Þjóðviljinn - 07.07.1950, Qupperneq 6

/ V. ur; g n t,'-.I .frce /-;. .-/ lu^
ÞJÓÐVlLJfflN Föstudagur 7. - júlí 1950,
*
Deilan innan Fríkirkjusafn
aðarins
Meirihlutl stjórnar Fríldrkju-
safnaðarins í Keykjavík hefur
l>eðið Þjóðviljann að birta bréf
J>að, sem hér fer á eftir.
17. júní 1950.
Á síðastliðnum vetri gerðust
þeir atburðir í sambandi við ný-
afstaðnar prestkosningar í Frí-
kirkjusöfnuðinum í Reykjavík,
sem vér viljum veíja athygli
Prestastefnu Islands (Synodus)
1950 á, og teljum að eigi þang-
að erindi til gaumgæfilegrar
athugunar.
í sambandi við skeða atburði
hefur skapazt fordæmi við
prestkosningar yfirleitt. sem
foúast má við, að verði vitnað
í og notað eða misnotað i fram
tíðinni, þegar minnilduti ein-
hvers safnaðar vill ekki sætta
sig við - úrslit meirihlutans.
í>etta teljum vér skaðiegt allri
<einingu og samheldni innan
safnaðanna og kirkjulegum
friði í landinu bæði innan og
utan þjóðkirkjunnar.
Misklíð sú og sundrung, sem
rikt hefur innan Fríkirkjusafn-
áðarins í Reykjavík, síðan prest
kosningar fóru fram í janúar
s. 1., hefur valdið oss, sem þar
eigum hlut að máli, sársauka
og margs konar óþægindum,
sem vér álítum að hægt hefði
verið að komast hjá, ef bisk-
upinn yfir Í3landi, hr. Sigur-
geir Sigurðsson hefði lagt lóð
sitt á vogarskál einingar og
sátta í stað þess að styðja
minnihluta safnaðarins í sundr-
ungarstarfsemi hans.
Samkvæmt framansögðu ósk
um vér, meirihluti safnaðar-
stjómar Fríkirkjusafnaðarins í
Reykjavík, svars og álits
Prestastefnu Islands, sem hald-
in verður í Reykjavík dagana
21.—23. júní 1950 á eftirfar-
*
andi fyrirspurnum:
1. Telur prestastefnan viff-
eigandi þá afstöðu, sem bisk-
up landsins tók 'eftir afstaðna
prestkosningu í Fríkirkjusöfn-
uðinum í Reykjavík, er mikill
.meirihluti safnaðarins hafði lög
lega kjörið sér prest, sem lítill
hópur innan safnaðarins ekki
vildi 'sætta sig við.
2. Telur prestastefnan þetta
geta samrýmst ummælum bisk
ups í grein hans í Morgunblað-
ínu dags. 23. marz 1950, þar
.sem hann kemst svo að orði:
...... . Þorvaldur hefði átt að
-vita, áð 'biskup landsins hefur
■ekki skyldur Og ékki rétt til
jþess að skipta sér af málum
Príkirkjusafnaðarins. Veit ekki
Porvaldur, að Fríkirkjusöfnuð-
urinr. hefur ságt sig úr lögum
við þjóðkirkjuna og þá auðvit-
að biskup hennar.
3. Þurfti ekki biskup lands-
ins, að hafa gengið úr skugga
um, að sérstök safnaðarstofnuh
'hefði farið fram hjá svonefnd-.
nim „Óháða íríkirkjusöfnuði,"
>áður en hann mælti með stað-
‘festingu hans við hæstvirtan
tkirkjumálaráðherra, þannig að.
staðfestingin fengi þar með fullt
gildi. ,
4. I bréfi kirkjumálaráðuneyt
isins, dags. 17. febrúar 1945,
til hins svonefnda „Óháða frí-
kirkjusafnaðar" er þetta tekið
fram:
„Þess skal getið, að ráðuneyt
ið telur æskilegt, að meðlimir
téðs safnaðar tilkynni úrsögn
sína úr þeim söfnuði, sem þeir
voru áður í, svo hægt sé að
færa úrsögnina til bókar.“
Þar sem fylgjendur hr. Emils
Bjömssonar innan Fríkirkju-
safnaðarins í Reykjavík hafa
ennþá ekki sagt sig úr söfnuð-
inum, viljum vér leita álits
prestastefnunnar, hvort hér sé
um nokkum nýjan, sérstakan
söfnuð að ræða. Vér álítum, að
samkvæmt framansögðu sé
ekki um slíkt að ræða, heldur
hafi hr. biskupinn vígt umrædd
an cand. theol. Emil Bjömsson
til lítils hluta Fríkirkjusafnað-
arins móti vilja mikils meiri-
hluta hans þvert ofan í lög
safnaðarins og fyrirmæli. Álít-
ur Prestastefna Islands að slík
prestvígsla sé gild?
