Þjóðviljinn - 14.03.1969, Síða 8

g STOA — ÞJÖÐVTLJINN — Föstaidagur 14. marz 1969,
Gilbert Phelps
Astin
allrafyrsta
51
síðan fyrir homið. Eftir andar-
tak heyrði Alan skella í stóra
hliðinu að porti múrarameistar-
ans, þar sem Hetotor frændi lagði
bflnum sínum, og eftir andartak
var vélin ræst. Hann heyrði
hljóð bakvið sig eins og hurð
hefði verið lokað. Hann gekk
fram i ganginn. Þar stóð amma
hans. Hún leit á hann viðutan,
lagði • síðan af stað upp stig-
ann. ,
Hann stóð aftur við ^luggann
klukkan sex þegar herra Blount
kom heim frá vinnu. Hann sá að
vagnstjórinn leit út, hristi höfuð-
ið og hjálpaði herra Blount nið-
ur á götuna. Herra Blount beið
laniga stund. Svo iflór hann að
dragasí áfram ofiuiritægt ytfir göt-
una- Hann var kominn fáeina
metra þegar frú Cowcher birtist
allt í einu eins og frelsandi eng-
ill og tók í handlegg hans.
— Veiztu hvað, sagði frú
Blount við &lad fraenku sama
kivöldið. — Ég fór til Worgrove
í dag að heimsaekja Hildu frænku
og missti af lestinni heim. Hún
haHaði undir tflatt þegar hún
heyrði þungt fótatak Hektors
frænda í herberginu uppi. — Og
þama stóð ég í tvo tárna, hélt
hún áfram, — innanum eintómar
mjóHkurfcerrur.
— En hvað um herra Blount?
spurði Glad frænka. Frú Blount
ýppti öxlum. — Ég veit það ekiki-
Haen var heima þegar ég kom
aftur. Það hlýtur eiuhver að hafa
líjalpað honum.
— Frú Cowcher, sagði Alan.
Hann hefði getað bitið af sér
tungjuina. Það vom óskráð lög að
hamn og Meg ættu aldnei að
blanda sér í samræður hinna
fullorðnu þegar þau sátu bakvið
körfuborðið. Það var þeirra að-
ferð til að gera 'sig ósýnileg.
— Ég á við — það hefði getað
verið frú eowcher, tautaði hann.
HÁRGREIÐSLAN
Hárgreiðslustofa
Kópavogfs
Hrauntungu 31. Simi 42240.
Hárgreiðsla. Snyrtin.gar.
Snyrtivörur.
Fegrunarsérfræðingur á
staðnum.
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Steinu og Dódó
L.augav. 18. III. hæð (lyfta)
Sími 24-6-16.
Perma
Hárgreiðslu- og snyrtistofa
Garðsenda 21. SÍMI 33-968
— Já, hún á það til að birtast
þegar minnst vonum varir, sagði
Glad frænka. — Um hvem ertu
að tala? spurði rödd- Amrna Al-
ans var komin inn í stofuna. —
Um frú Cowcher, mainma, sagði
Glad frænka; rödd hennar var
mild eins og hún væri að hugga
lítið bam- Móðir hennar tautaði
eitthvað og settist. Hektor frændi
kom inn. — Hailló! Halló! hróp-
aði hann. — Þetta var fínn dag-
ur hjá mér — ég heimsótti Char-
lie Kircross, gamla vin minn, í
Stroud — við vorum saman í
Mesópótamíu... En er þetta etoki
frú Blount- CJott kvöld, frú
Blount; hvað er títt? Alan fannst
sem ný byrði hefði bætzt á hann,
að hann væri þátttakandi í sam-
særi sem hann botnaði etokert í.
Á einhvern dularifullan hátt. stóð
það í samibanidi við ömmra hans.
1 hvert einasta skipti sem hann
fann þennan nagandi sársauka í
maganum, þá var hún einhvers
staðair nærri. Hún var farin að
ráfa um húsið svo hljóðlaust að
enginn nema hann sjálfur varð
hennar var. Hann rakst á hana
í dimimum göngunum og á sti@a-
pallinum og honum fannst hún
líta rannsakandi á hann. Hann
þrýsti sér upp að veggnum til að
hleypa henni fraimhjá. Þegar
hann fylgdist með Hektori
frænda og frú Blount gegnum
gluggann í stofu foreldranna,
hafðihonum fundizt sem ógreini-
leg, dökik vera «tæði á bak við
hann og í draumi bafði hann oft
sömu tilfinninguna- Einn daginn
var hann aleinn með henni. —
Komdu og sitbu í kjölfcunni á
ömrnu, hvíslaði hún. Hann hálf-
sat og hallaði sér upp að henni.
