Þjóðviljinn - 23.08.1953, Page 10

Þcgar Parísarstúlkan setur
upp liatt, þá er það líka hattur,
sem segir sex, eins og þið sjá-
ið á stúlkunni í svarta bóm-
ullarkjólnum; hún er berfætt
í sandölum tilbúin nð mæta
hitabylgju. Stúlkan með langa
fransbrauðið er í léreftskjól.
Svartar flegnar blússur eru
mikið noíaðar \áð mislit bóm-
ulíarpils. Hvíta blússan er vin-
sæl í París og hefur verið það
í nokkur ár, án íillits til tízk-
usnar. En einnig er hægt að sjá
sérkennilegar Parísarstúlkur,
eins og þessa með hestahalann.
Eru Parisarstúlkurnar
smekklegar?
Margir halda, að það sé áð-
eins auglýsing, þegar sagt er,
að Parísarstúikurnar séu smekk
legar. Ennfremur er sagt, að
þær hafi betri aðstöðu til að
eignast góðan fatnað en svo er
ekki, því launin í Frakklandi
eru lág og margt, þar á meðal
fatnaður, mjög dýrt. Svo ekki
er auðvelt fyrir þær að vera
vel klæddar.
Ekki er hægt að bera því við,
að kotiur á ferðalagi í París
setji svip á borgina, því þær
skera sig oftast úr fyrir það,
hve ósmekklega þær eru klædd-
ar miðað við Parísarstúlkumar.
!Þáð sem mest er áberandi við
Parísarstúlkurnar er, hvað föt-
in eru hrein og vel viðhaldin.
Raf magnstakmö rkun
4 Ly..(i Hafnarfjörður og ná-
*« llwvlll grenni, Reykjanes.
Á morgun (mánud.)
ÍhvArfS ^ágrenni Reykjavíli-
" nveril ur, umhverfi EUiða-
ánna vestur að markalínu frá
Flugskálavegi við Viðeyjarsund,
Ve3tur að Hlíðarfæti og þaðan til
ejávar við Nauthólsvik i Fossvogi.
Laugarnes, meðfram Kleppsvegi,
Mosfelissveit og Kjalarn.es, Ámes-
og Rangárvalíasýslur.
Hvitar ’blússur eru alltaf snjó-
hvítar og ekki kemur fyrir, að
saumarhir á sokkunum séu
skakkir eða að pilsið missítt.
Ef maður býr á sama stað
í París dálítinn tíma, fer máð-
ur að kannast við fólkið í ná-
gre.nninu, og þá vekur það undr
un manns, að þær stúlkur, sem
bezt ei’u klæddar, eru ailtaf í
sömu fötunum. Stúlkan í fall-
ega svarta pilsinu óg hvítu silkí
blússunni er í því á hverjiim
degi og verður að þvo blúss-
una á kvöldin, t:l þess að hún
sé alltaf jafn snjóhvít. Margar
þessara velklæddu stúlkna eiga
ekki mikið af fötum og yfirleitt
eiga þær ekki annað en fötin,
sem þær standa í. Þegar maður
hefur komizt að þessu, dáist
maður að þeim.
Þær eru mjög hagsýnar í
fatakaupum sínum og verða að
vera það, ef þær ætla að ganga
vel til fara. Svart og hvítt
liafa alltaf verið taldir uppá-
haldslitir þeirra, og þeir eru
það eingöngu vegna þess hve
hentugir þeir eru, því háegt er
að nota þá sumar, vetur, vor
og haust og á morgnana íim
Framh. á 11. síðu.
„Mér finnst það dásamlegt“, sagði Linda kát
og eðlileg. „Mér finnst dásamlegt að ríða og
ganga í rigningu. Mér er alveg sama þótt þú
rekir mig út“. H’.'n sat í stól við eldavélina og
brosti glaðlega til hans.
„Hvers vegna varstu þá að koma hingað?“
sagði hann og var nú farinn að jafna sig.
,yNú — ég veit það varla — ég var víst
eitnmana", sagði Linda með hægð. „Þú leizt út
eins og mannleg vera þarna á veginum áðan,
og ég hef lengi fari0 á mis við slíkan félags-
skap“.
