Þjóðviljinn - 16.05.1953, Side 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Laugardagur 16. maí 1953
Þegar vorsólin skin
23.
A.J.CRONIN:
Á aimarlegri strönd
Vorsólin sýnir okkur ljós-
lega að vetrarfötin hafa látið á
sjá, og þá er tímabært að
skinna dálitið upp á þau. Það
er alltaf gott að laga og gera
við fötin sín, en sumir gera
áriega skyssur í þessu sam-
bandi. Þeir hengja öll fötin út
i sólina í þieirri trú að fötin
liafi gott af sól og birtu — en
það eru aðeins sum föt sem
þola það — aðrar flíkur þola
það úti í sólina. Bf þörf er á
að viðra það er betra að velja
sólarlausan dag, jafnvel' þegar
rakt er í lofti. Föt úr nælon.
vérða líka gulleit í of mikilli
sól. Kjólar úr gervisilki og létt-
ir baðmullarkjólar hafa ekki
gott af of mikilii sól og þvi ber
að taka þá inn um leið og bú-
ið er að bursta þá. Þær flík-
ur sem helzt þarf að viðra og
hengja út eru ullarflíkur, en
hann rólegri, hátíðlegri röddu:
„Jæja þá, við skulum koma. En ég get sagt
þér það strax, að ég ætla að tala við frú
Baynham þegar við komum aftur“.
Hann sneri sér við og gekk háleitur niður
landgöngubrúna.
Súsanna bældi niður andvarp, áhyggjufull og
kvíðandi á svip, og síðan gekk liún á eftir
honum.
Hapvey sá þau ekki fara. Hann var kominn
inn í iilefa sinn og var að borða ávextma,
sem Trout hafði fært honum. Girnilegar app-
elsínur — sætar og safamiklar, ný epli, sem
keypt höfðu verið á markaðnum um morgun-
inn — dýrleg máltíð. En hann hugsaði með
gremju til nýafstaðinna orðaskipta við Sús-
ösinu. Hann hafði ekki ætlað sér að bregðast
svona við; tilgangur hennar var góður; og
liún var að minnsta kosti einlæg og heiðarleg.
Hann var sjálfum sér reiður, þegar hann reis
á fætur og fór að klæða sig. Láfið hafði sært
hann; og hann var eins og reiður hundur
Og vildi sjálfur veita sár, berja frá sér í til-
gangslausri illsku. Og hatm þurfti meiija að
segja að verða fyrri til, áður en höggi yrði
komið á hann sjálfan. Þannig voru viðbrögð
særðrar sálar hans, en hann leit á þetta sem
hjarta og guðlegri fegurð, eins og Plátó segir.
Og í dag líður mér svo vel að páfinn kemst
ekki í hálfkvisti við mig“. Hann hóf aftur
upp raust sína:
„Og . yngismeyjar allar
í ástarstafi falla — 'i.
um leið og þær sjá hann
þær langar til að fá hann“.
Svo sneri hann sér við og sagði:
Við skellum okkur upp á stxönd. Við för-
um í land saman, þú og ég“.
Harvey virti hann fyrir sér.
„Einmitt það Jimmy“.
,Já, ég held nú það“. Hann lagði á-
herzlu á orð sín með því að berja í lófa sinn.
„Við ætlum upp í Canteras víkina. Ég var
að tala við skipstjórann. Þar er allt fullt
af yndislegheitum. Það er baðstaður og dá-
lítið veitingáhús, þar sem við getum fengið
okkur eitthvað í gogginn. Svei mér þá, það
er gul sandströnd sem gerir þig brjálaðan
af hrifningu".
Hanæy brosti' lítið eitt við tilhugsunina um
gulu ströndina, sem gerði hann brjálaðan af
hrifningu. En þó sagði hann:
„Jæja. Við förum þá, Jimmy".
Corcoran brosti út úndir s!u-umskæld eyr-
alls ekki að sólin skíni á þær.
Nauðsynlegt er að bursta fötin
úþi, en að því loknu er nauð-
synlegt að fjarlægja þær flík-
ur sem þola ekki sólina, en
liin fötin mega hanga kyrr.
Skinn af ýmsu tagi eru litið
fyrir sól og ef þið eigið loð-
kápu eða kápu með loðkraga
þá ættuð þið ekki að hengja
MATURINN
Á
• MORGUN
Nautasteik, bakaSar kartöflur,
, brúnaður laukur, gúrkusalat.
