Þjóðviljinn - 18.11.1959, Qupperneq 11

Miðvikudagur 18 nóvember 1959 — ÞJÓÐVILJINN — (II
V
H. E. BATES:
RAUÐA
SLÉTTAN
að selja ávexti“, sagði hann. „Selja manni dásamlegar
melónur og banana og sítrónur. Gera það með glöðu
geði. Allslaus. Komu hingað allslausar. Bölvaðir Jap-
anarnir. Alla leið frá Rangoon“.
Foirester hallaði sér aftur á bak í bambusstólinn. Hann
fann til þreytu og tók a’f sér hattinn. Vot brúnin hafði
skoiizt inn í enni hans og hann neri hörundið hægt með
annarri hendinni. Handan við stórvaxna tréð sá hann
glitta á himininn, fölbláan og titrandi af hita en fjarlæg-
an. Það minnti hann á sléttuna, óendanlega víðáttu ber-
skjaldaðs ryks. Það var eins og óþægileg áhrif hennar
. væiu allt í einu horfin. Hann lokaði augunum andartak
og hvíldi sig, fann hvernig svalur, ilmandi skugginn
umlukti hann og brátt gleymdi hann miskunnarlausri
skellibirtunni, sem hann hataði svo mjög. Hann lét hand-
le§ginn falla niður með hliðunum. Og áður en varði seig
á hann mók, vært og róandi.
Hann hrökk upp þegar læknirinn sagði: „Sítrónusafi!“
og sá að konan stóð hjá honum, brosandi, og héit á bakka
með glösum.
„Fyrirgefið þið“, sagði hann. Það var eins og skugg-
inn af trénu hefði dökknað, sólin hefði hækkað á lofti.
„Góður blundur“, sagði Iiarris. „Hresstu þig upp“.
„Skelfingar bull er þetta í þér, Harris“, sagði hann.
- „Þú ert búinn að sofa“, sagði læknirinn.
„Tóm vitleysa , sagði hann. Hann laut áfram, tók hönd-
nrium um andlitið, sem nú var ári alls svita, og neri það
mjúklega, og hann vissi ekki vel hvort hann hefði blund-
að eða ekki.
Og andartaki síðar var hann í enn meiri vafa. Hann
leit frarn og sá að pils konunnar var orðið öðru vísi á
litinn. Það var ekki dökkrautt lengur. Það var með mild-
um, grænum lit og féU þéttar að henni.
Það var litarbreytingin, sem varð til þess að hann lét
hendurnar síga og leit hægt upp á við. Hann trúði því
ekki að þetta væri ekki konan sem hann hafði séð ganga
inn í dimmt húsið. Hann virtist vera að horfa á fölari
og grennri útgáfu af henni. Ljósgula blússan var orðin
hvít. Hún var úr einhverju þunnu efni, sem minnti á
organdi, og gegnum hana sá í rjómaguit hörund. Og bá
spratt hann svo snögglega á fætur að hann velti bamb-
usstólnum.
Læknirinn lá afturábak í stól sínum, teygði frá sér
fæturna og hann hristist af hlátri. „Hún étur þig ekki,
Forrester. Svei mér þá, Forrester, hún étur þig ekki!“
„Ég hélt —“ sagði Forrester.
Stúikan var líka að hlæja. Andlit hennar var ekki
með þessum flata, austurlenzka svip og fölvi hennar var
,Í1Í?CT að það vafoeij^óg þgn hefði
aldrei í sól verið. Hún stóð teinrétt í skugganum og hélt
SIGURBJÖRN JÓNSSON
verður jarðsunginn frá Fossvogskirkju fimmtu-
daginn 19. nóv. kl. 13.30 eftir hádegi.
Helga Sólbjarisdóttir
Hiilda Sigurbjörnsdóttir
Guðrún M. Sigurbjörnsdóttir
Sigbjartur Björn Sigurbjörnsson.
Hjartans þakklæti til allra er heiðruðu minningu
föður okkar .......
VILHJÁLMS GÍSLASONAR,
Ásabergi Eyrarbakka
og sýndu okkur vinarhug og samúð við andlát
hans og jarðarför.
Guðbjörg Vilhjálmsdóttir
Jóna Vilhjálmsdóttir
Soffía Villijálmsdóttir
• *v
Sigurgeir Vilhjálmsson.
