Sunnudagur fylgirit Þjóðviljans - 12.03.1939, Side 3

S U N N U D A G U R
3
mc5 óráði, bað' mikið um að
kveikja ljós, og hvað eltir aun-
að hrópaði liún á guð og baö
bann að láta sig ekki deyja
strax. Ekkert svar.
Seinni iiluta næsla dags rakn
aði bún við sæmilega hress.
t’egar hún hafði nartaö i mat
og dreypt lítilsháltar á svala-
drykk, tók hún hendina á mér
milli lófa sinna og bað mig að
hjálpa sér í fötin.
Eg reyndi að hreyfa mót-
mælum, en hún gerði þau að
engu með brennheilum tárum.
Petta mundu starfssystur mín-
ar ekki hafa leyft. En hvað
gat ég nú gert, selt mig upp i
móti bæn dauðadæmdrar mann
eskju, þó að það flýlli kannske
láti hennar um nokkrar klúkku
stundir? Eg opnaði klæðaskáp-
inn, hún valdi sama rauöa kjól-
inn og settist við liljóðfærið.
Grannir fingur hennar liðu
hægt og þunglega yl’ir nólna-
])orðið. Hún lék þunglyndislegt
lag og á eftir því tónverk, sem
ég þekkti ekki, en ég fékk sting
í lijartað af að heyra hljóm-
ana.
Á þeirri stundu undraðist ég
niest, að guð skyldi ekki svæla
þessa sterku þrá hennar til
lifsins, fyrst hann var ákveðinn
í að hríi'a liana frá því svo unga
og fagra og fulla af lífslöngun.
Slagharpan var víst það eina,
sem gat svnt skilning sinn á
þjáningum hennar. Hún lagði
alla sína sál, allar sínar þraut-
ir, spurn og bæn í leikinn.
Bað hún, um miskunn? IJað
var cins og tónarnir lýslu níst-
ingshrolli þess, sem finnur
hvernig allt heilbrigt fólk með
áslina á löngu, slerku lífi flýr
hann dauðadæmdan og lælur
liann einan í félagsskap vof-
unnar með ljáinn, bara með á-
minning um að ofþreyta sig nú
ekki.
Nei, hún var hætt að biðja
um miskunn, og sem* snöggv-
asl var eins og dauðakaldan ná-
gust legði frá henni.
Skyndilega var hún hætt.
„Viljið þér ekki hátta?” spurði
ég hikandi. Hún leit á mig
annarlega, eins og hún vildi
spyrja, hvað ég meinti, eða
liafði hún gleymt liver ég var?
Sólin var að síga lil viðar, þeg-
ar hún stóð upp. Hún gekk
léltilega yfir gólfið, eins og hún
væri afþreylt. „Uetta var gott”,
sagði hún, „nú líður mér bet-
ur”.
„Viljið þér ekki iiátta?” ítrek
aði ég. „Æ, nei. Lofið mér að
vera á fótum”, sagði hún biðj-
andi, og ég lireyíði ekki and-
mælum. Hún settist á slól úti
við gluggann. Eldrauðir geislar
kvöldsólarinnar vöfðust um lík-
ama hennar, grannan og veik-
an, í seinasta sinn. Hún and-
varpaði þungl. llún ior að
hvísla sundurlausar selningar,
vissi ékki af návist minni, mér
heyrðist hún kveðja sólargeisf-
ana og þakka þeim. Hún hall-
aðisl aftur á bak með 1 okuö
augu og lalaði við einhvern,
meðan sólin ljómaði um rauð-
bryddan barminn og ennið við
hrafndökka hárið.
„Að elska er að lifa. Eg var
ung og á fáum augnablikum
vaktir þú mig lil lífsins. Og
þegar þú fórst, tókstu með þér
'ljósið, sem þú hafðir kveikt”.
„Myrkur. — l’ví cr farið að
dimma svona? Eg sem alltaí
hef verið svo hrædd við myrkr-
ið. — Eg skal vera róleg. Á
ég að segja þér? í myrkrinu
kemur hann í hvitum hjúp,
olar að mér ljánum og hlær —
ha—ha—ha—. Eg l'lý. — Eg
gel ekki flúiö. Eg vil hafa nógu
bjart, nóg vin, og svo dansa
ég og drekk, dansa, dansa,
dansa og drekk. — Já, einu
sinni sá ég hvíla rós, blððin al-
selt þrótlmiklum, dökkrauðum
a-ðum. Eitl augnablik fann ég
ilm hennar, áferigan og þrung-
inn unaði. — N;esl sá ég
' hana fölnaða. — ó, ég elska,
— ég lifi —. Ljós! Eg er
svo hrædd”,
Sólin var horfin af henni, og
hún lilraði öll. Gljáinn í aug-
unum hafði vaxið, og þau
glömpuðu og brunnu af ang-
istinni, þegar þau opnuðust og
hún reis upp af slólnum. Enn
eill augnablik sló um höfuð
ið síðuslu sólstöfunum, ásjónan
stirðnaði, heinin störðu gegn
uni hörundið. Hægt og hljóð-
laust var liún linigin niður í
einu vetfangi.
Svo hægt og liljóðlaust hat'ði
lif hennar yerið þrátt - fyrir
stríðið við dauðann öll þessi ár.
Eg bar hana í rúmið. Aldrei
gleymi ég þessari síðustu nótt
hennar. Mér fannst ég hefði
aldrei séö manneskju deyja
fyrr, aldrei lundið sorgina, sem
um leið er eins og viðkvæmur
fögnuður, aldrei fundið þá dul-
arfullu, níslandi ró, sem dauð-
inn sendir frá sér.
Rád víd lysfarleysi.
María litla Lovísa þjáðist af
lystarleysi. Cll’ fyrirhöfn að fá
hana til að borða reyhdist ár-
angurslaus. Og hún ^ér dóttir
Boris Búlgarakonungs ogiorð-
in 5 ára gönml. Mepn settu
allar krásir á borð, en hún
snerti ekki á þeim. Og stöð-
ugt varð hún magrariog fölari.
Pá lét Búlgarakoimingur
hafa upp á átta hungruðusfu
og gráðugustu krökkunum, ef
í náðist á götum höfuðborgar-
innar, setja þau til borðs með
prinsessunni og vita, hvort ekki
yrði nú étið,
Það stóð ekki á veslings
krökkunum að borða, nema
prinsessan bragðaði ekkert ,oe;
þótti sér víst óvirðing að fé-
lagsskapnum. En ekki sat við
svo búið. Næsta dag fór allt á|
sömu leið að vísu. Priðja dag-
ijnn fór prinsessan að herma
eftir hinum og borða með.
Fjórða fimmta og sjöttadag-
inn á|t hún sig sadda og var
borgið. Matarlyst Maríu Lov-
ísu prinsessu hafði læknazt,
**
Svo. að hún María Lovísa er
farin aftur að borða. Svöngu
börnin kenndu henni það. Pess
vegna borða þau ekki lengurj
í konunjgshöllinni. Þau hafa
gért sitt gagn og verið vísað
burt.
Prinsessan borðar vonandi
vel hér eftir; þá mega hinbörn
in gjarnan vera svöng, og allt
er í himnalagi.