Þjóðviljinn - 18.03.1954, Blaðsíða 10

10) — ÞJÓÐVILJINN — Fimmtudagur 18. marz 1954
Sélma LagerlöJ:
KARLOTTA
LÖWENSKÖLD
47.
og feg'ursta náma hennar. Það var góS staða og mun
betri en tuttugu og þriggja ára unglingur hefði getað
búizt við. Schagerström hefði verið himinlifandi, ef
hann hefði ekki skilið að hún stóð á bak við tilboðið.
Honum datt ekki í hug að halda að hún hefði tiltrú til
hans og vildi gefa honum tækifæri til að afla sér
frama. Nei, tilboðið gat ekki þýtt annað en það að hún
vildi með alúð og vinsemd koma í veg fyrir að hann
færi aftur til Kronbáck. Að vísu var hún honum ekki
fjandsamleg, hún vildi hjálpa honum, en hún gat ekki
þolað að hafa hann í návist sinni.
Hann vildi líka gjarnan verða við þeirri ósk hennar
og sýna sig aldrei framar fyrir augliti hennar, en áður
en hann tæki við nýja starfinu var hann neyddur til að
fara til Kronbáck og taka við fyrirmælum sínum. Og
þegar hann var þangað kominn tilkynnti Fröberg verk-
smiðjustjóri honum, að hann ætti að fara á fund kvenn-
anna í stóra húsinu, vegna þess að skjólstæöingur hans
þyrfti einnig að gefa honum fyrirmæli.
Og þess vegna lagði hann af stað upp í litla salinn til
hægri við forstofuna, þar sem konurnar vom vanar að
sitja við handavinnu sína, og hún kom strax til móts við
hann með útrétta handleggi eins og hún væri að taka
á móti manni sem hún hefði lengi þráð. Og sér til
skelfingar sá hami að hún var ein í herberginu. Það var
í fyrsta skipti sem þau höfðu hitzt án þess að fleiri væru
viðstaddir.
Hjarta hans fór að slá hraðar, en ekki batnaöi það,
þegar hún sagði glaðlega og eðlilega, að Gammalhytta,
þar sem hann ætti nú að setjast að, væri .stór og mynd-
arlegur herragaröur, og því gæti hann nú kvænzt hve-
nær sem væri.
Hann gat engu svarað, svo hryggur var hann yfir
því, að hún lét sér ekki nægja að flæma hann burt frá
Kronbáck, heldur vildi líka koma honum í hjónaband.
Honum fannst hann ekki eiga þetta skilið. Hann hafði
aldrei verið frekur eða ágengur.
En hún hélt áfram með sömu hreinskilninni.
— Það er fegursti staðurinn í landareign minni. Ég
heí alltaf hugsaö mér að eiga þar heima, þegar ég
giftist.
Allh' aðrir en Schagerström hefðu skilið þetta, en
hann hafði fengið strangt uppeldi frá blautu bams-
beini, og hann sneri til dyra og ætlaði út.
Hún var komin að dyrunum á undan honum og lagði
höndina á huröarhúninn.
— Ég hef hryggbrotið marga biðla á ævinni, sagði
hún. Ef til vill er það sanngjarnt að ég fái hryggbrot,
þegar ég biðla sjálf.
Þá greip hann fast um hönd hennar til þess að geta
opnað hurðina.
— Hæöist ekki að tilfinningum mínum! sagði hann.
Mér er alvara. J
— Mér líka, sagði hún og horfði fast í augu hans.
Og á þeirri stundu skildi Schagerström hvað ham-
ingjan hafði ætlað honum alla tíð. Allur einmanaleikur,
harka, söknuður, sem lífið hafði látið honum í té frám
að þessu, hafði gert sál hans móttækilega fyrir þessari
yfirnáttúrlegu sælu, til þess að hún gæti breitt þar úr
sér vegna þess aö ekkert annaö var þar fyrir.
r
ARFURINN
Þegar Schagerström hafði eftir þriggja ára hjónaband
misst hina heittelskúðu konu sína, kom í ljós að hún
lét eftir sig erfðaskrá og í henni stóð að allar hennar
eigur ættu að falla 1 hlut eiginmannsins ef hún dæi
barnlaus á undan honum. Og þégar búið var að gera
upp búið, borga út upphæðir til nokkurra gamalla
þjóna og lasburða ættingja, tók Schagerström við hin-
um geysilega arfi.
