Þjóðviljinn - 11.09.1952, Page 6

«)
ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 11. sept. 1952
Verkalýðssaintökin
íyrir verkalýðs-
stéttina
Framh. af 5. síðu
verkalýðurinn þarf að géra
hreint fyrir sínum dyrum í
skipulagsmálum, og það án
tafar.
BURT MEÐ ATVINNUREK-
ENDUR ÚR VERKALÝÐS-
SAMTÖKUNUM.
Þáð verður að binda endi á
þá ósvinnu, að einstaklingar úr
atvinnurekendastétt geri sig
heimakomna í hagsmunasam-
tökum verkalýðsins. — Burt
með atviimurekendur úr verka-
lýðssamíiikunum.
Það verður að gilda sú meg-
inxegla, að hlutgengir í verka-
iýðsfélagi séu þeir einir, sem
lifa af vinnu í starfsgrein hlut-
aðeigandi stéttarfélags, nema
til komi almennt viðurkenndar
undantekningar svo sem starf
í þágu samtakanna, heilsufars
leg forföll o. þ. u. 1.
Starfsgreinaskipting miili
verkalýðsfélaga verði ekki að
eins í orði heldur líka á borði
og sé svo skýr og ákveðin, að
einstaklingi líðist ekki, svo
sem hér tíðkast, áð vinna ár
um saman í starfsgrein annars
félags en þess, sem hann er fé-
Iagsbundinn í, en sé hins veg
ar cilífur augnakarl með öllum
réttindum í félagi sem ekkert
hefur með kaup hans eða kjör
að gera. Er.da séu settar ákv.
reglur um yfirfærsiu einstakl-
inga milli verkalýðsfélaga þeg-
ar viðkomandi flytur úr einni
starfsgrein í aðra.svo sem tíðk-
ast í löndum þar sem verka-
lýðssamtök eru á legg komin.
Loks verði þessi ósæmi-
laga liðsöfnun fólks utan verka-
lýðsstéttar inn í verkalýðssam-
tökin stöðvuð með öllu, þau
látin í friði af utanaðkomandi
öflum í sínu innra starfi, rétt
eins og stéttarfélög bænda eru
látin afskiptalaus af verkafólki
lun sín innri mál.
Jafnframt sé verkafólki dreif-
býlisins að sjálfsögðu tryggð
þátttaka sem öðru verkafólki í
stéttarsamtökum verkalýðsins
með jöfhúm rétti og jöfnum
skyldum.
Með öðrum orðum, skipulag
og starfshættir Alþýðusam-
bands íslands séu þann veg að
verlcalýðsstéttinni sé tryggð þar
óskoruð yfirráð og að stéttar-
legt lýðræði hennar sé þar haft
í heiðri.
En slík eiulurbót vcrður ekki
framkvæmd á meðan alþýðu-
sambandi íslands ráða þeir,
sem eiga hagsmuna að gæta í
viðhaldi núverandi skipulagsó-
reiðu, cða þjónar þeirra. Til
læss verður verkalýðurinn að
losa sig við núverandi sam-
bandsstjóm og velja aftur
hennar stað menn, sem eiga
sömu. áhugamálin og hann,
sömu hagsmuna að gæta og
hann.
r h
n 's

' ^ íb |
BANDARfSK HARMSAGA
THEODORE DREÍSER

Mótspyrnan
Framhald. af 3. siðu.
á að villa hinu vinnandi fólki
sýn um hinar raunverulegu or-
sakir hinna ‘ aumu lífskjara
þess, er trylltari en nokkru
sinni fyrr. En ameríska þjóðin
stendur af sér allar haturs- og
rógsherferðir, hún . rís æ á-
kveðnar upp gegn því að láta
hrinda sér út í skelfingar
þriðju heimsstyrjaldarinnar.
Auglýsið í
ÞJóSvílianum
256. DAGUR
vel regnhlíf. Hann vissi hvar Clyde átti heima og hann hafði
imdrazt að hann skyldi vera á þessum stað, þar sem hann gat
komizt í lestina við Central Avenue rétt við heimili sitt. Við yfir-
heyrsluna spurði Belknap þetta vitni, hvemig hann hefði getað
séð úr þessari fjarlægð að það var myndavélarstandur sem festur
var við töskuna, en Biggen liélt fast við sitt mál — hann hefði
verið úr gljáandi, gulum viði, með þrjár lappir með messing-
hnúðum.
Á eftir honum kom John W. Troescher, stöðvarstjórinn og
hann skýrði frá því, að hinn sjötta júlí um morguninn (hann
mundi livaða dag það var vegna ýmislegs annars sem hefði
gerzt á eftir) hefði hann selt Róbertu Alden farmiða til Utica.
