Þjóðviljinn - 13.09.1946, Qupperneq 6

6
ÞJÖÐVTLJINN
Pöstudagur 13. sept. 1946.
TILKYNNING
til atvinnurekenda og annara kaupgreið-
enda í Reykýgvík.
Samkv. heimild í reglugerð nr. 65 frá 1944
er hér með lagt fyrir atvinnurekendur og
aðra kaupgreiðendur að senda hingað í
skrifstofuna fyrir 20. þ. m. skrá yfir alla
þá, er hjá þeim vinna eða taka kaup, heim-
ili þeirra, fæðingardag og ár, að viðlagri á-
byrgð á skattgreiðslum kaupþeganna sam-
kvæmt téðri reglugerð.
Þeir, sem ekki hafa þegar fengið eyðublöð
undir skrárnar, geta fengið þau afhent hér
í skrifstofunni.
Reykjavík, 10. sept. 1946.
TOLLSTJORASKRIFSTOFAN.
Hafnarstræti 5.
Bifvékvirkjar
Okkur vantar, nú þegar, nokkra bifvéla-
virkja eða vana bílaviðgerðamenn.
Uppl. í síma 1163, hjá verkstjóranum.
Strœtisvagnar Reykjavíkur.
í b ú ð
George Berezko:
Vantar 2—3 herbergjaíbúð nú þegar
eða seinna. — Fyrirframgreiðsla eftir
samkomulagi.
Tilboð merkt: „Ibúð — 123“, sendist
afgreiðslu blaðsins, sem fyrst.
Krakka vantar strax
til að bera blaðið til kaupenda í eftirtalin
hverf i:
Laugaveg innri
Grundarstíg
Framnesveg
Laugarásvegur
Talið strax við afgreiðslu Þjóðviljans Skóla-
vörðustíg 19, sími 2184.
Blöðin send heim
Utbreiðið Þjóðviljann
Rauði flugeldurinn
lýsti á hálminn með vasa-j .... Allar
ljósinu. Andlit mannanna ur hjá herforingjaráðinu eru
komu eitt af öðru fram í! með þetta.“
geislann. Þeir
sátu eða lágu
annað hvort
útaf. Sumir
,,Næst skal ég útvega þér
sprengjuvörpu,
höfðu aftur augun, aðrir: búnoff sagt ertnislega. Hann
depluðu þeim í ofbirtunni; hafði litið á kringluleitt and
af ljósinu.
Skeggjaður
með andlitið
hermaður,
gljáandi af
svita, hætti að stynja og dró | sér að í raun og veru væri
kápuna upp fyrir höfuð, eins' hún ekkert frábrugðin öor-
vélritunarstúlk- af öðru og rýndi í hinar
leyndardómsfullu áletranir.
Síðan setti hann þau niður aft
ur. Hann tók upp sprautu
hafði Gor- snerti nálina varkárlega, at-
hugaði lit pípunnar og lagði
hana síðan niður í baðmull-
ina. Hann starði lengi á
öskju af meðalaglösum, sem
voru full af þykkum gulum
vökva, en á meðan athugaði
lit hennar með söðulbökuðu
nefinu, á rakar jafnsléttar
tennurnar og hugsað með
og hann vildi vera einn með
þjáningar sínar.
„Þessum manni líður illa,“
um stúlkum. Hann gat ekki
skilið, hvers vegna það veilti
honum sérstaka ánægju að
Gorbúnoff hverja hreyfingu
hans með von í augnaráðinu.
I hinum glæru smáglösum,
sem liðþjálfinn hélt á, glitr-
hvíslaði liðþjálfinn að Gor- sjá Majsu, eða hvers vegna aði töframátturinn til að
búnoff, ,,og ég get ekkert
hjálpað honum.“
Majsa lá upp að veggnum.
Augu hennar voru lukt aftur unarstöðinni. Seinna
og andlit hennar var jafn hún verið skipuð í
hann varð ætíð fyrir von-'vernda lífið. Það þurfti ekki
brigðum, þegar hann hitti' annað en taka hann úr hinni
hana ekki á fremstu hjúkr-! brothættu skel. Ef til vill gat
haf ði Rumjantseff — því hann var
flokkj hraustur maður og mikil
hvítt og hélað hárið. Þó að hans. Hann sá hana nú oft-
svipur hennar hefði ekki ^ ar, en aðstæðurnar neyddu
breytzt hið minnsta sýndist hann til að koma formlegar
lautinantinum andlit hennar fram en fyrr.
annarlegt, en þó ef til vill
ennþá fegurra en áður.
Undan kápunni hennar
sást á ný flókastígvél, sem
lágu kyrfilega hlið við hlið,
eins og þau væru í sýningar-
glugga.