Steikið kjötið í ofni við fremur i
i hægan hita, um 150°, 1 klst. i
i fyrir hvert kg af kjöti, ef þér i
»viljið hafa það gegnsteikt, en1
skemur, ef þér viljið Játa blæða 1
1 úr því. Feitasta hliðin á kjöt-1
1 inu er látin snúa upp, en bein- 1
> hliðin niður. Sneið úr læri er1
1 látin á grind í ofnskúffuna.
1 Ef kjötið virðist mjög magurt
, má smyrja smjörlíki á hliðina,
sem upp snýr, eða leggja reykt-
ar svínssíðusneiðar yfir. Ef þér ;
. haldið, að kjötið verði seigt,
I skuluð þér láta vatn í ofn-,
, skúffuna seinni helming steik- i
i ingartímans. Annars er ekki i
nauðsynlegt að láta vatn á
i steikur, sem steiktar eru við
hægan hitja. Kjötið verður
i bragðbotra og drýgra, steikt,
) við hægan hita, en snöggsteikt.
1 Flysjið stórar kartöflur og lát-
1 ið á skúffubotninn. — Stórar i
1 Itartöflur þurfa a.m.k. klst. i
1 steikingu.
Snöggsjóðið smáa lauka, síið
vatnið frá. Brúnið laukana í
, smjörlíki og sykri eins og kart- 1
öflur.
i Gúrku-rjóma-salat
% agúrka, 1 dl súr eða ósúr '
rjómi, % tsk sait, 1 msk edik t
»eða sítrónusafi, salatblöð.
Kljúfið gúrkuna í 6-8 lengjur, ,
1 og bútið síðan í V2-I cm þyklta |
búta. Þeytið rjómann, blandið ,
kryddi og gúrkuin samanvið.
Látið 1 msk á hvert salat-blað (
ög berið fram á stóru fati eða (
látið á 1 blað á smádisk hjá <
hverjum manni.
Framhald á 11. síðu.
L i É1 u
ia aa f 11 r 11 a i*
Hattaframlöiðendur hafa ár-
um saman stunið þungan yfir
klúta- og túrbantízkunni; hún
hefur því nær eyðilagt heila
iðngrein. Nú eru hattar aftur
komnir ,á markaðimi og því
geta fagnað, en nú eru vinsæl-
ustu hattarnir einmitt svo ein-
faldir í sniðum, að ekkert er
aúðveldara en að búa þá til úr
gömlum höttum, eða jafnvel
hekla þá og prjóna. Og ekki
græða hattakaupmenn á því.
Og ekki er hægt að lá fólki,
þótt það fylgist með húfutízk-
unni, sem er bæði snotur og
ódýr, og fjölbreytnin er svo
mikil, að engin hætta er á til-
breytingarleysi. Algengust er
slétta kringíótta húifan ev5a
litlj hollenzki hatturinn. Hvort-
tveggja er mjög fallegt, þó er
hollenzki hatturinn einkum við
hæfi hinna jmgri. Hér er mynd
af tveimur algengum húfugerð-
um, og það virðist vandalaust
að líkja eftir þeim.
Raímagnstakmöikun
Kl. 10.45-12.30
Laugrardagiir 16. mai.
Nágrenni Reykjavikur, umhverfi
Elliðaánna vestur að markálínu
frá Flugskálavegi við Vlðeyjar-
kund, vestur að Hlíðarfætl óg það-
an til sjávar við Nauthólsvík í
Fossvogi. Laugames, meðfram
KJeppsvegi, Mosfellssveit og KJal-
ames, Árnes- og Rangárvallasýslur.
dæmi 'pm sína eigin illmennsku.
Hann andvarpaði og sneri sér frá spegikium.
Andlit hans var ekki lengur fölt, heldur áti-
tekið; hendur hans skulfu ekki lengur; augna-
ráð hans aftur skýrt. Líkami hans liafði hlotið
bata, en í hjartanu brann sjálfsfyrirlitningin
enn. Hann hafði viðbjóð á sjálfum sér.
Það var barið á klefadymar, Harvey leit upp
og hikaði Hann hélt að hann væri eini far-
þeginn sem eftir var á skipinu — og fengi
nú að njóta þeirrar einveru, sem hann hafði
krafizt svo mddalega.
<9
,,Kom inn“, hrópaði hann.
Hurðinni var hmndið upp. Jimmy Corcoran
kom mn með brjóstið þanið dýrlegu morgun-
lofti. Ný köflótt derbúfa prýddi höfuð hans og
um hálsinn hafði hann litskrúðugt bindi. Har-
vey starði á hann og spurði svo með hægð:
„Hvenær lærðirðu að berja að dyrum?“
„Ég hélt að þú værir fáklæddur“, sagði
Jimmy og brosti út undir eyru.