„Hm. Ég vona að þú verðir ekkj fyrir von-
brigðum", sagði Mark brosandi. Linda sá að
hann var með fallegar hvítar tennur og að-
laðandi munnsvip. „Eg var að elda mér
kvöldverð. Einsetumaðurinn borðar ekki mikið
vegna þess að það er svo erfitt að’ elda mat
handa einum. Maður býr ýmst til of mikið eða
of lítið". -
Hann steig öðrum fæti upp á eldhúskoll og
studdi olnboganum á hnéð meðan hamn beið
þess að suðan kæmi upp á ketilkaffinu. Linda
tók af sér regnhattinn og jakkann. Hún var
í molskinnsreiðbuxum sem voru næstum vatns-
heldar og sterklegum skóm.
„Þetta er allra vislegasta hús“, sagði hún.
„Já“, sagði Mark og leit í kringum sig.
„Það er ekki sem verst íþegar litið er á allar
aðstæður Klovacz. Veslings maðurinn. Ég geri
tæplega ráð fyrir að hann eigi afturkvæmt".
Hann teygði sig yfir eldavélina og náði í litla
pönnu. Hann setti hana yfir eldinn með ögn
af svínafeiti á. Brátt fór að snarka í feitinni
og • hann íbraut tvö egg á pönnuna. Linda
horfði á hann eins og hún hefði þekkt hann
lengi. Hann sneri sér að henni.
„Viltu þiggja matarbita hjá mér, eins og
fólk segir á þessum slóðum, ungfrú Archer ?“
spurði hann. „Eða ertu boðin út í kvöldverð?"
Linda hló og sagði; „Ef þú leyfir mér að
þvo upp á eftir. Ég er hrædd um að emginn
matur verði eftir þegar ég kem heim hvoit
eð er, og húsbóndinm er lítið fyrir að borðað
sé milli mála“. Hún horfði á Mark meðan hann
lagði matinn á borð. Hendur hans voru fín-
gerðar og styrkar. Linda var að brjóta heil-
ann um hann, en hún spurði engra spuminga.
Þegar allt var tilbúið benti Mark henni að
setjast. Þá sá hann að liún var búin að taka
ofan hattinn og hár hennar ljómaði mjúkt og
gljáandi kringum rjóðar kinnamar. Hún sett-
ist við borðið á móti honum. Þau horfðu hvort
á annað. Mark fann allt í einu að hann gat
ekki litið af henni
Hann ýtti stólnum sínum til baka og hallaði
sér fram á borðið. Augu hans voru dökk og
íhugul og augnaráðið næstum. ópersónulegt.
Fari það kolað, hugsaði hann, svona yndis-
leg stúlka á ekkj að koma manni á óvart.
„Mér iþætti gaman að vita hvaðan ,þú kem-
ur“, sagði hahn kjmlegri röddu.
Linda horfði alvarleg í augu hans. Það var
eins og hún væri í leiðslu og gæti ekki svarað.
Regnið lamdi litla húsið og vindurinn hvein
í birkitrjánum. Þessi veðurhljóð undirstrikuðu
hlýjuna og notaleikann 1 litla eldhúsinu. En
þau gerðu annað um leið. Þau vöktu ótta við
einveru, hræðslu við auðnina í sálum þeirra
tveggja sem þarna fundu skjól. Andartak horfð
ust þau í augu í leit að skilningi, sameiningu
gegn öflunum sem voru að verki í kringum
þau. Þetta andartak var eins og hlýtt hand-
tak.
Linda leit niður fyrir sig. Hún tók upp
gaffal og lét hann niður aftur. Marlc Jordan
studdi hönd undir kinn og horfði á hana.
„Eg trúi því“, sagði hann alvarlegur í bragði
„Ég.veit að ég á eftir að elska þig“.
Linda hló vandræðalega. Hún var hrædd við
augnaráð hans. Og hann sagði þetta eins og
hann vildi vita, hvernig það léti í eyrum.
„Jæja? Er þá ekki viðkunnanlegra að þú
segir mér hvað þú heitir", sagði hún og reyndi
að tala í léttum róm. Hún tók upp gaffalinn.