— Þú ert orðinn of stór. Nú
ertu orðinn stór strákur, er það
ekki? sagði hún og það vottaði
fyrir gömtu aðdáuriinni í rómn-
um — en honum fannst hann
heyra stríðnislegan undirtón- Hún
spurði hann um hversdagslega
hluti — bækurnar sem hann var
að lesa, hvað hefði gerzt í skól-
anum, en homuim fannst sem hún
væri að leita að eirthverju bak-
við svörin sem hann gaif henni.
En hverju? Var það „leyndar-
málið“ sem hann hafði uppgötv-
að í sambandi við Helctor frænda
Og frú Blount? Hann hefði gjarn-
an viljað gefa henni hlutdeild í
því, en tryggð hans við Hektor
frænda kom í veg fyrir það.
Hann vissi etoki hvers vegna
þetta var svona mikilvægt; hann
var ekki lengur viss um nokk-
um stoapaðan hlut; það var eins
og sérhvert orð og sérhver
verknaður gæti búið yfir ógnun.
Og það var eins og amma þans
væri álica óörugg. Höndin titr-
aði. sem hvíldi á kolli hans, og
þegar hún lét hana síga breytt-
ist hún í kló meðan þau horfðu
á hana. Hún var með tár í
augimum en samt glóðu þau af
illgirni. Af einhverjum óskiljan-
legum orsökum var eins og hann
og amma væru orðnir andstæð-
ingar. Þau háðu einvígi, en hvor-
ugt þeirra hafði hugmynd um
tilefnið. Það var eins og þau
tvö yrðu að gjalda þessfriðarsem
ríkti í húsinu að öðm leyti.
Bf það var óhjákvæmilegt, að
þetta einvígi yrði háð, hvað svo
sem á bak við bjó, þá gátu þau
sem dæmzt höfðu til að heyja
það, engu um ráðið.
Breytingin sem orðið hafði á
ömm/u hans, olli honum sikelf-
imgu. Hún gekk ekki lengiur í
Callegu skónum með spennuwum,
heldur í gömlum inniskóm. Sól-
amir höfðu Ibsnað og hún dró
þá eftir gólfimi,. ökikllarnir voru
þrútnir og solckaimir undnir.
Hún hafði tileinkað sér furðu-
legustu matarvenjur: hún var
alltaf að senda Meg til bakarans
eftir mördei gskökunn. Hún
smjattaði hástöfum meðan hún
át þær og þurrkaði finguma á
pilsipu. Hún var farin að haifa
gamalt sjal á herðunum. Það
ha'fði upphaflega verið svart, en
nú var það brúnfjólublátt eins
og sveskjur. Hárið hafði breytt
um lit. Það var elkki lengur sillf-
urhvítt; nú uxu fram leirbrúnar
og úlfgráar háriýjur. Andlitið
var hvasst og frosið að sjá.
Kpingum munninn og nasimar
var þétt net aif litllum, brúnum
æðum.
Kannski var það ekiki einvígi
heldur samkeppni um það, hvort
þeirra gæti borið þyngri byrði?
Eða þá að amman var að reyna
að vernda hann; kannski var
bað hlédrægni hans og hugleysi
sem olli því hve illa hún leit út?
Hann gat verið sekur á þúsund
vegu.
Einn daginn sá Alan að herra
Blount fór úr strætisvaigninum
stundarfjórðungi fyrr en hann
var vanur og kom yfir götuna
í áttina að númer tuttugu. Alan
hljóp inn í miðstoifiuna og settist
í stól við vagginn iengst frá
dyrunum. Eftir óendanlega laniga
bið var barið að dymm. Hljóðið
var svo lógt, að það heifði eins
getað verið vimdurinn sem feykti
visnum laufblöðum á hurðina.
Hvorki Glad frænika né móðir,
hans heyrðu það- Umhugsunin
um það að handlegigurinn áherna
Blount væri hægt og hægt að
lyftast upp að dyrahamrinum
aftur, var meira en Alan gæti
afborið og hann hrópaði; — Það
er verið að berja!
Móðir Alans reis á fætur og
flýtti sér fram. Hann heyrði
hljóð sem var eins Og verið væri
að draga eittlhvað eftir gangin-
um. Loks opnuðust dyrnar að
miðstófunnl og herra Blount
toom inn og studdi sig við móð-
u,r Alans. Glad frænka reis á
fætur og hún og móðir Alans
hjálpuðu honum í næsta stól.
Hann missti stafinn. Móðir Ailams
laut niður til að taka hann
upp, en herra Blount lét hand-
legginn síga til að gera það sjálf-
ur. Hún sat á hækjum og horfði
heilluð á hann meðan hann þving-
aði ófúsan kroppinn til að beygja
sig eftir stafnum. Loks sat hann
aJEtur uppréttur í stólnum. Hann
horfði kringum sig í stofúnni
gegnurn gullspangagleraugu.