5. I grein, sem birtist í
Kirkjublaðinu þann 27. febrú-
ar s.l. undir fyrirsögninni „Ó-
háði fríkirkjusöfnuðurinn í
Reykjavík" er minnst á að
leysa sóknarband og skýring á
því. Álítur prestastefnan, að
skilningur sá og skýring, sem
fram kemur í umræddri grein
á lögum, um að leysa sóknar-
band nr. 9 frá 1882, sé réttur
eða rangur? Vér álítum, að lög
þessi hafi upphaflega verið sam
in og samþykkt, til þess að
fyrirbyggja sundrungarstarf-
semi, en ekki til hins gagn-
stæða.
Framanskráðar spurningar
eru á engan hátt tæmandi en
þó allar þýðingarmiklar fyrir
safnaðarstarf, kirkjulega vel-
ferð og trúarlega einingu. Vér
vitum, að umræður eiga að fara
fram á prestastefnunni um
kirkjulega einingu, og er því
vel viðeigandi að taka þess-
ar fyrirspurnir til athug-
imar og umræðu. Þætti oss
vænt um að fá viðunandi svör
við þeim. Fyrirsp. þessar eru
sendar í góðum tilgangi og af
heilum hug- í sambandi við ein-
ingarmálefni það, sem hr. bisk
upinn er aðal frumkvöðull að,
og væntum vér þess, að presta
stefnan ' geri sér ljósa hættu
þá, sem stafað getur af for-
dæmi því, er skapaðist við síð-
ustu prestkosningar í Fríkirkju
söfnuðinum í Reykjavík.
Vér orðlengjum þetta' svo
ekki frekar, en sendum þresta
stefnunni okkar beztu heilia-
óskir.
Virðingarfyllst,
í safnaðarstjóm Fríkirkju-
- safnaðarins í Reykjavík.
Magnús J. Brynjólfsson
ritari. •
'f. Otaf mótmælum minnihluta
safnaðarstjómar Fríkiricjusafn
Framhald á 7. síðu.
lohn
Stephe*
og ásfír Stiange
93. DAGUR. ___;___________________
OLÍA
Barney brosti til hans.
„Við verðum að fá okkur aftur í glasið,“ sagði
hann. „Hvenær fara þeir að hengja á þig orð-
ur ?“
Higgins hló.
„Eg er ekki annað en aðstoðarmaður,11 sagði
hann. „En mér líður vel,“ viðurkenndi hann.
„Það er betra en ég vonaði. Ef þú hefðir ekki
komið til hjálpar —“
„Hvað er að segja um Dimmockmálið ?“ flýtti
Barney sér a.ð spyrja.
„Hún segir að þeir eigi ckki sökina á því. En
það getur verið vegra þess að við getum bland-
að manni hennar inn í það. Við höfum mikið af
sönnunargögnum. Til dæmis hlustaði einn veit-
ingaþjónn á samtal milli Maartens og vinar
okkar, feita mannsins."
, Hverju heldur hún fram?“
„Hún segir að Adler og Henkel hafi verið falið
að koma Dimmock fyrir kattarnef, en þeir hafi
ekki gert það. Þegar þeir bafi komið á dvalar-
stað hans, hafi allc verið um garð gengið. Og
af tilviljun er framburður þeirra samhljóða. Þeir
viðurkenna að hafa slegið Cronch í rot og tekið
lykla hans, en þeir sverja, að þegar þeir hafi
komið inn í herbergið, hsfi þegar verið búið
að myrða Dimmock.“
,.Eg treysti aldrei á þerta úr,“ sagði Barney.
„Og nú erum við engu r.ær í því máli,“ sagði
Higgins.
