? Otiliúsin
voru lokuð og engin lifandi vera
sjáanleg í nánd.
„Vertu róiegur,“ sagði hann
við sjálfan sig. „Hún er bara
að hræða þig, en það skal
henni liefnast fyrir.“ Vatnið!
Já, vatnið sást liéðan. En livað
kom það málinu við?
Einu sinni hafði liún — hann
mundi það vel — það var langt
síðan. Hún var að flýja mann,
sem kom. En nú var hún hjá
lionuni, og svo liafði liún Sig-
ríði hjá sér, sem lienni þótti
svo vænt um. Hvernig gat lion-
um dottið vatnið í hug? Hun
hafði auðvitað farið til systra
sinna. Þarna kom það. önnur
hvor þeirra var líklega veik og
hafði sent eftir henm. ()g svo
hafði Magða farið að lieiirian,
án þess að taka lillit lil liuns.
Það var líkt henni.
Hann ætlaði að tala við l ana
— nei, annars, liann ætlaði ekki
að yrða á hana á morgun, og
ekki fyrst um sinn. Það áííí að
vera refsing.
Magða var ekki komin, þegar
hann fór í skólann um morg-
uninn. Hann skyggndist uin eft-
ir Sigríði í fyrsta liléinu en sá
hana ekki. Fröken Bö kom lil
hans og spurði eftir lienni.
Hann sagði að hún væri kvefuð
og mætti ekki fara út.
Hann flýtti sér heim, þegar
skólinn var úti. Ifúsið var mann
laust. Enginn hafði gengið þar
um. Hann beið og beið. En eng
inn kom.
— Þorsteinn var þreyttur og
þjakaður, þegar hann kom hein;
um kvöldið. Hann hafði farið
langar leiðir — lil enskis.
MARRY MACFIE:
(Sönn saga).
Gull Indiánanna
ORKA H.F.
Lindargötu 9.
Starfsstúlkur og starfsmenn
vantar við Kleppsspítalann.
Uppl. í síma 2319 frá kl. 5—7 síðdegis.
Skirlfstofustúlkur
Tvær skrifstofustúlkur vantar hjá opin-
berri stofnun, umsókn um starfið, ásamt
upplýsingum um fyrra starf sendist af-
greiðslu blaðsins merkt:
,, Skrif stof-ustúlkur ‘ ‘.
Salunnn hringsnerist fyrir aug
unum lians og liann varð a
lialda sér.
Það varð ókyrrð í salnuir
liegar hann leið niður af stóln
um. Fröken Bö kom með vati
og fleiri konur komu til han;
„Yður er illt.“
Hann sagðist því miður ekk
vera vel fríslcur, hafa legið í tv
daga. Hann ætlaði beiua lei
heim. Nei, takk, liann þurfi
ekki fylgd.
Og nú var liann kominn heií
— að tómu húsi. Hún, sem b i
ábyrgð á þvi, sem komið hafð
fyrir hann i kvöld, lét ckki sj
sig.
•— Þorstein vaknaði um nr.t'
ina og varð þess var, að Mí gð
var eklci í rúmi sínu. Han
kveikti. Klukkan var að gjug
tvö. Hvað átti þetta að þýða
Hún var líklega í liinu herberj
inu. Nei, það hefði ekki veri
búið um á legubekknum. Þá va
hún líklega niðri í stofu. Engi
Magða þar! í eldhúsinu? Ekf
þar, þar var allt eins og þega
hann kom uin kvöldið. Blá
svuntan hennar hékk á veggi
um við eldavélina.
Auðvitað var hún hjá Sigríð
Lá og steinsvaf! Hún mátti sofi
Það var liann, sem var móðgac
ur núna. Hurðin var í hálf
Við urðum að fara fram hjá fossinum. Það
var ekki fyrsta hindrunin á leiðinni. Það tafði
okkur um klukkutíma, að bera farangurinn og
draga bátinn niður með fossinum. Síðan héldum
við áfram niður ána í norðvesturátt. Straumurinn
var þungur og okkur bar f lughratt niður með ár-
bakkanum. Um kvöldið fórum við fram hjá Min-
aki (Fagranesi). Þar varð fyrir okkur sterkur
straumur í dálitlum halla, en við álitum, að okkur
væri óhætt, og báturinn dansaði með okkur á
fleygiferð niður ólgandi strauminn. Eftir litla
stund vorum við komnir í lygnt vatn.
Við rerum fjóra daga. Þá fórum við fram hjá
Alexanderskastalanum, sem er fyrir löngu hrun-
inn, en stóð þar, sem fljótið rennur í Elgsvatnið.
Þar var vöruskiptastöð áður fyrr.
Elgsvatnið er stórt. En við sigldum undan
vindi, og nú kom okkur vel seglið, sem við höfð-
um saumað. Það leið því ekki á löngu, áður en
við komum að ósnum, þar sem Elgsvatnið rennur
í Winnipegvatnið*
Nú höfðum við verið viku á leiðinni og hér
urðum við að nema staðar. Það var kominn norð-
vestan vindur og við áræddum ekki að leggja út
á vatnið með hlaðinn bát á móti veðrinu og í gegn
um íshrönglið, sem alls staðar var á reki. Okkur
þótti ekki ráðlegt að róa þessa löngu leið nema í
góðu veðri. Satt að segja veitti okkur heldur ekki
af hvíld. Því að við höfðum hingað til haldið við-
stöðulaust áfram og höfðum sára verki í hand-
leggjunum, sem von var eftir vetrarhvíldina.