Þjóðviljinn - 16.11.1946, Blaðsíða 6

6
ÞJÓÐVILJINN
Laugardagur 16. nóv. 194ö
Auglýsendnr
Þeir sem hafa hugsað sér að auglýsa í
jólablaði Þjóðviljans eru vinsamlega beðn-
ir að senda okkur auglýsingahandritin sem
allra fyrst.
Þjóðviljmn
4* 2
I Aðalfundur 1
T
t
T
í Byggingarfélags alþýðu í Hafnarfirði
+
+
+
+
+
+
+
+
+
T
+
T
+
+
+
+
+
+
+
+
f
+
+
+
+
+
+.
+
<4*
verður haldinn n. k. mánudag og hefst
kl. 8,30 e. m. í Góðtemplarahúsinu uppi
Fundarefni:
Dagskrá samkv. félagslögum
Lagabreytingar
Önnur mál
Félagsstjómin.
Hafnarfjörður
Og
nágreniii
1 dag opnum við nýja fólksbifreiðastöð
við Vesturgötu 6 (áður Bæjarskrifstof-
an) undir nafninu
Nýja Bðstöðín
Opin daglega frá kl. 8,30—11,30 síðdegis.
Á stöðinni eru eingöngu fyrsta flokks
bílar. Skjót og góð afgreiðsla.
Reynið viðskiptin. Símanúmerið er 9391
Ný|a Bilstöðin s. f.
Siiftii 0391
frá Landssímanum
Nokkrar ungar stúlkur verða teknar til náms
við langlínuafgreiðslu hjá Landssímanum. Umsækj-
endur skulu hafa lokið gagnfræðaprófi eða hlið-
stæðu prófi og verða þess utan að ganga undir
hæfnipróf, sem Landssíminn lætur halda í Reykja-
vík.
Áherzla er meðal annars lögð á skýran mál-
róm og góða rithönd.
Eiginhandarumsóknir með upplýsingum um
menntun og fyrri störf þurfa að vera komnar til
Póst- og símamálastjórnarinnár fyrir 25. nóvem-
ber 1946.
Torolf Elster:
SAGAN UM GOTTLOB
mundur, svo skal ég sýna yður.
Eg held þetta sé ennþá í skjöl-
um Antoníusar.
Hún dregur heljarþykka bók
í flosuðu pappabandi fram úr
bókahillunni.
— Hér límir hann inn allt,
sem hann skrifar.
Hún flettir bókinni.
— Hér er mikil vitleysa sam
an komin,tautar hún.
— Þarna er það.Sjáið, þetta
er voða skrýtið. Hann hlýtur
að hafa náð í vegabréfið.
Þetta er' mjög stutt saga
klippt út úr Dagblaði Pragborg
ar 1934. Hún er tæplega einn
dálkur og undirrituð af B.E.
Hanssen les hana yfir. Þetta er
efalaust einhverjir molar úr sög
unni um Gottlob. En Antoníus
hefur gert hann að Tékka upp-
öldum í Vín á árunum fyrir
stríðið. Á stríðsárunum dvaldi
hann í Svíþjóð sem sonur Vínar
borgar, nú á hann heima í Prag.
Þegar hann heyrir um óeirðirn-
ar í Austurríki árið 1934, fær
hann taugaááfall af einhverj-
um dularfullum persónulegum
ástæðum — það er eitthvað í
sambandi við móður hans og
fóstru — og hann heldur, að
hann sé sænskur, og skilur
hvorki upp né niður, þegar
hann vaknar einn morgun suð-
ur í Prag.
Hanssen finnst sagan bragð-
dauf samanborið við sínar eigin
bollaleggingar.
— En hvernig hefur hann
náð í þessa sögu?
— Ja, þér hafið líka heyrt
hana. Kannski hefur hún kom
ið í heimsblöðunum.
— Þér álítið s'em sagt, að
hún sé ekki sönn.
Hún ypptir öxlum.
— En hvað um vegabréfið?
Hvernig getur hann hafa náð í
þetta vegabréf?
— Það má hugsa sér svo marg
ar skýringar. Eg veit það ekki.