á bakkanum í höndunum. Hún hló hljóðlega móti hon-
um bakvið glösin og könnuna með ávaxtasafanum og það
var engin hæðni í hlátrinpm. Hún bar höfuðið hátt og
í mjúku svörtu hárinu yfir hægra eyranu var lítill vönd-
ur bleikrauðra blóma.
„Hamingjan góða, ég hef aidrei séð neitt eins hlægi-
legt“! sagði Harris. Hann mjakaði sér fram úr stólnum
og reyndi að róa sjálfan sig með því að ganga fram og
aftur.
„Ég hef víst sofið", sagði Forrester. Hann horfði beint
í svört, dálítið ílöng augu stúlkunnar og brosti Það
var eins og að vakna til lífsins í öðrum heimi.
„Já, þér sváfuð“, sagði hún.
„Ég bið afsökunar“.
„Þér voruð þreyttur og enginn vildi vekja yður“.
„Það var mjög dónalegt af mér“.
„Það var mjög dónalegt og enginn tók það nærri sér“.
Hún hélt bakkanum í annarri hendi og fór að reyna
að hella safanum úr könnunni í eitt glasið með hinni.
„Nei, ég skal gera þetta“, sagði hann.
„Þakka yður fyrir“, sagði hún.
Hún hélt bakkanum. með báðum og hann tók
upp könnuna. „Sjáðu til, þetta er saeði læknir-
inn. .„Yngri systirin“. Eiginlega hlus+áði F^rpster ekki
á hann. Ha'nn var að hella safanum úr slerkönnunni og
gegnum glerið horfði hann á rjómagula" axlir stúlkunn-
ar. Hann" fann allt í einu til taugaóstyrks og treysti sér
ekki til að líta framan í hana. Hann fyllti glasið og
la«ði frá sér könnuna. Svo tók líann glasið og sagði:
„Þökk fyrir“. Hún stóð þarna fyrir framan hann og gerði
sig ekki líklega til að fara. Og allt í einu, áður en hann
lyfti glasinu, þvingaði hann sjálfan sig til að líta í
andlit hennar. Dökku augun horfðu. rólega á hann. „Þér
hljótið að hafa verið mjög þreyttur. Þér eruð þreytuleg-
ur“, sagði hún. Hann svaraði engu, en hann viss'i að það
var satt sem hún sagði, og hann reiddist því ekki. Hann
var þreyttur, þreyta hans langvinn og djúpstæð.
Svo áttaði hann sig allt í einu á því að hún hélt á
bakkanum til þess að hann gæti fengið sér meira að
drekka. Hann tevgaði hressandi ávaxtasafann með ákefS
og fann hvernig hann skolaði burtu rykinu úr hálsi hans.
„Þetta er dásamlegasti sítrónusafinn báðum megin mið-
baugs“, sagði læknirinn og Forrester hellti aftur í glasið
• sitt.
„Nú eruð bér ekki eins breyttur?11 sagði hún.
„Nei“, sagði hann. „Ekki eins þrevttur.11
Hún tók bakkann og setti hann á lítið bambusborð til
hliðar á pallinum rétt við dyrnar inn í húsið.
„Fáið yður sæti“, sagði hún.
„Ef þér setjist11, sagði hann.
„Þið getið bæði setzt", sagði Harris. „Ég er að fara í
nýju lyfjabúðina mína til að blanda okkur lyf“.
„Þú ætlaðir líka að blanda sálma, gleymdu þvj ekki“,
sagði Forrester.
„Ég kem aftur til þess“.
„Alltaf að vinna“, sagði Forrester stríðnislega. „Af sál
og líkama11.
Harris hélt á kössunum tveimur og gekk niður þrep-
in °§ yfir hlaðið. Stúlkan horfði á eftir honum og sett-
jst síðan niður. Forrester settist líka. Um leið leit hann
upp í i)ann hÍuta hjjgj/psinsHSfimnsýnitegyr, y;ar gegnunt0
■,?,tár^(,tr,éð; H&briuVftrð hiss'a þegariihanri^ái'hvertjjgr-'.hanri1
hafði breytt um lit: föli liturinn var að hverfa og síð-
degisroðinn að breiðast yfir.
„Þér hélduð að ég væri Dorothy11, sagði stúlkan.
„Já“, sagði hann.
