Þjóðviljinn - 24.09.1972, Qupperneq 6

6 SIÐA — ÞJÓÐVILJINNSunnudagur 24. september 1972
MOÐVIUINN
mAlgagn sósíalisma,
VERKALÝÐSHREYFINGAR
OG ÞJÓÐFRELSIS
Útgefandi: Útgáfufélag Þ|óðvil|ana.
Framkvaamdastjóri: Eiður Bergmann.
Ritstjórar: Sigurður Guðmundsson,
Svavar Gestsson (áb.).
Auglýsingastjóri: Heimir Ingimarsson.
Ritstjórn, afgreiðsla, auglýsingar:
Skólav.sL 19. Siml 17500 (5 línur).
Askriftarverð kr. 225.00 á mánuði.
Lausasöluverð kr. 15.00.
Prentun: Blaðaprent h.f.
FRÁÞVÍ MÁ
EKKI HVI K A
Lúðvik Jósepsson, sjávarútvegsráð-
herra, skrifar grein i Þjóðviljann i dag þar
sem hann fjallar meðal annars um
aðstöðu íslendinga til þess að semja við
fiskveiðiþjóðir um landhelgismálið. Ráð-
herrann segir i greininni:
„Þær viðræður við fulltrúa annarra
þjóða, sem við höfum að undanförnu átt
um áframhaldandi fiskveiðar innan nýju
landhelgismarkanna, verður að skoða i
ljósi þeirra staðreynda sem hér hafa verið
nefndar” um ofveiði fiskistofnanna. „Við
höfum fallizt á að gefa þessum erlendu
aðilum, sem hér hafa stundað fiskveiðar,
nokkurn umþóttunartima til að hverfa út
fyrir mörkin. En hver er staða okkar til að
bjóða útlendingum áframhaldandi veiðar
á okkar miðum? Hvað getum við boðið án
þess að illa fari fyrir okkur sjálfum og
öllum þeim sem fiskimiðin ætla að nýta?
Óneitanlega bendir margt til þess að svo
sé komið með fiskistofnana við landið,
að óhjákvæmilegt sé að draga stórlega úr
sókninni i þá. Það er af þeim ástæðum.
sem við höfum i tillögum okkar til Breta
um nokkurn umþóttunartíma fyrir þá,
miðað við það, að þeir yrðu að draga veru-
lega úr veiði sinni innan 50 milna mark-
anna frá þvi sem verið hefur. Til þess að
tryggja þessa minnkun i framkvæmd
höfum við krafizt þess, að þeir fækkuðu
skipum sinum, sem hér stunda veiðar og
að stærstu skip þeirra fengju ekki leyfi tii
veiðanna hér. Þá höfum við einnig krafizt
þess, að skip þeirra veiddu á tak-
mörkuðum veiðisvæðum, þannig að veru-
legur hluti fiskimiðanna yrði friðaður
hverju sinni fyrir veiðum þeirra. Þegar
ástand fiskistofnanna við landið er haft i
huga og siminnkandi afli okkar sjálfra, þá
er augljóst að frá þvi má ekki hvika að i
hugsanlegu samkomulagi við útlendinga
um bráðabirgðaheimildir verður að
tryggja að veiðimöguleikar þeirra minnki
verulega nú þegar”
IiIDH) ITKIR
SMÁ4URV
Um einhug islenzku þjóðarinnar i land-
helgismálinu efast enginn. 1 sérhverju
byggðarlagi á íslandi eru hörðustu stjórn-
málaandstæðingar reiðubúnir að taka
höndum saman i þessu lifshagsmunamáli
og berjast til þrautar.
En það er þvi miður sjaldan, sem hafa
má um svo deilugjarnt fók sem íslend-
inga ummæli af svipuðu tagi og andstæð-
ingar okkar i landhelgismálinu, Bretar,
notuðu löngum til að kynna samhug sinnar
þjóðar, þegar mikið lá við, það er: „Þegar
býður þjóðarsómi þá á Bretland eina sál.”
En nú eru það sem sagt íslendingar, sem
eru einhuga og hafa þjóðarsómann að
verja, en sálir Bretanna á tvistringi, jafn-
vel svo, að við eigum bandamenn i
lávarðadeildinni, enda er framkoma
brezku rikisstjórnarinnar ósómi.Hér
hefur þvi fyrir forgöngu islenzku rikis-
stjórnarinnar verðið efnt til almennrar
fjársöfnunar til styrktar landhelgisgæzl-
unni og framlögin streyma inn frá félaga-
samtökum,sveitarstjórnum og einstakl-
ingum úr öllum stjórnmálaflokkum.
En þá kemur fram hjáróma rödd frá
stjórnmálaritstjórum Morgunblaðsins og
þeir fullyrða, þvert ofan i allar stað-
reyndir: „landhelgissöfnunin nýtur ekki
lýðhylli i landinu”.
Og til að sanna mál sitt bregða þeir á sitt
gamla ráð og búa sér til ónefndan verka-
mann (stundum er það kona i Vesturbæn-
um), sem sagður er hafa komið á rit-
stjórnarskrifstofur Morgunblaðsins og
beðið þetta auðuga blað fyrir 10,- krónur i
landhelgissöfnunina henni til háðungar.