„Og hefði það komið þér úr jafnvægi?"
„Oiaei, ónei, það er öðru n»r. En þú liefðir
ef til vill komizt úr jafnvægi. Þú ert svo fjandi
hvönpinn".
Har\ ey sneri sér við og fór að bursta á sér
hárið.
„Hvers vegna er þér ekki illa við mig?“
spurði hann annarlegri röddu. ,,Ég hef ekki
verið ireinlínic — hm — kurteis við þig síðan
við lögðum upp í þessa dásamlegu ferð“.
„Skítt með alla kurteisi", svaraði Jimmy
með ákefð „Ég kæri mig okki um neina kurt-
eisi. Ég hef aldrei tekið á neinu með sOki-
hönzkum. Ég vil að menn kalli mig fífl upp
í opið geðið á mér og klappi mér kumpánlega
á bak:ð, sí sona“. Hann sló Harvey bylmings-
högg á herðarnar til að skýra orð sín, þokaði
sér að speglinum og þar lagfærði harrn ferlegt
hálsbindið strauk yfir hárlubbann og sendi
spegilmynd sinni fingurkoss. Svo fór hann að
syngja:
„Kalli er kominn í bæinn
kvennanna eftirlæti'’.
„Þti virðist hrifinn af sjálfum þér í dag“.
„Viti'.skuld er ég hrifinn af sjálfum mér. Og
því ekl.L það? Ég er eini maðurinn sem gat
löðrungað Smiler Burge yfir kaðlana. Og ég
gæti gert það aftUr á næsta Patreksdegi.
Veiztu ekki að ég er ágætastur allra manna,
sem nokkum tíma hafa komið frá Clontarf ?
Mamma gamla sagði mér það. Gæddur ljóxis-
un.
„Sem ég er lifandi — ég hefði kálað þér,
ef þú hefðir sagt nei. Ég hef mikilvægum
hnöppum að hneppa í dag. Prívat og persónu-
lega, skilurðu. En allan fyrrihluta dagsins
ertu á minum vegum“.
Þeir gengu út úr klefanum og út í glamp-
andi sóLskinið, gengu niður landgöngubrúna
og niður á rykugan hafnarbakþann, Corcoran
stikaði áfram með báða þumlana í handar-
krikanum og tannstöngul í munnvikkiu skálm-
aði áfram eins og hann ætti allt, harmaði
ósvífni eyjaskeggja, hélt heimspekilegar ræður
um kvenfólkið, keypti fjóluvönd í hnappa-
gatið sitt af skorpinni konu, gaf tötralegum
betlara í nefið og stanzaði loks hjá hrörleg-
um eineykisvagni.
„Hana nú“, hrópaði hann. „Hérna er það
sem okkur vantar, lagsi. Hrossið getur staðið
og það eru hjól á vagninum". Hann sneri sér
að ökumanninum. „Hvað kostar ferðin til
Las Canteras, kalli minn?“
Ökumaðurinn yppti öxlum með fádæma ró-
semi og teygði upp fjóra, gula fingur.
„Fjóra .enska skildinga, senjór".
„Fjóra kringlótta! Það er alltof mikið. Ég
skal borga þér tvo peseta og gefa þér í nefið“.
„Nei, nei, senjór. Vagninnn minn mikið
fallegur. Mikið fljótur".
„He.vr á endemi. Minn fótur mikið fljótur".
Ökumaðurinti varð hraðmælskur á spönsku
og pataði sárbænandi með höndunum.
„Hvað er hann að segja?" spurði Corcoran
- OtlHf OC CAMW4
Forstjórinn: Svo já. þér eruð að sækja uni at-
vinnu hjá mér. Melal annarra orða, hafið þér
nokkurnííma sagt cjatt orð?
Umsækjandi: Nei, ekki heid ég, en ég gæti
kannski lært það.
Húsmóðir: Mér iikar. ekki útlitið á þessari síld.
Fisksali: Nú. ef þér eruð að athuga um útlitið,
hversvegria kaupið þér þá ekki gullfisk?
Þér verðið að afsaka að ég ræð aldrei nema
gifta menn.
Svo já, einmitt — hérna, ekki eigið þér líklega
ógifta dóttur?
Eg er að hugsa um að gerast iimheimtumaður,
hvernig lízt þér á það.
Prýðilega, lánaðu mér hundraðkall, æfðu þig
svo á mér,
Öumir trúa á drauma — þangáð tii þeir glft-
. ast einum þeirra.