— Jú, jú, við verðum að
spyrja hann um það. Hann kem
ur bráðum, er það ekki?
— Nei, í kvöld er hann í leik
húsinu. Að hlusta á Seldu brúð-
ina. Það er leiðinlegasta ópera
heimsins. Hann heyrir hana nú
í þriðja skiptið. Undarlegt, að
hann skuli nenna því. En þér
getið spurt hann seinna.
Nú kemur hitt fólkið. Páll,
Anna, Sagha og Andrés. Nýr
maður er í fylgd með þeim. Hár
sterklegur, gráhærður og með
grátt skegg. Hann er líkur
Lionel Barrymore, hugsar Norð
maður. Á öruggri framkomu
hans, hvössu augnaráði og því,
hve rólega og virðulega liann
talar, sér Hanssen, að þetta er
mikill persónuleiki.
— Hvað er þetta, er raaiur-
inn ekki enub i til ?
Þau heilsa Norðmanninum
heldur vingjarnlegar en áður.
I Hinn nýi þrýstir hönd hans.
— Eg er kallaður Erlkönig. I
raun og veru heiti ég ekkert
annað. Hann hlær kröftugum,
skrykkjóttum hlátri. Eg hef
ekki hugmynd um, hvers vegna
fundið var upp á að kalla mig
þessu nafni, en hér eftir losna
ég aldrei við það. Vinnið að nær
ingarvandamálinu í sambandi
við tennumar? Þér finnið þá
svei mér nægilegt efni að vinna
úr hérna hjá okkur, sumsstaðar
meðal fátækustu bændanna j
detta tennurnar úr jafnóðum og
þær vaxa. Annarsstaðar er liér
að finna beztu tennur í heimi.
Þetta væri vert rannsóknar, ef
þér hefðuð einhverntíma tóm til
þess. Eg er fuglasali — já,rett
ur og sléttur fuglasali. Eg
verzla með kanarífugla, gott
fyrir yður að vita það, ef yður
skyldi langa til þess að taka
einn með yður í ferðalagið. Það
er dálítið gaman að athuga þá,
þeir eru ekki hót betri en fólk-
ið.
Hann hlær aftur.
Elsa bætir við, að Erlkönig
sé Ungverji Hann hafði áður
verið mikil persóna í stjórn-
málaheiminum, nú er hann
flóttamaður eins og hin.
— Hann er eins konar foringi
okkar, flóttamannanna í Suð-
austur-Evrópu, segir hún. Það
er drepið á dyr. Þau hrökkva
við. En þetta er aðeins bréfber-
inn.
— Ástarbréf til fröken, Elsu,
segir hann brosandi.
— Þau gefa honum fáeina
koparskildinga. Elsa les bréfið,
vöðlar því saman og snýr sér
við. Bak hennar skelfur.
— Er það frá. .. .
— Það er frá móður Andors.
Það — er — ekkert. — Við skul
um fara að athuga matinn.
Elsa og Anna bera fram mat.
— Ha, kálsúpa til tilbreyting
ar.
— Já, með örlitlum breyting
um. I dag er hún of sölt.
— Við verðum að leggja til
hliðar tíu aura á dag til þess að
kaupa matreiðslubók.
Þau eru undir eins í hróka
ræðum um hið pólitíska ástand.
Erlkönig lýsir því yfir, að dag
ar tékkneska lýðveldisins séu
taldir. Það stendur enn í hæsta
lagi í nokkra mánuði. Og í
Slóvakíu er ólgan meiri en
nokkru sinni áður, bætir hann
við.
Erlkönig talar hægt og sett-
lega, en sýnilega af þekkingu.
Hanssen veitir því athygli, sem
persónueinkenni hans, að hann
hlustar með jafnmikilli athygli
á greindarleg orð Páls sem hin-
ar viðvaningslegu athugasemdir
Andrésar. Aftur á móti skín
allsstaðar í gegn, að hann er
ekki mikið hrifinn af þeim fjar
stadda Antoníusi og álítur hann
sýnilega gagnslitla persónu.