„Það þykir henni gaman11, sagði hún. „Það er tuttugu
ára aldursmunur á okkur11.
Hann var heillaður af framandi raddhreim hennar.
Glasið með ávaxtasafanum var kalt viðkomu í hendi hans.
Stúlkan var ekki að drekka og sat tómhent og grannir,
svalir handleggir hennar á stólbríkunum hrifu hann.
Meðan hann var að velta ’fyrir sér hvað hann ætti að
segja við hana, heyrði hann dauft skrjáf í þurrum pálma-
blöðunum á þakinu: fyrsti síðdegisandvarinn frá ánni.
Hann lyfti andlitinu -móti blænurn og fann sætan ilminn
sem með honum barst.
„Hvaða tré er þetta?11 sagði hann.
„Þetta er margosa tré“.
„Það er mjög fallegt11.
Frá ííína
. . . {Sp&riö ybur hlaup á úýlji œaxgræ verz.lænu:
; ■: :'vý‘;v '. 'r. .• L . ■'.' ■ 7^-7
»H| ÍÖIIUM OOUM!-
($1$) -Áustursteseti
Framhald af 7. siðu.
frá Peking var Gunnari Bene«
diktssyni afhent eitt slíkt helgi-
rit úr þessu musteri að gjöf,
mikið að vöxtum og listilega
handritað.
Þetta óvenjulega vinarbragð
hafði djúp áhrif á okkur fs-
lendingana. Við fórum að hugsa
til okkar eigin dýrmætu hand-
rita, sem okkur íslendingumi
er ennþá varnað að flytja heim.
Við sögðum Kínverjunum laus-
lega frá handritamáli okkar og
tilfinningum íslenzku þjóðarinn-
ar gagnvart þvi og við fund-
um, að þeir skildu þær mæta-
vel.
Þann 20. október hóf sig 120
sæta sovétþota á loft frá flug-
veliinum í Peking. í henni voru
m.a. þrir fslendingar sem höfðu
upplifað ævintýri hins nýja
sósíalistíska heims sex hundr-
uð og fimmtiu miiljóna manna.
Með þakklæti í huga og beztu
árnaðaróskum kvöddu þeir
þetta sólbjarta land, þessa
starfsglöðu. ástúðlegu þjóð, sem
er gagntekin hrifningu síns eig-
in sköpunarverks. Maður fór
aftur að hugsa um það. að öll
íslenzka þjóðin, en ekki aðeins
við fáeinir. hefði þurft að geta-
gist þetta land, þessa þjóð. Og
maður fór að hugsa um. hvað
það væri í ráuninni fáránleg
hugsun, að heimsvaldasinnar,
stórjarðeigendur og kapitalistar
á hjara veraidar gætu stöðvað
þá mikilfenglegu framvindu
hverrar þyt við höfum fundið
í sigursókn kínverskrar al-
þýðu.
Ég hef verið að hugleiða,
hvort ég. ætti að ljúka þessari
. tilraun til frásagnar með al-
mennura ályktunarorðum urn
það sem gerzt .hefur undanfarið
í Kínverska alþýðulýðveldinu.
Það væri t.d. hægt að fjöl-
yrða um staðreyndir eins og
þær, að á síðustu'10. ár.um hef-
. ur stálframleiðsla Kína 74-fald-
azt, kolavinnsla 9,3-faldazt,
kornuppskera 1,5-faldast, baðm-
ullaruppskera 1,5-faldast o.s.frv.
En þessar tölur og aðrar skyld-
ar er að finna í opinberum
■ skýrsh”". Þ^ss vegna ætla ég
ehVi f-'-n hér út í almenn
á]y’'*-'T->-rorð.
Mér er nær skapi að ljúka
f^íUWWSÚm1 m'eð tilvdtpun í
úloýýÍMéí&Ihí1 báWdarlskan bl aðs-
ins '„Christian Sciénce, ,Monitor“'
þann 1. október síðastliðinn:
. „Fvort sem okkur líkar betur
.efn v»r, munu s.agnfræðingarn-
ir viðurkenna þennan dag, sem
nú er hátíðlega haldinn í Pek-
ing, sem einn helzta leiðar-
stein 20. aldarinnar“.
Eggert Þorbjarnarson.

STUHIiO^®^
Trúiofunarhringir, Stein-
hringir, Hálsmen, 14 Dg
18 kt. gull.
Til
liggm