Það fór sem elding um
huga Gorbúnoffs að Majsa
væri dáin. Hann minntist
þess er hann sá hana í fyrsta
sinn fyrir tveim mánuðum
síðan. Einn haustmorgun,
þegar hann var á gangi á for
ugum strætum þorps nokk-
urs á vígstöðvunum, sér
hann hvar ung stúlka geng-
ur á undan honum og tiplar
yfir pollana. Hún hafði hand
leggina svolítið kreppta um
olbogann og sveiflaði þeim í
takt við hin léttu skref. Hún
vaggaði lítið eitt á göngunni
eins og hún væri borin á-
fram af ósýnilegum öldum
þróttar og fjörs og hún
brosti með sjálfri sér. Lauti
nantinn hafði snúið sér við
og fylgt henni með augun-
um, en haldið síðan áfram
göngunni, gramur við sjált'-
an sig fyrir að hafa stanzað
En í hvert sinn, sem hánn
sá í huganum eiginkonu sína
í framtíðinni, líktist hún ann
aðhvort fallegri kvikmynda-
leikkonu eða hún minnti al-
gerlega á Majsu. Jafnvel
rödd hennar átti að verá eins
háróma, hljómfögur og kven
leg.
Allt þetta flaug leifturhratt
gegnum huga lautinantsins
meðan hann starði á hið ná-
bleika andlit stúlkunnar, sem
lá grafkyrr í hálminum í
kringlóttum ljósgeislanum.
Hann mundi ekki eftir sam-
fundum þeirra, viðtölum eða
því, sem þeir hafði á milli
farið, í réttu samhengi, held-
ur fann aðeins eitt andar-
tak þunga missirs síns eins
og þjáningarfulla hníf-
stungu. Á þeirri stundu var
það ekki unga stúlkan eða
herlæknirinn í liði hans, hug-
rakkur og kær félagi, sem
hann syrgði. Hann tregaði
það, að hann hafði glatað
einhverju dýrmætu sem
hafði lifað hið innra með hon
um, án þess hann hefði vitað
um; nokkru sem þess vegna
til að horfa á hana og getai var sérstaklega erfitt að sjá
samt ekki komið henni fyrir
sig. Seinna hafði hann mætt
henni í hjúkrunarflokki her-
sveitarinnar. Hann hafói
komizt að nafni hennar, upp
götvað að hún hafði látið
skrá sig í herinn, að hún
á bak.
„Dáin?“ spurði Gorbúnoff
fljótmæltur.
hetja og lagði gjörfa hönd á
margt auk þess sem hann
var vélfræðingur — grafið
fyrir leyndarmál hans. Þegar
öllu er á botninn hvolft eru
til slík innblásin augnablik,
þegar hið ómögulega reynist
mögulegt og kraftaverkið
verður að veruleika. En
Rumjantseff lokaði öskjunr.i
með meðalaglösunum vand-
lega og setti hana aftur í
skrínið. Síðan tók hann upp
hvíta flösku með glertappa,
las á miðann og sagði með
öryggi: „Joð.“
Gorbúnoff horfði vonsvik-
inn á hana, sneri sér frá og
gekk út úr herberginu.
Majsa var að deyja og hann
megnaði ekki að hjálpa
henni. Hann lokaði dyrun-
um á eftir sér og skyggndist
yfir í hitt herbergið, dimmt
og kuldalegt með ávala rauf
í vegginn.
I einu horninu var hópur
manna að tala saman í hálf-
um hljóðum. Gorbúnoff sett-
ist í hálminn. Varðmaðurinn
færði honum engar fréttir,
en það þýddi,að merkið uni
árásina hafði ennþá ekki ver
ið gefið. Lautinantinn hugs-
aði með sér, að ef árásin að-
eins hæfist þegar í stað,
mundi Masja verða bjargað.
Eftir að flokkur hans og
Podlaskíns hefðu náð saman,
mundi hann koma henni und
„Hún andar,“ sagði Rumj- ir læknishendur ásamt hin-
antseff.
Þá fyrst tók Gorbúnoff eft
ir gufunni, sem steig upp fra
kunni ekki latínu, en gat íjhálfopnum vörum stúlkunn-
staðinn kastaði handsprengj ar,
um á við hina færustu, að
hún hafði viljað verða njósn-
ari, en ekki verið tekin fyrir
einhverjar sakir. Þegar þau
slitu talinu hafði hún beðið
hann að útvega sér þýzka
liðsf oring jaskammbyssu.
„Hún lifir það ekki af,“
sagði Rumjantseff. „Hefur
orðið fyrir of nlíklum blóð-
missi.“
„Við ættum að reyna eitt-
hvað,“ sagði Gorbúnoff.“
„Hvað getum við gert?“
Nokkrum dögum seinna. spurði liðþjálfinn.
hafði Gorbúnoff fært henni
Browning-skammbyssu úr
herfangi. Majsa hafði velt
skammbyssukrílinu í lófa sín
um og sagt:
„Þetta er kvennaglingur
„Á sjúkrahúsi væri ef tii
vill hægt að gera eitthvað
U
Ilann opnaði áhaldatösk,-
una og fór að róta í henni.
um særðu mönnum. Hana
var þegar sannfærður um aí-
mætti hins óþekkta lækhis,
vegna þess að þegar ekki er
til nema eitt úrræði, finnst
manni það ævinlega vera
bjargráðið. Hann stökk- á
fætur og gekk yfir að rauf-
inni. Þar stóð hann og starði
út í blátt kuldalegt húmið.
Árangur orustunnar og lif
manna hans var nú komið
undir því einu og sama.
Hann fann til nagandi ó-
þolinmæði. Hann gat ekki dul
ið tilfinningar sínar og fór
að ganga um gólf, líkt og
maður á stöðvarpalli undan
Iíann tók upp hvert glasið, komu lestar, sem hefur seink