Mark var undrandi á sjálfum sér. Hvað hafði
eiginlega hlaupið í hann í kvöld? Sjálfsagt
haf.ði hann gert hana lirædda.
„Fyrirgefðu — ég ætla ekki að gera þig
hrædda. En ég er alveg viss um það. Ég ætlaði
bara að segja þér, að ég hef aldrei fyrr fengið
s'/ona heimsókai — rétt eins og örlögin hefðu
ákveðið hana. Ég hef verið hræðilega ein-
mana“.
Undarlegar tilfinningar gerðu vart við sig
í brjósti Lindu meðan hann talaði. Hana lang-
að til að fara til hans og snerta hár hans,
strjúka fingrunum gegnum hár þessa ókunna
manns, svo að hann yrði henni ekki lengur
ókunnur.
„Já“, sagði hún. „Ég kannast vel við það“.
Hún rétti fram höndina og hallaði sér nær
honum. Hamn tók um hönd hennar og þrýsti
hana léttilega og þau brostu hvort til annars.
„En þú hefur ekki enn sagt mér hvað þú
heitir", sagði hún.
Hann rétti úr sér í stólnum. „Nei, ham-
ingjan góða. Ég heiti Jordan — Mark Jordan.
Nú skulum við borða. Þú hlýtur að vera
svöng“. Hann rétti henni brauðið.
„Hvernig er kaffið?" spurði hann andartaki
siðar.
„Alveg prýðilegt", sagði hún. „Þú ert fyrir-
myndar matsveinn".
Þau voru aftur orðin eðlileg og á næstu
mínútum urðu þau. kunnug hvort öðru. Þau
mötuðust,. borðuðu egg og steiktar kartöflur,
brauð og sultaðar villiplómur úr Klovaczbúinu
og drukku kaffi. Þau töluðu um lífið í Oeland
og hina kaldranalegu fegurð, sem þau höfðu
bæði tekið eftir þegar þau komu þangað.
Mark hafði ekki kynnzt neinu fólki ennþá.
Linda lýsti nágrönnunum fyrir honum í stuttu
máli. Honum fannst gaman að athugunum
hennar.
„Sandbofólkið býr næst þér“, sagði hún. „Frú
Sandbo telur sjálfri sér trú um að hún sé fegin
því að maður hennar sé dáinn, en í rauninni
er hann eins lifandi núna og hann hefur
nokkru sinni verið“.
Hún sagði lionum frá Garefjölskyldunni og
frá hinu þunga fargi sem virtist hvíla yfir
ölliun á heimilinu.
„Júdit er dásamleg. Hún er eins og villi-
hestur — það er réttasta lýsingin á henni.
En Caleb ann henni ekki andartaks hvíldar
svo að hún geti hugsað. Ég kemst sjaldan
nálægt henni, þótt mig langi til að kynnast
henni nánar".
,,Hm — ég býst við að þú gætir gert margt
fyrir hana ef þér gæfist tækifæri til þess“,
sagði Mark.
Hann sagði henni ýmislegt um sjálfan sig,
um uppeldi sitt hjá prestunum sem höfðu
tekið hann að sér þegar faðir ‘hans dó áður en
hann mundi eftir sér; hann sagði 'henni það
litla sem hann vissi um móður sína, enska
OLINJ' OC CftMW*
Hvernig stendur á því að þú kyssir svona guð-
- dómlega?
O, ég vax’ vanur að þeyta lúðurinn, þegar ég
var í skátahreyfingunni.
Gefðu mér eldspýtu, Nonni.
Gjorðu svo vel.
Nei, hvað he'.durðu? Ég hef gleymt sígarettun-
um líka.
Það var slsemt; réttu mé þá eldspýtuna aftur.
Rödd í símanum: Er þetta þriðja. kona Sigurð-
ar?
Nei, fjórða lconan lians; þér hafið válið rangt
númer.
10) — ÞJÓÐVILJINN — Sunnudagur 23. ágúst 1953
13. dagur
eftir MARTHA OSTENSO
Villigœsir