Ársrit Ræktunarfélags Norðurlands - 01.01.1930, Blaðsíða 28

Skýrsla
um tiiraunir með mismunandi aðferðir við notkun
húsdýraáburðar við túnrækt.
Sá áburður, sem almennasta og víðtækasta þýðingu
hefur fyrir jarðrækt vora, er búfjáráburðurinn, því
hin árlega framleiðsla vor af þessum áburði mun nema
nokkurum hundruðum þúsunda tonna. Það er því
geysimikil vinna og fé, sem árlega gengur til þess, að
hagnýta þennan áburð og stórt fjárhagslegt atriði, að
hann sé hagnýttur á sem heppilegastan og fullkomnast-
an hátt.
Til skamms tíma hefur meginhlutinn af þeim bú-
fjárábui'ði, sem vér höfum átt ráð á, verið notaður í
föstu ásigkomulagi til yfirbreiðslu á grasi gróna jörð
og þó nýyrkja síðari ára hafi gert oss mögulegt að bera
allmikið af búfjáráburði á flög og koma honum þann-
ig niður í jarðveginn, þá mun hann þó ennþá mjög víða
vera notaður til að viðhalda ræktun varanlegs gras-
lendis og þannig mun það verða enn um langt skeið.
Spumingin verður því: Á hvern hátt getum vér not-
fært oss búfjáráburðinn, í þessu augnamiði, svo að
hann komi að sem mestum og beztum notum?
Ræktunarfélag Norðurlands hefur um langt skeið
haft þetta atriði til meðferðar í tilraunum sínum og þó
þessar tilraunir séu að ýmsu leyti ófullnægjandi, til