— Antoníus okkar, segir hann
brosandi, eftir að einhver hef-
ur komið með athugasemd hann
er svo ótrúlega orðmargur, að
ég hef aldrei gert mér almenni-
lega grein fyrir, hvort hann
er nokkuð annað en orð, eða
hvort einhvers konar heili eða
hjarta leynist á bak við orðin.
— En hann ræður þó yfir ó-
trúlegri þekkingu, segir Andrés
í standandi vandræðum.
— Þekkingu? Það má vera.
Lichtenberg segir á einum stað
að margir af stærstu öndum
okkar hafi ekki lesið helming
og viti ekki helming á við ýmsa
lærða meðalmenn. Og að margir
af hinum lærðu meðalmönnum
okkar hefðu getað orðið miklu
meiri, ef þeir hefðu ekki lært
svona mikið.
Hanssen kastar sér út í um-
ræðurnar og hefur sín eigin
sjónarmið. Eftir að hann hefur
séð Tékkóslóvakíu, hefur hann
átt erfitt með að skilja, að land
ið eigi tilverurétt sem sjálfstætt
ríki.
— Þjóðin samanstendur að-
eins af brotum úr öðrum þjóð-
flokkum, segir hann.
Sagha svarar önugur, að það
sé síður en svo svona einfalt.
Það er greinilegt, að Sagha er
ennþá illur út í Ilanssen.
Páll segist hafa heyrt því
fleygt, að Ungverjaland ætli sér
að hefja sókn inn í Karpata-
Úkraníu. Það er hugsanlegt,
svarar Erlkönig, en sjálfur trú-
ir hann ekki á það. Það er að
minnsta kosti ekki til þess að
hafa hátt um það á þessari
stundu, bætir hann við.
— Aftur á móti, segir hann
stendur nú yfir í Prag eitt af
merkilegustu þingum heims-
sögunnar: þing æsingamanna.
Eg hef náð þar í talsvert af at
hyglisverðu efni til að vinna úr.
— Hafið þið séð nokkuð
skemmtilegt í leikhúsinu í dag?
spyr Páll.
— Andrés og Sagha eru í
Antigóne kórnum í þýzka leik-
húsinu, útskýrir Elsa. Lítið
kaup. Þrjár tékkneskar krónur
yfir daginn. Hvað gerir það mik
ið í norskum peningum?
— Fimmtíu aura.
Sagha er vandræðalegur.
Engu líkara en hann skammist
sín fyrir svo auðvirðilega at-
vinnu.
— En við verðum að taka
með okkur hvern einasta eyri,
sem við getum sært út, heldur
Elsa áfram.
Þau standa upp frá borðum.
— Fyrirtaks máltíð, frú
Kokvenard, segir Erlkönig.
Hanssen gerir stórkostlega
lukku með vísu.
Erlkönig býr sig undir að fara
Hann þarf að hitta mann. Fólk-
ið biður hann að vera kyrran.
— Við sjáum þig svo sjaldan
nú orðið.
— Það væri ánægjulegt, en
ég neyðist til að kveðja — svo
að maðurinn þurfi ekki að bíða.
Eg fer héðan beina leið í síma.
— Anna þarf að fara út til
þess að kaupa brauð og býðst
til þess að hringja fyrir hann.
Erlkönig hugsar sig um, hrukk
ar ennið hikandi, og loks lætur
hann undan.
— Svei, þetta er andstyggi-
legt veður, segir Anna, þegar
hún kemur aftur.
Erlkönig lítur út til þess að
sjá, hvort veðrið sé of slæmt
til þess að vera á ferli eftir að
líður á kvöldið. Hann kemur
aftur eftir örfáar mínútur og
sezt.
Andrés og Anna setjast við
að spila lúdó. Elsa og Sagha
kýta góðlátlega út af því, hvar
þau eigi að láta ritvélina
standa.
■—i Ó, þessi vél, stynur Sagha.
Það hefur líklega verið þessi,
sem drottinn skrifaði gamla
testamentið með.
— Erlkönig spyr Norðmann-
inn um ástandið í Noregi, sér-
staklega Narvík. Hanssen verð-
I