Á öllum eignum Schagerströms andaði fólkið Iéttara
þegar búið var að ganga frá þessu máli. Fólki líkaöi "
vel að allar eignimar voru í höndum eins manns og það,,
taldi það sérstaka hamingju að það var dugandi og,.
framtakssamur maður sem átti að stjóma öllum þess- •
um námum og verksmiöjum.
En stuttu eftir að Schagerström hafði tekið við arf- '
inum fór verksmiðjustjóra, fi-amkvæmdastjóra, bústjóra
og skógarverði, með öðmm orðum alla þá sem sáu um ,
rekstur fyrirtækja hans, að gruna að þessi nýja tilhögun ,
hefði litla ánægju í för með sér. Schagerström hélt á- ■
fram aö búa í Stokkhólmi og það eitt var afleitt, en það '
hefði þó verið bærilegt ef hann hefði svarað bréfum "
þeirra. En hann lét það aö mestu undir höfúð leggjast. ,
Það þurfti að kaupa þakjárn, selja brotajárn. Það þurfti ,
að skrifa samninga um aíhendingu kola og viðar. Það ,
þurfti aö ráða menn í lausar stöður, gera við hús, borga
reikninga. En frá Schagerström komu hvorki bréf né 1
peningar. Stundum svaraði hann að hann hefði með- '
tekið bréf og hann mundi senda fyrirmæli seinna, eh '
úr því varð aldrei.
Eftir örfáar vikur var allt komið á ringulreið. Sumir ,
ráðsmennimir sátu með hendur í skauti, aðrir hófu
framkvæmdir á eigin ábyrgð og það var næstum enn ■
verra. Allir voru þeirrar skoðunar að Schagerström væri
ekki rétti maðurinn til að annast þennan umfangs-
mikla rekstur.
Sá sem var óánægðari en nokkur annar vai- ef til vill ,
Fröberg verksmiðjueigandi í Kronbáck. Schagerström ■
hafði alltaf verið eftirlæti hans og hann vænti sér mik-1
ils af honum. Þótt hann hefði harmað það sárt að hin"
glaðlynda og glæsilega stúlka sem ólst upp á heimili
hans var ekki lengur lífs, þá hafði það þó verið honum ,
huggun að eignir hennar, sem hann hafði svo lengi ann- ,
CjttMS
OC CAMM
t
Ferðamaður settist inn í bíl viS
hliðina á stúlku, sem var a5
spegrla si?.
JÞa8 er ósiður að vera að spegla
sig, aldrei Iít ég í spegli, sagði
liann við stúlkuna.
Það finnst mér þó að þér ætluð
að gera, svaraði stúlkan; þá
ga*tuð þév séð hvað aðrir verða
að þola. — (lsCenzk fyndni).
Dóttirin: He’durðu ekki, pabbi,
að tveir geti íifað eins ódýrt og
einn?
Faðirinn: Vissulega, Sem stendur
iifum við mamma þin ódýrar
en þú.
Ungur maður kom í biómabúð
og ætlaði að kaupa rauðar rósir.
Allt í einu fcll hann í þungar
hugsanir.
Þér ifliið auðvitað að segja
henni það með rósum, sagði af-
greiðslustúlkan brosandi. Þá
duga ekki minna en þrjár tylft-
ir.
Nei nei, sagði ungi maðurinn.
Það er nóg að hafa þ®r sex.
Ég vil ógjarnan scgja of miiiið.
Piparkerling: Ekkert skU ég í
stúikunum sem eru síhræddar
þó einhver elti þær . . . Þegar
einhver dóninn tekur upp á því
að elta mig, þá sný ég mér
bara við — og þá er hann þot-
inn á augabragðl.