„Jú,“ sagði Barney. „Það erum við.“
i „Að minnsta kosti,“ héit Higgins áfram fjör-
lega, „kemur mér það ekki lengur við. Ef það
stendur ekki í sambandi við samsærið — þeg-
ar við erum búnir að sanna það — þá látum við
Meisner- spreyta sig á því.“
„Meisner hefur engar áhyggjur,“ sagði Bar-
ney. „Hann hefur Cronch. Hann er ánægður.“
Higgins hló. „Það er prýðilegt. Þá eru allir
ánægðir.“
, Nema ég,“ sagði Barney dapurlega. „Nema
ég.“
„Og hvað gengur að þér?“
„Eg hef gleymt einhverju og get ekki munað
hvað það er.“
Það var stundarþögn og Higgins virti vin'
sinn fyrir sér. Hann hafði ekki fyrr tekið eftir
hvað hann var fölur, tekinn og þreytulégur í
andliti.
„Barney,“ sagði hann. Hvernig fórstu að þvi?
Þú hlýtur að skilja, að án vitnisburðar frú
Maarten hefðum við verið mjög illa settir. Og
Dimmock og Lupovsky báðir dánir —“
Bamey andvarpaði.
„Eg býst við að ég verði að segja þér það.
Eg er ekki sérlega hreykinn af því, og þó —“
Hann var að vélta því fyrir sér, hvað Muriel.
mundi segja, ef hún vissi það — cg auðvitað
yrði hún að fá að vita það. Hann yrði að segja
henni frá því. „Þú sagðir mér að frú Lupovsky
hefði sagt að hún og systir hennar hefðu alltaf
rifizt, en þær hefðu alltaf elskað hvor aðra og
leiðzt þetta ósamlyndi. Þetta festist í huga mér.
Eg hafði séð Natöshu, eins og þú manst —•
sennilega sama daginn og hún frétti um hand-
töku Pierre. Mér virtist hún að niðurlotum kom-
in. Augnaráð hennar bar þess merki, að húa
gæti ekki þolað öllu meira.“
„Við reyndum allt sem við gátum við hana,“
sagði Higgins. „Við báðum meira að segja systur
hennar að reyna.“
„Þið höfðuð ekki rétta aðferð.“ Barney starði
á hendurnar á sér.
„Hvernig fórst þú að?“
„Eg afhenti henni símskeyti og leyfði henni
að halda, að það væri þýðing á dulmálsskeyti,
sem þið hefðuð fengið frá einum umboðsmanni
ykkar í Þýzkalandi. Eg ætla ekki að segja þér
hvernig það hljóðaði “ Hann leit sem snöggvast
á Higgins og leit síðan undan aftur. „Það var
heldur ömurleg lýsing á dauða Pierres.“
„Guð minn góður,“ tautaði Higgins.
„Það er ástæðulaust fyrir þig að vera svona
skefldur á svipinn,“ sagði Barney. „Aumingja
pilturinn. Sennilega var þetta satt. Eg hef talað
við menn sem hafa verið í fangábúðum. Eg skrif-
aði ekkert nema það sem mér hafði verið sagt
frá. Mér fannst tími til kominn að hún skildi
hvemig hinar dýrmætu hugsjórtii- hennar væru
framkvæmdar í raun og veru. Og endaþótt það
ætti ekki við um systurson hennar, þá gat það
átt við um milljónir ógæfusamra manna allt frá
byrjun þessa óskapnaðar."
„Þér skjátlaðist," sagði Higgins. „Eg var ekki
skelfdur á svipinn." *
„Ekki það? Jæja, ég er það. Mér finnst bein-
línis hryllilegt, að ég skyldi geta aðhafzt annað
eins og þetta án þess að hafa hið minnsta sam-
vizkubit. Og ég mundi gera það aftur á morgun,
ef þörf krefðist. En ég er hræddur um að þú
verðir að gleyma að ég hef sagt þér frá þessu.
Þetta var utan míns verkahrings."
„Eg er þegar búinn að gleyma því.“
„Hún sagði í sífellu," bætti Bamey við í lág-
um hljóðum, „að Pierre væri svo líkur Andrei.
Hver er Andrei?“
„Bróðir hennar, sem var skotinn í bylting-
unni, þegar hann var ungur.“
Mál Higgins héít áfram dag eftir dag fyrir
réttinum, eitt vitnið tók við af öðm, og sönn-
unargögn voru vegin og metin.
Higgins var önnuni' kafinn. Hann þurfti. áð
framkvæma ótal firmsatriði sem nauðsynlég