Hann mundi eftir ungfni Alden, því að hann hefði oft tekið
eftir henni um veturinn. Hún var þreytuleg, næstum veikindaleg,
hún hafði verið með brúna ferðatösku, scm líktist brúnu töskunni
sem lögð hafði verið fram í réttinum. Ennfremur mundi hann
eftir ákærða, sem hafði haldið á tösku. Hann hafði ekki séð
hann líta á eða ávarpa ungu stúlkuna,
Og síðan kom Quincy B. Dale, umsjónarmaður í umræddri
lest milli Fonda og Utica. Hann minntist þess nú að hann hafði
tekið eftir Clyde í einum aftasta vagninum. Hann hafði einnig
tekið eftir Róbertu og þekikti hana af myndum í blöðunum. Hún
hafði brosað vingjamlega til hans, og hann hafði sagt, að ferða-
taskan hennar virtist of þimg handa lienni og hann skyldi biðja
einhvem burðarmann í Utica að bera hana fyrir hana, og hún
hafði þakkað honum fyrir. Hann hafði séð hana fara út úr
lestinni í Utica og hverfa inn á brautarstöðina. Hann hafði ekki
tekið eftir Clyde.
Og síðan var komið með koffort Róbertu, sem hafði verið
geymt í farangursgeymslunni á Utica brautarstöðinni í marga
daga. Ennfremur opnu úr gestabók frá Renfrew House í Utica
sjötta júlí. Þar stóð „Clifford Golden og frú“. Og sérfræðingar
báru saman nöfnin í hinum gestabókunum — frá Grasavatni og
Big Bittem — og sóru að sami maður Jiefði skrifað allt saman.
Þessi nofn vom borin saman við Ikortið í ferðatösku Róbertu og
tekin gild sem sönnunargögn og síðan vom kviðdómendur látnir
x-annsaka þau nákvæmlega og ennfremur Belknap og Jephson,
sem höfðu séð þetta allt áður að undanteknu kortinu. Og enn
mótmælti Belknap og ásakaði Mason um að hafa falið sömi-
unargögn á ólöglegan og hneykslanlegan hátt. Og um þetta varð
löng og harðvitug deila og þannig leið tiirndi dagurinn.
TUTTUGASTI OG ANNAR KAFLI
Ellefta daginn kom Frank W. Schaefer, bókhaldari í Renfrew
hótelinu í Utica, og hann mundi hvenær Clyde og Róberta
höfðu komið og hvað þau höfðu tekið sér fyrir hendur; enn-
fremur að Clyde hafði notað nafnið Clifford Golden frá Syra-
cuse. Og Wallace Wanderhoff, afgreiðslumaður í karlmanna-
fataverzluninni ,,Star“ skýrði frá fasi og framkomu Clydes,
þegar hann liafði keynpt stráhattinn. Og síðan kom umsjónar-
maðurinn í lestinni frá Utica til Grasavatns. Og eigandi hótels-
ins við Grasavatn. Og Blanche Pettingill, framreiðslustúLka,
vann eið að því að hún hefði heyrt Clyde segja við miðdegis-
verðarborðið, að það væri víst ómögulegt að láta framkvæma
hjónavígsluna hér — þau skyldu heldur bíða þangað til þau
kæmu á einhvem annan stað daginn eftir — og þetta var
hættulegt, því að það gaf til kynna að Clyde hefði gert játningu
sína fyrir Róbertu degi fyrr en þeir höfðu áður komið sér sam-
an um. Og á eftir henni kom umsjónarmaðurinn í lestinni sem
ók til Gun- Lodge. Og síðan leiðsögumaðurinn og ekillinn á
áætlunarbílnum sem sagði frá hinum kynlegu spurningum
Clydes um hvort þama væri margt fólk og þeirri tillögu hans
að Róberta skildi koffortið eftir á stöðinni en hann tæki sína
tösku með, af þvi að þau kæmu aftur hvort sem væri. •
Og síðan kom gestgjafinn frá Big Bittern; bátavörðurinn;
mennirnir þrír úr skóginum -—• vitnisburður þeirra var Clyde
til mikils tjóns, þvi að þeir lýstu skelfingu hans, þegar hann
kom auga á þá. Og svo var skýrt frá fundi bátsins og líks
Róbertu og þegar Heit kom og fann bréfið í kápuvasa Róbertu.
Fjöldi vitna skýrði frá öllu þessu. Því næst kom skipstjórínn
á gufuskipinu, sveitastúlkan, bílstjórinn hjá Cranstonfólkinu,
koma Clydes tO Cranstonfólksins og loks (skýrt var frá hverju
fótmáli hans og svardagar boðnir) koma hans til Bjarnarvatns,
eltingaleikurinn og handtakan — öll smáatriði frá handtökunni
— hvað hann hafði sagt — og það hafði skaðleg áhrif, því
að það gaf til kynna, að Clyde væri lýginn, undirfömll og
hræddur.