Augatorýnnar voru guítorúnar
eins og engifer og andstætt öðr-
um hreyfingum hans voiru kipp-
irnir í þeim furðulega snöggir.
— Þetta var óvænt æra . . .
byrjaði Glad frænka.
— Má — mó bjóða yður te-
bolla? spurði móðir Alans.
— Nei, þatok fyrir, sagði herra
Blount sivo lágt að þau heyrðu
næstum ekki hvað hann sagði.
— Mig langar að tala við hann
mág ykkair. Hann tók fastar um
stafinn og reyndi að slá honrjm
í gólfið. Hann féll aiftur úrhendi
hans. Hann léthann eigasig. Glad
frænka reis á fætur. — Ég skal
athuga hvort hann er heirna.
Varir herra Blount bærðust:
— Þökk fyrir- Glad frænka fór.
Herra Blouní beindi augunum
að móður Alans. Hann lyfti engi-
ferlitum brúnunum. Það var föl-
ur glampi í starandi augunum.
Móðir Alans varð ringluð. —
Eruð þér vissir urn aé yður langi
ekki í tebölla? spurði hún í ör-
vílnun. Henni virtist létta þegar
Glad frænka kom til baka með
Hektor frænda.
Hektor frændi tók sér stöðu
fyrir framan herra Blount með
hendurnar djúpt í vösunum.
Hrukkurnar sitt hvoram megin
við naisirnar urðu dýpii og runnu
saman við niðursveigð munnvik-
in. Herra Blount reis á fætur
með erfiðismunum. Sem snöggv-
ast hélt Alan að orkan, sem
stafaöi frá Hektori frænda, myndi
ýta honum niður í stólinn aftur.
En auigu horfðu stingandi ástór-
vöxnu veruna fyrir iframan hann.
Hektor frændi- — Er þetta efcki
deildarfulltrúinn, sagði hann
hárri röddu. Herra Blournt sneri
sér að móður Alans og Glad
frænku. — Leyfið oklcur að vera
einum, hvislaði hann.
— En, herra Blouivt . . . byrj-
aði Glad frænka. Hann hnyklaði
brýnnar. Konurnar tvær gengu
út úr stofunni ám þess að mæla
orð.
— Jæja, um hvað viHjið þér
íala við mig? sagði Hektor
frændi. Það var eins og hann
yrði undrandi yfir því að heyra
drynjandi röddina í sjátöum sér.
Hann gekk að hurðinni og tók
í húninn- Þeir heyrðu hlaupandi
fótatak ifjarlægjast eftir gang-
inum. — Þetta forvitna kvenfölk,
urraði Helktor frændi. Hann
sneri sér aftur að herra Blount.
— Jæja? endur tók hann.
— Þér gerðuð konuna mína
óhamingjusama þegar þér voruð
hér síðast, byrjaði herra Blount.
— Einmitt þd5?
Ódýrt! — Ódýrt!
Unglingakápur • Bamaúlpur • Peysur • Skyrtur •
Gallabuxur og margs konar ungbarnafatnaður. —
Regnkápur á böm og fullorðna.
FATAMARKAÐURINN, Laugavegi 92.
SÓLÓ-eldavélar
Framleiði SÓLÓ-eldavélar af mörgum stærðum og
gerðum. — Einbum hagkvæmar fyrir sveitabæi,
sumarbústaði og báta.
véla fyrir smærri báta og litla sufmarbústaði.
Varahlutaþjónusta.
Viljum sérstaklega benda á nýja gerð einhólfa elda-
ELDAVÉLAVERKSTÆÐI
JÓHANNS FR.
KRISTJÁNSSONAR h.f.
Kleppsvegi 62 — Sími 33069.
HAZE AIROSOL Iireinsar andrúinsloftið á svipstundn
é
SKOTTA
t
— Hvað er eiginlega að? Þú heíú r setið þarna og glápt á mdg í
tvær kliuikkíustuindiri
RAZNOIMPORT, MOSKVA
RUSSNESKI HJOLBARÐINN ENDIST
Hafa enzt 70000 km
vottorðl atvlnnubflstjðra
Fæst h)á flestum h|6lbaraasfilum * landinu
Hvergl laegra varS u

ISfMl 1-7373
TRADINC
fvy í, l-c
ililÖp!
' * --
Klapparstíg
Sími 19800

Cabinet
íslenzk frímerki
ný og notuð kaupir hæsta verði RICHÁRD RYEL
Álfhólsvegi 109. — Sími 41424. — (Bezt á kvöldin).
/