Þjóðviljinn - 24.12.1947, Blaðsíða 5
Miðvikudagur 24. des. 1947.
ÞJÓÐVILJINN
13
Á leikvellinum
Gleðileg jól!
Bókbindaraféiag Reykjavíkur
Gleðileg jét!
Klæðskerafélagið SKJAI.DBORG
Gleðileg jél!
Idja, félag verksmiðjufólks
Gleðileg jél!
Múrarafélag Reykjavíkur
Gleðileg jél!
Hið íslenzka prentarafélag
Gleðileg jél!
Rafvirkinn, s.f., Skólavörðust. 22.
c*í>oo<s>0oo<i><í>x>o<c>o<>e<2*&<e>‘ó’ó<>o<&i«>es^
Fraxnhald af 12. síðu.
telpuna, ávarpar hann mig
og segir:
— Eriið þér umsjónarmað-
ur hér á leikvellinum?
Ég verð dálítið vandræða-
legur, veit upp á mig skömm-
ina að hafa verið að svíkjast
um. — Nei, nei, segi ég svo,
— mér finnst bara svo gam-
an að spjalla við telpuna
þarna, hún heitir Dóra og er
þriggja ára gömul, ansi skýr
og ræðin stelpa.
— Já, einmitt það; þetta
er mesta myndarstelpa, segir
hann og hlær við.
Mér þykir vænt um að hami
skuli láta sem hann viti ekki
að ég er að svíkjast <um. Ég
lit í áttína til Dóru litlu og
segi:
— Henni semur stundum
dálítið illa við hina krakk-
ana;þeir stríða henni og segja
að hún sé Kani. Ég hlæ svo-
lítið við, eins og til að gera
þeltta spaugilegt. Maðurinn
Ihlær einnig-
— Nú ekki getur hún þó
gert að því, þótt hún sé Kani,
segir hann.
— Nei, auðvitað ekki, segi
ég, svo er ekkert víst að hún
sé Kani, greyið litla, krakkar
fara svo oft með fleypur-
— Og því ætli það geti
ekki verið, segir maðurtem
kæruleysislega.
Nokkru síðar segir hann:
— Hún virðist hafa mik-
inn áhuga fjTir Síkagó, eða
hvað?
— Já, mamma hennar er
vxst þar; hún er alltaf að
byggja hús fyrir mömmu
sína, litla greyið, segi ég, dá-
lítið stoltur yfir trygglyndi
telpunnar.
. Og. maðurinn lætur einnig
í ljósi þá skoðun, að það sé
fallega gert af barninu að
hugsa til móður sinnar og
byggja fyrir hana hús. Svo
lítur hann á klukkuná og
sér, að hann þarf að hraða
sér.
Hann stendur upp, kinkar
kolli vingjarnlega til mín og
segir: Sælir.
En snýr við þegar hann er
komin nokkur skref frá mér
og segir fyrirvaralaust, hörku
legur og þó eins og rauna-
mæddur: Nei, það er alls
ekki vist að hún sé Kani!
Ekkert aimað.
Um leið og hann gengur
fram hjá sandkasanum, lítur
' hann til telpunnar, hennar
Dóru litlu, og brosir, vinkar
meira aö segja til hennar með
hendinni i kveðjuskyni.
En telpan lítur varla upp;
hún er svo Önnum kafin við
byggingarnar.
Hún rótar sandinum í
hrúgu, lagar hann til með
hendinni. svo það lítur út
eins og hús- Þannig byggir
hún mörg jhús, stór og reisu-
leg hús, eins og hallimar í
Síkagjó, ævintýxaborginni
hinum megin við Atlants-
hafíð.