r - N k. >

Flauel, velour - og flelra
Flauel er margs konar og
það er stundum erfitt að átta
sig á hvað er hvað. Það er
ef til vill gott að vita að
flauel og velour er nákvæm-
lega hið sa.ma. Velour er
franska orðið yfir flauel og
maður þekkir orðið úr mörgum
nöfnum á flaueli. Velour chiff-
on er ekki annað en silkiflauel
og húsgagnavelour er það sem
áður fjTr var kallaö piuss.
Flauel er einkennilega ofið;.
það er föst uppistaða sem í er
ofinn aragrúi smáenda sem
standa upp úr efninu og gefa
yfirborðinu mýkt og slikju. |
Flestar flauelstegundir eru i
mjög sterkar. Þetta á einkum
við um bómullarPauel sem yf-
irleitt er ofið riflað eða haft
með sléttum og mjúkum fleti,
velveteen, en það er ensk út-
SaifoEÍseruð bémullareÍÐÍ
gáfa af obð'nu velvet, sem
einnig þýðir flauel.
Ullarvelour er hið eina af
efnunum sem ekki er ofið sem
flauel, og útlit þess kemur af
sérstaka aðferð sem notúð er
við efnið þegar búið er að vefa
það. Það er mjög heitt og
heppilegt í þykka kjóla og
kápur, en það er ekki eins
sterkt og bómullarflauelin.
Hreingerningaráð
Flestar húsmæður hafa heyrt
talað um sanforiseruð bómull-
arefni og eru hriinar af þeim.
Þær vita að þau efni hlaupa
því nær ekki. Sanfornsering er
aöferð sem r.otuð er við bóm-
urarefnið til þess að fá' það
til að hlaupa eins mikið og
gert er ráð fyrir að viíkomandi
efni geri við venjulega með-
ferð. Þess vegna getur húsmóð-
ir orðið vör við að sanforíser-
að rfni hleypur örlítið eftir
langvarandi þvott,
En það er kallað sanforíser-
að vegna þess cins að ma'ðurinn
sem íann upp þessa aðferð, hét
Sanford og aðíe.rðin hefur ver-
ið nefnd efíir honum:
Þegar maður er að gera
hreint og ber sápuvatniíf á
vegginn kemur það iðulega fj'r-
ir, að sápuvatnið rennur af
hendinni og niður eftir hand-
leggnum, þegar maður þvær
fyrir ofan sig og þtað er ekki
sérlega þægilegt. Einkum er
það óþægilegt, þegar máður er
í ermalöngum slopp. Ef maður
vefur mjúkum klút una úln-
liðinn og festir hann með lás-
nælu, tekur hann við öllum
þessum dropum.
í.
Gsáílml

Af stóru hvítkálshöfði er skor-
ið lok og höfuðiö er holað inn-
an. Það er síðan' fyllt með Ví
kg af góðu kjötfarsi, helzt
heimatilbúnu. Lokið lagt á aft-
ur, bundið er utanum höfuðið
og það síðan soðið í vatni í
1-1V2 klst. Kálið sem tekið var
innanúr höfðinu er soðið mcð
og borið fram með hvitká'e-
höfðinu ásamt Ijósri sósu úr
soðinu, bragóbættri með dá-
litlu múskati og rúgbrauði eöa
soðoum kartöflum.
ÞtZKUB
BAUÖGRAUTUR
%1 af vatni blandaðir % 1 af
góðri saft og í þessu eru soðin
150 g hrísgrjón í 1 klst. I
grautinn er bætt ca 100 g sykri
og hann er borimi fram kaldur
með nýmjólk.
Tii helmilisþát.tar Þjóð^iljans.
MOBGTJNHUGEEIÖING
IIÚSMÓHURINNAR
I stofun.nl minni ég stend viC a3
þurrka burt ryki5
af síólum os boröum, en gleymi
svo fyrlr vikið,
að rykfallinn anda minn ekki ég
nógru vei hiröi.
Ætli að hann e5a stofan sé meira
vlrði?
Þ0RSTEINK
ÁSGRlVsilR
NJÁLS GATA •GllllSHIOIR*
GXZ9S GRtrns s > GATA NJÁLSG.'l8-SÍMI8l52f) | L
U' —< 1 | IAUGA 1 VfGUR