Ekki er að efa að þeir blaðamenn Morgun-
blaðsins, sem jafnframt eru fréttaritarar
fyrir brezk ihaldsblöð,hafa verið fljótir að
senda fréttina utan.
Eða var þessi vesalings verkamaður
kannski ekki heimatilbúinn, heldur full-
gildur félagi i „óðni”, félagi sjálfstæðis-
verkamanna? Og hvar annars staðar en
hjá Morgunblaðinu gat hann þá vænzt
þess, að fá hlýlegar móttökur, þegar hann
kom með smáaurana sina?
STÉTTIN OG STARFIÐ
Þáttur um málefni verkalýðsfélaga og vinnustaöa Umsjón: Arnmundur Backman og Gunnar Guttormsson
Þegar skrifstofufólkið kvartar
minnkar hávaðinn á verkstæðinu
Lítið dœmi frá Sviþjóð leiðir hugann
að ástandi á vinnustöðum hérlendis
i ölluin iðnaðar-
lönduin heims er
hávaðinn eitt þeirra
vandamála, sem erfið-
ast er að fást við á
vinnustað. Svör atvinnu-
rekenda við kröfum
verkafólks um aðgerðir
til að draga úr hávaðan-
um eru ærið misjöfn.
Margir fallast strax á að
geröar séu hávaða-
mælingar og svo er deilt
um hvar skaðsemis-
mörkin liggi. Eru það 80,
90, eða 100 desibel?
Sumir segja sem svo:
Hvað eruð þið að kvarta
um hávaða hér á vinnu-
staðnum, er ékki hávaði
allt um kring, i um-
ferðinni, á veitinga-
húsunum og á dans-
stööunum þar sem þið
sitjið kannski eitt kvöld i
viku undir ærandi
liávaða bitlahljóm-
sveitar. Af hverju ráðizt
þið ekki gegn slikum
íiávaða?
Einn kunnasti sérfræðingur
Svia á sviði atvinnusjúkdóma
sagði einu sinni eitthvað á þessa
leið þegar verið var að fjalla um
hávaðavandamál við iðnfyrirtækj
eitt í VSsteráas i Sviþjóð:
Ef hávaðinn og óloftið væri leitt
beint inn á skrifstofur tækni-
mannanna og verkfræðinganna,
þá skuluð þið vera viss um að ekki
stæði á breytingum.
Þessi ummæli voru rifjuö upp i
blaði sænskra málmiðnaðar-
manna, þar sem sagt var frá
búnaði sem annað sænskt fyrir-
tæki hefur nýlega reynt i þeim til-
gangi að draga úr hávaða. Tilefni
úrbótanna var nefnilega ekki
hávaðinn i vinnusölunum sjálf-
um, þar sem málmiðnaðar-
mennirnir unnu með loftmeitlum
og öðrum hávaðasömum tækjum,
heldur hitt, að skrifstofufólkið,
sem sat við vinnu sina i byggingu
við hliðina á verkstæðinu, þoldi
ekki við.
Búnaðurinn, sem settur var i
loft verkstæðisins, og sýndur er á
meðfylgjandi mynd, er einskonar
rimlaverk (framleitt i Englandi,
en úr hvaða efni er ekki sagt frá i
greininni) sem veldur þvi að
há*aðinn dofnar að mun vegna
minnkandi bergmáls (rá lofti og
veggjum. Framkvæmdin, sem
kostaði um 17 þús. sænskar
krónur fyrir þennan 50 manna
vinnustað, leiddi til þess að skrif-
stofufólkið hætti að kvarta og i
vinnusölum starfsmanna i fram-
leiðslunni batnaði ástandið veru-
lega. Hávaðinn var þó enn fyrir
ofan þau mörk, sem telja má
viðunandi á svona vinnustöðum.
— Fyrir endurbæturnar mældist
hávaðinn kringum 106 desibel i
12 metra fjarlægð frá þeim stað
þar sem verið var að vinna með
loftmeitlum, en eftir að hljóð-
einangrunin var sett i loftið var
hann kominn niður i um 96 desi-
bel.
Ef gengið er út frá þvi að hættu-
mörkin hvað hávaða viðvikur á
svona vinnustað séu um 85 desibel
(eins og miðað er við i Sviþjóð) þá
þurftu starfsmenn eftir sem áður
að nota heyrnarhlifar. — Full-
komnustu heyrnarhlifar geta i
hæsta lagi deyft hávaða um 55
desibel, segir i blaðinu, en al-
gengast mun vera að hljóð-
deyfingin sé ekki nema um 30
desibel þegar slikur búnaður er
notaður.
Þetta litla dæmi frá Sviþjóð
leiðir hugann að þvi hvað mikið er
gert á vinnustöðum hérlendis til
að draga úr skaðlegum hávaða.
Um þá spurningu mun verða
fjallað siðar hér i blaðinu.
Hér á landi hefur hávaða-
vandamálunum verið of litill
Frh. á bls. 15
Þannig litur hinn hljóðdeyfandi búnaður út. Hann kostaði hátt í 300 þúsund Isl. krónur fyrir 50 manna
vinnustaö.