En þýðingarmesta og uggvænlegasta sönnunin var ótvírætt
myndavélin og myndavélarstandurinn — og undir hvaða kring-
umstæðum þetta tvennt hafði fundizt — og með því ætlaði
Mason að koma Clyde á kné! Tilgangur hans var fyrst og
fremst að sannfæra Clyde um, að hann hefði logið um mynda-
vélina og standinn, þegar haim neitaði að hann ætti þetta
tvennt. Og til þess kallaði hann fyrst á Earl Newcomb sem
skýrði frá því, að þegar hann hefði ásamt Mason, Heit og öllum
þeim sem störfuðu við þetta mál, farið með Clyde á morðstað-
inn, hefði Newcomb og maður úr sveitinni, Bill Swarts, sem
kom síðar í vitnastúkuna, rótað á milli runna og fúinna trjá-
stofna og fundið standinn, sem hafði verið falinn undir trjá-
stcfni. Og hann bætti við (vegna spurninga Masons og þrátt
fyrir mótmæli Belknaps og Jephsons, sem voru að engu höfð)
að þeir hefðu spurt Clyde lrvort hann hefði verið með mynda-
vél eða stand meðferðis en hann hefði þverneitað því — og eftir
þennan vitnisburð höfðu mótmæli Belknaps og Jephsons náð
hámarki.
Skömmu síðar var lagt fram skjal -— endaþótt Oberwaltzer
dómari lýsti því yfir að þetta yrði síðar strikað út úr réttar-
bókimum — undirritað af Heit, liurleigh, Slack, Kraut, Swenk,
Sissell, Bill Swarts, Rufs Foster, landmælingamanni héraðsins,
og Newcomb og það fjallaði um fund mjmdavólárstandsins og
þegar Clyde var sýndur hann ,,og liann neitaði því ákaft að
hafa noklcru sinni átt svona hlut.“ En til þess að þetta bæri
tilætlaðan árangur, bætti Mason við þegar í stað: „Gott og
vel, herra dómari; en ég hef fleiri vitni sem geta unnið eið
að öllu því sem stendur í þessari skýrslu og meiru til,“ og
—oOo— —oOo™ —oOo—— —oOo— ——oOg— —oOo— —oOo---
BARNASAGAN
Abu Hassan hinn skrýtni eSa
sofandi vakinn
45. DAGUR
lagðist því næst upp í loft á línlakið, sem breitt var
á miðja gólfábreiðuna í herberginu, lagði hend-
urnar í kross og lét hjúpa sig, svo ekkert sýndist
vanta, nema það, að hann yrði flutíur á greftrunar-
staðinn og jarðaður. Huldi Núshatúlavadat andlit
hans með smágjörvum nettludúki og lagði vefjar-
hött hans yfir, svo að hann mátti vel draga að sér
andann. Tók hún síðan að kveina og gráta, lamdi
brjóst og andlit, reytti hárið úfio og flakandi og
lét sem hún væri yfirkomin af harmi. Fór hún
því næst af stað til herbergja Sobeide.
Á leiðinni þangað varð hún að ganga eftir húsa-
garði einum víðum og þar hljóðaði hún svo hátt
upp yfir sig, að Sobeide heyrði. Sendi hún undir
eins ambáttir þær, er hjá henni voru, til að komast
fyrir, hvaðan óp þeíta kæmi, og varð hún þess
vísari af þeim, að það var Núshatúlavadat, sem
hljóðaði og var á leiðinni til hennar, fljótandi í
tárum. Eirði þá Sobeide sér ekki fyrr en hún fengi
að vita, hvað hana hefði hent, og stóð hún því upp
og gekk til móts við hana alla leið að dyrum fremra
herbergisins. Kona Abú Hassans leysti ætlunarverk
sitt prýðilega aí hendi. Þegar Sobeide sló írá dyra-
tjaldinu og Núshatúlavadat sá hana, þá æpti hún
undir eins hálfu meira en fyrr, reytti hár sitt báð-
um höndum, og lamdi brjóst sín og andlit, hné
hún því næst til fóta hennar og laugaði þá með
tárum sínum. Varð Sobeide forviða og spurði hina
fyrrverandi ambátt sína, hvernig stæði á þessum
fjarskalega harmi, en Núshatúlavadat stóð svo
nokkra stund, að hún kcm ekki upp orði, og var
sem hún aðeins meo mesta stríði og baráttu fengi
stunið upp því, er hún sagði, og tók þó fyrir. annað-
hvert orð af ekka. „Kæra drottning mín!” sagði
hún, „hvaða ólán gat hent mig, sem meira væri eða
hræðilegra en það, sem nú knýr mig sorgmædda