Alþýðutímaritið Vanadís - 01.01.1915, Page 20
22
Engin hugsun deyr, engin hugsjón deyr, heldur
kemur þetta upp aftur á sínum tíma, sem
morgunsól. Ekkert glatast. Allar sólir koma
upp aítur. Það er bótin. Það er hrygðarléttir,
í hvert skifti, sem vér horfum á sólsetur«.
»Ó, en eg skal samt alt af elska sóiarlagið,
af því það er miklu yndislegra en sóiarupp-
koman, að minsta kosti hér í Múla«.
— »Já, hvers vegna eg kom svona seint.
Eg reið niður að Ósum til að taka móti
bréfum. Pósturinn kom um miðjan dag«.
»Fékk eg nokkurt bréf?«
»Jú, þrjú heldur en eitt, minnir mig. Og
skrifað utan á eitt á dönsku. Það er víst frá
Bjarna, hann er náttúrlega orðinn danskur í
aðra röndina, síðan hann kom til Hafnar.
»Nei, nei, ósatt, pabbi. Bjarni verður aldrei
danskur. — Elsku pabbi, náðu bréfunum«,
bað Hanna með áfergjukeim í röddinni.
»Helst ekki, góða mín. Eg vil helst að þú
komir heim með mér, annars getur þér orðið
of kalt, ef þú ferð að lesa öll bréfrn hér
vestur á Múla«.
»Uss, uss, eg verð enga stund að lesa bara
bréfið hans Bjarna, hin máttu hafa heim
með þér«.
»Jæja, góða min, þú ert fullorðin stúlka,
og hefir vit fyrir þér. Bréfin eru þarna í
töskunni, þú mátt fá þau min vegna«.
Hanna var nú ekki sein á sér að spenna